Jeśli Masz Depresję I Chcesz Mieć Rodzinę, Bądź Swoim Własnym Adwokatem

2024 Autor: Jesus Peterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 11:23

Odkąd pamiętam, chciałem mieć dzieci. Bardziej niż jakikolwiek stopień, jakąkolwiek pracę czy jakikolwiek inny sukces, zawsze marzyłem o stworzeniu własnej rodziny.

Wyobraziłam sobie moje życie zbudowane wokół doświadczenia macierzyństwa - ślubu, zajścia w ciążę, wychowania dzieci, a potem bycia przez nie kochanym na starość. To pragnienie rodziny rosło wraz z wiekiem i nie mogłem się doczekać, aż nadejdzie czas, aby zobaczyć, jak się spełnia.

Wyszłam za mąż w wieku 27 lat, a kiedy miałam 30 lat, mój mąż i ja zdecydowaliśmy, że jesteśmy gotowi do zajścia w ciążę. I to był moment, w którym moje marzenie o macierzyństwie zderzyło się z rzeczywistością mojej choroby psychicznej.

Jak zaczęła się moja podróż

W wieku 21 lat zdiagnozowano u mnie dużą depresję i zespół lęku uogólnionego, aw wieku 13 lat doświadczyłem traumy z dzieciństwa po samobójstwie mojego ojca. Moim zdaniem moje diagnozy i moje pragnienie posiadania dzieci zawsze były oddzielne. Nigdy nie mogłem sobie wyobrazić, jak głęboko moje leczenie psychiczne i zdolność do posiadania dzieci były ze sobą powiązane - refren, który słyszałem od wielu kobiet, odkąd ujawniłem swoją własną historię.

Kiedy zaczynałem tę podróż, moim priorytetem było zajście w ciążę. Ten sen był najważniejszy, łącznie z moim własnym zdrowiem i stabilnością. Nie pozwoliłbym, żeby nic stanęło mi na drodze, nawet moje własne dobro.

Rzuciłem się na ślepo do przodu, nie pytając o drugą opinię ani nie rozważając dokładnie możliwych skutków odstawienia moich leków. Nie doceniłem mocy nieleczonej choroby psychicznej.

5 kroków do zrozumienia swojego niepokoju »

Nie obwiniam się za swoje wcześniejsze decyzje, zwłaszcza że wszystkie podejmowałem pod okiem wielu lekarzy. W grudniu 2013 roku siedziałam w gabinecie psychiatry, z podekscytowaniem mówiąc jej, że mój mąż i ja chcemy zacząć próbować. I dała mi odpowiedź, którą słyszałem w kółko od tamtego czasu: „Jeśli zamierzasz zajść w ciążę, powinnaś odstawić leki. Bycie w ciąży podczas przyjmowania leków przeciwdepresyjnych nie jest bezpieczne”.

Ta niebezpieczna rada przebiegałaby jak nić przez kilka następnych lat mojego życia. Podążyłem za tym aż do króliczej nory, w przerażający kryzys zdrowia psychicznego, jakiego nie doświadczyłem wcześniej.

Odstawiam leki

Przestałem brać leki pod nadzorem trzech różnych psychiatrów. Wszyscy znali historię mojej rodziny i wiedzieli, że przeżyłem samobójczą stratę. Ale nie wzięli tego pod uwagę, doradzając mi życie z nieleczoną depresją. Nie oferowali alternatywnych leków, które uważano za bezpieczniejsze. Kazali mi myśleć przede wszystkim o zdrowiu mojego dziecka.

Gdy leki opuściły mój system, powoli się rozwikływałem. Trudno mi było funkcjonować i cały czas płakałem. Mój niepokój zniknął z listy przebojów. Powiedziano mi, żebym sobie wyobraził, jak szczęśliwa byłabym jako matka. Pomyśleć o tym, jak bardzo chciałem mieć dziecko.

Jeden z psychiatrów powiedział mi, żebym wziął Advil, jeśli bóle głowy staną się bardzo silne. Żałuję, że któryś z nich nie podniósł lustra. Powiedział mi, żebym zwolnił. Na pierwszym miejscu stawiam swoje dobre samopoczucie.

Tryb kryzysowy

W grudniu 2014 roku, rok po tej dawno temu gorącej wizycie u mojego psychiatry, wpadłem w poważny kryzys zdrowia psychicznego. W tym czasie całkowicie odstawiłem leki. Czułem się przytłoczony w każdej dziedzinie mojego życia, zarówno zawodowego, jak i osobistego. Zacząłem mieć myśli samobójcze. Mój mąż był przerażony, kiedy patrzył, jak jego kompetentna, pełna życia żona zapada się w skorupę.

W marcu tego roku poczułem, jak wymykam się spod kontroli i zgłosiłem się do szpitala psychiatrycznego. Moje nadzieje i marzenia o urodzeniu dziecka zostały całkowicie zniszczone przez głęboką depresję, miażdżący niepokój i nieustającą panikę.

W ciągu następnego roku byłem dwukrotnie hospitalizowany i spędziłem sześć miesięcy na częściowym programie szpitalnym. Natychmiast przywrócono mi leki i przeszedłem od podstawowych leków z grupy SSRI do stabilizatorów nastroju, atypowych leków przeciwpsychotycznych i benzodiazepin.

Wiedziałem, nawet nie pytając, że powiedzą, że posiadanie dziecka na tych lekach nie jest dobrym pomysłem. Potrzeba było trzech lat pracy z lekarzami, zanim zmniejszyłem liczbę ponad 10 leków do trzech, które obecnie biorę.

W tym mrocznym i przerażającym czasie moje marzenie o macierzyństwie zniknęło. Wydawało się to niemożliwe. Nie tylko moje nowe leki zostały uznane za jeszcze bardziej niebezpieczne dla ciąży, ale zasadniczo zakwestionowałam moją zdolność do bycia rodzicem.

Moje życie się rozpadło. Jak sprawy potoczyły się tak źle? Jak mogłem rozważać posiadanie dziecka, skoro nie mogłem nawet o siebie zadbać?

Jak przejąłem kontrolę

Nawet najbardziej bolesne chwile są okazją do rozwoju. Znalazłem własną siłę i zacząłem z niej korzystać.

Podczas leczenia dowiedziałem się, że wiele kobiet zachodzi w ciążę podczas przyjmowania leków przeciwdepresyjnych, a ich dzieci są zdrowe - podważając rady, które otrzymałem wcześniej. Znalazłem lekarzy, którzy podzielili się ze mną badaniami, pokazując mi rzeczywiste dane dotyczące wpływu określonych leków na rozwój płodu.

Zacząłem zadawać pytania i cofać się, ilekroć czułem, że otrzymałem jedną uniwersalną poradę. Odkryłem, że warto uzyskać drugą opinię i przeprowadzić własne badania na temat wszelkich porad psychiatrycznych, które otrzymałem. Z dnia na dzień uczyłem się, jak zostać swoim najlepszym adwokatem.

Przez chwilę byłem zły. Wściekły. Wzbudził mnie widok brzuszków w ciąży i uśmiechniętych dzieci. Bolało patrzenie, jak inne kobiety przeżywają to, czego tak bardzo chciałam. Trzymałem się z daleka od Facebooka i Instagrama, uważając, że zbyt trudno jest patrzeć na ogłoszenia urodzinowe i przyjęcia urodzinowe dzieci.

To było tak niesprawiedliwe, że mój sen został wykolejony. Rozmowa z terapeutą, rodziną i bliskimi przyjaciółmi pomogła mi przetrwać te trudne dni. Musiałem dać upust i wsparcie ze strony najbliższych mi osób. W pewnym sensie wydaje mi się, że rozpaczałem. Straciłem swój sen i nie mogłem jeszcze zobaczyć, jak może zostać wskrzeszony.

Zachorowanie i długa i bolesna rekonwalescencja nauczyły mnie ważnej lekcji: moje dobre samopoczucie powinno być moim priorytetem. Zanim spełnią się jakiekolwiek inne marzenia lub cele, muszę o siebie zadbać.

Dla mnie oznacza to bycie na lekach i aktywny udział w terapii. Oznacza to zwracanie uwagi na czerwone flagi i nie ignorowanie znaków ostrzegawczych.

Dbam o siebie

To jest rada, której żałuję, że nie otrzymałem wcześniej, a której dam ci teraz: zacznij od miejsca, w którym dobre samopoczucie psychiczne. Pozostań wierny leczeniu, które działa. Nie pozwól, aby jedno wyszukiwanie w Google lub jedno spotkanie determinowały Twoje następne kroki. Szukaj drugiej opinii i alternatywnych opcji wyborów, które będą miały duży wpływ na twoje zdrowie.

W ten sposób korzystam z samoopieki w radzeniu sobie z depresją »

Ostatnio szukałam trzeciej, czwartej i piątej opinii na temat ciąży i leków na choroby psychiczne. Zbadałam praktyki psychiatryczne i położnicze / ginekologiczne, które specjalizują się w zdrowiu psychicznym kobiet. Pytam inne kobiety, czy mają zalecenia lekarzy, którzy to dostają. I nawiązałem kontakt z niesamowitymi profesjonalistami, którzy dali mi nadzieję.

W moich rozmowach odkryłem dużo szarej strefy. Wpływ leków psychotropowych na nienarodzone dzieci nie został szeroko zbadany, więc nawet najlepsi lekarze nie mogą dać mi konkretnej odpowiedzi. Ale dobrzy lekarze przyznają się do tego i będą współpracować ze mną, aby zbadać moje możliwości.

Moja historia ma szczęśliwe zakończenie: przeżyłem. Wszystko ze mną dobrze. Jestem szczęśliwy z powrotem na lekach. Dla mnie antydepresanty nie są opcjonalne - są krytyczne.

A co z dziećmi? Mój mąż i ja nadal chcemy mieć rodzinę i nauczyliśmy się być bardziej otwarci, co to oznacza. Może to oznaczać ciążę, a także adopcję.

Zawsze, gdy dojdzie do macierzyństwa, pozostanę oddana własnemu zdrowiu. Moje szczęśliwe zakończenie polega na tym, by stać się na tyle silnym, by postawić siebie na pierwszym miejscu i zadawać właściwe pytania. Nie mam dzieci i nie jestem w ciąży, ale jestem zdrowy i cały.

A na razie to mi wystarczy.

Amy Marlow żyje z depresją i zespołem lęku uogólnionego i jest autorką Blue Light Blue, który został uznany za jeden z naszych najlepszych blogów o depresji. Śledź ją na Twitterze pod adresem @_bluelightblue_.