Swędzące czerwone plamy na skórze są prawdopodobnie tak powszechne jak przeziębienie, jeśli zsumujesz wszystkie możliwe sposoby ich pojawienia się. Ukąszenia owadów, trujący bluszcz i egzema to tylko niektóre z nich.
Miałem egzemę. Powiedziano mi, że pojawił się, gdy miałem 3 lata. Problem z moją egzemą polegał na tym, że był dziki, nieskrępowany. I każdy lekarz, który moja matka uważał za „ekstremalny”.
Wiele lat później moje życie potoczyło się tak nieoczekiwanie, co stawia mnie na skraju śmierci z powodu egzemy, że każdy może się zgodzić, że mój przypadek był rzeczywiście „ekstremalny”. I chociaż rzadko się słyszy o śmierci na egzemę, to to, jak prosta zmiana diety zmieniła moje życie, może Cię najbardziej zaskoczyć.
Wczesne lata
Ojciec mojej matki był pediatrą. Chociaż mój dziadek niewiele mówił o mojej skórze, zawsze miał dla mnie jakiś mocny krem kortyzonowy, kiedy odwiedzaliśmy. Powiedział nam, że to tylko jedna z tych rzeczy, które mają dzieci, i był pewien, że to minie.
Nasz lekarz rodzinny powiedział także moim rodzicom i mnie, że moja egzema kiedyś zniknie sama. Nie pozostało nic innego, jak używać przepisanego kremu dwa lub trzy razy dziennie, kąpać się w płatkach owsianych i czekać.
Więc posłusznie natarłem balsamy, ale skóra mnie swędziła. To było intensywne. Wyobraź sobie, że masz 20000 ukąszeń komarów. Tak się czułam przez cały czas.
„Nie drap się”, mawiał mój tata w nonszalancki sposób, kiedy szarpałem skórę, nie myśląc o tym.
„Nie drap się” - powtórzyła mama, kiedy zobaczyła, że czytam, oglądam telewizję lub gram w grę.
Ból był ulgą od swędzenia. Nie chciałem powodować pękania mojej skóry i ciągłej potrzeby naprawy. Czasami tak się zdarza, nawet gdybym po prostu potarł go zbyt mocno ręcznikiem lub inną tkaniną. Wyprysk sprawił, że moja skóra stała się delikatna, az czasem kortyzon sprawił, że jej warstwy były cienkie.
Zepsuta skóra może ulec zakażeniu. Tak więc, podczas gdy moje ciało ciężko pracowało nad naprawą wielu zadrapanych miejsc wzdłuż moich ramion, nóg, pleców, brzucha i skóry głowy, miało mniej środków obronnych na przeziębienie, grypę i anginę. Złapałem wszystko wokół.
Pewnego dnia, kiedy płakałam z bólu podczas kąpieli, moja mama zdecydowała się zabrać mnie do innego specjalisty od skóry. Zostałem przyjęty do szpitala na badania. Wszystko wróciło do normy. Jedyną rzeczą, na którą byłem uczulony, był kurz. Nikt nie miał żadnych odpowiedzi i kazano mi nauczyć się z tym żyć.
Potem poszedłem do college'u i prawie umarłem.
Wyjeżdżam na studia
Wybrałem szkołę w południowej Kalifornii z dwóch prostych powodów: miała wspaniały program chemiczny, a pogoda była ciepła przez cały rok. Miałem zostać chemikiem i znaleźć lekarstwa na choroby, a latem moja skóra była zawsze lepsza.
Zwykle chodziłem z nosem i bólem gardła, więc wszystko wydawało się normalne, kiedy chodziłem na zajęcia, grałem w karty z przyjaciółmi w naszym akademiku i jadłem w stołówce.
Wszyscy mieliśmy obowiązkowe spotkania mentorów, ponieważ mała szkoła szczyciła się dobrą opieką nad uczniami. Kiedy odwiedziłem mojego mentora i znowu zachorowałem, bardzo się zaniepokoił. Sam zawiózł mnie do swojego lekarza. Zdiagnozowano u mnie mononukleozę, a nie przeziębienie. Powiedziano mi, żebym dużo odpoczywał.
Nie mogłem spać, ponieważ ból w gardle i przekrwienie stały się tak silne, że leżenie było nie do zniesienia. Mój współlokator i przyjaciele stali się zaniepokojeni, gdy moje ciało puchło i nie mogłem mówić, ponieważ miałem wrażenie, że mam szklankę w gardle. Napisałem na małej tablicy, że chciałem polecieć do rodziców. Myślałem, że to koniec. Wracałem do domu, żeby umrzeć.
Zostałem przewieziony z samolotu do ojca. Starał się nie panikować, zabierając mnie na pogotowie. Włożyli mi kroplówkę w ramię i świat stał się czarny. Obudziłem się kilka dni później. Pielęgniarki powiedziały mi, że nie wiedzą, czy dam radę, czy nie. Moja wątroba i śledziona prawie pękły.
Przeżyłem, ale nauczyciele, administratorzy, moi rodzice i przyjaciele wszyscy poprosili mnie, abym rzucił szkołę i nauczył się, jak być zdrowym. Najważniejsze pytanie brzmiało: jak? Egzema znacznie pogorszyła mononukleozę i była ciągłą walką, z którą moje ciało walczyło.
Odpowiedź przyszła, gdy byłem już na tyle zdrowy, aby podróżować. Odwiedziłem przyjaciela, który przeprowadził się do domu do Londynu i przez przypadek znalazłem tam National Eczema Society i dołączyłem. Literatura miała wiele przypadków podobnych do mojej. Po raz pierwszy nie byłem sam. Ich odpowiedzią było przyjęcie diety wegańskiej.
Nowa dieta, nowe życie
Chociaż nie ma wielu rozstrzygających dowodów na silny związek między dietą roślinną a lekiem na egzemę, niektóre badania pilotażowe wykazały, że dieta bez produktów pochodzenia zwierzęcego może być niezwykle korzystna. Są tacy, którzy gwarantują, że surowa, wegańska dieta jest rozwiązaniem dla egzemy.
Oczywiście drastyczna zmiana diety nie jest łatwym zadaniem. Dorastając w Minnesocie, jadłem cztery podstawowe grupy żywności: mięso, mleko, chleb i inne produkty. Lubiłem owoce i warzywa, ale były dodatkami obok innych potraw na talerzu. Dieta roślinna była dla mnie nowością, ale próbowałem coś zmienić, eliminując cały nabiał i mięso. Różnica była zdumiewająca. W ciągu dwóch tygodni od przyjęcia nowej diety po raz pierwszy miałam czystą skórę. Moje zdrowie wzrosło i od tamtej pory nie mam egzemy.
Lata badań i eksperymentów zajęły mi znalezienie odpowiedniej równowagi między pokarmami pochodzenia zwierzęcego i roślinnego, która zapewniłaby mi zdrowie. To właśnie działa na mnie, dzięki czemu mogę zachować zdrowie i brak egzemy:
- Małe ilości mięsa
- Bez białka
- Bez cukru trzcinowego
- Wiele pełnych ziaren
- Dużo fasoli
- Dużo produktów
Doceniam również zdrowe dania z całego świata, które są przyjemne w jedzeniu i przyrządzaniu.
Na wynos
Choć może trudno w to uwierzyć, teraz postrzegam egzemę jako dar, który zapewnił mi wspaniałe zdrowie. Chociaż czasami było to przerażające, życie z moją egzemą i radzenie sobie z nią pomogło mi znaleźć sposób na życie, który oprócz oczyszczenia stanu, jest dziś zdrowszy i pełniejszy. A teraz śmieję się, gdy ludzie mówią mi, że mam taką piękną skórę.
Susan Marque jest pisarką wszechstronną o eklektycznym pochodzeniu. Zaczynała od animacji, stała się ekspertem od zdrowej żywności, pisała dla każdego rodzaju mediów i nadal eksploruje wszystkie ścieżki, od sitodru do druku. Po wielu latach w Hollywood wróciła do szkoły w Nowym Jorku, uzyskując tytuł magistra sztuk pięknych z kreatywnego pisania w The New School. Obecnie mieszka na Manhattanie.
