Food for Thought to kolumna, która bada różne aspekty zaburzonego odżywiania i powrotu do zdrowia. Rzeczniczka i pisarka, Brittany Ladin, opisuje swoje własne doświadczenia, krytykując nasze kulturowe narracje dotyczące zaburzeń odżywiania.
Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby
Kiedy miałem 14 lat, przestałem jeść.
Przeżyłem traumatyczny rok, w którym poczułem się całkowicie poza kontrolą. Ograniczanie jedzenia szybko stało się sposobem na uśmierzenie depresji i niepokoju oraz odwrócenie uwagi od traumy. Nie mogłem kontrolować tego, co się ze mną stało - ale mogłem kontrolować, co wkładam do ust.
Miałem szczęście, że otrzymałem pomoc, kiedy wyciągnąłem rękę. Miałem dostęp do zasobów i wsparcia ze strony lekarzy i mojej rodziny. A jednak walczyłem przez 7 lat.
W tym czasie wielu z moich bliskich nigdy nie domyśliło się, że całe moje życie spędziłem na strachu, strachu, obsesji na punkcie jedzenia i żałowaniu go.
To ludzie, z którymi spędzałem czas - z którymi jadałem posiłki, jeździłem na wycieczki, dzieliłem się sekretami. To nie była ich wina. Problem w tym, że nasze kulturowe rozumienie zaburzeń odżywiania jest bardzo ograniczone, a moi bliscy nie wiedzieli, czego szukać… lub że powinni szukać czegokolwiek.
Istnieje kilka wyraźnych powodów, dla których moje zaburzenie odżywiania (ED) pozostało nieodkryte przez tak długi czas:
Nigdy nie byłam szczupła jak szkielet
Co przychodzi na myśl, gdy słyszysz zaburzenia odżywiania?
Wiele osób wyobraża sobie wyjątkowo szczupłą, młodą, białą kobietę cispłciową. To jest oblicze ED, które pokazały nam media - a jednak ED wpływają na osoby ze wszystkich klas społeczno-ekonomicznych, wszystkich ras i wszystkich tożsamości płciowych.
Najbardziej pasuję do tej „twarzy” ED - jestem białą cispłciową kobietą z klasy średniej. Mój naturalny typ ciała jest szczupły. I chociaż straciłem 20 funtów podczas walki z anoreksją i wyglądałem niezdrowo w porównaniu z naturalnym stanem mojego ciała, dla większości ludzi nie wyglądałem na „chorego”.
Jeśli już, wyglądałem, jakbym był „w formie” - i często byłam pytana o mój program ćwiczeń.
Nasza wąska koncepcja tego, jak „wygląda” zaburzenia erekcji, jest niezwykle szkodliwa. Obecna reprezentacja ED w mediach mówi społeczeństwu, że nie ma to wpływu na osoby kolorowe, mężczyzn i starsze pokolenia. Ogranicza to dostęp do zasobów, a nawet może zagrażać życiu.
Sposób, w jaki mówiłem o swoim ciele i moim związku z jedzeniem, był uważany za normalny
Rozważ te statystyki:
- Według National Eating Disorder Association (NEDA) szacuje się, że około 30 milionów ludzi w USA żyje z zaburzeniami odżywiania w którymś momencie swojego życia.
- Według sondażu większość amerykańskich kobiet - około 75 procent - popiera „niezdrowe myśli, uczucia lub zachowania związane z jedzeniem lub ich ciałem”.
- Badania wykazały, że dzieci w wieku 8 lat chcą być szczuplejsze lub martwią się o swój wygląd ciała.
- Młodzież i chłopcy, którzy mają nadwagę, są bardziej narażeni na powikłania i odroczoną diagnozę.
Faktem jest, że moje nawyki żywieniowe i szkodliwy język, którym opisywałem swoje ciało, po prostu nie zostały uznane za nienormalne.
Wszyscy moi przyjaciele chcieli być szczuplejsi, lekceważąco mówili o swoich ciałach i przeszli na modne diety przed imprezami, takimi jak bal - a większość z nich nie miała zaburzeń odżywiania.
Dorastając w południowej Kalifornii poza Los Angeles, weganizm był niezwykle popularny. Użyłem tego trendu, aby ukryć swoje ograniczenia i jako wymówkę, aby unikać większości potraw. Zdecydowałem, że jestem weganinem podczas wyprawy na kemping z grupą młodzieżową, gdzie praktycznie nie było opcji wegańskich.
Dla mojego ED był to wygodny sposób na uniknięcie serwowanych potraw i przypisanie tego wyborowi stylu życia. Ludzie będą to klaskać, zamiast podnosić brwi.
Ortoreksja nadal nie jest uważana za oficjalne zaburzenie odżywiania i większość ludzi o tym nie wie
Po około 4 latach zmagania się z jadłowstrętem psychicznym, być może najbardziej znanym zaburzeniem odżywiania, rozwinęła się u mnie ortoreksja. W przeciwieństwie do anoreksji, która koncentruje się na ograniczaniu spożycia pokarmu, ortoreksja jest opisywana jako ograniczająca żywność, która nie jest uważana za „czystą” lub „zdrową”.
Obejmuje obsesyjne, kompulsywne myśli na temat jakości i wartości odżywczej jedzenia, które jesz. (Chociaż ortoreksja nie jest obecnie rozpoznawana przez DSM-5, została ukuta w 2007 roku).
Jadłem regularną ilość jedzenia - 3 posiłki dziennie i przekąski. Straciłem trochę na wadze, ale nie tak bardzo, jak przegrałem w walce z anoreksją. To była zupełnie nowa bestia, z którą miałem do czynienia, i nawet nie wiedziałem, że istnieje… co w pewnym sensie utrudniało jej pokonanie.
Pomyślałem, że tak długo, jak jadłem, „wyzdrowiałem”.
W rzeczywistości byłem nieszczęśliwy. Siadałem do późna, planując posiłki i przekąski kilka dni wcześniej. Miałem trudności z jedzeniem poza domem, ponieważ nie miałem kontroli nad tym, co trafiało do mojego jedzenia. Bałem się jeść dwa razy tego samego pożywienia w ciągu jednego dnia, a węglowodany jadłem tylko raz dziennie.
Wycofałem się z większości moich kręgów towarzyskich, ponieważ tak wiele wydarzeń i planów społecznych wiązało się z jedzeniem, a otrzymanie talerza, którego nie przygotowałem, spowodowało ogromny niepokój. W końcu stałem się niedożywiony.
Byłem zawstydzony
Wiele osób, które nie zostały dotknięte zaburzeniami odżywiania, ma trudności ze zrozumieniem, dlaczego osoby z zaburzeniami erekcji nie „po prostu jedzą”.
Nie rozumieją tego, że zaburzenia erekcji prawie nigdy nie dotyczą samego jedzenia - zaburzenia erekcji są metodą kontrolowania, odrętwienia, radzenia sobie z emocjami lub przetwarzania ich. Bałem się, że ludzie pomylą moją chorobę psychiczną z próżnością, więc ją ukryłem. Ci, którym się zwierzyłem, nie mogli zrozumieć, jak jedzenie zawładnęło moim życiem.
Bałem się też, że ludzie mi nie uwierzą - zwłaszcza, że nigdy nie byłem szczupły. Kiedy mówiłem ludziom o moim zaburzeniu erekcji, prawie zawsze reagowali w szoku - i nienawidziłem tego. Zadałem sobie pytanie, czy naprawdę jestem chory (byłem).
Na wynos
Celem dzielenia się moją historią nie jest to, aby ktokolwiek wokół mnie czuł się źle z powodu tego, że nie zauważył bólu, w jakim byłam. Nie jest to po to, aby nikogo wstydzić za sposób, w jaki zareagował, ani pytać, dlaczego czułem się samotny w tak dużej części moja podróż.
Chodzi o wskazanie błędów w naszych dyskusjach na temat zaburzeń erekcji i ich zrozumieniu, po prostu zeskrobując powierzchnię jednego aspektu mojego doświadczenia.
Mam nadzieję, że poprzez dalsze dzielenie się moją historią i krytykę naszej społecznej narracji na temat zaburzeń erekcji, uda nam się przełamać założenia, które ograniczają ludziom możliwość oceny ich własnych relacji z jedzeniem i szukania pomocy w razie potrzeby.
ED wpływają na każdego, a powrót do zdrowia powinien być dla każdego. Jeśli ktoś zwierza ci się z jedzenia, uwierz mu - bez względu na rozmiar dżinsów i nawyki żywieniowe.
Podejmij aktywny wysiłek, aby mówić czule do swojego ciała, zwłaszcza przed młodszymi pokoleniami. Odrzuć pogląd, że żywność jest „dobra” lub „zła”, i odrzuć kulturę toksycznej diety. Niech ktoś umiera z głodu - i zaoferuj pomoc, jeśli zauważysz, że coś jest nie tak.
Brittany jest pisarką i redaktorką z San Francisco. Pasjonuje się zaburzoną świadomością żywieniową i regeneracją, w której prowadzi grupę wsparcia. W wolnym czasie ma obsesję na punkcie swojego kota i bycia queer. Obecnie pracuje jako redaktor społeczny Healthline. Możesz znaleźć ją dobrze prosperującą na Instagramie i zawodzącą na Twitterze (poważnie, ma około 20 obserwujących).
