Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby
Po wejściu do sklepu wykonałem zwykły skan oczami: ile jest tam schodów? Ile krzeseł? Gdzie są drzwi, jeśli muszę wyjść?
W czasie, którego potrzebowałem do obliczenia, moi przyjaciele zniknęli w kolorowej piwnicy, ich ręce wlokły się po stojakach z dziwnymi sukienkami i marynarkami.
Wzięłam głęboki oddech, przełknęłam złość i usiadłam przy drzwiach. To nie była ich wina, przypomniałem sobie. Nasza kultura nie jest nastawiona na rozumienie ciał, które funkcjonują inaczej. Skąd mogli wiedzieć, jak to jest się trząść, gdy szedłem?
Jak niesprawiedliwe, pomyślałem, być uwięzionym pod tą opuchniętą skórą. Moje ciało, niegdyś elektryczne, smukłe i zdrowe, teraz nosiło wszelkie oznaki wieloletniej choroby.
Odkąd kilka lat wcześniej zdiagnozowałem przewlekłą chorobę z Lyme, nie tylko uczyłem się na nowo, jak dbać o siebie, ale także uczyłem się, jak radzić sobie w innej rzeczywistości. Jedna, w której każda czynność wymagała obliczenia: czy jeśli zejdę na dół z przyjaciółmi, będę w stanie wrócić do samochodu bez kilku przerw? Czy zauważą, że muszę się zatrzymać i czekać, i czy poczuję się zawstydzony, jeśli tak jest?
W moim świecie przewlekłych chorób największą lekcją, jakiej się uczę, jest radzenie sobie ze smutkiem i akceptacja ciała, które potrzebuje różnych rzeczy.
Oto kilka praktyk, które znalazłem, które pomagają mi rozwijać współczucie dla siebie, nawet w najtrudniejsze i najbardziej bolesne dni.
1. Sprawdź fakty
Kiedy odczuwasz objawy, szczególnie takie jak ból, zmęczenie lub osłabienie, łatwo jest zrujnować to, czego doświadczasz i założyć, że ból nigdy się nie skończy lub że nigdy nie poczujesz się lepiej.
Jest to szczególnie trudne w przypadku chorób przewlekłych, ponieważ prawda jest taka, że dla wielu z nas nie będziemy czuć się zupełnie lepiej ani mieć takiego samego poziomu energii lub braku bólu, jak nasi pełnosprawni przyjaciele. Mimo to istnieje równowaga między zakładaniem najgorszego a akceptacją rzeczywistości.
W dialektycznej terapii behawioralnej istnieje praktyka zwana „sprawdzaniem faktów”. Zasadniczo oznacza to sprawdzenie, czy twój pogląd na obecną sytuację jest zgodny z rzeczywistością. Dla mnie działa to najlepiej, gdy czuję ogromny niepokój lub smutek związany z moim obecnym stanem. Lubię zadawać sobie proste pytanie: „Czy to prawda?”
Ta technika pomaga, gdy mój mózg zaczyna kręcić się wokół użalania się nad sobą i strachu, wierząc, że zawsze będę sam, siedząc na krześle, podczas gdy moi przyjaciele odkrywają.
"Czy to prawda?" Pytam siebie. Zwykle odpowiedź brzmi: nie.
2. Praktykuj wdzięczność dla swojego ciała - nawet przez samo oddychanie
Jedną z najbardziej pomocnych rzeczy, których się nauczyłem, jest prowadzenie dziennika wdzięczności za to, że wszystko idzie dobrze.
Wewnątrz dostrzegam dobre: ciepłe ciało mojego kota przy moim, kiedy śpię, znajdując bezglutenowe ciastko w piekarni, sposób, w jaki światło rozchodzi się po dywanie wczesnym rankiem.
To tak proste, jak zapisanie drobiazgów, które sprawiają, że czuję się dobrze.
Trudniej jest dostrzec dobro we własnym ciele, ale to też pomaga przywrócić równowagę.
Za każdym razem, gdy przyłapuję się na krytykowaniu własnego ciała, próbuję przeformułować tę krytykę z wdzięcznością, że moje ciało ciężko pracuje, aby zwalczyć chorobę.
3. Staraj się dbać o siebie prosto, ale celowo
Często samoopieka jest reklamowana jako ekstrawagancka sprawa, jak dzień w spa, masaż czy zakupy. Te rzeczy są oczywiście zabawne i satysfakcjonujące, ale często znajdowałem więcej przyjemności z prostej i celowej samoopieki.
Dla mnie jest to kąpiel lub prysznic, a następnie używanie ulubionego balsamu; nalewam sobie szklankę wody i piję ją będąc świadomym dobra, jakie ofiaruję swojemu ciału; planowanie popołudniowej drzemki i rozkoszowanie się cichym spokojem, który pojawia się, gdy budzę się zrelaksowany i wolny od bólu.
Uważam, że planowanie sposobów dbania o siebie, nawet jeśli chodzi tylko o mycie włosów lub szczotkowanie zębów, pomaga przywrócić równowagę w związku z ciałem cierpiącym na przewlekłą chorobę.
4. Opowiadaj się za sobą
Po powrocie do domu z zakupów z przyjaciółmi wczołgałem się do łóżka i zacząłem płakać.
Byliśmy razem na weekendowej wycieczce, mieszkając we wspólnym domu i bałem się przyznać, jak ciężki był dla mnie dzień. Czułem się wyczerpany, pokonany i zawstydzony swoim upadającym ciałem.
Zasnąłem, wyczerpany i obolały, i kilka godzin później wyszedłem z pokoju i zastałem moich przyjaciół, którzy obudzili się i czekali w kuchni. Kolacja została przygotowana, stół nakrył, a na moim miejscu czekało kilka kart.
„Przepraszam, że niepełnosprawność utrudnia sprawę” - powiedziała jedna z kart.
„Zawsze kochamy to, kim jesteś” - powiedział inny.
Coś we mnie złagodniało. Och, pomyślałem, mojej choroby nie należy się wstydzić. Co za prezent mieć tak dobrych przyjaciół. Cóż za bezpieczna przestrzeń, pomyślałem, do ćwiczenia poparcia dla tego, czego potrzebuję.
Słuchali, a ja jeszcze bardziej złagodniałem. Rzecznictwo to ciężka praca, ponieważ zawsze istnieje strach przed odrzuceniem, a co więcej, strach przed tym, że nie zasługujesz na to, by mówić o tym, czego potrzebujesz.
Mów głośniej. To jest tego warte. Ludzie będą słuchać. A jeśli nie, znajdź ludzi, którzy to zrobią.
5. Zwróć się do pozytywnych wzorców ciała
Jednym z moich ulubionych sposobów na zachęcanie się w gorsze dni jest spojrzenie na pozytywne wzorce ciała. Jest to szczególnie istotne dla mnie, gdy wstydzę się przybierać na wadze lub wyglądać moje ciało.
Konto na Instagramie @bodyposipanda jest dobrym przykładem, a także strona The Body Is Not an Apology. Szukaj ludzi i wzorców do naśladowania, które sprawią, że poczujesz się dumny z tego, jaką masz sylwetkę i jak Twoje ciało musi teraz wyglądać.
Pamiętaj, każdy kształt, forma, waga czy liczba nadal zasługują na miłość, uwagę i troskę. Nie ma wersji Ciebie ani Twojego ciała, która uznałaby, że nie zasługujesz na takie rzeczy. Żaden.
6. Pamiętaj, że twoje uczucia są ważne
Wreszcie, daj się poczuć. Choć brzmi to banalnie, jest to kluczowe.
W dniu, w którym wróciłem z zakupów i pozwoliłem sobie na płacz, poczułem prawdziwy smutek. Głęboki, pełny, przytłaczający smutek, że żyję w świecie, w którym ludzie mogą chorować i nie polepszać się. To nie znika. Żadna wdzięczność, celowa troska o siebie czy cokolwiek innego nie sprawi, że będzie inaczej.
Myślę, że częścią kochania swojego ciała w złe dni jest po prostu otaczanie się świadomością, że zawsze będą złe dni. Te złe dni są do dupy i niesprawiedliwe. Czasami przychodzą ze smutkiem i żalem tak wielkim, że martwisz się, że cię połknie.
Niech to będzie prawda. Pozwól sobie na smutek, złość lub smutek.
Następnie, gdy fala minie, idź dalej.
Dobre dni też istnieją, a ty i twoje ciało będziecie tam, gdy nadejdą.
Caroline Catlin jest artystką, aktywistką i pracownikiem zdrowia psychicznego. Lubi koty, kwaśne cukierki i empatię. Możesz ją znaleźć na jej stronie internetowej.
