Wcześniakiem
Chociaż czasami dziecko rodzi się chore bez uprzedniego ostrzeżenia, w większości przypadków lekarze wiedzą, kiedy dziecko urodzi się przedwcześnie lub kiedy istnieje ryzyko wystąpienia problemów. Zespół noworodków (złożony z lekarzy, pielęgniarek i terapeutów oddechowych, którzy są specjalnie przeszkoleni w zakresie opieki nad noworodkami) będzie obecny przy porodzie i przygotowany do zrobienia wszystkiego, co konieczne, aby zająć się dzieckiem.
Typowe procedury bezpośrednio po porodzie
Natychmiast po urodzeniu dziecka umieszcza się je w ogrzewaczu promienistym (wózek z materacem na górze i źródłem ciepła nad głową) i szybko suszy. Następnie zespół wykonuje niektóre lub wszystkie procedury opisane poniżej. Odbywa się to na sali porodowej lub na sąsiednim obszarze ze specjalnym sprzętem i zaopatrzeniem dla zagrożonych dzieci.
Odsysanie nosa, ust i gardła dziecka
Wszystkie dzieci rodzą się ze śluzem i płynem w nosie, ustach i gardle. Ssanie pomaga usunąć śluz i płyn, aby dziecko mogło zacząć oddychać. Istnieją dwa rodzaje urządzeń, które mogą być używane do odsysania: gumowa gruszka, która delikatnie zasysa większość wydzieliny z ust lub nosa dziecka, lub cewnik podłączony do ssaka. Cienki, plastikowy cewnik można zastosować do nosa, ust i gardła dziecka.
Podawanie tlenu
Większość wcześniaków lub dzieci z niską urodzeniową masą ciała potrzebuje tlenu. Sposób podawania tlenu zależy od tego, jak oddycha dziecko i od jego koloru.
- Jeśli dziecko oddycha, ale nie zaróżowi się natychmiast w ciągu kilku minut po urodzeniu, członek zespołu przytrzymuje strumień tlenu nad nosem i ustami dziecka. Nazywa się to wdmuchiwaniem tlenu. Później tlen można podawać przez maskę zakładaną na nos i usta dziecka lub przez przezroczysty, plastikowy kaptur zakładany na głowę.
- Jeśli dziecko nie oddycha dobrze, członek zespołu zakłada maskę (połączoną z nadmuchiwaną torbą i źródłem tlenu) na nos i usta dziecka. Gdy członek zespołu pompuje worek, dziecko otrzymuje powietrze wzbogacone tlenem, a także ciśnienie z worka, które pomaga nadmuchać płuca dziecka. Nazywa się to pakowaniem.
Po zapakowaniu dziecko prawie natychmiast zaczyna samodzielnie oddychać, płacze, zaróżowi się i porusza. Następnie członek zespołu przestaje się pakować, trzyma tlen na twarzy dziecka i obserwuje, czy dziecko nadal się poprawia.
Wprowadzenie rurki dotchawiczej
Czasami dziecko potrzebuje nawet więcej pomocy niż pakowanie. W takim przypadku członek zespołu umieści rurkę (zwaną rurką dotchawiczą) w tchawicy (tchawicy) dziecka. Ta procedura nazywa się intubacją dotchawiczą.
Aby intubować dziecko, członek zespołu używa specjalnej latarki, zwanej laryngoskopem, aby zobaczyć gardło dziecka. Plastikową rurkę dotchawiczą umieszcza się pomiędzy strunami głosowymi dziecka, przez krtań, a na końcu do tchawicy. Następnie rurkę mocuje się do worka, który jest ściskany w celu nadmuchania płuc dziecka.
Masowanie Serca Dziecka
Gdy dziecko zacznie oddychać, tętno zwykle zaczyna rosnąć. Jeśli tak się nie stanie, członek zespołu zaczyna rytmicznie naciskać serce dziecka (tzw. Masaż serca lub uciskanie klatki piersiowej). Uciśnięcia te pompują krew przez serce i ciało dziecka.
Jeśli zapakowanie dziecka do worka, aby pomóc mu oddychać, podanie tlenu i ucisk na serce nie poprawi jego stanu po minucie lub dwóch, dziecko otrzymuje płynny lek zwany epinefryną (zwaną także adrenaliną). Lek podaje się do rurki dotchawiczej w celu dostarczenia do płuc, gdzie jest szybko wchłaniany do krwi. Inną metodą podawania epinefryny jest przecięcie pępowiny, wprowadzenie małego plastikowego cewnika (rurki) do żyły pępowinowej i wstrzyknięcie leku przez cewnik.
Podawanie środka powierzchniowo czynnego
Niemowlęta, które są bardzo wcześniaki, są narażone na ryzyko rozwoju choroby płuc zwanej zespołem niewydolności oddechowej lub RDS. Ten zespół występuje z powodu braku substancji zwanej surfaktantem. Środek powierzchniowo czynny utrzymuje prawidłowe nadmuchanie płuc. Kiedy dziecko rodzi się bardzo wcześnie, płuca jeszcze nie zaczęły wytwarzać środka powierzchniowo czynnego. Na szczęście środek powierzchniowo czynny jest teraz wytwarzany sztucznie i można go podawać dzieciom, co do których lekarze podejrzewają, że same nie wytwarzają środków powierzchniowo czynnych.
Aby podać środek powierzchniowo czynny, dziecko kładzie się na lewym boku, podaje połowę dawki środka powierzchniowo czynnego przez rurkę dotchawiczą, a następnie pakuje się do worka? przez około 30 sekund. Następnie procedurę powtarza się po prawej stronie. Podawanie środka powierzchniowo czynnego w dwóch etapach pomaga równomiernie rozprowadzić środek powierzchniowo czynny w płucach. Surfaktant można podawać na sali porodowej lub na OIOM-ie. (Dziecko może potrzebować do czterech dawek środka powierzchniowo czynnego, podawanych w odstępie kilku godzin na OIOM-ie).
Określanie wyników w skali Apgar
Lekarze rutynowo oceniają ogólny stan dziecka, mierząc jego wydajność w pięciu kategoriach: częstość akcji serca, wysiłek oddechowy, kolor skóry, napięcie mięśni i drażliwość odruchowa (reakcja dziecka na ssanie). Nazywa się to wynikiem Apgar. Każda kategoria jest oceniana od 0 do 2 (0 to najgorszy wynik, a 2 to najlepszy), a następnie liczby są sumowane, aby uzyskać maksymalną liczbę 10. Wynik jest zwykle obliczany dla wszystkich dzieci, gdy dziecko ma jedną minutę i pięć minut. Jeśli dziecko wymaga ciągłej resuscytacji, zespół może przypisać wyniki Apgar dłużej niż pięć minut.
Poniższy wykres pokazuje, czego zespół szuka podczas przypisywania wyników Apgar.
| Kategoria | Kryteria oceny 0 | Kryteria na 1 punkt | Kryteria oceny 2 |
|---|---|---|---|
| Tętno | Nieobecny | <100 uderzeń na minutę | > 100 uderzeń na minutę |
| Wysiłek oddechowy | Nieobecny | Słaby | Silny (z silnym płaczem) |
| Kolor | niebieski | Ciało różowe, ręce i nogi niebieskie | Różowy |
| Ton | Utykać | Pewne zgięcie | Dobrze zgięty |
| Odruchowa drażliwość | Żaden | Grymas | Kaszel lub kichać |
Wynik w skali Apgar od 7 do 10 jest uważany za dobry. Dziecko, które uzyska wynik od 4 do 6, wymaga pomocy, a dziecko z wynikiem od 0 do 3 wymaga pełnej resuscytacji. Wcześniaki mogą otrzymać niższe wyniki w skali Apgar po prostu dlatego, że są nieco niedojrzałe i nie mogą odpowiedzieć głośnym płaczem oraz dlatego, że ich napięcie mięśniowe jest często słabe.
Gdy zespół noworodkowy zakończy te zabiegi, zobaczysz swoje dziecko na krótko, a następnie udaje się ono na oddział intensywnej terapii noworodków (OIOM).
