Nie mam zbyt wielu wspomnień z dwóch dni, które spędziłem w szpitalu po mojej podwójnej mastektomii w zeszłym roku. Ale wyróżnia się to, że wielokrotnie błagam pielęgniarki, aby zrobiły coś z moim pogarszającym się, nieznośnym bólem.
Co pół godziny prosili mnie, abym ocenił mój ból w skali od 1 do 10. Po powiedzeniu im „7” i poproszeniu o lekarstwa, czekałem ponad godzinę, aż ktoś go przyniesie.
Kiedy w końcu przyszła pielęgniarka, zapytałem ją o to. To, co powiedziała później, będzie mnie prześladować przez miesiące:
- Myślałem, że powiedziałeś, że twój ból to tylko siedem.
Tylko siedem! „Cóż, teraz jest dziewiątka” - udało mi się powiedzieć.
W końcu przyszło lekarstwo. Ale zanim to się stało, mój ból wymknął się spod kontroli i to nie wystarczyło.
Moje doświadczenie było niezwykłe pod wieloma względami i stało się to po poważnej operacji. Ale wiele osób, zwłaszcza tych, którzy mają do czynienia z przewlekłym bólem, ma trudności z przekonaniem swoich lekarzy, aby potraktowali go poważnie, zbadali i leczyli.
Napisałem ten przewodnik, aby pomóc Ci bronić siebie, gdy rozmawiasz z lekarzem o bólu. Oto kilka sposobów na ułatwienie tych rozmów:
1. Prowadź dziennik bólu
Nie, nie mam na myśli tego gniewnego dziennika, który prowadziłaś jako nastolatka. (Chociaż to też nie jest zły pomysł.) Dziennik bólu to w zasadzie dziennik objawów - ale głównym objawem, który śledzisz, jest ból.
Śledzenie poziomu bólu może dostarczyć lekarzowi pomocnego kontekstu, pomagając mu zidentyfikować wzorce i zrozumieć, jak ból wpływa na Twoje życie. A jeśli Twoja wizyta przypada na dzień bez bólu lub bez bólu, Twój dziennik może pokazać lekarzowi, że ból jest nadal problemem, nawet jeśli nie wyrażasz go w tym momencie.
Możesz prowadzić dziennik bólu na papierze w wielu różnych formatach. To świetny arkusz kalkulacyjny, który zawiera również przydatne informacje na temat rozpoznawania i rejestrowania bólu.
Możesz także użyć aplikacji. Aplikacje mogą wysyłać powiadomienia przypominające o dokonaniu wpisu. Mogą również śledzić wzorce dla Ciebie i eksportować dane w wygodnym arkuszu kalkulacyjnym, który można zabrać lekarzowi.
Wypróbuj kilka i zobacz, który najlepiej Ci odpowiada!
2. Naucz się precyzyjniejszych słów opisujących Twój ból
Znalezienie języka opisującego doznania fizyczne może być naprawdę trudne i prawdopodobnie nigdy nie znajdziesz słowa, które wydaje się idealnie pasować. Jednak lepsze poznanie różnych słów określających ból w Twoim języku może pomóc w skuteczniejszej komunikacji. Może nawet pomóc lekarzowi zdiagnozować przyczynę bólu.
Oto kilka słów powszechnie używanych do opisania bólu. Zanotuj, które z nich rezonują z tobą:
- zbolały
- szczypiący
- palenie
- skurcze
- nudny
- gryząc
- ciężki
- gorąco
- przeszywający
- szczypiący
- ostry
- strzelanie
- obrzydliwy
- ból
- rozdzielać
- kłucie
- delikatny
- mrowienie
- pulsujący
Aby uzyskać więcej zasobów na temat tego, jak poinformować lekarza, jak odczuwa się ból, zapoznaj się z niektórymi linkami na dole tego artykułu.
3. Wyjaśnij dokładnie, jak ból ogranicza Twoje życie
Lekarze czasami traktują ból poważniej, gdy widzą, że wpływa on na twoją zdolność do pracy, utrzymywania relacji, dbania o siebie lub na akceptowalną jakość życia.
Czy twój ból ogranicza twoją zdolność skupiania się na rzeczach? Bawić się z dziećmi? Jeździsz samochodem lub korzystasz z transportu publicznego? Spóźniłeś się do pracy, bo wstanie z łóżka boli? Czy unikasz ćwiczeń lub wychodzenia na spotkania z przyjaciółmi?
Jak wiesz, jeśli sobie z tym poradziłeś, nieleczony poważny ból wpływa na prawie każdą część naszego życia, bez względu na to, na które części ciała ma wpływ. Łatwiej się męczymy i szybciej wpadamy w złość. Przestajemy wykonywać takie czynności, jak ćwiczenia, gotowanie i sprzątanie, które są niezbędne dla zdrowia i samoopieki.
Jeśli metafora łyżek rezonuje z tobą, możesz jej użyć, aby pokazać swojemu lekarzowi, że musisz codziennie wybierać kompromisy, decydując, co zrobić z ograniczonymi łyżkami - prysznic lub pranie? Iść do pracy lub być uważnym rodzicem lub małżonkiem? Wybierz się na krótki spacer lub ugotuj zdrowy posiłek?
Ból to nie tylko nieprzyjemne doświadczenie. Prowadzi do całej kaskady wymuszonych wyborów i kompromisów, które uszczuplają nasze życie. Upewnij się, że twój lekarz to wie.
4. Wyjaśnij, co oznaczają dla ciebie liczby na skali bólu
Prawdopodobnie znasz skalę używaną przez lekarzy do oceny bólu. Po prostu oceniasz swój ból od 0 do 10, gdzie 0 oznacza brak bólu, a 10 to „najgorszy możliwy ból”.
Jak zauważyło wielu lekarzy i pielęgniarek, skala ta może powodować nieporozumienia i uprzedzenia. Jako osoba z macicą zawsze uważałem, że lekarze lekceważą moje twierdzenia dotyczące bólu, ponieważ nigdy nie doświadczyłem porodu - więc co powinienem wiedzieć o Real Pain ™?
Oczywiście każdy inaczej doświadcza porodu i innych bolesnych rzeczy i nie da się tego porównać. Ale to komentarz, który słyszałem zarówno od lekarzy, jak i osób świeckich przez całą moją dorosłość.
Jeśli twój lekarz używa skali bólu, podaj mu kontekst, co masz na myśli, kiedy używasz jej do opisania tego, co czujesz
Powiedz im, jaki jest najgorszy ból, jaki kiedykolwiek czułeś i jak to porównujesz. Wyjaśnij im, że niekoniecznie szukasz „0” - powiedz im, jaki jest Twój próg radzenia sobie z bólem samodzielnie, bez leków lub tylko z tylenolem lub ibuprofenem.
Na przykład, kiedy mówię „5”, zwykle mam na myśli, że jest tam i rozprasza, ale nie jest to całkowicie niemożliwe do opanowania. Kiedy mówię „6”, zdecydowanie potrzebuję jakiegoś leku. Ale abym mógł normalnie funkcjonować mniej więcej, musiałoby to być „4” lub mniej.
5. Miej świadomość potencjalnych błędów - i proaktywnie o tym mów
Jeśli jesteś kobietą, osobą transpłciową lub kolorową - lub jeśli masz niepełnosprawność, chorobę psychiczną lub typ ciała, który w naszym społeczeństwie jest uważany za „niezdrowy” - możesz już być świadomy faktu, że lekarze też są człowiek.
A ludzie często mają uprzedzenia, których mogą nawet nie być świadomi.
Osoby z większymi ciałami często stwierdzają, że lekarze lekceważą ich objawy, w tym ból, mówiąc im „po prostu schudnąć”. Niektóre grupy ludzi są stereotypowe jako „przesadnie dramatyczne” lub „nadwrażliwe”, a ich doniesienia o bólu są czasami odrzucane przez lekarzy jako „histeryczne”.
Zwłaszcza czarnoskóre kobiety walczyły o rozpoznanie i leczenie ich bólu przez lekarzy, co prawie na pewno ma związek z długą, haniebną spuścizną naszego narodu, polegającą na medycznym znęcaniu się i przemocy wobec Czarnych - zwłaszcza kobiet.
W 2017 roku obraz strony z popularnego podręcznika pielęgniarstwa stał się wirusowy. Może to widzieliście. Strona miała najwyraźniej uczyć studentów pielęgniarstwa o „różnicach kulturowych w odpowiedzi na ból” i zawierała takie perełki, jak „Żydzi mogą głośno i żądać pomocy” oraz „Czarni często zgłaszają większą intensywność bólu niż inne kultury”.
Chociaż podręcznik został poprawiony po protestach opinii publicznej, stanowił on wyraźne przypomnienie dla tych z nas z przewlekłymi problemami zdrowotnymi, że tego właśnie uczą się o nas nasi lekarze
A rok później, kiedy miałem własne traumatyczne doświadczenia pooperacyjne, te zdania o Żydach nigdy nie były daleko od moich myśli.
Nie wahaj się aktywnie porozmawiać z lekarzem o tych obawach. Może pomóc Ci upewnić się, że Twój lekarz jest zaangażowany w zapewnienie wysokiej jakości opieki wszystkim swoim pacjentom.
Może również pomóc lekarzom sprawdzić ich własne przywileje i uprzedzenia, i jest ważnym przypomnieniem dla lekarzy, którzy jeszcze nie przepracowali swoich uprzedzonych postaw, że obserwujemy, i że ich uprzedzenia zostaną zauważone.
Możesz przywołać statystyki dotyczące wyników medycznych u osób takich jak ty i zapytać lekarza: „Co planujesz zrobić, aby upewnić się, że nie stanę się jedną z tych statystyk?” Nie tylko przekonuj ich, aby traktowali Cię poważnie - spraw, aby przekonali Cię, że tak jest.
6. Przyprowadź kogoś do wsparcia
Przyjmowanie przyjaciela, partnera lub członka rodziny na wizytę i „poręczenie” za objawy może pomóc, jeśli lekarz jest sceptyczny - lub jeśli masz wysoką tolerancję na ból i nie „wydajesz się” tak chory, jak w rzeczywistości.
Biorąc pod uwagę, że jedna ze skal bólu powszechnie stosowanych przez lekarzy dosłownie opiera się na wyrazie twarzy pacjentów w celu oceny poziomu bólu, nie jest zaskoczeniem, że osobom, które nie noszą bólu na twarzy, trudniej jest uzyskać potrzebną im opiekę.
Pochodzę z wielu ludzi, którzy znosili swój ból - fizyczny i emocjonalny - z cierpliwością i stoicyzmem. To właśnie musiałeś zrobić w Związku Radzieckim, skąd pochodzi moja rodzina.
Podczas leczenia raka zdałem sobie sprawę, że lekarze i pielęgniarki czasami nie rozumieli, jak bardzo cierpię, ponieważ oczekiwaliby, że ktoś zgłaszający mój poziom bólu płacze lub krzyczy. Po prostu nie jestem tą osobą.
Jestem osobą, która jako dziecko przypadkowo zatrzasnęła palcem ciężkie drzwi, spojrzała na szybko ciemniejący gwóźdź i powiedziała: „Hę, to bardzo boli, powinienem włożyć go pod zimną wodę.”
Twój kumpel z kopii zapasowej powinien być kimś, kto zna to, przez co przechodzisz i chce cię wezwać, jeśli zminimalizujesz objawy - coś, co wielu z nas robi, często nieumyślnie.
Dopóki nasz system medyczny nie poprawi rozpoznawania bólu każdego, niezależnie od rasy i płci, może to być naprawdę przydatna strategia.
Jeśli kiedykolwiek czułeś się beznadziejny z powodu leczenia bólu, rozumiem. Też tak się czułem
Dużą częścią powodu, dla którego to piszę, jest upewnienie się, że nikt nigdy nie musi przechodzić przez to, przez co przeszedłem. I chociaż czasami może to wydawać się beznadziejne, tak nie jest.
Nikt nie powinien żyć z nieleczonym bólem. Chociaż pod pewnymi względami sytuacja u pacjentów z bólem się poprawia, mamy przed sobą długą drogę
Do tego czasu skuteczne omawianie bólu z lekarzem jest jednym z najlepszych sposobów, aby bronić siebie i upewnić się, że otrzymujesz opiekę, której potrzebujesz - nie tylko w przypadku bólu, ale także ogólnego stanu zdrowia.
Miri Mogilevsky jest pisarką, nauczycielką i praktykującą terapeutką w Columbus w stanie Ohio. Posiadają tytuł licencjata z psychologii uzyskany na Northwestern University oraz tytuł magistra pracy socjalnej na Uniwersytecie Columbia. W październiku 2017 r. Zdiagnozowano u nich raka piersi w stadium 2a, a leczenie zakończyło się wiosną 2018 r. Miri posiada około 25 różnych peruk z czasów chemioterapii i lubi je strategicznie rozmieszczać. Oprócz raka piszą także o zdrowiu psychicznym, queerowej tożsamości, bezpieczniejszym seksie i zgodzie oraz ogrodnictwie.
