Niedawna historia mówi, że 66 procent nowo zdiagnozowanych dorosłych z zespołem Aspergera rozważa samobójstwo.
Pomyślmy o tym przez chwilę.
Wśród wszystkich obaw związanych z liczbami znalazłem artykuł, który zawiera naprawdę dobre pomysły na temat tego, dlaczego rozważamy samobójstwo. Ale punkt widzenia NT (neurotypowego - ktoś bez autyzmu) sprawia, że czuję się unieważniony. Kretowisko jest górą dla osiki? Daj spokój. Nie jestem na tyle mały, by myśleć, że kretowisko to góra; góra jest górą i tylko dlatego, że ty masz narzędzia do wspinaczki, a ja nie, nie oznacza to, że moje narzędzia są czymś, na co można patrzeć z góry. Ale błądzę…
Oficjalnie otrzymałem diagnozę autyzmu w wieku 25 lat. Będę uważany za nowo zdiagnozowanego dorosłego. Ale dla mnie myśli samobójcze przychodzą, ponieważ czuję się jak ciężar. I zawsze tak uważałem. Moja pierwsza myśl samobójcza miała miejsce, gdy miałem 13 lat.
Czy to możliwe, że to nie tylko nowo zdiagnozowani dorośli? A co ze zdiagnozowanymi nastolatkami? Dzieci?
Łatwo jest pomyśleć, ja jestem problemem. Przychodzi mi do głowy wielu ludzi, którzy sprawili, że czułem się, że nie jestem wart ich czasu. Przychodzą mi do głowy sytuacje w teraźniejszości, na które nie jestem przygotowany psychicznie. Czasami wydaje mi się, że chcę podjąć takie działania. Rozumiem, że jest to brak równowagi chemicznej, ale wielu ludzi tego nie robi.
Podczas krachu zachowywałem się w sposób, który sprawiał, że samobójstwo wydawało mi się realną opcją. Miałem krótkie myśli, takie jak: Po prostu wypij wszystko, zrób to, szybkie i długie myśli: Czy ubezpieczenie na życie się opłaca, jeśli jest oczywiste, że się zabiłeś?
Jednak wcześnie nauczyłem się, że samobójstwo nigdy nie jest odpowiedzią. Widziałem efekty, jakie odebranie sobie życia wywiera na bliskich w telewizji i doszedłem do wniosku, że skoro tak wiele programów przedstawia takie doświadczenie, jak: „Jak taki a taki może być taki samolubny?” więc tak musi być postrzegane samobójstwo - jako akt samolubny. Postanowiłem nigdy nie narażać na to mojej rodziny. Chociaż teraz wiem, że myśli samobójcze są objawem większego problemu, cieszę się, że nauczyłem się tej lekcji wcześnie.
Za każdym razem, gdy ta myśl przychodziła mi do głowy, podbijałem ją - do tego stopnia, że jest to tylko „pomocne” przypomnienie, że wciąż żyję i rozwijam się w pewnym sensie. Szczególnie jeśli chodzi o przetrwanie. Nie pozwalam sobie na samosabotaż. Zasadniczo myślę o wszystkim dwa razy, zanim to zrobię, a potem myślę o najbardziej prawdopodobnym wyniku. Doprowadziło mnie to do sukcesu dla kogoś z moich niepełnosprawności.
Osoby neurotypowe myślą podświadomością, co oznacza, że ich świadome umysły nie są skupione na rozpoznawaniu bodźców, takich jak kontakt wzrokowy, mowa ciała, ruchy twarzy itp. Ich świadomy umysł musi tylko przetwarzać to, co się mówi, co znacznie przyspiesza ich mózg w kontaktach towarzyskich niż nasza.
Nasze mózgi i podświadomość działają inaczej niż ich, a nasz proces myślowy obejmuje przetwarzanie słów zamiast subtelnych wskazówek. Problemy konwersacyjne związane z tego typu myśleniem mogą prowadzić do nieporozumień semantycznych i nieporozumień.
Pragniemy połączenia, prawdopodobnie bardziej niż NT, a niepokój związany z pomieszaniem często powoduje, że jesteśmy źle interpretowani jako agresywni, denerwujący lub celowo zagmatwani. (Uwaga dodatkowa: czasami możemy być interpretowani jako zabawni).
Może to prowadzić do przestraszenia, złości, zagubienia lub zaciekawienia neurologa przez nasze zachowanie lub brak wzajemności. W większości przypadków starają się mówić językiem uczuć, a subtelne wskazówki przyspieszają tempo rozmowy. Zwykle czujemy się wrażliwi na tego typu wymiany. W naszych umysłach myślimy: Czy nie widzisz, jak bardzo się staram?
Nieraz to załamanie sprawiało, że czułem się jak idiotka, a potem wkurzyłem. Jestem ognistą duszą, ale nie wszyscy jesteśmy. Niektórzy z nas są łagodniejsi i bardziej podatni na tyrady kogoś, kto wydaje się wiedzieć, co się dzieje. Aleksytymia znowu uderza.
Ponieważ próbujemy dowiedzieć się, czy jesteśmy irytujący, rozumiani, skutecznie się komunikujemy itp., Używając naszych uszu zamiast oczu, często przeoczamy lub mylimy wizualne wskazówki osoby neurotypowej, co prowadzi do większej liczby nieporozumień. Ludzie boją się tego, czego nie rozumieją, i nienawidzą tego, czego się boją. Często zastanawiamy się: czy neurotypy nas nienawidzą?
Jednak nas nie nienawidzą. Po prostu nas nie rozumieją, ponieważ trudno nam wytłumaczyć nasze emocje. Ta luka musi zostać wypełniona. Nie możemy chodzić, myśląc, że nas nienawidzą, a oni nie mogą chodzić nie rozumiejąc. To po prostu nie do zaakceptowania sytuacja.
Jako osoba z autyzmem szukałem i szukałem czegoś, co mogłabym zrobić, aby wypełnić tę lukę. Jedyne, co odkryłem, to to, że potrzebowałem zaakceptować siebie, a mój małżonek musiał zrozumieć moje potrzeby. Akceptacja siebie to stała i bezwarunkowa miłość do siebie, coś, czego nie zawsze miałem. A jednak nie ma innego sposobu, aby współistnieć, i to jest bardzo realne.
Poczucie własnej wartości jest oparte na tym, co o sobie myślisz. Jeśli wyprowadzisz swoją samoocenę z tego, co myślą o tobie inni, na zawsze będzie to zależało od twojego zachowania. Oznacza to, że gdy inni ludzie ocenią Cię negatywnie za załamanie, poczujesz się źle ze sobą. Będziesz się czuł okropnie z powodu czegoś, na co nie masz wpływu. Jaki to ma sens?
Akceptując siebie, uwalniasz się od iluzji, że możesz psychologicznie kontrolować problem neurologiczny.
Dla dobra osoby z autyzmem ważne jest, aby mieć poczucie własnej wartości. Poczucie własnej wartości wpływa na wszystko, co robimy - w tym na ranienie i samobójstwo.
Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, rozważa samobójstwo, możesz skorzystać z pomocy. Skontaktuj się z National Suicide Prevention Hotline pod numerem 1-800-273-8255
Wersja tego artykułu pierwotnie ukazała się w Arianne's Work.
Arianne Garcia chce żyć w świecie, w którym wszyscy się dogadujemy. Jest pisarką, artystką i zwolenniczką autyzmu. Prowadzi również blogi o życiu z autyzmem. Odwiedź jej stronę internetową.
