Cukrzyca Typu 2 To Nie żart. Dlaczego Więc Tak Wielu Traktuje To W Ten Sposób?

2024 Autor: Jesus Peterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 11:23

Słuchałem niedawno podcastu o życiu lekarza Michaela Dillona, kiedy gospodarze wspomnieli, że Dillon jest cukrzykiem.

Gospodarz 1: Powinniśmy dodać, że Dillon chorował na cukrzycę, co pod pewnymi względami okazało się interesującą i dobrą rzeczą, ponieważ jest u lekarza, ponieważ ma cukrzycę i…

Gospodarz 2: Naprawdę uwielbiał swoje ciasto.

(Śmiech)

Host 1: nie mogłem stwierdzić, czy był to typ 2, czy typ 1.

Czułem się, jakbym został spoliczkowany. Po raz kolejny ukąsił mnie bezduszny żart - z moją chorobą jako puentą.

Kiedy żyjesz z cukrzycą typu 2, często napotykasz morze ludzi, którzy uważają, że jest to spowodowane obżarstwem - i dlatego są one gotowe do wyśmiewania

Nie popełnij tego błędu: rozróżnienie często dokonywane między typem 1 i typem 2 jest również celowe. Wynika z tego, że z jednego można żartować, a drugiego nie. Jedna jest poważną chorobą, a druga jest konsekwencją złych wyborów.

Na przykład wtedy, gdy ktoś spojrzał na mój deser i powiedział: „W ten sposób masz cukrzycę”.

Jak tysiące memów Wilforda Brimleya ze słowami „diabeetus” dla śmiechu.

W rzeczywistości Internet jest przepełniony memami i komentarzami, które łączą cukrzycę z pobłażliwym jedzeniem i większymi ciałami.

Często cukrzyca jest tylko ustawieniem, a puentą jest amputacja, ślepota lub śmierć.

W kontekście tych „żartów” chichot podcastu może nie wydawać się dużo, ale jest to część większej kultury, która przyjęła poważną chorobę i zredukowała ją do żartu. W rezultacie ci z nas, którzy z nią żyją, często są zawstydzani i narażeni na poczucie winy.

Teraz zdecydowałem się zabrać głos, gdy widzę dowcipy i przypuszczenia, które przyczyniają się do stygmatyzacji wokół cukrzycy typu 2.

Uważam, że najlepszą bronią przeciwko ignorancji jest informacja. To tylko 5 rzeczy, które ludzie powinni wiedzieć, zanim zaczną żartować na temat typu 2:

1. Cukrzyca typu 2 nie jest osobistą porażką - ale często można tak się czuć

Cały czas używam glukometru z widocznym sensorem wszczepionym w ramię. Zaprasza do pytań nieznajomych, więc tłumaczę sobie, że mam cukrzycę.

Kiedy ujawniam, że mam cukrzycę, zawsze się waham. Zacząłem oczekiwać, że ludzie będą oceniać mój styl życia na podstawie stygmatyzacji związanej z chorobą.

Spodziewam się, że wszyscy uwierzą, że nie znajdowałbym się w takiej sytuacji, gdybym bardziej się starał nie zachorować na cukrzycę. Gdybym spędził 20 lat na diecie i ćwiczeniach, nie zostałbym zdiagnozowany w wieku 30 lat.

Ale co, jeśli powiem ci, że spędziłem 20 lat na diecie i ćwiczeniach? A moje 30 lat?

Cukrzyca to choroba, która już teraz może wydawać się pracą na pełny etat: nadążanie za lekarstwami i suplementami, znajomość zawartości węglowodanów w większości produktów spożywczych, sprawdzanie poziomu cukru we krwi kilka razy dziennie, czytanie książek i artykułów o zdrowiu oraz zarządzając złożonym kalendarzem rzeczy, które powinienem robić, aby być „mniej cukrzycowym”.

Oprócz tego spróbuj poradzić sobie ze wstydem związanym z diagnozą.

Stygmatyzacja skłania ludzi do potajemnego radzenia sobie z tym problemem - ukrywania się w celu zbadania poziomu cukru we krwi, czucia się niezręcznie w sytuacjach grupowych, w których muszą dokonywać wyborów na podstawie planu leczenia cukrzycy (zakładając, że w ogóle jadają z innymi osobami) i częstych wizyt lekarskich.

Nawet odbieranie recept może być krępujące. Przyznaję się do korzystania z drive-thru, kiedy tylko jest to możliwe.

2. Wbrew stereotypowi cukrzyca nie jest „karą” za złe wybory

Cukrzyca jest nieprawidłowym procesem biologicznym. W cukrzycy typu 2 komórki nie reagują skutecznie na insulinę, hormon dostarczający glukozę (energię) z krwiobiegu.

Ponad 30 milionów ludzi w Stanach Zjednoczonych (10 procent populacji) choruje na cukrzycę. Około 29 milionów z tych ludzi ma cukrzycę typu 2.

Jedzenie cukru (lub czegokolwiek innego) nie powoduje cukrzycy - przyczyny nie można przypisać jednemu lub kilku wyborom stylu życia. W grę wchodzi wiele czynników, a kilka mutacji genów wiąże się z wyższym ryzykiem cukrzycy.

Za każdym razem, gdy następuje powiązanie między stylem życia lub zachowaniem a chorobą, jest to klucz do uniknięcia choroby. Jeśli nie zachorujesz, musiałeś wystarczająco ciężko pracować - jeśli zachorujesz, to Twoja wina.

Przez ostatnie dwie dekady spoczywało to wyłącznie na moich barkach, postawionych tam przez lekarzy, osądzających nieznajomych i mnie: całkowita odpowiedzialność za zapobieganie, opóźnianie, cofanie i walkę z cukrzycą.

Podjąłem tę odpowiedzialność poważnie, wziąłem tabletki, policzyłem kalorie i pojawiłem się na setkach wizyt i ocen.

Nadal mam cukrzycę.

A posiadanie tego nie jest odzwierciedleniem wyborów, których dokonałem lub których nie dokonałem - ponieważ jako choroba jest o wiele bardziej złożona. Ale nawet gdyby tak nie było, nikt „nie zasługuje” na jakąkolwiek chorobę, w tym na cukrzycę.

3. Jedzenie nie jest jedyną rzeczą, która wpływa na poziom glukozy

Wiele osób (łącznie ze mną przez bardzo długi czas) uważa, że poziom cukru we krwi można w dużej mierze kontrolować poprzez jedzenie i ćwiczenia zgodnie z zaleceniami. Więc kiedy mój poziom cukru we krwi jest poza normalnym zakresem, musi to być spowodowane złym zachowaniem, prawda?

Ale poziom cukru we krwi i skuteczność naszego organizmu w jego regulowaniu nie są ściśle określone przez to, co jemy i jak często się poruszamy.

Niedawno wróciłem do domu z podróży zmęczony, odwodniony i zestresowany - tak samo jak każdy czuje się po powrocie do prawdziwego życia po wakacjach. Następnego ranka obudziłem się z poziomem cukru we krwi na czczo 200, znacznie powyżej mojej „normy”.

Nie mieliśmy żadnych artykułów spożywczych, więc zrezygnowałem ze śniadania i zabrałem się do sprzątania i rozpakowywania. Byłem aktywny przez cały ranek bez kęsa do jedzenia, myśląc na pewno, że mój poziom cukru we krwi spadnie do normalnego zakresu. Było to 190 lat i przez wiele dni pozostawało nietypowo wysokie.

Dzieje się tak, ponieważ stres - w tym stres wywierany na organizm, gdy ktoś ogranicza spożycie pokarmu, nadmiernie się wysypia, nie śpi wystarczająco, nie pije wystarczającej ilości wody, a nawet odrzucenie społeczne i piętno - może również wpływać na poziom glukozy.

Co ciekawe, nie patrzymy na kogoś, kto jest zestresowany i nie ostrzegamy go przed cukrzycą, prawda? Wiele złożonych czynników, które przyczyniają się do tej choroby, jest prawie zawsze spłaszczonych jako „bo ciasto”.

Warto zapytać dlaczego.

4. Koszty życia z cukrzycą typu 2 są ogromne

Osoba chora na cukrzycę ponosi koszty leczenia około 2,3 razy większe niż osoba bez cukrzycy.

Zawsze żyłem z przywilejem dobrego ubezpieczenia. Mimo to każdego roku wydaję tysiące na wizyty lekarskie, zaopatrzenie i leki. Grając zgodnie z zasadami diabetologicznymi, chodzę na wiele specjalistycznych wizyt i wypełniam każdą receptę, z łatwością spełniając swoje ubezpieczenie do połowy roku.

A to tylko koszt finansowy - obciążenie psychiczne jest nieobliczalne.

Osoby chore na cukrzycę żyją ze świadomością, że niekontrolowana choroba doprowadzi do katastrofalnych konsekwencji. Ankieta Healthline wykazała, że ludzie najbardziej martwią się ślepotą, uszkodzeniem nerwów, chorobami serca, chorobami nerek, udarem i amputacją.

A potem jest ostateczna komplikacja: śmierć.

Kiedy po raz pierwszy zdiagnozowano mnie w wieku 30 lat, mój lekarz powiedział, że cukrzyca na pewno mnie zabije, to tylko kwestia czasu. To był jeden z pierwszych nonszalanckich komentarzy na temat mojego stanu, którego nie uznałbym za zabawny.

W końcu wszyscy stajemy w obliczu własnej śmiertelności, ale niewielu jest obwinianych za przyspieszenie jej, tak jak społeczność diabetyków.

5. Nie jest możliwe wyeliminowanie wszystkich czynników ryzyka cukrzycy

Cukrzyca typu 2 nie jest wyborem. Poniższe czynniki ryzyka to tylko kilka przykładów tego, jak duża część tej diagnozy istnieje poza naszą kontrolą:

• Ryzyko jest większe, jeśli masz brata, siostrę lub rodzica z cukrzycą typu 2.
• Cukrzycę typu 2 można rozwinąć w każdym wieku, ale ryzyko to wzrasta wraz z wiekiem. Ryzyko jest szczególnie wysokie, gdy osiągniesz 45 lat.
• Afroamerykanie, Amerykanie pochodzenia latynoskiego, Amerykanie pochodzenia azjatyckiego, mieszkańcy wysp Pacyfiku i rdzenni Amerykanie (Indianie amerykańscy i rdzenni mieszkańcy Alaski) są bardziej zagrożeni niż mieszkańcy Kaukazu.
• Osoby ze stanem zwanym zespołem policystycznych jajników (PCOS) są narażone na zwiększone ryzyko.

U mnie zdiagnozowano PCOS u nastolatków. Internet prawie nie istniał w tamtym czasie i nikt nie wiedział, czym naprawdę był PCOS. Uważane za wadliwe działanie układu rozrodczego, nie uznano wpływu tego zaburzenia na metabolizm i funkcje endokrynologiczne.

Przytyłem, wziąłem na siebie winy i 10 lat później postawiono diagnozę cukrzycy.

Kontrola wagi, aktywność fizyczna i wybory żywieniowe mogą tylko - w najlepszym przypadku - zmniejszyć ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2, a nie je wyeliminować. A bez starannych środków, przewlekłe odchudzanie i nadmierny wysiłek mogą powodować stres na organizm, wywołując odwrotny skutek.

Rzeczywistość jest taka? Cukrzyca jest złożona, podobnie jak każda inna przewlekła choroba.

Z czasem nauczyłem się, że życie z cukrzycą oznacza również radzenie sobie ze strachem i stygmatyzacją - oraz edukowanie ludzi wokół mnie, czy mi się to podoba, czy nie

Teraz noszę te fakty w moim zestawie narzędzi, mając nadzieję, że niektóre niewrażliwe żarty staną się użyteczną chwilą. W końcu tylko zabierając głos możemy zacząć zmieniać narrację.

Jeśli nie masz bezpośredniego doświadczenia z cukrzycą, wiem, że może być trudno wczuć się w nią.

Jednak zamiast żartować na temat któregokolwiek z typów cukrzycy, spróbuj potraktować te chwile jako okazję do współczucia i sojuszników. Spróbuj zaoferować wsparcie osobom, które zmagają się z cukrzycą, tak jak w przypadku innych chorób przewlekłych.

O wiele więcej niż osąd, żarty i niezamówione rady, to wsparcie i prawdziwa opieka, które pomogą nam żyć lepiej z tą chorobą.

A dla mnie jest to o wiele więcej warte niż śmiech kogoś innego kosztem.

Anna Lee Beyer pisze o zdrowiu psychicznym, rodzicielstwie i książkach dla Huffington Post, Romper, Lifehacker, Glamour i innych. Odwiedź ją na Facebooku i Twitterze.