Kiedy miałem 14 lat, zacząłem naukę w bardzo selektywnej szkole średniej. Zawsze kochałem matematykę, szczęśliwie zapisałem się na Algebrę II +, przyspieszoną klasę z wyróżnieniem, na której moje nieuniknione utonięcie szybko stało się oczywiste. Najgorszy moment tego pierwszego semestru w nowym miejscu odczuwa ostrą ulgę prawie dekadę później.
Zdawałem egzamin, schowany za tymi kartonowymi „namiotami testowymi”, żeby nie oszukiwać (niech to diabli ufna atmosfera), a włosy wokół mnie opadały jak płatki śniegu. To był pierwszy raz, kiedy pamiętam, jak wyciągałam włosy, pasmo po kosmyku, z powodu stresu i niepokoju. Zanim test dobiegł końca, na moim prześcieradle pozostały trzy pytania bez odpowiedzi, a na biurku i na podłodze widoczna warstwa włosów. Zdezorientowany, pośpiesznie go usunąłem.
Nigdy wcześniej nie byłam świadoma tego nawyku i nie zdawałam sobie sprawy, jak kluczowy będzie ten test w przypadku tej dziwnej diagnozy: trichotillomanii.
Co to jest trichotillomania?
Udostępnij na Pinterest
Trichotillomania (trich), zgodnie z definicją zawartą w Mayo Clinic, to „zaburzenie psychiczne, które obejmuje nawracające, nieodparte pragnienia wyrywania włosów ze skóry głowy, brwi lub innych obszarów ciała, pomimo prób zatrzymania”.
Szacunki mówią, że 0,5 do 3 procent ludzi doświadczy w pewnym momencie trichu. Trudno jednak zgadnąć: objawy zanikają i powracają, społeczeństwo bardziej akceptuje wypadanie włosów u mężczyzn, a ogólne poczucie wstydu może prowadzić do zaniżania informacji.
Moje wyzwalacze
Udostępnij na Pinterest
Zazwyczaj wyrywanie włosów jest wywoływane przez niepokój i stres. Kręciłem kilka pasm, gdy wybrałem, co teraz wpisać, co jest dla mnie normalne.
Eseje z college'u zawsze były dla mnie podwójną niespodzianką, ponieważ pozostawiały mnie w najbardziej bezbronnej sytuacji i prowadziły do absurdalnych sesji ciągnięcia. Nienawidziłem ich pisać, więc je odkładałem. Skończyło się na tym, że pogrążyłem się w stresie. Kiedyś, na drugim roku studiów, frustrując się pisałem jedną ręką, a drugą ciągnąłem. Czułem się niechlujny i pokonany, ale to nie był mój nadir.
Błędne koło
Udostępnij na Pinterest
Kiedy skończyłem gimnazjum, moje włosy lśniły zdrowiem. Wibrujący, gruby i jedwabisty, to był mój klejnot w koronie. Przez następne trzy lata byłem zmuszany do coraz krótszych fryzur, aby zwalczyć nierówne, rzadkie końcówki. Witryny internetowe często mówią, że ludzie z włosami robią wszystko, aby ukryć wypadanie włosów, co zawsze uderza w nerwy. Oczywiście. Nie zrobiłbyś tego?
Trich to narastający niepokój. Ciągniesz, ponieważ jesteś niespokojny i niespokojny, ponieważ nie możesz przestać ciągnąć. Niektóre osoby z włosieniem doświadczają rozległego łysienia, tracąc zauważalnie duże partie włosów. Przez kilka lat miałem małą łysinę ukrytą kilka cali za moim prawym uchem. Plamka wciąż jest wrażliwa na dotyk, cień mojej własnej traumy.
Dlaczego ciągnąć?
Udostępnij na Pinterest
Trudno opisać, dlaczego ciągniemy. Nasz mózg myśli, że przyniesie to ulgę w naszym niepokoju. Jest satysfakcja, najkrótszy chłód ulgi, który pojawia się dzięki sprytowi świeżości. Moje włosy mają różne tekstury i ciągnąłbym najgrubsze pasma, ponieważ nigdy nie pasowały do innych, tak jakbym dążyła do pokręconej perfekcji.
Niektórzy naukowcy opisują trich jako związany z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi (OCD). Oba obejmują „nawracające obsesyjne i / lub kompulsywne myśli i działania” i oba są spowodowane przez niezrównoważone substancje chemiczne w mózgu. To ma dla mnie największy sens. Ludzie z trich są głęboko poruszeni tym, jak bezsensowne są nasze działania, ale to nie wystarczy, abyśmy przestali.
Naprawdę, trich tylko określa, w jaki sposób reagujemy na nasz zwiększony niepokój. Wiele osób nawet nie jest tego świadomych, a zanim zaczną szukać leczenia, mijają lata. Pierwszym krokiem jest zawsze zauważenie, że ciągniesz.
Szukam pomocy
Udostępnij na Pinterest
Samoświadomość nie jest mocną stroną wielu licealistów i nie byłem inny. Moi przyjaciele borykali się z zaburzeniami odżywiania i poważną depresją, równoważąc recepty z poczuciem dobrego samopoczucia.
Czytałem o trich w Internecie, ale moi rodzice byli lekceważący. Mieli większe problemy niż moja próżność. Niepokój nie wydawał się być wszechobecnym problemem. Nie przyszło mi do głowy, że można to wyleczyć.
Znalezienie leczenia
Udostępnij na Pinterest
Na studiach skierowałbym się na terapię po zapoznaniu się ze specjalistami od lęku. Byłem wystarczająco wykształcony w Internecie, aby zdać sobie sprawę, że mam bardziej sensowne opcje niż przeklinanie wszechświata za każdym razem, gdy zamiatam stos włosów do kosza. Przychodzenie na terapię do przeszklonego biura w wieżowcu w centrum Chicago było głównie spowodowane mniejszym obciążeniem klasowym (posiadaniem czasu na poświęcenie) i chęcią zmiany.
Kręcące się pierścionki, bransoletki z koralików, siedzenie na dłoniach, zamienne fidgets - sugerowane metody zastępowania szkodliwych zachowań były dla mnie nieskończone iw dużej mierze nieinteresujące. Podstawowy niepokój był większym problemem dla mnie i mojego psychologa, ale odpowiedzialność przed nią trzymała mnie (głównie) na prostej i wąskiej. W końcu sesje stały się zbyt drogie i nauka za granicą złamała mój cotygodniowy nawyk. Nie szukałbym ponownie leczenia przez ponad rok.
Dojście do porozumienia
Udostępnij na Pinterest
Teraz czuję się bardziej komfortowo z Trich. Wiele się zmieniło, odkąd po raz pierwszy powiedziałem głośno „trichotillomania” do przyjaciółki sześć lat temu, kiedy zapytała mnie: „Czy właśnie zjadłaś włosy?” Szesnastoletni ja natknąłem się na wyjaśnienie: „Cóż, nie. Widzisz, mam tę rzecz, trichotillomanię, a ludzie z nią mają tendencję do biegania włosami, które wyrywają na usta i twarz. To dziwny nawyk… nie jem… to byłoby… obrzydliwe”.
To była chwila godna strachu. To prawda, niektórzy ludzie z włosiem przeciągają zerwane kosmyki po twarzy i ustach. Nie mam na to wytłumaczenia. Świadomość sprawiła, że w moim przypadku prawie zniknął.
Ale przestałem też przejmować się większością moich tendencji związanych z włosami. Nie definiują już mojego obrazu siebie. Nie uważam ich za coś do ukrycia, ani też nie wzbudzają wstydu w ten sam sposób. Częściowo wynika to z dojrzewania na studiach, ale przypisuję to głównie powrotowi do terapii.
We wtorek wieczorem spotykam się z niedrogim psychologiem. Pomaga mi szczerze i rozważnie zwracać się do Tricha. Jej fachowość pięknie towarzyszy jej zachowaniu. Moje wnioski są moje. Nigdy nie wpadam w pomysł, który nie pasuje, więc teraz mogę łatwiej radzić sobie z objawami tricha. Mam receptę na niepokój i jestem bardziej świadomy moich wyzwalaczy i tego, jak skutecznie radzić sobie w trudnych czasach.
Idąc naprzód
Udostępnij na Pinterest
Nadal trudno jest komuś coś takiego wyjaśnić. Dyskomfort społeczny sprawia, że ludzie zatrzymują pytania dla siebie. A jak wyjaśnisz, dlaczego nie możesz po prostu odwrócić uwagi innym nawykiem? To burzliwe. Wyjaśniam Trich jako „dziwną rzecz, którą po prostu robi mój mózg”.
Czasami jest to denerwujące i może spowodować, że osoba stanie się samoświadoma, ale świadomość i wybaczenie sobie to połowa sukcesu. Żartuję, że trich to łatwa autodiagnoza, podczas gdy tak wielu rzeczy nie jest.
Nie każdy z włosami potrzebuje lub chce leczenia. Stan przejawia się w różnym nasileniu. Jeśli masz włosie, najważniejszą radą, jaką mogę ci zaoferować, jest unikanie poczucia wstydu i świadomość, że nie jest to trwałe. Zwykle jesteśmy ludźmi o osobowościach typu A, więc nie bądź dla siebie zbyt surowy. Dobrze Ci idzie.
