Sześć lat temu Naresh Vissa miał 20 lat i był samotny.
Właśnie skończył college i po raz pierwszy mieszkał sam w mieszkaniu z jedną sypialnią, rzadko go opuszczając.
Podobnie jak wiele innych dwudziestolatków, Vissa była singielką. Jadł, spał i pracował w domu.
„Wyjrzałam przez okno w Baltimore's Harbour East i widziałem innych ludzi po dwudziestce, którzy imprezowali, chodzili na randki i dobrze się bawili” - mówi Vissa. „Jedyne, co mogłem zrobić, to zasunąć rolety, zgasić światła i obejrzeć odcinki„ The Wire””.
Mógł czuć się jedyną samotną osobą w swoim pokoleniu, ale Vissa nie jest osamotniona w swojej samotności.
Samotność rośnie po studiach
Wbrew powszechnemu przekonaniu, że jesteś otoczony przyjaciółmi, imprezami i zabawą w wieku 20 i 30 lat, czas po studiach to tak naprawdę czas, w którym szczyt samotności.
Badanie z 2016 roku opublikowane w Developmental Psychology wykazało, że w przypadku wszystkich płci szczyt samotności następuje tuż przed trzydziestką.
W 2017 roku Jo Cox Loneliness Commission (angielska kampania mająca na celu opisanie ukrytego kryzysu samotności) przeprowadziła ankietę na temat samotności wśród mężczyzn w Wielkiej Brytanii i stwierdziła, że 35 to wiek, w którym są najbardziej samotni, a 11 procent stwierdziło, że są najbardziej samotni. samotny na co dzień.
Ale czy to nie jest czas, kiedy większość z nas jako dzieci marzy o rozkwicie? W końcu programy takie jak „New Girl”, „Friends” i „Will & Grace” nigdy nie pokazywały bycia w wieku dwudziestu i trzydziestu lat jako samotnym.
Możemy mieć problemy z pieniędzmi, kłopoty z karierą i romantyczne potknięcia, ale samotność? To miało się rozproszyć, gdy tylko zrobimy to samodzielnie.
„Istnieje wiele mitów na temat tego, o co chodzi w tych dwudziestokilkuletnich latach” - mówi Tess Brigham, licencjonowana terapeutka z San Francisco, która specjalizuje się w leczeniu młodych dorosłych i pokolenia milenialsów.
„Wielu moich klientów uważa, że muszą mieć wspaniałą karierę, być żonatymi - lub przynajmniej zaręczonymi - i mieć niesamowite życie towarzyskie, zanim skończą 30 lat, w przeciwnym razie poniosą porażkę” - dodaje Brigham.
To dużo do zrobienia, zwłaszcza w tym samym czasie.
Czy zatem samotność bierze się ze strachu przed porażką?
A może krajobraz kulturowy sprawia, że wydaje się, że jesteś jedyną osobą, która przegrywa, co z kolei sprawia, że czujesz się pozostawiony w tyle i samotny.
„Jeśli dodasz do mediów społecznościowych, które są najważniejszymi wydarzeniami w życiu wszystkich innych, wielu młodych ludzi czuje się samotnych i zagubionych” - mówi Brigham.
„Choć dwudziestokilkuletnie lata są pełne przygód i ekscytacji, jest to również czas w Twoim życiu, kiedy określasz, kim jesteś i jakiego rodzaju życie chcesz żyć”.
Jeśli wszyscy inni - a byliby to wszyscy w mediach społecznościowych, w tym wpływowi i celebryci - wydaje się, że żyją tym życiem lepiej niż ty, może to doprowadzić do przekonania, że już zawiodłeś. Możesz odczuwać jeszcze większą potrzebę wycofania się.
Ale do tego dochodzi fakt, że nie zmieniamy sposobu, w jaki nawiązujemy przyjaźnie po studiach. W latach szkolnych życie można porównać do życia na planie „Przyjaciół”. Możesz wchodzić i wychodzić z akademików swoich kumpli bez pukania.
Teraz, gdy przyjaciele rozsiani są po całym mieście i wszyscy próbują wykuć własną ścieżkę, nawiązywanie przyjaźni stało się trudniejsze i bardziej skomplikowane.
„Wielu młodych dorosłych nigdy nie musiało pracować nad nawiązywaniem i budowaniem przyjaźni” - mówi Brigham. „Aktywne budowanie społeczności ludzi, którzy Cię wspierają i nawiązywanie przyjaźni, którzy wnoszą coś do ich życia, pomoże w samotności”.
Socjologowie od dawna uważali trzy warunki za kluczowe dla nawiązywania przyjaźni: bliskość, powtarzające się i nieplanowane interakcje oraz otoczenie, które zachęca ludzi do stracenia czujności. Te warunki pojawiają się rzadziej w życiu po zakończeniu dni spędzonych w akademiku.
Alisha Powell, 28-letnia pracownica socjalna z Waszyngtonu, mówi, że jest samotna. Ponieważ nie ma jej w biurze, trudniej jej poznawać ludzi.
„Mam wielką tęsknotę, by coś dla kogoś znaczyć” - mówi Powell. „Przekonałem się, że chociaż sam mogę doświadczyć smutku i nieszczęśliwych wydarzeń, ponieważ tego oczekuję, najbardziej samotne chwile są wtedy, gdy jestem szczęśliwy. Chcę, żeby ktoś, komu na mnie zależało, świętował ze mną, ale nigdy nie był obecny i nigdy nie był”.
Powell mówi, że ponieważ nie podąża za życiem pracy od dziewiątej do piątej, wychodzenia za mąż i rodzenia dzieci - które są wszystkimi sposobami aktywnego budowania społeczności - trudno jej znaleźć ludzi, którzy dogłębnie ją rozumieją i rozumieją. Nie znalazła jeszcze tych ludzi.
Jednak prawda jest taka, że większość z nas już wie, jak być mniej samotnym
Badania bombardują nas kwestią odłączania się od mediów społecznościowych; publikacje nakazywały nam pisać w dzienniku z wdzięcznością; a standardowa rada jest zbyt prosta: wyjdź na zewnątrz, aby spotkać się z ludźmi osobiście, zamiast ograniczać się do tekstu lub, co jest obecnie bardziej powszechne, na Instagramie.
Rozumiemy.
Więc dlaczego tego nie robimy? Dlaczego zamiast tego popadamy w depresję z powodu tego, jak bardzo jesteśmy samotni?
Cóż, na początek dorastamy w mediach społecznościowych
Od upodobań Facebooka po machnięcia Tinderem, być może już zainwestowaliśmy zbyt dużo w American Dream, powodując, że nasze mózgi są zaprogramowane tylko na pozytywne wyniki.
„Milenialsi dorastali, a ich potrzeby były zaspokajane coraz szybciej” - mówi Mark Wildes, autor „Beyond the Instant”, książki o poszukiwaniu szczęścia w dynamicznym świecie mediów społecznościowych.
„Netflix zapewnia, że nie będą musieli czekać na kolejny odcinek w przyszłym tygodniu; Szybki Internet na ich telefonach dostarcza im wszystkich światowych informacji w 5-sekundowym czasie oczekiwania”, mówi Wildes,„ a jeśli chodzi o relacje, przedstawiono im model budowania relacji przeciągnij, aby odrzucić”.
Zasadniczo znajdujemy się w błędnym kole: boimy się stygmatyzacji za poczucie samotności, więc zamykamy się w sobie i czujemy się jeszcze bardziej samotni.
Dr Carla Manly, psycholog kliniczny z Kalifornii i autorka nadchodzącej książki „Joy Over Fear”, podkreśla, jak niszczycielski może być ten cykl, jeśli pozwolimy mu kontynuować.
Wynikająca z tego samotność sprawia, że czujesz się zawstydzony i boisz się wyciągnąć rękę lub powiedzieć innym, że czujesz się samotny. „Ten samonapędzający się cykl trwa nadal - i często powoduje silne poczucie depresji i izolacji” - mówi Manly.
Jeśli będziemy nadal myśleć o życiu w kategoriach otrzymywania tego, czego chcemy, kiedy tego chcemy, spowoduje to tylko większe rozczarowanie.
Kluczem do radzenia sobie z samotnością jest prostota - wiesz, ta standardowa rada, którą słyszymy w kółko: wyjdź na zewnątrz i rób różne rzeczy.
„Nie ma szybkiego rozwiązania, jeśli chodzi o samotność lub jakiekolwiek z naszych bardziej złożonych uczuć” - mówi Brigham. „Podjęcie tych kroków oznacza, że będziesz musiał czuć się niekomfortowo przez pewien czas”.
Będziesz musiał wyjść sam lub podejść do kogoś nowego w pracy i zapytać, czy chce zjeść z tobą lunch. Mogli powiedzieć nie, ale mogli nie. Chodzi o to, aby odrzucenie było częścią procesu, a nie przeszkodą.
„Wielu moich klientów za dużo myśli, analizuje i martwi się, co się stanie, jeśli otrzymają odpowiedź„ nie”lub będą wyglądać głupio” - mówi Brigham. „Aby zbudować wiarę w siebie, musisz podjąć działania i skupić się na wykorzystywaniu szansy i wystawianiu się (co jest pod Twoją kontrolą), a nie na wyniku (który jest poza Twoją kontrolą)”.
Jak przerwać cykl
Pisarka Kiki Schirr wyznaczyła sobie w tym roku cel 100 odrzuceń - i poszła na wszystko, czego chciała. Okazało się, że nie może osiągnąć swojego celu, ponieważ zbyt wiele z tych odrzuceń przerodziło się w akceptację.
Podobnie, niezależnie od tego, czy chodzi o przyjaźnie, czy o cele życiowe, postrzeganie odrzucenia jako formy sukcesu może być odpowiedzią na pokonanie strachu przed porażką.
Lub, jeśli media społecznościowe są Twoją słabością, co jeśli zamiast logować się z nastawieniem FOMO (strach przed przegapieniem), spróbujemy zmienić sposób, w jaki myślimy o doświadczeniach innych ludzi? Może nadszedł czas, aby zamiast tego przyjąć podejście JOMO (radość z przegapienia).
Możemy czuć się szczęśliwi, że cieszą się z ich czasu, zamiast żałować, że tam byliśmy. Jeśli to post od znajomego, wyślij mu wiadomość i zapytaj, czy możesz się z nim spotkać następnym razem.
Możesz nie otrzymać odpowiedzi lub możesz zostać odrzucony. To może być nawet przerażające. Ale nie dowiesz się, dopóki nie zapytasz.
Vissa w końcu wyrwała się z cyklu samotności, wyznaczając proste cele: czytaj książkę raz w miesiącu; oglądać film każdego dnia; słuchać podcastów; zapisuj pozytywne biznesplany, linie odbioru, tematy książek - cokolwiek fajnego; ćwiczenie; przestań pić; i przestań spotykać się z negatywnymi ludźmi (co dotyczyło także usuwania ich z znajomych na Facebooku).
Vissa również zaczęła randkować online i chociaż jest jeszcze singlem, poznał interesujące kobiety.
Teraz ma inny widok z okna.
„Zawsze, gdy jestem przygnębiony lub przygnębiony, podchodzę do stołu jadalnego, wyglądam przez okno z widokiem na panoramę centrum Baltimore i zaczynam grać i śpiewać„ Cups”Anny Kendrick” - mówi Vissa. „Kiedy skończę, podnoszę głowę, wyrzucam ręce w górę i mówię„ Dziękuję”.
Danielle Braff jest byłą redaktorką magazynu i reporterką, która została wielokrotnie nagradzaną niezależną pisarką, specjalizującą się w stylach życia, zdrowiu, biznesie, zakupach, rodzicielstwie i pisaniu o podróżach.
