Jak To Jest Iść Do Pracy Jako Osoba Queer Z Chorobą Psychiczną

2024 Autor: Jesus Peterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 11:23

Spośród szacowanych 21000 samobójstw (i wciąż rośnie) w Stanach Zjednoczonych w 2018 roku, jest prawdopodobne, że około 10 procent z nich to osoby LGBTQ +.

Ale czy to takie zaskakujące?

Od uprzedzeń płciowych w wielu gabinetach lekarskich po strzelaniny w klubach gejowskich i Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych, który uznał piekarnie za legalne dyskryminowanie osób queer, ten kraj zawsze utrudniał bycie osobą queer.

Młodzież LGBTQ to…

• trzykrotnie większe prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń zdrowia psychicznego
• ma większe ryzyko samobójstwa lub myśli samobójcze
• dwa do trzech razy większe prawdopodobieństwo nadużywania alkoholu lub innych substancji

Niektórzy z nas mają tę zaletę, że przechodzą lub chowają się w zwykłym miejscu, jak zwykły człowiek cis. Niektóre osoby LGBTQ +, zwłaszcza osoby transpłciowe, żyją w klaustrofobicznej przestrzeni, która ogranicza ekspresję w obawie o bezpieczeństwo. Oznacza to, że nie zawsze mogą wyrazić, kim naprawdę są, ani ujawnić swojej tożsamości.

Takie postępowanie zwiększa ryzyko udowodnionej przemocy wobec osób queer i trans, poprzez ubiór pracodawców lub rodziny i przyjaciół o przekonaniach antygejowskich (często o podłożu religijnym).

Doszliśmy do momentu w historii, w którym nie możemy dłużej ignorować epidemii chorób psychicznych

Te 21 000+ to nie tylko liczba. To są rzeczywiste istoty ludzkie; osoby z historiami, uczuciami i życiem. A tym, co łączy nas wszystkich, zarówno queerowych, jak i heteroseksualnych, jest potrzeba przetrwania lub, mówiąc bardziej realistycznie, posiadania i utrzymania pracy.

Udostępnij na Pinterest

W rzeczywistości niedawne badanie wykazało, że milenialsi chcą pracować dla firm wykonujących pozytywną pracę dla społeczeństwa. Wyniki wskazują również na różnorodność jako główny katalizator lojalności.

Pójście do biura jako rozwodniona wersja siebie to niesamowicie izolujące uczucie mieć pięć dni w tygodniu.

Nikt nie chce się obudzić i poczuć potrzebę osobnej garderoby ani podejmować wysiłków umysłowych, aby przefiltrować sposób, w jaki mówią o partnerach i randkach. Jednak według przemówienia TED Morgany Bailey 83 procent osób LGBTQ + ukrywa się w pracy.

Poczucie bezpieczeństwa kurczy się jeszcze bardziej, gdy osoba, która już musi ukrywać swoją pracę, ma również stygmatyzowaną chorobę psychiczną.

Ten fotoreportaż ujawnia niefortunną prawdę

Przeciętne miejsce pracy nie jest przeznaczone dla osób queer lub osób z zaburzeniami psychicznymi.

Ja, queerowy fotograf z lękiem i depresją, chciałem zobaczyć, jak to piętno przekłada się na różne miejsca pracy, zwłaszcza w przypadku millenialsów - pokolenia najbardziej otwartego na zdrowie psychiczne w miejscu pracy.

Kultura miejsca pracy nie znalazła jeszcze sposobu na promowanie i dostosowywanie zdrowia psychicznego. W rzeczywistości wielu młodych ludzi znalazło różne inne podejścia do generowania dochodu, aby razem unikać urzędów. Oprócz stygmatyzacji zdrowia psychicznego wiele osób queer nie czuje się komfortowo, będąc poza domem i dumnymi z pracy.

Poniższe historie to surowe spojrzenie na ludzi stojących za statystykami, którzy na co dzień żyją i oddychają dziwactwem i zaburzeniami psychicznymi.

Zostać wolnym strzelcem, aby złagodzić skutki depresji

Annaliisa, 31 lat, niezależna artystka i dyrektor artystyczny

Udostępnij na Pinterest

Na moją chorobę psychiczną z pewnością wpłynęło moje dziwactwo jako dziecko. Wyszedłem w wieku 13 lat. Ale chciałem być normalnym licealistą. Chciałem się dopasować. Już byłem inny, jestem mieszany [rasowy], więc przez długi czas nie przyznałem się publicznie do mojej queerowości.

Sztuka stała się dla mnie doskonałym ujściem do wyrażania moich różnic

Nie noszę [mojej depresji] na rękawie. Moja sztuka jest reakcją na chorobę psychiczną, ale nie dotyczy konkretnie tego.

Udostępnij na Pinterest

[Początkowo] Zacząłem pracować od 9 do 17 jako osobisty bankier i kasjer. Ale starałem się zostać niezależnym artystą i ciężko pracowałem, aby pozostać wolnym strzelcem, ponieważ kiedy mam silny atak depresji, mogę spędzić tydzień poza domem.

Z powodu mojej depresji musiałem funkcjonować poza normalnymi oczekiwaniami i strukturami pracy, dlatego freelancing działa tak dobrze dla mnie.

O niepokoju i karierze aktorskiej

Montana, 26 lat, aktor

Udostępnij na Pinterest

Martwię się, że nie mogę zawieść ludzi. Niepokoję się, że stracę pracę, ponieważ nie jestem wystarczająco dostępny lub jestem chory. Obawiam się, że na pierwszym miejscu stawiam karierę aktorską, co prowadzi mnie do ciągłego bicia się.

Poza tym, kiedy odrzuca cię aktorstwo, dosłownie odrzucają to, kim jesteś, więc to nie pomaga.

Identyfikuję się jako ktoś z lękiem [ale] miałem też depresję, zarówno związaną, jak i niezwiązaną z moją seksualnością i romantycznymi związkami. Byłem bardzo przygnębiony w liceum, kiedy byłem poważnie prześladowany w Internecie.

Poczucie samotności jest moim największym strachem

Udostępnij na Pinterest

Wyszedłem na pierwszy rok studiów. W liceum nie wiedziałem, że istnieje biseksualność. Teraz jestem bardzo kiepski w byciu singlem. Brak kogoś do wysłania SMS-a w środku nocy jest bardziej niepokojący niż brak pracy jako aktor.

Terapia pomogła mi zrozumieć te wzorce, ale nie jestem już na terapii, ponieważ jest zbyt droga, a moje ubezpieczenie jej nie obejmuje.

O chodzeniu po świecie jako queerowa kolorowa osoba z chorobą psychiczną

Jenn, 32 lata, kuratorka sztuki

Udostępnij na Pinterest

Identyfikuję się jako queerowa osoba kolorowa, ostatnio z naciskiem na osobę kolorową. Jestem mniej biegły w mówieniu o swojej chorobie psychicznej. Bardzo, bardzo niedawno zacząłem o tym mówić. Nawet mówienie o tym wywołuje niepokój.

Mam zaburzenie, w którym mam problemy z przypominaniem sobie języka. Zapomniałem imion, zapomniałem rzeczowników. Stało się to bardziej zauważalne w szkole średniej, kiedy musiałem zacząć mówić w locie. Wyjaśniam to ludziom, mówiąc, że jestem powolnym myślicielem. Jestem świetny w barach. To tak, jak wtedy, gdy uczysz się drugiego języka i wychodzi lepiej, gdy wypijesz drinka - taki jestem, ale z moim pierwszym językiem.

Moja obecna praca jest bardzo zorientowana na terminy, co oznacza, że mogę się do niej przygotować. Mam 60-godzinne tygodnie pracy, ale mogę się z tym pogodzić, bo potrafię się przygotować.

Kiedy muszę przemawiać do naszej rady nadzorczej lub przemawiać publicznie, stanowi to problem. Mój szef chce, żebym aktywnie rozmawiał z fundatorami i fundacjami, co jest dla mnie świetne z punktu widzenia kariery, ale jeśli nie mogę się przygotować, stanowi to ogromny problem.

Udostępnij na Pinterest

Moje biuro nic nie wie

Nie wiedzą o moich problemach z językiem. Nie wiedzą o moich zaburzeniach psychicznych. Nie jestem super. Moi współpracownicy, z którymi się przyjaźnię, wiedzą, że chodzę na randki z dziewczynami, ale nigdy nie wychodzę. Z tego powodu mój szef nie jest przygotowany na wytrącanie się z równowagi, kiedy wymykam się spod kontroli.

Nie sądziłam, że moje dziwactwo i choroba psychiczna się krzyżują, ale w dobie 45 lat [Trump] jest teraz wyzwaniem chodzić po świecie jako osoba queerowa w kolorze.

O stygmatach zaburzeń i tym, jak powstrzymują nas od mówienia

Rodney, 31 lat, dystrybucja filmów

Udostępnij na Pinterest

Naprawdę nie myślę o swojej tożsamości. Jestem białym mężczyzną, który prawdopodobnie czyta jako hetero, więc nie jest to coś, o czym aktywnie myślę. To przywilej, o którym nie muszę za dużo myśleć.

[Chociaż] nie identyfikuję się jako chory psychicznie, mam bezsenność. Zwykle zasypiam o 1 w nocy, budzę się kilka razy w środku nocy, a potem budzę się o 7 rano

Na przykład obudziłem się o 3 w nocy i obawiałem się, że zdjęcia, które właśnie zawiesiłem, spadną. Ale w ciągu dnia nie odczuwam klinicznego niepokoju.

Jeśli nie wysypiam się wystarczająco (lub budzę się zbyt wiele razy w nocy), około godziny 14 gaśnie światło. Zasypiam podczas spotkań. [Ale] Nie oczekuję od nikogo żadnej litości, że nie spał. Nie chciałbym tego używać jako wymówki do czegokolwiek.

Kiedy rozmawiasz o tym z lekarzami, mają odpowiedź, którą naprawdę można znaleźć w Google: trzymaj się regularnego harmonogramu, nie pij kawy po określonym czasie, ustaw telefon w tryb nocny, ćwicz. Robiłem to wszystko od lat.

To się nie zmienia

Udostępnij na Pinterest

Nie powiedziałbym o tym szefowi, bo nie chcę, żeby o tym myślał, patrząc na moją pracę. To nie jest prawdziwa wymówka, której mógłbym użyć, ponieważ gdybyś tego nie doświadczył, nie uwierzyłbyś.

Zaraz po college'u zacząłem zażywać leki [dostępne bez recepty] na sen, przechodząc do pracy w pełnym wymiarze godzin. Od tamtej pory biorę to [co noc]. Nie pamiętam, kiedy ostatnio spałem w nocy. Po prostu jestem do tego przyzwyczajony.

[Ale] Nie wezmę leków nasennych na receptę. To jest dla mnie takie przerażające i musiałbym poświęcić na sen prawdziwe osiem godzin. Nie wyobrażam sobie spania osiem godzin dziennie. Nie wyobrażam sobie marnowania tyle czasu w jeden dzień.

Jeśli koszt lub niepokój związany z silnymi lekami uniemożliwiającymi Ci opiekę, możesz również wypróbować naturalne środki nasenne. To zajmie trochę czasu, praktyki i cierpliwości - ale masz to!

Naturalne środki nasenne na bezsenność

• melatonina
• Waleriana
• magnez
• Olej CBD
• joga

O cyklu napadów paniki i wyczerpania

Max, 27 lat, menedżer ds. Marketingu w dużej marce spożywczej

Udostępnij na Pinterest

Mam współpracowników, którzy nie wiedzą, że jestem queer. Nie czuję się zamknięty jako taki, ale po prostu o tym nie mówię.

Zostałem w pracy tak długo z powodu niepokoju. Proces szukania [nowych możliwości] wytwarza niepokój i wrócę do domu tak wyczerpany psychicznie, że nie mam siły nawet patrzeć. [Ale w moim miejscu pracy] mówienie o chorobie psychicznej jest bardziej tabu niż o dziwactwie.

Nigdy nie mogłem wezwać pracy z powodu choroby psychicznej; Musiałbym wymyślić chorobę [fizyczną]

Udostępnij na Pinterest

Zawsze mam ataki paniki w metrze. Czasami spóźniam się do pracy, bo obsesyjnie sprawdzam, które pociągi mają opóźnienia, a potem na tej podstawie zmieniam linie. Mogę spóźnić się 30 minut z powodu klaustrofobii; Nie chcę utknąć między stacjami.

Mam przy sobie narkotyki przez cały czas [na wypadek]. Mam atak paniki. Ale nie chodzę już regularnie na terapię.

O otwarciu się na depresję w akceptującym środowisku

Kristen, 30 lat, kierownik studia tatuażu

Udostępnij na Pinterest

Nie identyfikuję się jako chora psychicznie, mimo że zdiagnozowano mnie depresję od 16 roku życia i jest ona bardzo rozpowszechniona w mojej rodzinie. Po prostu tam jest. Byłem na lekach i kilka osób powiedziało mi, że powinienem [z powrotem] brać leki, ale jestem bardzo przeciwny lekom - widziałem, jak powoduje to okropne skutki uboczne u członków rodziny, więc nigdy nie będę Zrób to jeszcze raz.

Musiałem rzucić pracę jako zarządca nieruchomości z powodów związanych ze zdrowiem psychicznym. To było zbyt męczące. Byłam poza domem [jako lesbijka] z moimi szefami, ale nie wolno mi było wychodzić z ich dziećmi [z którymi ciągle byłam], ponieważ starsze pokolenie było ekstremalnie homofobiczne.

Nie wierzyli też w choroby psychiczne. Musiałem wszystko zrzucić.

Teraz jest to interesujące, ponieważ moi szefowie są bardzo otwarci na temat swojej choroby psychicznej

Udostępnij na Pinterest

Zauważyłem, że przebywanie w miejscu, które bardziej akceptuje choroby psychiczne, w rzeczywistości pogarsza moją depresję, ponieważ dopuszczalne jest, żebym wpadł w [jawną] depresję.

Ostatnio czuję, że moja depresja trwa cały dzień, więc przychodzę do pracy skupiona na niej i po prostu jej nienawidzę. W moim miejscu pracy wcześniej nie mogłem mieć otwartej depresji, więc musiałem przybrać odważną minę, ale tutaj otwarcie mogę mieć depresję, co moim zdaniem utrwala moją depresję. Czy ktoś inny tak się czuje?

W tej nowej pracy jestem całkowicie sobą. W mojej starej pracy byłam dwiema zupełnie innymi osobami w pracy i bez pracy z powodu mojej dziwactwa, mojego zdrowia psychicznego, wszystkiego.

O tym, jak ważne jest znalezienie firmy, która okazuje współczucie

Kate, 27 lat, kreatywna reklama

Udostępnij na Pinterest

Identyfikuję się jako Australijczyk. Dziwna osoba. Feministka i aktywistka. Zdecydowanie żyję z lękiem, ale nie identyfikuję się łatwo jako osoba z chorobą psychiczną. Istnieje wiele dumy i buntu w tym, jak istnieję jako osoba. To próba bycia postrzeganym jako silny.

Kiedy wyzwalany jest mój niepokój, często jest to spowodowane pracą.

W pracy wywieram na sobie dużą presję. Od dawna marzyłem o karierze i naprawdę ciężko pracowałem, więc czuję duży obowiązek, aby to utrzymać. Wpływa na równowagę między życiem zawodowym a prywatnym. Stawiam na pracę i nie mam aktualnej metody na rozstanie się z lękiem, kiedy wychodzę z biura.

Kiedy miałem 20 lat, umierał mój wujek, rozpadało się małżeństwo moich rodziców, w moim życiu było wiele rzeczy nie tak. Pracowałem w kinie. Jeden z moich menedżerów wskazał mi kierunek i nie podobało mi się to i po prostu się złamałem.

Miałem całkowitą awarię

Nie mogłem przestać płakać. To było całkowite oderwanie się od rzeczywistości. Ukryłem się między dwoma salami kinowymi i myślałem, że nie ma mnie na dziesięć minut, ale to była godzina. Porzuciłem swój posterunek na godzinę. To był mój ostatni dzień w pracy.

Ludzie nie zawsze rozumieją, co dzieje się w twojej głowie, a ty na pewno nie zawsze będziesz rozumiał, co się dzieje w twojej głowie, ale w miejscu pracy jest pewien poziom profesjonalizmu, który musisz zachować.

Nie znam wielu queerowych ludzi, którzy nie odczuwają niepokoju. Wychodzenie jest bardzo samotnym doświadczeniem, ponieważ nikt nie może wiedzieć oprócz Ciebie. To samo dotyczy lęku. Nikt nie może tego zrozumieć, dopóki tego nie zrozumiesz.

Udostępnij na Pinterest

Poszedłem w podróż od świadomości, że lubię dziewczyny, poprzez świadomość, że lubię dziewczyny wyłącznie do bycia dumną jako wesoły.

Tak samo jest z płcią. Musiałam odkryć, że mogę być w spektrum płci i nadal identyfikować się jako kobieta. Teraz jest lepiej z systemem wsparcia i queerową społecznością, którą kultywowałem.

W tym momencie nie pracowałbym dla firmy, która nie czuje się komfortowo z queerowością. W Nowym Jorku jest zbyt wiele firm, które postrzegają queerowość jako atut, aby pozostać w miejscu, w którym nie jest się pożądanym.

Jeśli Ty lub ktoś, kogo kochasz, potrzebujesz pomocy, poniżej znajdziesz zasoby

Skorzystaj z tych zasobów, jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, potrzebuje pomocy:

• National Suicide Prevention Lifeline: 800-273-8255 lub online
• Trevor Project Lifeline dla młodzieży LGBTQ +: 866-488-7386 lub online
• CenterLink, krajowe centra LGBTQ
• Lokalizator psychologów Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego

Możesz również odwiedzić Youfindtherapy.com, arkusz kalkulacyjny stworzony przez Crissy Milazzo, który zawiera listę zasobów umożliwiających znalezienie niedrogiej terapii, kalkulator do przewidywania kosztów oraz informacje o tym, co możesz zrobić, jeśli nie stać Cię na terapię.

Hannah Rimm jest pisarką, fotografką i generalnie osobą kreatywną w Nowym Jorku. Pisze przede wszystkim o zdrowiu psychicznym i seksualnym, a jej teksty i zdjęcia pojawiały się w Allure, HelloFlo i Autostraddle. Możesz znaleźć jej prace na HannahRimm.com lub śledzić ją na Instagramie.