Choroba afektywna dwubiegunowa to zagmatwany stan, szczególnie dla kogoś, kto patrzy na nie z zewnątrz. Jeśli masz znajomego lub krewnego mieszkającego z chorobą afektywną dwubiegunową, ta osoba może niechętnie dzielić się tym, co czuje. Ponieważ może to utrudnić ustalenie, jak wpływa na nich choroba, przeczytanie relacji z pierwszej ręki innych osób z chorobą afektywną dwubiegunową może pomóc ci zrozumieć stan z ich perspektywy.
Healthline rozmawiała z 30-letnim mężczyzną z Kalifornii o tym, jak to jest żyć z chorobą afektywną dwubiegunową. Wyjaśnił, że nie przyjmuje leków, ale woli ćwiczenia, terapię i suplementy diety, aby pomóc w radzeniu sobie z jego stanem.
Oto, jak sam mówi, jak to jest żyć z chorobą afektywną dwubiegunową. Na jego prośbę nie ujawniliśmy jego nazwiska. Należy również zauważyć, że reprezentuje to doświadczenie jednej osoby. Inne osoby z tym samym zaburzeniem mogą mieć bardzo różne doświadczenia.
Mania dwubiegunowa
Dla osób postronnych, którzy patrzą, mania dwubiegunowa przybiera różne formy. Podczas tych emocjonalnych wzlotów twój przyjaciel lub krewny może stać się pełen energii i nadmiernie podekscytowany życiem. Mania może być łagodna, umiarkowana lub ciężka, więc nie zawsze możesz łączyć ich szczęście i uniesienie z zaburzeniami nastroju. Czasami wszystko, co widzisz, to zabawna, optymistyczna i optymistyczna osoba - życie imprezy. Ale innym razem możesz zauważyć nieobliczalne zachowania z ich radosnym nastrojem.
Taka osoba może stać się bardziej rozmowna, do tego stopnia, że inni nie są w stanie wmówić sobie ani słowa. Może też mówić szybko lub sprawiać wrażenie impulsywnych i łatwo się rozpraszać. Chociaż może to być dla Ciebie kłopotliwe, może to być świetny czas dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową.
Oto jak ten młody człowiek opisuje swoje epizody manii…
Część mania jest niesamowita. Mam mnóstwo energii i nie chcę przestać.
Najlepsze w manii jest to, że jestem optymistą we wszystkim. Możesz rozbić samochód przez mój dom, a ja odpowiadałem: „Co za wspaniały czas na zbudowanie czegoś nowego!” Jestem najbardziej kreatywny podczas tego procesu, więc robię jak najwięcej, aby to wykorzystać. Artystyczny czy konstruktywny, jestem gotów na wszystko.
Największą frajdę sprawia mi bieganie dookoła i zabawianie ludzi, rozśmieszanie ich i zachowywanie się jak wielki klaun. Śmiechy i uśmiechy, jakie mogę wywołać od ludzi, dają mi dużo satysfakcji. Czuję się niezwyciężony.
Każdego ranka budzę się gotowy do wyjścia, nawet jeśli poprzedniej nocy nie spałem zbyt wiele. Naprawdę nie potrzebuję dużo snu, więc po prostu idę i robię tak dużo. Widzę wszystkich moich znajomych, świetnie się bawię, załatwiam wszystko z listy rzeczy do zrobienia i nie tylko.
I mówię. Jestem wszędzie, dominując w każdej rozmowie. Powiedziano mi, że mówię zbyt szybko i zmieniam tematy tak szybko, że innym trudno jest za mną nadążyć. Czasami nie nadążam za sobą.
Niestety, wtedy częściej wychodzę, wydaję wszystkie pieniądze i piję za dużo. Miałem kilka walk na pięści podczas mojej manii, ale to nie dlatego, że byłem naprawdę zły. Walka w barze z kolesiem dwa razy większym ode mnie jest ekscytująca. Wiem, że to destrukcyjne, ale to najlepsza forma rozrywki, ponieważ jest surowa, trudna i całkowicie niebezpieczna. Jeszcze nie zostałem poważnie ranny w jednej z tych walk, więc za każdym razem eskaluję. To dla mnie jak gra.
Plusem tej manii jest to, że mój popęd seksualny szaleje. W tym okresie pragnę dużo więcej seksu, a czasami jest to trochę za dużo dla mojej dziewczyny.
Podczas mojej manii czuję się jak bóg. Czuję, że mogę zrobić wszystko, więc moje poczucie własnej wartości gwałtownie rośnie. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale kiedy mania się wypali, nie mam już nic. Bez szczytów manii nie byłbym w stanie znieść depresji.
Depresja dwubiegunowa
Mania nie jest jedynym objawem choroby afektywnej dwubiegunowej. Ludzie żyjący z tym zaburzeniem mają również okresy depresji i naprzemiennie między ekstremalnymi wzlotami i skrajnymi upadkami. Możesz być zbyt zaznajomiony z tymi skrajnościami i nieprzewidywalnymi nastrojami.
Twój krewny może pewnego dnia się śmiać i świetnie się bawić. A następnego dnia odłączają się od rodziny i izolują bez wyraźnego powodu. Mogą mieć niewiele do powiedzenia, łatwo się irytują lub tracą motywację, co może być trudnym okresem dla każdego. Twój krewny może po prostu powrócić do normalnej ilości energii bez objawów depresji. Mogą tak pozostać do następnego epizodu maniakalnego.
Oto jak ten młody człowiek opisuje swoją depresję w przebiegu choroby dwubiegunowej…
Kiedy mam depresję, chcę zostać sam. Nie chodzi o to, że chcę być sam; Chcę, żeby wszyscy zniknęli. Nie chcę nigdzie jechać, widywać się z nikim ani nic robić. Bez względu na to, co robię, ludzie mówią mi, że robię coś złego. Tak więc najłatwiejszym sposobem na lepsze samopoczucie jest ukrycie się.
Widok tych wszystkich ludzi prowadzących, szczęśliwych, małych żywotów jest irytującym przypomnieniem mojej choroby afektywnej dwubiegunowej i tego, że nigdy nie osiągnę takiej stabilności. Co gorsza, słyszę, jak ludzie, których „zabawiam” w mojej manii, mówią o tym, jaki jestem cichy i że nie bawię się. Czy próbują mnie rozweselić, czy zrobić coś, co mnie rozśmieszy? Nie. Chcą tylko odzyskać swojego klauna. To denerwujące.
Nieważne, co to jest - praca, spędzanie czasu z przyjaciółmi, ćwiczenia - nie lubię rzeczy, bo irytują mnie najdrobniejsze szczegóły. Kiedy przyjaciele mnie zapraszają, wyobrażam sobie, jak czekam na autobus, jestem stłoczona wściekłych ludzi, czekam w kolejkach i wszystkie inne negatywne rzeczy. Myślę o każdym możliwym minusie czegoś, co budzi we mnie lęk przed zrobieniem czegokolwiek.
Zmieniam się w tego zrzędliwego staruszka. Rozważałem samobójstwo i już raz tego próbowałem.
Ale im lepiej rozumiem problem, tym bardziej wiem, że depresja jest przejściowa i nie zawsze myślę jasno. To samo-przypomnienie pomaga mi robić cokolwiek głupiego.
Kiedy myślę o przyszłości, nie podoba mi się to, co widzę. Mogę tylko wyobrazić sobie więcej kłopotów, niekończącą się pracę i niekończący się ciąg rozczarowań.
Oto jak ten młody człowiek opisuje „środek”…
Wyobrażam sobie, że tak jest dla wszystkich innych - wiesz, normalnych ludzi. Budzę się rano i czuję się dobrze. Nie boję się spędzić dnia. Chodzę do pracy, załatwiam sprawy i mam mnóstwo energii przez cały dzień.
Potrafię toczyć się z ciosami, jakie daje mi przeciętny dzień. Nie przerażam się drobnymi problemami, lubię małe rzeczy i nie brzydzę się przyszłością.
Czuję się normalnie i tak właśnie siebie widzę. Nie jestem jakimś wariatem biegającym dookoła ani mopem, leniwym ślimakiem.
Szczerze żałuję, że nie mogę cały czas pozostać w tym nastawieniu, ale wiem, że tak się nie stanie. Zaakceptowałem, że moje nastroje zmieniają się same, więc bardziej cieszę się spokojem, gdy jest.
Choroba afektywna dwubiegunowa u dzieci
Należy pamiętać, że objawy choroby afektywnej dwubiegunowej u dzieci różnią się od objawów u dorosłych. Objawy u dzieci mogą obejmować:
- okresy niepokoju
- agresja
- drażliwość
- problemy z koncentracją
- nadpobudliwość
- zmiana wzorca snu
Te zachowania nie zawsze wskazują na chorobę afektywną dwubiegunową, ale powinieneś udać się do lekarza, jeśli nastroje Twojego dziecka stają się epizodyczne i często zmieniają się między szczęściem a smutkiem.
Radzenie sobie, gdy ukochana osoba ma chorobę afektywną dwubiegunową
Choroba afektywna dwubiegunowa jest nieprzewidywalna. Weź to jeden dzień na raz. Uzdrowienie nie następuje z dnia na dzień, a martwienie się o swojego krewnego podczas jego manii i epizodów depresyjnych jest całkowicie normalne. Możesz obawiać się, że podejmą lekkomyślne lub nieodpowiedzialne decyzje i wyrządzą sobie krzywdę podczas przygnębienia emocjonalnego.
Choroba afektywna dwubiegunowa może być walką na całe życie. Im więcej dowiesz się o chorobie, tym łatwiej będzie Ci zaoferować wsparcie. Osoby z chorobą afektywną dwubiegunową nie mogą kontrolować swoich emocji ani nastrojów. Pamiętaj, choroba afektywna dwubiegunowa nie jest oznaką słabości. To choroba psychiczna. Unikaj nieczułych lub negatywnych komentarzy, takich jak „wyrwij się” lub „weź się w garść”.
Poinformuj ich, że jesteś tam, aby pomóc w każdy możliwy sposób. Oferowanie praktycznej pomocy może zmniejszyć poziom stresu i pomóc kontrolować emocje. Na przykład pomagaj w ich domu lub proponuj poszukiwanie informacji o lokalnych grupach wsparcia dla nich.
Na wynos
Choroba afektywna dwubiegunowa to prawdziwa choroba, która może mieć ogromny wpływ na przyjaciół i bliskich. Leczenie może pomóc kontrolować objawy. Należą do nich stabilizatory nastroju, a dla niektórych osób leki przeciwdepresyjne, leki przeciwlękowe, ćwiczenia i odżywianie. Niektóre osoby korzystają również z poradnictwa i grup wsparcia.
Jeśli cierpisz na chorobę afektywną dwubiegunową, porozmawiaj ze swoim lekarzem, aby omówić plan leczenia.
