Kiedyś jesienią 2006 roku byłem w oświetlonym fluorescencyjnie pokoju, wpatrując się w plakaty przedstawiające szczęśliwe animowane zwierzęta, kiedy pielęgniarka ukłuła mnie bardzo małą igłą. W najmniejszym stopniu nie było to bolesne. To był test na alergię, ukłucie nie ostrzejsze niż lekkie szczypanie.
Ale natychmiast wybuchłem płaczem i zacząłem trząść się niekontrolowanie. Nikt nie był bardziej zaskoczony tą reakcją niż ja. Pamiętam, że pomyślałem: To nie boli. To tylko test na alergię. Co się dzieje?
To był pierwszy raz, kiedy zostałem nakłuty igłą od czasu zwolnienia ze szpitala kilka miesięcy wcześniej. 3 sierpnia tego roku zostałem przyjęty do szpitala z bólem żołądka i wypisano mnie dopiero miesiąc później.
W tym czasie miałem dwie pilne / ratujące życie operacje okrężnicy, podczas których usunięto 15 centymetrów mojej okrężnicy; jeden przypadek posocznicy; 2 tygodnie z sondą nosowo-żołądkową (do nosa, do żołądka), która sprawiała, że poruszanie się lub mówienie było straszne; i niezliczone inne rurki i igły wepchnięte w moje ciało.
W pewnym momencie żyły w moim ramieniu były zbyt wyczerpane przez kroplówki i lekarze ustawili linię centralną: kroplówkę w żyle pod moim obojczykiem, która była bardziej stabilna, ale zwiększała ryzyko infekcji krwi i zatorów powietrznych.
Mój lekarz wyjaśnił mi ryzyko związane z linią centralną, zanim ją założył, zwracając uwagę, że ważne jest, aby za każdym razem, gdy została zmieniona lub zmieniona kroplówka, pielęgniarki powinny przetrzeć port sterylizującym wacikiem.
Przez następne tygodnie z niepokojem obserwowałem każdą pielęgniarkę. Jeśli zapomnieli przetrzeć port, walczyłem wewnętrznie o przypomnienie im - moje pragnienie bycia dobrym, nie denerwującym pacjentem, w bezpośrednim konflikcie z moim przerażeniem na myśl o kolejnej zagrażającej życiu komplikacji.
Krótko mówiąc, trauma była wszędzie
Była fizyczna trauma rozcięcia i emocjonalna trauma bycia zapakowanym w lód, kiedy popadłem w sepsę, i strach, że następną rzeczą, która może mnie zabić, był po prostu zapomniany wacik nasączony alkoholem.
Tak więc naprawdę nie powinno mnie to dziwić, kiedy zaledwie kilka miesięcy później najmniejsze uszczypnięcie sprawiło, że poczułem hiperwentylację i drżenie. Jednak bardziej niż ten pierwszy incydent zaskoczył mnie fakt, że nie było lepiej.
Myślałem, że moje łzy można wytłumaczyć krótkim czasem, jaki upłynął od mojej hospitalizacji. Nadal byłem surowy. Z czasem zniknie.
Ale tak się nie stało. Jeśli nie jestem na zdrowej dawce Xanax, kiedy idę do dentysty, nawet w celu rutynowego czyszczenia zębów, w końcu rozpływam się w kałużę szlochu przy najmniejszym szczypaniu.
I chociaż wiem, że jest to całkowicie mimowolna reakcja, i logicznie rzecz biorąc, wiem, że jestem bezpieczny i nie wróciłem do szpitala, to wciąż jest upokarzające i osłabiające. Nawet kiedy odwiedzam kogoś w szpitalu, moje ciało robi dziwne rzeczy.
Zajęło mi trochę czasu, zanim zaakceptowałem fakt, że medyczne PTSD jest prawdziwe
Miałem najlepszą możliwą opiekę, kiedy byłem w szpitalu (krzyk do szpitala Tahoe Forest!). Nie było przydrożnej bomby ani brutalnego napastnika. Przypuszczam, że myślałem, że uraz musi pochodzić z urazu zewnętrznego, a mój był dosłownie wewnętrzny.
Okazuje się, że ciało nie dba o to, skąd bierze się uraz, tylko o to, że to się stało.
Kilka rzeczy pomogło mi zrozumieć, czego doświadczam. Pierwsza była zdecydowanie najbardziej nieprzyjemna: jak niezawodnie to się działo.
Gdybym był w gabinecie lekarskim i szpitalu, dowiedziałem się, że moje ciało niezawodnie będzie się zachowywało. Nie zawsze wybuchałem płaczem. Czasami wymiotowałem, czasami byłem zły, przestraszony i klaustrofobiczny. Ale nigdy nie zareagowałem tak, jak ludzie wokół mnie.
To powtarzające się doświadczenie skłoniło mnie do przeczytania o PTSD (jedną bardzo pomocną książką, którą wciąż czytam, jest „The Body Keeps the Score” dr Bessela van der Kolka, który pomógł nam jako pionier w zrozumieniu PTSD) i rozpoczęciu terapii.
Ale nawet jeśli to piszę, wciąż mam trudności z uwierzeniem, że to jest coś, co mam. Nadal czasami czuję, że powinienem już z tym skończyć, lub jestem melodramatyczna.
To mój mózg próbuje mnie wypchnąć. Moje ciało jako całość rozumie większą prawdę: trauma wciąż jest ze mną i pojawia się w niektórych niezręcznych i niewygodnych momentach.
Więc jakie są sposoby leczenia PTSD?
Zacząłem o tym myśleć, ponieważ mój terapeuta zalecił mi wypróbowanie terapii EMDR w przypadku PTSD. Jest drogie i wydaje mi się, że moje ubezpieczenie go nie pokrywa, ale mam nadzieję, że kiedyś będę miał szansę to zmienić.
Oto więcej informacji o EMDR, a także o innych sprawdzonych metodach leczenia PTSD.
Odczulanie i ponowne przetwarzanie za pomocą ruchu gałek ocznych (EMDR)
W przypadku EMDR pacjent opisuje traumatyczne zdarzenie (a), zwracając uwagę na ruch w przód iw tył, dźwięk lub jedno i drugie. Celem jest usunięcie ładunku emocjonalnego związanego z traumatycznym wydarzeniem, co pozwala pacjentowi przetworzyć je w bardziej konstruktywny sposób.
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)
Jeśli jesteś teraz na terapii, jest to metoda, której prawdopodobnie używa Twój terapeuta. Celem CBT jest identyfikacja i modyfikacja wzorców myślowych, aby zmienić nastroje i zachowania.
Terapia przetwarzania poznawczego (CPT)
Nie słyszałem o tym do niedawna, kiedy „This American Life” nakręciło na nim cały odcinek. CPT jest podobny do CBT w swoim celu: zmienić destrukcyjne myśli, które były wynikiem urazu. Jest jednak bardziej skupiony i intensywny.
Podczas 10 do 12 sesji pacjent współpracuje z licencjonowanym lekarzem CPT, aby zrozumieć, w jaki sposób trauma kształtuje jego myśli i nauczyć się nowych umiejętności, aby zmienić te destrukcyjne myśli.
Terapia ekspozycyjna (czasami nazywana przedłużoną ekspozycją)
Terapia ekspozycyjna, czasami nazywana przedłużoną ekspozycją, obejmuje częste powtarzanie lub myślenie o historii swojej traumy. W niektórych przypadkach terapeuci zabierają pacjentów w miejsca, których unikali z powodu PTSD.
Terapia wirtualnej rzeczywistości
Podzbiór terapii ekspozycji to terapia wirtualnej rzeczywistości, o której pisałem dla Rolling Stone kilka lat temu.
W terapii ekspozycją VR pacjent praktycznie powraca do miejsca urazu, a ostatecznie do samego incydentu traumatycznego. Podobnie jak EMDR, celem jest usunięcie ładunku emocjonalnego wokół incydentu (ów).
Leki mogą być również użytecznym narzędziem, samodzielnie lub w połączeniu z innymi metodami leczenia.
Kiedyś kojarzyłem PTSD wyłącznie z wojną i weteranami. W rzeczywistości nigdy nie było to tak ograniczone - wielu z nas ma to z wielu różnych powodów.
Dobra wiadomość jest taka, że istnieje kilka różnych terapii, które możemy wypróbować, a co więcej, uspokajająca jest świadomość, że nie jesteśmy sami.
Katie MacBride jest niezależną pisarką i współpracującą z Anxy Magazine. Jej prace można znaleźć między innymi w Rolling Stone i Daily Beast. Większość zeszłego roku spędziła pracując nad filmem dokumentalnym o stosowaniu marihuany w pediatrii. Obecnie spędza zbyt dużo czasu na Twitterze, gdzie możesz ją śledzić na @msmacb.
