Powszechnie uważa się, że mężczyźni mają o jedno żebro mniej niż kobiety. Ten mit może mieć swoje korzenie w Biblii i historii stworzenia o Ewie stworzonej z jednego z żeber Adama.
Ten mit jest dokładnie tym: niesprawdzonym, nieprawdziwym przekonaniem. Nie jest to już uważane za fakt przez przywódców religijnych jakiejkolwiek denominacji.
Ile żeber mają ludzie?
Zdecydowana większość ludzi rodzi się z 12 parami żeber, w sumie 24, niezależnie od płci.
Wyjątkiem od tej reguły anatomicznej są osoby urodzone z określonymi anomaliami genetycznymi. Mogą one przybrać formę zbyt wielu żeber (nadliczbowych) lub zbyt małej (agenezja żeber).
Przyczyny zmian liczby żeber
Żebro szyjne
Żebro szyjne to mutacja genetyczna, która powoduje, że niektórzy ludzie rodzą się z jednym lub dwoma dodatkowymi żebrami między podstawą szyi a obojczykiem.
Osoby urodzone z tym stanem mogą mieć jedno dodatkowe żebro po obu stronach lub jedno dodatkowe żebro po obu stronach. Te żebra mogą być w pełni uformowanymi kośćmi lub mogą to być włókna tkanek, które nie zawierają żadnej kości.
Żebro szyjne to stan, który może wpływać na każdą płeć.
Wiele osób, które mają ten stan, nie ma żadnych objawów i nie zdaje sobie sprawy, że je mają. Inni odczuwają dyskomfort, taki jak ból szyi lub drętwienie, spowodowane naciskiem żebra szyjnego na zakończenia nerwowe lub naczynia krwionośne.
Żebro szyjne może powodować stan zwany zespołem ujścia klatki piersiowej (TOS). TOS zwykle pojawia się w wieku dorosłym i może dotyczyć więcej mężczyzn niż kobiet. Nie u każdego, kto ma żebro szyjne, rozwinie się TOS.
Trisomia 21 (zespół Downa)
Zespół Downa to zaburzenie chromosomalne. Osoby urodzone z zespołem Downa mają czasem dodatkowe żebro lub brakujące 12 th żebro. Nie każdy, kto ma zespół Downa, ma zmienną liczbę żeber.
Dysplazja kręgosłupa
To rzadkie zaburzenie autosomalne recesywne jest również znane jako dysostoza kręgozmyku. Obejmuje nieprawidłowy rozwój żeber i kręgosłupa. Oprócz skoliozy i zrośniętych lub zniekształconych kręgów, osoby urodzone z tym schorzeniem mogą mieć połączone żebra lub całkowicie ich brak.
Dysplazja kręgosłupa
Dysplazja kręgosłupa jest schorzeniem autosomalnym recesywnym. Jest również znany jako dysostoza kręgozmykowa. Dzieci urodzone z tą chorobą mają zrośnięte żebra i zrośnięte kręgi. Mają również bardzo małe ubytki w klatce piersiowej, które mogą powodować poważne problemy z oddychaniem.
Zespół Goldenhara (spektrum oczno-uszno-kręgowe)
Zespół Goldenhara to rzadka choroba wrodzona, która powoduje anomalie kręgosłupa, uszu i oczu.
Niemowlęta urodzone z zespołem Goldenhara mogą mieć jedno lub dwa częściowo uformowane lub brakujące uszy oraz łagodne wyrostki oczne. Mogą mieć również niedorozwiniętą szczękę i kość policzkową oraz brakujące, zrośnięte lub nie w pełni uformowane żebra.
Jakie jest leczenie nieprawidłowości żeber?
Nieprawidłowości żeber nie wymagają leczenia, chyba że powodują problemy, takie jak nieprawidłowe wzorce wzrostu, problemy z oddychaniem lub ból.
Niektóre deformacje żeber można wykryć za pomocą ultradźwięków jeszcze przed narodzinami dziecka. Inne mogą pojawić się po urodzeniu, jeśli Twoje dziecko ma mniejszą klatkę piersiową lub ma trudności z oddychaniem. Jeśli tak, leczenie skupi się na wspomaganiu oddychania.
Brakujące żebra są czasami korygowane chirurgicznie za pomocą urządzenia zwanego pionowym rozszerzalnym tytanowym żebrem protetycznym (VEPTR). VEPTR można regulować w miarę wzrostu dziecka.
Problemy z kręgosłupem, takie jak skolioza, można leczyć chirurgicznie lub za pomocą aparatu ortodontycznego.
Jeśli nie ma problemów z postawą, oddychaniem lub chodzeniem, wystarczy uważne czekanie.
Dorośli z żebrami szyjnymi, którzy zaczynają odczuwać objawy związane z TOS, mogą mieć chirurgiczne usunięcie dodatkowego żebra lub żeber.
Na wynos
Historia Adama i Ewy doprowadziła niektórych ludzi do przekonania, że mężczyźni mają o jedno żebro mniej niż kobiety. To nieprawda. Zdecydowana większość ludzi ma 12 zestawów lub 24 żebra, niezależnie od płci.
Osoby urodzone w określonych warunkach mogą mieć za dużo lub za mało żeber. Te warunki nie zawsze wymagają leczenia. W wielu przypadkach lekarz zaleci uważne czekanie.
