Moja historia z zaburzeniami odżywiania zaczęła się, gdy miałem zaledwie 12 lat. Byłem cheerleaderką gimnazjum. Zawsze byłem niższy od moich kolegów z klasy - niższy, szczuplejszy i drobniejszy. Jednak w siódmej klasie zacząłem się rozwijać. Na całym moim nowym ciele zyskiwałem kilka cali i funtów. I nie było mi łatwo poradzić sobie z tymi zmianami, nosząc krótką spódniczkę przed całą szkołą na rajdach motywacyjnych.
Moje zaburzenie zaczęło się od ograniczenia spożycia pokarmu. Starałem się pominąć śniadanie i ledwie zjeść lunch. Mój żołądek kręcił się i warczał przez cały dzień. Pamiętam, że czułam się zażenowana, jeśli w klasie było wystarczająco cicho, by inni słyszeli dudnienie. Nieuchronnie wracałem do domu po południu po treningu cheerleaderek absolutnie wygłodniały. Upijałem się wszystkim, co mogłem znaleźć. Ciastka, słodycze, frytki i inne rodzaje fast foodów.
Wejdź do bulimii
Te epizody objadania się coraz bardziej wymykały się spod kontroli. W ciągu dnia jadłem mniej, a wieczorami więcej niż nadrabiałem. Minęło kilka lat, a moje nawyki żywieniowe ulegały wahaniom. Nigdy nawet nie rozważałam zwymiotowania, dopóki nie obejrzałam filmu Lifetime o dziewczynie, która miała bulimię. Proces wydawał się taki łatwy. Mogłem jeść, co chciałem i ile chciałem, a potem po prostu się tego pozbyć zwykłym spuszczeniem wody w toalecie.
Pierwszy raz przeczyściłem, gdy byłem w 10 klasie po zjedzeniu połowy opakowania lodów czekoladowych. Nie jest to zaskakujące, ponieważ większość przypadków bulimii rozpoczyna się u kobiet w wieku kilkunastu lat. Nie było to nawet trudne. Po pozbyciu się szkodliwych kalorii poczułem się lżejszy. Nie mam na myśli tylko tego w fizycznym znaczeniu tego słowa.
Widzisz, bulimia stała się dla mnie rodzajem mechanizmu radzenia sobie. Skończyło się na tym, że nie tyle chodziło o jedzenie, ile o kontrolę. Później w liceum miałem do czynienia z dużym stresem. Zacząłem jeździć po college'ach, zdawałem egzaminy i miałem chłopaka, który mnie zdradzał. W moim życiu było wiele rzeczy, z którymi po prostu nie mogłem sobie poradzić. Upijałem się i spieszyłem z jedzeniem tak dużej ilości jedzenia. Potem miałbym jeszcze większy, lepszy pośpiech po pozbyciu się tego wszystkiego.
Poza kontrolą wagi
Nikt nie zauważył mojej bulimii. A jeśli tak, to nic nie powiedzieli. W pewnym momencie, w ostatniej klasie liceum, zrzuciłem do zaledwie 102 funtów na mojej prawie 5'7 klatce. Zanim dotarłem do college'u, codziennie cierpiałem i wymiotowałem. Było tak wiele zmian, które pojawiły się wraz z wyprowadzką z domu, uczęszczaniem na kursy w college'u i po raz pierwszy w życiu głównie samemu.
Czasami kończyłem cykl objadania się i przeczyszczania kilka razy dziennie. Pamiętam, jak wybrałem się z przyjaciółmi na wycieczkę do Nowego Jorku i rozpaczliwie szukałem łazienki po zjedzeniu zbyt dużej ilości pizzy. Pamiętam, że byłem w swoim pokoju w akademiku po zjedzeniu pudełka ciastek i czekaniu, aż dziewczyny z korytarza przestaną się gotować, abym mógł się oczyścić. Doszło do punktu, w którym ja też nie bym się objadał. Oczyściłbym się po zjedzeniu normalnych posiłków, a nawet przekąsek.
Przechodziłbym przez dobre i złe okresy. Czasami mijały tygodnie, a nawet miesiące, kiedy ledwo się oczyszczałem. A potem zdarzały się inne chwile - zwykle, gdy dodawałem stresu, jak podczas finałów - kiedy bulimia wychylała brzydką głowę. Pamiętam, że przeczytałem się po śniadaniu przed ukończeniem college'u. Pamiętam bardzo zły okres oczyszczania, kiedy szukałem swojej pierwszej pracy zawodowej.
Znowu często chodziło o kontrolę. Korona. Nie mogłem kontrolować wszystkiego w moim życiu, ale mogłem kontrolować ten jeden aspekt.
Minęła dekada
Chociaż długoterminowe skutki bulimii nie są do końca znane, powikłania mogą obejmować wszystko, od odwodnienia i nieregularnych miesiączek po depresję i próchnicę. Możesz rozwinąć problemy z sercem, takie jak nieregularne bicie serca, a nawet niewydolność serca. Pamiętam, że dość często traciłem przytomność podczas stania w ciężkich okresach bulimii. Patrząc wstecz, wydaje się to niezwykle niebezpieczne. W tamtym czasie nie byłem w stanie się powstrzymać, mimo że bałem się tego, co robi z moim ciałem.
W końcu zwierzyłam się mojemu obecnemu mężowi o moich problemach z jedzeniem. Zachęcał mnie do rozmowy z lekarzem, co zrobiłem tylko krótko. Moja własna droga do wyzdrowienia była długa, ponieważ wiele z nich próbowałem robić samodzielnie. Skończyło się na tym, że był to dwa kroki do przodu, jeden do tyłu.
To był dla mnie powolny proces, ale ostatni raz przeczyściłem, gdy miałem 25 lat. Tak. To dosłownie 10 lat mojego życia. Odcinki te zdarzały się już wtedy rzadko i nauczyłem się pewnych umiejętności, które pomogły mi lepiej radzić sobie ze stresem. Na przykład teraz regularnie biegam. Uważam, że poprawia mi nastrój i pomaga mi radzić sobie z rzeczami, które mnie dręczą. Uprawiam również jogę i rozwinąłem zamiłowanie do gotowania zdrowych potraw.
Rzecz w tym, że powikłania bulimii wykraczają poza fizyczne. Nie mogę cofnąć dekady, którą spędziłem w ferworze bulimii. W tym czasie moje myśli były pochłonięte objadaniem się i oczyszczaniem. Wiele ważnych momentów w moim życiu, takich jak bal maturalny, pierwszy dzień studiów i dzień ślubu, jest naznaczonych wspomnieniami z czystki.
Na wynos: nie popełnij mojego błędu
Jeśli masz do czynienia z zaburzeniami odżywiania, zachęcam do szukania pomocy. Nie musisz czekać. Możesz to zrobić dzisiaj. Nie pozwól sobie na życie z zaburzeniami odżywiania przez kolejny tydzień, miesiąc czy rok. Zaburzenia odżywiania, takie jak bulimia, często nie dotyczą tylko utraty wagi. Obracają się również wokół kwestii kontroli lub negatywnych myśli, takich jak zły obraz siebie. Pomocne może być poznanie zdrowych mechanizmów radzenia sobie.
Pierwszym krokiem jest przyznanie się przed sobą, że masz problem i chcesz przerwać ten cykl. Stamtąd zaufany przyjaciel lub lekarz może pomóc Ci w odzyskaniu zdrowia. To nie jest łatwe. Możesz czuć się zawstydzony. Możesz być przekonany, że możesz to zrobić samodzielnie. Bądź silny i szukaj pomocy. Nie popełnij mojego błędu i wypełnij swoją książkę pamięci przypomnieniami o swoich zaburzeniach odżywiania, zamiast o naprawdę ważnych momentach w Twoim życiu.
Szukaj pomocy
Oto kilka zasobów, jak uzyskać pomoc w przypadku zaburzeń odżywiania:
- The National Food Disorders Association
- Akademia Zaburzeń Odżywiania
