Jak To Jest Przeżyć Dzień Z ADHD

2024 Autor: Jesus Peterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 11:23

Pisanie o dniu z życia kogoś z ADHD to trudna sprawa. Nie sądzę, żeby którekolwiek z moich dni wyglądały podobnie. Przygoda i (nieco) kontrolowany chaos są moimi stałymi towarzyszami.

Jako ktoś, kto prowadzi kanał YouTube o nazwie How to ADHD, który jest zaręczony z osobą z ADHD, która sama ma ADHD i która rozmawia z dziesiątkami tysięcy mózgów ADHD, mogę ci powiedzieć - jeśli spotkałeś jedną osobę z ADHD, spotkałeś jedną osobę z ADHD. Jesteśmy bardzo różnymi stworzeniami.

Udostępnij na Pinterest

Łączy nas jednak zaskakująca liczba, zwłaszcza jeśli chodzi o rzeczy, których doświadczamy na co dzień. Przez większość dni jest to:

• kolejka górska sukcesów i porażek
• w niektórych momentach czuję się jak geniusz, a inne głupio
• zarówno rozpraszanie uwagi, jak i nadmierne skupienie
• dobre chęci wypadły z torów
• małe emocjonalne rany od osądzania przez świat zewnętrzny - lub przez nas samych!
• uzdrowienie przez zrozumienie i akceptację tego, kim jesteśmy

Mam nadzieję, że ten rzut oka na moje doświadczenie z ADHD pomoże mi to zrozumieć.

Poranna walka

Budzę się nagle, szukam telefonu - która godzina?

Och, dobrze. Jeszcze wcześnie.

Chwilę zajmuje mi ponowne zasypianie - niespokojne nogi - ale gdy tylko to zrobię, włączy się alarm. Przycisk drzemki i wymieniam się ciosami, dopóki mój narzeczony go nie wyłączy.

Budzę się gwałtownie - która teraz jest godzina?

Walczę o telefon. 11 rano.

STRZELAĆ. Całkowicie opuściłem moje poranne zajęcia jogi, a teraz nie mam nawet czasu na prysznic. Warczę na mojego narzeczonego - „dlaczego wyłączyłeś alarm?” - i potykając się w stronę suszarki po czyste ubrania… które wciąż są w pralce. Rozpoczynam nowy cykl, a potem przekopuję się przez kosz, dosłownie wąchając coś do ubrania.

Zakładam na wpół przyzwoite ciuchy, dezodorant, tusz do rzęs, biorę leki - już prawie nie ma mnie, SHOOT, muszę umówić się na kolejną receptę - złapać batonik Fiber One w drodze do drzwi…

A potem biegnę z powrotem do środka, żeby złapać telefon. 11:15. TAK! Nadal dotrę na moje spotkanie!

Mając trochę wolnego czasu, biegnę na górę, żeby pocałować mojego narzeczonego na pożegnanie i przeprosić za poranne marudzenie. I jestem za drzwiami! Woot!

Wracam do środka, żeby zabrać klucze. 11:19. NADAL DOBRZE!

Część, w której chciałbym, żeby wehikuły czasu były rzeczą

Kiedy wskakuję na autostradę, pamiętam, żeby zadzwonić do mojego psychiatry - także, że zapomniałem naładować telefon zeszłej nocy. Muszę zdecydować między słuchawkami a ładowarką (dzięki, iPhone 7).

4 procent baterii? Ładowarka wygrywa. Chciałbym, żeby słuchawki bezprzewodowe były opcją, ale mam wystarczająco dużo czasu, aby nie stracić zwykłych słuchawek. I technicznie rzecz biorąc, są na smyczy.

Próbuję użyć zestawu głośnomówiącego, ale na autostradzie jest zbyt głośno, więc podczas rozmowy trzymam telefon przy uchu. Recepcjonistka mówi, że jest tylko jedna wizyta, zanim skończą się moje leki - czy tego chcę? „Um… pozwól mi sprawdzić mój kalendarz…”

Strzelać. To ten sam czas co kawa z Anną. To byłby drugi raz z rzędu, kiedy ją anulowałem. Nie ma jednak wielkiego wyboru.

Wynagrodzę jej to, przysięgam… jakoś.

Podnoszę telefon z powrotem do ucha i widzę policyjne światła w lusterku wstecznym. Panikuję i zastanawiam się, jak długo mnie śledzą. Recepcjonistka jest w połowie potwierdzania wizyty - rozłączam się i zatrzymuję się.

Jeden z policjantów spogląda na brudne talerze na podłodze po stronie pasażera - nazywam je naczyniami w samochodzie - podczas gdy drugi wręcza mi bilet. Gdy tylko się odwracają, zaczynam wrzeszczeć. Ale jestem bardzo świadomy, że zasłużyłem na to i dziwnie wdzięczny, że zostałem wezwany. Od teraz na pewno będę jeździł bezpieczniej.

Udostępnij na Pinterest

Czekaj, 11:45 ?!

Wracam na trasę i obsesyjnie sprawdzam Waze, aby zobaczyć, czy nadrobię stracony czas. Jeżdżę szybciej, ale Waze jest irytująco dokładne. Osiem minut spóźnienia, zgodnie z przewidywaniami.

Cóż, nie straszne… naprawdę nie musisz dzwonić, chyba że spóźnisz się więcej niż 15 minut, prawda?

Tyle że nadal musiałam zaparkować… i poprawić tusz… i przejść.

12:17. Ugh, powinienem był zadzwonić. „Tak przepraszam, spóźniam się!”

Mój przyjaciel jest niewzruszony. Nie mogę zdecydować, czy jestem wdzięczna, że nie jest zirytowany ani przygnębiony, że się tego spodziewał.

Mówię mu to pół żartem. Ale on traktuje mnie poważnie i mówi: „Ja też miałem z tym problem. Więc teraz wychodzę wcześniej”.

Ale oto co słyszę: „Mogę to zrobić, dlaczego ty nie?”

Nie wiem Próbuję. Nigdy nie wydaje się działać. Ja też tego nie rozumiem.

Zaczyna reklamować projekt internetowy, który chce, żebym napisał, i mam problem ze skupieniem się. Jednak udaje mi się nieźle. W zamyśleniu skinąłem głową.

Poza tym moje leki powinny wkrótce zadziałać… Ale poważnie, czy on musi mówić tak wolno?

Widzę, jak kelner wręcza komuś czek i zastanawiam się, ile kosztował mój bilet. Do kiedy muszę to zapłacić? Czy muszę płacić czekiem? Czy w ogóle MAM już czeki? Czekaj, czy skonfigurowałem automatyczną płatność za moją nową kartę kredytową?

Przegapiłem połowę tego, co mówi. Ups. Zaczynam bawić się moim obrotowym pierścieniem, aby skupić moją uwagę. Skupianie się staje się łatwiejsze, ale nie wygląda to tak dobrze, jak przemyślane skinienie głową. Mogę powiedzieć, że zastanawia się, czy teraz słucham. Ach, ironia.

Szczerze mówiąc, ten projekt brzmi fajnie. Ale coś jest nie tak - nie wiem co. Mam dobry instynkt, ale jestem trochę nowy w tej całej sprawie „sukcesu”. W pierwszej dekadzie mojego dorosłego życia dość regularnie zawodziłem.

Dziwnie jest odnosić sukcesy na tyle, że inni chcą z tobą pracować. Jeszcze dziwniejsze jest podjęcie decyzji, czy dostaną się na to.

Niezręcznie kończę spotkanie.

Wracamy do harmonogramu - postarajmy się, aby tak było

Udostępnij na Pinterest

Sprawdzam swój dziennik punktorów, jedyny planista, jakiego kiedykolwiek mogłem się trzymać, żeby zobaczyć, co będzie dalej. Poszukiwanie informacji od 14 do 17, kolacja od 17 do 18, pisanie od 18 do 21, relaks od 9 do 23:30, spanie przed północą. Całkowicie wykonalne.

Moje leki są w pełni skuteczne, moja koncentracja jest dobra, więc postanawiam wrócić do domu i zacząć wcześnie. Powinienem może zjeść obiad, ale nie jestem głodny. Stół obok mnie zamawia frytki. Frytki brzmią dobrze.

Jem frytki.

W drodze do domu mój przyjaciel dzwoni. Nie odpowiadam. Mówię sobie, że to dlatego, że nie chcę dostać kolejnego biletu, ale wiem, że to dlatego, że nie chcę go zawieść. Może powinienem zrobić jego projekt. To był fajny pomysł.

Po powrocie do domu przytulam się miękkim kocem i zaczynam szukać informacji - i zdaję sobie sprawę, dlaczego nie chciałem wykonywać tego projektu. Sięgam po telefon i nie mogę go znaleźć. Polowanie się zaczyna - i kończy, gdy poddaję się i zacznę korzystać z funkcji Znajdź mój iPhone. Z koca wydobywa się głośny dźwięk.

Dzwonię do mojego przyjaciela. On odpowiada. Czy ktoś jeszcze uważa to za nieco dziwne? Prawie nigdy nie odbieram, kiedy ludzie dzwonią. Zwłaszcza jeśli może mi się nie spodobać to, co mają do powiedzenia. Nazwij to niepokojem telefonicznym, ale SMS zapowiadający rozmowę telefoniczną to jedyny sposób, aby mnie odebrać - być może.

Ale on odpowiada, więc mówię mu, dlaczego nie chcę pisać jego projektu: „Ponieważ TY powinieneś to napisać!” Mówię mu, co powiedział, co sprawiło, że zdałem sobie z tego sprawę i przeprowadzam go, jak zacząć. Teraz jest podekscytowany. Wiem, że się tym zmiażdży. Dziś po raz pierwszy czuję sukces.

Może wiem, co robię. Może ja - rozłączam się i sprawdzam, która jest godzina. 3:45.

Ups. Mam badać dysleksję do odcinka.

Rzucam się w badania, dopóki o 5 nie włączy się budzik, przypominając mi, żebym zatrzymał się na obiad. Ale są rzeczy, których nadal nie rozumiem. Ehhh, będę kontynuował do 6.

Jest 7 i umieram z głodu. Łapię za dużo jedzenia - czekaj, czekaj.

Udostępnij na Pinterest

Podnoszę jedzenie na biurko i zaczynam wściekle pisać: „Zamień 'czytanie z dysleksją' w grę…”

Piszę połowę odcinka.

Mam lepszy pomysł.

Zaczynam nad tym pracować - CZEKAJ - pranie! Tym razem mnie nie pokonasz!

Przerzucając ubrania do suszarki, zdaję sobie sprawę, że nie ma tam moich ubrań do ćwiczeń. Argh, spóźniłem się na dzisiaj, więc muszę iść jutro albo nie będę się dobrze czuł.

Biorę spodnie do jogi i kilka innych ubrań z podłogi prawie każdego pokoju w domu i zaczynam nowy ładunek. Pamiętam, żeby ustawić minutnik!

Siadam i piszę, ale pomysł nie wydaje się teraz taki wspaniały.

A może tak naprawdę tego nie pamiętam.

ADHD, po godzinach

Mogę powiedzieć, że moje leki przestają działać. Coraz trudniej jest trzymać wszystkie myśli w moim mózgu, kiedy z nimi pracuję. Strona przede mną to przypadkowa plątanina słów. Jestem sfrustrowany.

Timer wyłącza się. Muszę zmienić pranie - z wyjątkiem tego, że suszarka nadal działa.

Ustawiam minutnik na kolejne 10 minut i idę do kanapy, żeby powiesić się do góry nogami i spróbować zmusić mózg do pracy.

Udostępnij na Pinterest

Do góry nogami, pamiętam, że staram się poprawić równowagę między życiem zawodowym a prywatnym i zastanawiam się, czy powinienem przestać, mimo że niewiele zrobiłem. Ale jutro super zajęty, zwłaszcza teraz, kiedy muszę poćwiczyć i - BZZZ.

Pędzę z powrotem do pralni, skręcam zbyt ostro za róg i wbiegam na ścianę, odbijam się, chwytam suche ubrania, rzucam je na łóżko, zamieniam mokre i włączam suszarkę. Pędzę z powrotem i sprawdzam zegar. 9:48.

OK, będę dalej pracować, ale przestanę o 10:30. I złóż pranie. I wyluzuj.

10:30 przychodzi i odchodzi. Znajduję sposób, by wrócić do tego pomysłu i jestem w ruchu. Nie mogę przestać. To jest nadmierne skupienie i może być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem dla osób z ADHD. Piszę i piszę, przepisuję i przepisuję, dopóki mój narzeczony nie przyjdzie sprawdzić, co u mnie i znajduje mnie omdlałego przed komputerem.

Niesie mnie na górę, widzi stertę ubrań na łóżku, odsuwa je na bok i wsuwa do środka. Obiecuję jutro poradzić sobie lepiej, żeby mieć dla nas więcej czasu. I złożyć ubrania.

Całuje mnie i mówi, że ubrania to tylko ubrania, ale to, co robimy, jest wieczne.

Ściskam go mocno. I zobacz czas ponad jego ramieniem - jest 3 nad ranem. Będę musiał wybierać między snem a jogą. Jutro będzie kolejna walka.

Wszystkie zdjęcia dzięki uprzejmości Jessiki McCabe.

Jessica McCabe prowadzi kanał YouTube o nazwie How to ADHD. How to ADHD to zestaw narzędzi pełen strategii i przydatnych informacji dla każdego, kto chce dowiedzieć się więcej o ADHD. Możesz śledzić ją na Twitterze i Facebooku lub wspierać jej prace na Patreonie.