Kiedy mój krewny zachorował na zaburzenie odżywiania, przemknęło to obok radaru wszystkich, którym na nim zależało.
„Jest po prostu wybrednym zjadaczem” - wyjaśniają. „To dieta” - zlekceważyli. „Ma dziwny związek z jedzeniem, ale nie ma się czym martwić” - oświadczyli. Zawsze ukrywała się sugestia, że gdyby był dziewczyną, miałby powód do niepokoju.
Ale po co się nim stresować? Chłopcy nie mają zaburzeń odżywiania, tak myśleli. W końcu wyrośnie z tej fazy.
Ale kiedy pewnego lata wróciłem do domu z college'u, aby zobaczyć, jak uschł, szkielet nie do poznania, powiedziałem jego matce, że to niedopuszczalne: „Ciociu, on jest chory. Musisz coś zrobić”.
Kiedy w końcu spotkał się z lekarzem, niemal natychmiast postawiono mu diagnozę zaburzeń odżywiania. Miał wszystkie oczywiste objawy jadłowstrętu psychicznego: skrajne ograniczenie kalorii, zaburzenia obrazu ciała, lęk przed przyrostem masy ciała. Ale ponieważ przyszedł w męskim opakowaniu, jego rodzina i przyjaciele tęsknili za nimi.
Założenie, że zaburzenia odżywiania są oparte na kobiecości - i to bardzo szczególnym cisheteronormatywnym standardzie kobiecości - jest szkodliwe dla ludzi, którzy cierpią i wykraczają poza ten stereotyp.
A to oznacza, że mężczyźni nie są jedyną kategorią płci, w której pomija się zaburzenia odżywiania. Osoby transpłciowe, kobiety queer i mężczyźni, by wymienić tylko kilka, to grupy, w których zaburzenia odżywiania konsekwentnie pozostają niezauważone.
Przełamanie stereotypu, że zaburzenia odżywiania dotykają tylko niektóre rodzaje kobiet, oznacza zapewnienie większej przestrzeni dla osób różnej płci i o różnej tożsamości seksualnej, które będą uznawane w ich zmaganiach i przetrwaniu.
Oto cztery mity na temat płci i zaburzeń odżywiania, które musimy teraz obalić.
Mit 1: Kobiecość jest czynnikiem predykcyjnym
Pomysł jest taki: im bardziej jesteś kobieca, tym bardziej jesteś narażona na zaburzenia odżywiania, niezależnie od płci.
Jeśli jesteś kobieca, ludzie zakładają, że przesadnie podkreślasz znaczenie piękna. To z kolei może sprawić, że będziesz bardziej podatny na skrajne zachowania, aby dopasować się do ideału.
A przypuszczalny związek między zaburzeniami odżywiania a utratą wagi jest często przesadzony. Sam dążenie do szczupłości nie jest przyczyną zaburzeń odżywiania.
Ale ludzie myślą, że kobiety rozwijają zaburzenia odżywiania w pogoni za szczupłym ideałem.
Oto prawda: nasze przypuszczenia dotyczące zaburzeń odżywiania i kobiecości mogą wynikać z wieloletnich uprzedzeń badaczy dotyczących ról płciowych.
Podczas gdy skale stworzone do pomiaru tożsamości płciowej wydają się obiektywnie dowodzić, że kobiecość jest czynnikiem ryzyka rozwoju zaburzeń odżywiania, same skale są subiektywne: role płci w skalach są sztywne, kojarzą kobiecość z kobietami i męskość z mężczyznami.
Tak, zaburzenia odżywiania występują częściej u kobiet. Nie, to nie sprawia, że kobiecość jest czynnikiem predykcyjnym.
Zamiast tego stwierdzono, że kiedy te skale pozwalają na większą płynność ról płciowych, niuanse dotyczące kobiecości i męskości w rozwoju zaburzeń odżywiania nie są już widoczne.
Zaburzenia odżywiania dotykają ludzi niezależnie od przypisywanych im ról płciowych.
Mit 2: heteroseksualni mężczyźni nie mają problemu z obrazem ciała
Jak wspomniano wcześniej, mamy tendencję do kojarzenia kobiecości z zaburzeniami odżywiania. Konsekwencją tego jest to, że ludzie zwykle zakładają, że jedyni mężczyźni, którzy zmagają się z własnym wyglądem ciała i rozwijają zaburzenia odżywiania, muszą być gejami, biseksualistami lub queer.
Prawdą jest, że queerowi mężczyźni częściej niż ich heteroseksualni koledzy doświadczają negatywnego obrazu ciała i rozwijają zaburzenia odżywiania. Ale to nie znaczy, że hetero nie.
W rzeczywistości, według National Eating Disorders Association, większość mężczyzn z zaburzeniami odżywiania to heteroseksualiści. Może to być częściowo związane z faktem, że męskie standardy piękna stają się coraz bardziej rygorystyczne i ekstremalne.
Według dr Harrisona Pope'a, psychiatry z Harvardu, który bada kulturę kulturystyki, „W ciągu ostatnich 30 lat nastąpiła uderzająca zmiana w podejściu do wizerunku męskiego ciała” - powiedział The New York Times.
Co więcej, przedstawianie mężczyzn jako szczupłych i umięśnionych „jest dramatycznie bardziej rozpowszechnione w społeczeństwie niż w poprzednim pokoleniu” - powiedział Pope.
Nic więc dziwnego, że jedna czwarta mężczyzn o normalnej wadze postrzega siebie jako niedowagę.
W związku z tym u heteroseksualnych mężczyzn coraz częściej pojawiają się zaburzenia zachowań żywieniowych, zwłaszcza kompulsywne ćwiczenia. Badania wykazały, że 90 procent nastoletnich chłopców ćwiczy przynajmniej okazjonalnie w celu zwiększenia masy ciała, podczas gdy 6 procent z nich eksperymentowało ze sterydami.
Zaburzenia odżywiania nie są zarezerwowane dla kobiet. Każda płeć może mieć zaburzenia odżywiania. Wiedza o tym, jak zaburzenia odżywiania prezentują się inaczej u mężczyzn, może pomóc nam szybciej rozpoznać objawy.
Mit 3: Osoby transpłciowe nie mają zaburzeń odżywiania
Uwaga: młodzież trans jest narażona na zwiększone ryzyko rozwoju zaburzeń odżywiania. W rzeczywistości to grupa, która najprawdopodobniej otrzymała diagnozę zaburzeń odżywiania w ciągu ostatniego roku - nawet w porównaniu z heteroseksualnymi kobietami cis.
A jednak, kiedy myślimy o zaburzeniach odżywiania, rzadko, jeśli w ogóle, koncentrujemy się na doświadczeniach osób trans. Doświadczenia związane z transseksualnością są często spychane na bok i przyćmione mitem, że zaburzenia odżywiania występują najczęściej u heteroseksualnych kobiet cis.
Jednak według badania przeprowadzonego na dużej próbie z 2015 r. Osoby transpłciowe „mogą używać zaburzonych zachowań żywieniowych, aby stłumić lub zaakcentować cechy szczególne płci”. I tu pewną rolę mogą odegrać kwestie bezpieczeństwa związane z nie „przemijaniem” lub brakiem odczytywania przez innych jako płci.
Co najmniej 26 osób transpłciowych - w większości transpłciowych kobiet kolorowych - zostało zamordowanych w 2018 roku. Biorąc pod uwagę to niebezpieczeństwo, w połączeniu z dysforią ciała, której doświadczają niektórzy transseksualiści, nie jest zaskoczeniem, że osoby transpłciowe mogą stosować utratę wagi lub przyrosty w celu „stłumienia cech” płci przypisanej przy urodzeniu lub w celu „podkreślenia cech” związanych z ich płcią.
- stosowanie tabletek odchudzających
- wymioty samoistne
- nadużywanie środków przeczyszczających
Istnieje również kilka powodów, dla których u osób transpłciowych prawdopodobieństwo rozpoznania zaburzeń odżywiania jest większe. Na przykład jest bardziej prawdopodobne, że mają już kontakt ze specjalistami ds. Zdrowia psychicznego: 75 procent osób transpłciowych już korzysta z poradnictwa, które może prowadzić do ostatecznej diagnozy.
Niezależnie od tego wysokie wskaźniki zaburzeń odżywiania się wśród osób trans są alarmujące. Najwyższy czas, abyśmy zdali sobie sprawę, jak poważnie musimy potraktować tę społeczność.
Mit 4: Queer kobiety są odporne na standardy piękna
Jako że jestem queerową kobietą, ten mit naprawdę mnie niepokoi.
Myślenie jest takie, że ponieważ queerowe kobiety należą do subkultury, a nawet kontrkultury, jesteśmy chronieni przed głównymi standardami piękna. Ponieważ nie martwimy się preferencjami mającymi na celu zwabienie mężczyzn, całkowicie uciekamy od tych standardów.
Nie tak szybko.
To prawda, że randki w kulturze lesbijskiej, w porównaniu z kulturą dominującą, nie mają takiego samego nacisku na wygląd fizyczny. I to prawda, że kobiety queer są ogólnie bardziej zadowolone ze swojego ciała i mniej przejmują się tym, jak media przedstawiają atrakcyjność kobiet, niż hetero.
Ale pomysł, że queerowe kobiety, zwłaszcza te, które pociągają również mężczyźni, w jakiś sposób unikają patriarchalnego ucisku, jest absurdalny. Kobiety queer to wciąż kobiety. Co więcej, jesteśmy narażeni na dodatkową presję wynikającą z naszej tożsamości seksualnej.
Jedno z badań wykazało, że podobnie jak w przypadku heteroseksualnych kobiet, następujące czynniki odegrały rolę w rozwoju zaburzeń odżywiania u kobiet queer:
- poszukiwanie tożsamości
- wysiłek samokontroli
- pogoń za kobiecym pięknem
To powiedziawszy, queerowe kobiety szczególnie wskazują „reakcję na stres i niepewność niespełnienia heteronormatywnych oczekiwań” jako wyjaśnienie rozwoju ich zaburzeń odżywiania. Badacze zauważyli również, że wykorzystali swoje zaburzenia odżywiania jako sposób na „uniknięcie swojej seksualności poprzez skupienie się na jedzeniu lub„ patrzenie prosto w oczy””.
W skrócie: nakładanie się płci i orientacji komplikuje obraz ciała. To nie ułatwia.
W związku z tym w ogóle nie ma znaczącej różnicy w występowaniu zaburzeń odżywiania między kobietami hetero i queer. Kobiety queer mogą być mniej podatne na anoreksję niż ich heteroseksualne odpowiedniczki, ale wykazano również, że częściej zapadają na bulimię i zaburzenia z napadami objadania się.
Kobiety queer nie są odporne na standardy urody czy zaburzenia odżywiania. Wiara w to, że jesteśmy, znacznie utrudnia nam otrzymanie pomocy.
Zaburzenia odżywiania nie znają płci ani orientacji
Prawda jest prosta: zaburzenia odżywiania nie znają płci ani orientacji. To schorzenia psychiczne, które mogą wpływać na każdego. Obalenie mitów, które mówią inaczej, jest ważnym krokiem w zapewnieniu wszystkim ludziom dostępu do uznania, diagnozy i leczenia.
Dr Melissa A. Fabello jest feministyczną edukatorką, której praca koncentruje się na polityce ciała, kulturze piękna i zaburzeniach odżywiania. Śledź ją na Twitterze i Instagramie.
