Miliony Amerykanów cierpią na choroby psychiczne. Według National Institute of Mental Health 1 na 5 dorosłych cierpi na zaburzenia psychiczne. To daje mi 1 z ponad 46 milionów.
Mam zaburzenia lękowe i chorobę afektywną dwubiegunową i mam od wielu lat. I podczas gdy to pierwsze wywołuje we mnie nerwowość i strach - kiedy jestem niespokojny, moje serce bije, nogi drżą, a myśli i myśli zaczynają pędzić - to drugie sprawia, że jestem pełen pewności siebie i energii lub pozbawiony uczuć. Bipolar II charakteryzuje się hipomanicznymi wzlotami i paraliżującymi upadkami, co wpływa na moje rodzicielstwo.
W niektóre dni jestem obecny i zabawny. Tańczę w kuchni z córką i śpiewam w łazience, kąpiąc syna. Ale w inne dni zmęczenie jest tak wielkie, że nie mogę się ruszyć. Próbuję wstać z łóżka. Jestem też bardzo poirytowany. Pękam bez powodu i powodu, a to czyni mnie niekonsekwentnym - w najlepszym przypadku.
Trzymałem swoje dzieci i krzywdziłem je. Spełniłem ich marzenia i sprawiłem, że byli rozczarowani.
Jest wiele rzeczy do nauczenia
Ale nie wszystko jest złe. W pewnym sensie jestem wdzięczny za moją chorobę psychiczną, ponieważ choroba afektywna dwubiegunowa i zaburzenie lękowe uczyniły mnie lepszą żoną, przyjaciółką i mamą.
Oto, jak moja choroba psychiczna wpłynęła na mnie i moje dzieci.
Moje dzieci nauczyły się, jak siedzieć ze swoimi uczuciami i je wyjaśniać
Dorastając, starałem się nazwać swoje uczucia. Czułem smutek, złość, radość i strach, ale niekoniecznie wiedziałem, czym jest każda emocja. Nie wiedziałem też, jak się wyrazić. Kiedy na przykład wpadałem w złość, wybuchałem. Pamiętam, jak drżałem i krzyczałem w moich płucach.
Ale dzięki terapii nauczyłem się, jak rozpoznać swoje uczucia i przepracować je. Na przykład używam medytacji do zwalczania lęku. Biegam (dosłownie biegnę), kiedy się boję lub szalę, i uczę moje dzieci tego samego. Wiedzą, że odgrywanie roli jest niedopuszczalne, ale żadna emocja nie jest zła ani zła.
Dałem też moje najstarsze narzędzia do radzenia sobie z jej uczuciami. Ma uspokajający - lub relaksujący - kącik pełen obiektów sensorycznych, takich jak piłka wiosłowa, piłki antystresowe i koc, i może tam iść, gdy czuje się przytłoczona. To jej czas i jej przestrzeń. Brak pytań.
Niepokój sprawia, że trudno mi zaprzyjaźnić się z mamą - lub przyjaciółmi
Jedną z najtrudniejszych części życia z zaburzeniami lękowymi jest ich wpływ na moje relacje, tj. Niepokój mówi mi, że nie jestem wystarczająco dobry lub wystarczająco inteligentny. To sprawia, że kwestionuję swoją wartość i swoją wartość, a niepokój sprawia, że nie ufam intencjom innych. Nie wierzę, że ktokolwiek mógłby mnie lubić lub kochać, ponieważ jestem taki niezręczny. Taśma w mojej głowie mówi mi, że jestem porażką.
W związku z tym staram się nawiązywać nowe przyjaźnie, co jest trudne, gdy masz dzieci. Dobra strona - jeśli taka istnieje - jest taka, że moja córka jest motylem towarzyskim i ze względu na jej osobowość muszę rozmawiać z innymi. Popycha mnie do bycia obecnym (i przystojnym) rodzicem.
Moje dzieci nigdy nie wiedzą, którą mamę dostaną
Każdego dnia mogę być szczęśliwym rodzicem „upieczmy ciasteczka i potańczmy” lub kimś, kto nie może wziąć prysznica ani wstać z łóżka.
O ile mój krótki bezpiecznik jest problemem, to kolejnym problemem (i charakterystycznym) bipolarnego II jest szybkie cykle. Na przykład, kiedy mam objawy, mój nastrój może się wahać w mgnieniu oka.
W związku z tym moje dzieci nigdy nie wiedzą, którą mamę dostaną: „normalną”, z depresją czy hipomaniakalną. Ten, który tańczy i śpiewa lub ten, który płacze i wrzeszczy. A to powoduje, że chodzą po skorupkach jaj. Moje dzieci nie mają konsekwencji.
To powiedziawszy, zawsze przepraszam za swoje działania, jeśli i kiedy popełniam błędy. Z całych sił staram się zachować stabilność i pozory normalności i używam siebie jako przykładu. Z powodu moich chorób moje dzieci wiedzą, jak ważne jest zdrowie psychiczne.
Moje dzieci uczą się, że warto prosić o pomoc
Nigdy nie umiałem prosić o pomoc. Kiedy byłem dzieckiem, rodzice nauczyli mnie, że silne jednostki same radzą sobie z problemami.
Jednak teraz wiem, że tak nie jest i pozwalam moim dzieciom dostrzec moje „wady” i „słabości”. Mój najstarszy towarzyszył mi na terapii. Mówię im, kiedy jestem smutny. Kiedy mamusia nie jest w porządku.
Czasami jestem zbyt zmęczony, żeby bawić się z dziećmi
Życie z chorobą psychiczną jest ciężkie. Reszta: To jest wyczerpujące i czasami nie mogę funkcjonować - jako osoba lub rodzic. Czasami jestem zbyt zmęczony, aby bawić się (lub dbać) o moje dzieci. W te dni nie będę grał w kickball ani w chowanego. Nie zabiorę ich na rowery.
Oczywiście nauczyło to moje dzieci empatii i zrozumienia. Są wyrozumiali i pełni wdzięku, ale spowodowało to także rozczarowanie moich dzieci… bardzo.
Używałam ekranu jako opiekunka do dziecka
Eksperci są zgodni, że konsumpcja mediów powinna być ograniczona w przypadku wszystkich dzieci, w szczególności małych dzieci. W rzeczywistości, według American Academy of Pediatrics, korzystanie z ekranu przez dzieci w wieku od 2 do 5 lat powinno być ograniczone do 1 godziny „wysokiej jakości programowania” dziennie, ale skłamałbym, gdybym powiedział, że przestrzegam tych wytycznych.
Czasami moja depresja jest tak wielka, że trudno mi usiąść lub wstać. Rodzic z łóżka. A w te dni moje dzieci dużo oglądają telewizję. Zresztą: oglądają dużo telewizji.
Czy jestem z tego dumny? Absolutnie nie. Ale żeby być dobrym rodzicem, muszę być zdrowym rodzicem, a czasami oznacza to praktykowanie samoopieki i zrobienie dosłownej i przenośnej przerwy.
Warknąłem - niepotrzebnie - na swoje dzieci
Życie z chorobą afektywną dwubiegunową może być trudne. Pomimo leków i trwającej terapii regularnie doświadczam objawów, a jedną z cech charakterystycznych choroby afektywnej dwubiegunowej II jest drażliwość.
Na przykład kiedy jestem hipomaniakalny, jestem tak mocno zraniony, że pękam. Krzyczę na swoje dzieci i to (moim zdaniem) jest najgorszą częścią bycia rodzicem z chorobą psychiczną, ponieważ wiem, że moja złość ma negatywny wpływ na moje dzieci.
Moje dzieci uczą się wartości współczucia - i siły przeprosin
Jako rodzic popełniłem wiele błędów. Dużo. Mój krótki lont sprawił, że nagle krzyknąłem. Depresja spowodowała, że nagle się zamknąłem.
Odwołałem plany i spędziłem wiele godzin w swoim łóżku lub na naszej kanapie i miałem dziwne wybuchy emocji. Płakałem z powodu zimnej kawy i rozlanego mleka.
Dobra wiadomość jest taka, że moje wpadki są momentami, których można się nauczyć. Regularnie mówię „Przepraszam. Mamusia nie powinna była robić XYZ. Byłem sfrustrowany. To było złe."
Dzięki moim zachowaniom i działaniom moje dzieci uczą się mocy przeprosin. Uczą się odpowiedzialności i przebaczenia oraz uczą się, że proszenie o pomoc jest w porządku. Każdy się denerwuje i płacze. Wszyscy popełniają błędy.
Kimberly Zapata jest matką, pisarką i zwolenniczką zdrowia psychicznego. Jej prace pojawiły się na kilku stronach, w tym w Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health i Scary Mommy - żeby wymienić tylko kilka - a kiedy jej nos nie jest pochowany w pracy (lub dobrej książce), Kimberly wolny czas spędza na prowadzeniu organizacji non-profit Greater Than: Illness, której celem jest wspieranie dzieci i młodych dorosłych borykających się z chorobami psychicznymi. Obserwuj Kimberly na Facebooku lub Twitterze.
