Kiedy pierwszy raz spotkałem mojego przyjaciela Parkera, wydawał się nieco inny niż większość ludzi, ale nie potrafiłem określić, dlaczego. Czasami zauważyłem, że był niezwykle pasjonatem pewnych tematów, trochę zaabsorbowany sobą (jego słowa) i super dosłowny. Aha, i nie zapominajmy o jego miłości i obsesji na punkcie butów.
Podczas jednej z naszych wielu przygód i nocy w mieście Parker powiedział mi, że ma zespół zwany Aspergerem. W tym momencie słyszałem tylko o chorobie i niewiele o tym wiedziałem. Wyjaśnił, jak Asperger wpłynął na jego życie społeczne i metody, których musi użyć, aby „dostosować się” do standardów społecznych.
Po naszej kolacji sushi, kiedy zabierał mnie do domu, z pasją mówił o jakimś temacie, którego już nie pamiętam. Po około pięciu minutach wtrąciłem: „Dużo mówisz”. Powiedziałem to żartobliwym tonem i zachichotałem. Ale widziałem, jak zmienił się wyraz jego twarzy. Stał się cichy i jakby się wycofał. Więc przeprosiłam za swój wybuch, ale wiedziałam, że zraniłam jego uczucia.
Kiedy wróciłem do domu, pomyślałem o tym, co się stało. Nie tylko o tym, co powiedziałem, ale także o tym, jakie powody mogą go czasami czynić tak namiętnym i rozwlekłym. Wtedy postanowiłem przyjrzeć się cechom zespołu Aspergera. Byłem ciekawy, czy niektóre z jego działań są zgodne z ludźmi, którzy mają tę chorobę. Celem moich badań była pomoc w byciu dla niego lepszym przyjacielem i wiedziałem, że jedynym sposobem, w jaki mogłem to zrobić, było lepsze zrozumienie kwestii zespołu Aspergera. Więc zacząłem swoje poszukiwania tej samej nocy. Później też dowiedziałem się więcej o tej chorobie od Parkera.
Dotyka więcej mężczyzn niż kobiet
„To łagodna postać autyzmu, która dotyka głównie mężczyzn” - powiedział mi Parker. On ma rację. Organizacja wspierająca i wspierająca Autism Speaks twierdzi, że chłopcy są prawie pięć razy bardziej narażeni na schorzenia objęte parasolem autyzmu.
Nie ma medycznego „testu” na rozpoznanie zespołu Aspergera
Chociaż nie ma oficjalnego testu, który pozwoliłby ustalić, czy ktoś ma chorobę, istnieje ocena, którą możesz przeprowadzić, która pokazuje, czy Twoje nawyki są zgodne z nawykami i cechami powszechnie kojarzonymi z osobami z zespołem Aspergera. Na przykład Parker był społecznie wycofany, gdy był młodszy, chyba że ktoś dyskutował na interesujący go temat. Był także wyjątkowo dobry z matematyki i nauk ścisłych. Te cechy mogą być powszechne u osób z zespołem Aspergera.
W niektórych przypadkach zespołu Aspergera może być odpowiedzialne zatrucie ołowiem
Niektóre raporty sugerują, że zatrucie ołowiem może być odpowiedzialne za niektóre przypadki zespołu Aspergera u dzieci, ale badania nie są jasne. Jako dziecko Parker przypadkowo połknął rodzaj farby powszechnie używanej do malowania ścian w domu. „Zostałem przebadany na zespół Aspergera, gdy byłem nastolatkiem, a we wczesnym dzieciństwie miałem zatrucie ołowiem. Tak więc lekarze przyczynili się do wywołania zatruć przez moje umiejętności społeczne. Ale zauważyli, że wykazałem również inne nieprawidłowości u osób z autyzmem”- mówi.
Nawiązywanie przyjaźni może być trudne
Ograniczone interakcje społeczne mogą utrudnić osobie z zespołem Aspergera znalezienie przyjaciół. Parker przypomina, że niektórzy błędnie zinterpretowali jego brak umiejętności społecznych. Błędnie myśleli, że jest „powolny”, mimo że celował w swojej szkole. „Jeśli nie komunikujesz się naprawdę dobrze, niektórzy ludzie uznają cię za nieobecnego psychicznie” - mówi Parker. Dzięki pomocy swoich opiekunów i wszechstronnemu poradnictwu Parker mógł zdobyć umiejętności społeczne, które nadal wykorzystuje w swoim dorosłym życiu.
Podsumowując: oto jak być wspaniałym przyjacielem dla kogoś z zespołem Aspergera
Czasami Parker może być odrobinę za głośny, a nawet sprawiać wrażenie egocentrycznego. Muszę więc pamiętać, że nie jest mściwy ani nie robi tych rzeczy celowo. To po prostu jego osobowość. Nie czyni go złym przyjacielem. Powiem, że przyjaźń z nim naprawdę nauczyła mnie sztuki cierpliwości wobec kogoś, kogo kochasz (pamiętaj, że to pochodzi od kogoś, kto łatwo się denerwuje). Jeśli coś staje się dla mnie przytłaczające, zwracam się do tego, ale staram się zrobić to z miłością. „Pomaga, jeśli powiesz swojemu przyjacielowi z zespołem Aspergera, jak się czujesz, ponieważ pozwala tej osobie zracjonalizować i porozmawiać” - mówi Parker. Jeśli masz przyjaciela z zespołem Aspergera, sugeruje on również, abyś był świadomy swojego tonu i języka ciała, gdy będziesz zajmować się problemem.
Parker radzi osobom z zespołem Aspergera: „Musisz zrozumieć, że jeśli ktoś ci coś mówi, próbuje ci pomóc i jest twoim przyjacielem”.
Uwaga autora: To jest tylko jedna relacja o osobie żyjącej z zespołem Aspergera. Osoby z zespołem Aspergera mają różne doświadczenia. „Parker” to nie imię mojego przyjaciela. Użyłem go, żeby mógł pozostać anonimowy.
