Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby
Czy widziałeś kiedyś film „A Little Bit of Heaven”? W nim postać Kate Hudson zostaje zdiagnozowana z rakiem i zakochuje się w swoim lekarzu.
Cóż, takie było moje życie podczas leczenia raka. Tyle że nie umarłem i nie było to naruszenie ustawy HIPAA, ponieważ wspomniany lekarz był tylko rezydentem oddziału intensywnej terapii.
Na początku była to miłość „Doktorze, potrzebuję więcej Dilaudid i 2 miligramy Ativanu!” widok.
Nie jestem pewien, dlaczego, ale randkowanie podczas leczenia raka nie było dla mnie wcale takie trudne. Jako przedstawicielka dużej międzynarodowej firmy farmaceutycznej spędzałem już większość czasu w szpitalu. W rzeczywistości moi przyjaciele często naśmiewali się ze mnie za to, jak bardzo kocham lekarzy, mówiąc, że w końcu poślubię jednego.
Ludzie, którzy pracują w służbie zdrowia, są zwykle bardzo empatyczni, ponieważ widzieli to wszystko. Szanują cię i rozumieją, przez co przechodzisz. Jasne, niektórzy mężczyźni, których spotkałem, przychodzili do mojego mieszkania, żeby zjeść całe moje jedzenie i zostawić toaletę. (Był dla mnie stanowczym „nie”.) Ale inni po prostu rozmawiali ze mną lub spacerowali ze mną z psem, nawet po nocnej zmianie. Prawie na każdej nocnej zmianie.
To był mój lekarz na OIOM-ie. Dał mi nowe spojrzenie na życie. Myślę, że dałem mu też nową perspektywę.
Niestety życie się komplikuje, szczególnie dla pacjentów i lekarzy, a bajka nie poszła zgodnie z planem. Ale zawsze będę miał specjalne miejsce w moim sercu dla tego, któremu uciekło.
Często mnie pytają: „Jak to jest umawiać się na randki, kiedy masz raka?” Cóż, tak jak w przypadku raka i leczenia, dla każdego jest inny. Wszyscy na swój sposób reagujemy na krzywizny życia. Jak już zauważyłem, dla mnie było to całkiem łatwe.
O dziwo, umawianie się na randki po zakończeniu leczenia raka nie było łatwe.
Życie po raku nie jest tym, czym myślisz
Nie zrozum mnie źle. Życie po raku jest wspaniałe. Po pierwsze, żyję! Ale to nie tylko tęcze i motyle. Jeśli nie jesteś już w związku podczas chemioterapii, po prostu nie jesteś gotowy, aby ponownie wejść do świata randek po leczeniu. (Taka jest moja opinia i możesz mieć własną. Na pewno nie byłam gotowa.) Minęło ponad półtora roku od mojej ostatniej sesji chemii i nadal nie wiem, czy jestem w pełni gotowa.
Udostępnij na Pinterest
Ponieważ przechodząc przez leczenie raka, zatracasz się. Do widzenia, zgubiłem się! Nie jestem tą samą osobą, którą byłem, kiedy po raz pierwszy wszedłem do szpitala. Nawet nie poznaję tej dziewczyny.
Pierwszy rok leczenia to taka kolejka górska. Twój umysł jest prawie całkowicie pochłonięty faktem, że przyszłość jest tak nieznana. Kiedy to wszystko się skończy, nadal owijasz głowę wokół faktu, że byłeś zmuszony pogodzić się z własną śmiertelnością. Prawie umarłeś. W zasadzie zostałeś otruty. Straciłeś jakąkolwiek fizyczną tożsamość, którą kiedyś miałeś i nie możesz nawet rozpoznać siebie w lustrze.
Prawdopodobnie masz też do czynienia z wieloma emocjonalnymi i fizycznymi efektami ubocznymi. Nie jest łatwo stracić włosy, rzęsy i brwi i trzeba to komuś wyjaśnić. Wiąże się z tym wiele niepewności.
Wystraszysz się, pomyślisz, że masz nawroty, będziesz miał załamania.
To wszystko jest OK. To wszystko jest normalne! Będzie lepiej. To zajmie trochę czasu, ale będzie lepiej. Ale trudno to wytłumaczyć komuś, kto nigdy przez to nie przeszedł. Trudno nawet znaleźć energię do. Nie mogli tego dostać, prawda?
Zobowiązanie do nierozstrzygania się
Podczas remisji dowiadujesz się, na czym ma polegać Twoje życie. Czas skupić się na sobie i ponownie nauczyć się kochać siebie - bo jeśli nie kochasz siebie, to jak mógłby ktoś inny?
Musisz nauczyć się być swoim własnym bohaterem, ponieważ nikt nie przyjdzie i cię nie uratuje. Musisz stanąć na własnych nogach. Musisz ponownie nauczyć się stać na własnych nogach.
Minęły już dwa lata, odkąd otrzymałem diagnozę raka. Mam złe dni, to na pewno, ale przeważnie teraz jest mi dobrze. Po prostu postrzegam życie zupełnie inaczej niż większość, co utrudnia randkowanie. Bardziej cenię swój czas, bardziej życie, bardziej siebie.
Wiem, jak krótkie jest życie. Wiem, jak to jest obudzić się na oddziale intensywnej terapii i usłyszeć, że masz raka w każdym narządzie ciała i że umrzesz. Wiem, jak to jest spędzać dni przywiązane do słupa chemioterapii, walcząc o życie.
Kiedy byłem chory, zdałem sobie sprawę, że w każdym związku, w jakim byłem, ustatkowałem się i tak bardzo żałowałem. Po raku po prostu nie mogę się uspokoić. Umawiałem się, ale nic poważnego. Ostatni facet, z którym się spotykałem, był bardzo miły. Ale pod koniec dnia zawsze wracałem myśl: gdybym jutro zachorował lub umarł, czy to byłaby osoba, z którą chciałbym być? Czy po prostu zabijałbym czas?
Chcę, żeby osoba, z którą jestem, sprawiała, że czułem się żywy. Chcę, żeby poczuli się żywi. Jeśli patrzę na kogoś i nie czuję magii lub mam co do niego wątpliwości, nie czuję potrzeby kontynuowania. Życie jest po prostu zbyt krótkie, by zadowolić się czymś mniejszym, i myślę, że to niesamowita rzecz, której uczy nas rak.
W końcu prawie nie umarłem, by utknąć w czymś, co dla mnie nie jest wszystkim.
Jestem głęboko przekonany, że wszechświat zawsze ma dla nas plan. Może wszechświat mnie nabijał - tylko żartowałem - ale jest w porządku. Życie jest po to, by żyć. Cieszę się życiem i nie spieszy mi się do rzucania się w nic poważnego.
Coś, co my, ocaleni z raka, mamy na całym świecie, polega na tym, że wszyscy rozumiemy, jak krótkie jest życie, jak ważne jest, aby być szczęśliwym. Twój rycerz w lśniącej zbroi przyjdzie i mój też. Nie trać czasu na martwienie się, czy „dba” o to, że masz lub miał raka. Złych będzie się troszczyć, dobrych nie zastanowi się dwa razy.
Nie spiesz się i nie zadowalaj się rycerzem, którego lśniąca zbroja jest wykonana z folii aluminiowej. Życie jest na to za krótkie.
Jessica Lynne DeCristofaro przeżyła chłoniaka Hodgkina w stadium 4B. Po otrzymaniu diagnozy stwierdziła, że nie istnieje żaden prawdziwy przewodnik dla chorych na raka. Postanowiła więc stworzyć taki. Kronika swojej własnej podróży do raka na swoim blogu Lymphoma Barbie, rozszerzyła swoje pisma do książki „Talk Cancer to Me: My Guide to Kicking Cancer's Booty”. Następnie założyła firmę o nazwie Chemo Kits, która zapewnia pacjentom chorym na raka i osobom, które przeżyły, eleganckie produkty do chemioterapii, które ułatwiają im dzień. DeCristofaro, absolwentka University of New Hampshire, mieszka w Miami na Florydzie, gdzie pracuje jako przedstawiciel handlowy w branży farmaceutycznej.
