Za kilka miesięcy skończę 37 lat. Nigdy nie byłem żonaty. Nigdy nie mieszkałem z partnerem. Heck, nigdy nie miałem związku z trwaniem dłużej niż 6 miesięcy.
Można powiedzieć, że to oznacza, że prawdopodobnie coś jest ze mną nie tak i szczerze mówiąc - nie kłóciłbym się.
Relacje są dla mnie trudne z tysiąca różnych powodów, w które niekoniecznie warto się tutaj włączać. Ale jedno wiem na pewno? Mój brak historii związku nie sprowadza się do strachu przed zaangażowaniem.
Nigdy nie bałem się podejmować właściwych działań. A moja córka jest tego dowodem.
Widzisz, zawsze naprawdę ciężko mi było wyobrazić sobie siebie jako żonę. To jest coś, czego część mnie zawsze chciała, oczywiście - kto nie chce wierzyć, że jest ktoś, kto chce go kochać na zawsze? Ale nigdy nie był to rezultat, który byłbym w stanie sobie wyobrazić.
Ale macierzyństwo? To było coś, czego pragnąłem i wierzyłem, że będę mieć, odkąd byłam małą dziewczynką.
Kiedy więc lekarz powiedział mi w wieku 26 lat, że borykam się z bezpłodnością i że mam bardzo krótkie okno na próbę urodzenia dziecka - nie wahałam się. A może tak, tylko na chwilę lub dwie, ponieważ samotne macierzyństwo w tym momencie mojego życia było szaloną rzeczą. Ale pozwolenie sobie na utratę tej szansy wydawało się jeszcze bardziej szalone.
I dlatego jako samotna kobieta po dwudziestce dostałam dawcę nasienia i sfinansowałam dwie rundy zapłodnienia in vitro - z których obie nie powiodły się.
Potem byłam załamana. Przekonana, że nigdy nie będę miała szansy zostać matką, o jakiej marzyłem.
Ale zaledwie kilka miesięcy przed moimi 30. urodzinami spotkałem kobietę, która za tydzień miała urodzić dziecko, którego nie mogła zatrzymać. W ciągu kilku minut od przedstawienia mi się zapytała, czy adoptowałbym dziecko, które nosiła.
Cała sprawa była wicher i wcale nie tak, jak zwykle przebiegają adopcje. Nie pracowałem z agencją adopcyjną i nie chciałem przywieźć do domu dziecka. To było tylko przypadkowe spotkanie z kobietą, która oferowała mi to, na co prawie straciłem nadzieję.
Więc oczywiście powiedziałem tak. Chociaż znowu było to szalone.
Tydzień później byłam na sali porodowej, spotykając się z córką. Cztery miesiące później sędzia uznał ją za moją. A prawie 7 lat później mogę powiedzieć z absolutną pewnością:
Mówiąc tak, wybierając samotną matkę?
To była najlepsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjąłem.
To nie znaczy, że zawsze było proste
W dzisiejszym społeczeństwie wciąż istnieje piętno otaczające samotne matki.
Często są postrzegane jako kobiety, które nie mają szczęścia i mają zły gust w partnerach, którzy nie mogą wydostać się z otchłani, w której się znaleźli. Nauczono nas współczuć im. Współczuć im. Powiedziano nam, że ich dzieci mają mniej szans i szans na rozwój.
Nic z tego nie jest prawdą w naszej sytuacji.
Jestem kimś, kogo nazwalibyście „samotną matką z wyboru”.
Jesteśmy rosnącą demografią kobiet - zazwyczaj dobrze wykształconych i odnoszących takie same sukcesy w karierze, jak nieudane w miłości - które wybrały samotne macierzyństwo z różnych powodów.
Niektórzy, jak ja, zostali popchnięci w tym kierunku przez okoliczności, podczas gdy inni byli po prostu zmęczeni czekaniem, aż ten nieuchwytny partner się pojawi. Jednak z badań wynika, że nasze dzieci są równie dobre, jak te wychowane w domach z dwoma rodzicami. Myślę, że w dużej mierze sprowadza się to do tego, jak bardzo jesteśmy oddani roli, którą wybraliśmy.
Ale liczby nie powiedzą ci, że w rzeczywistości samotne macierzyństwo jest łatwiejsze niż rodzicielstwo razem z partnerem.
Na przykład nigdy nie muszę z nikim walczyć o najlepsze sposoby wychowania mojego dziecka. Nie muszę brać pod uwagę wartości innych osób ani przekonywać ich do przestrzegania moich preferowanych metod dyscypliny, motywacji lub mówienia o całym świecie.
Wychowuję córkę dokładnie tak, jak widzę najlepiej - nie martwiąc się o czyjąkolwiek opinię lub powiedzenie.
I tego nie potrafią powiedzieć nawet moi przyjaciele z najbliższego związku rodzicielskiego.
Nie mam też innej osoby dorosłej, którą utknąłem, którym się opiekowałem - coś, z czym wielu moich znajomych miało do czynienia, jeśli chodzi o partnerów, którzy tworzą więcej pracy, niż pomagają złagodzić.
Jestem w stanie skoncentrować swój czas i uwagę na moim dziecku, zamiast próbować zmusić partnera, aby rzeczywiście przystąpił do partnerstwa, którego może nie być w stanie spotkać się ze mną w połowie.
Poza tym nie muszę się martwić o dzień, w którym mój partner i ja możemy się rozstać i znaleźć się na zupełnie przeciwnych stronach decyzji rodzicielskich - bez korzyści z relacji, która przyciągnie nas z powrotem do siebie.
Nigdy nie nadejdzie dzień, w którym będę musiała pozwać współrodzica do sądu w sprawie decyzji, o której po prostu nie możemy dostać tej samej strony. Moje dziecko nie dorośnie między dwoma walczącymi rodzicami, którzy nie potrafią znaleźć sposobu, by postawić ją na pierwszym miejscu.
Oczywiście nie wszystkie relacje rodzicielskie przechodzą w to. Ale byłem świadkiem zbyt wielu, którzy to zrobili. I tak, pocieszam się wiedząc, że nigdy nie będę musiał poświęcać czasu spędzanego z moją córką na tydzień wolnego, z kimś, z kim nie mógłbym nawiązać współpracy.
I nie zawsze jest to łatwe
Tak, są też części trudniejsze. Moja córka ma przewlekły stan zdrowia i kiedy przechodziliśmy przez okres diagnozy, radzenie sobie z tym wszystkim na własną rękę było męczące.
Mam niesamowity system wsparcia - przyjaciół i rodzinę, którzy byli tam w każdy możliwy sposób. Ale każda wizyta w szpitalu, każdy przerażający test, każda chwila zastanawiania się, czy moja mała córeczka wyzdrowieje? Tęskniłam za kimś u mojego boku, który byłby tak samo głęboko zaangażowany w jej zdrowie i dobre samopoczucie jak ja.
Niektóre z nich trwają do dziś, mimo że większość z nas jest pod kontrolą.
Za każdym razem, gdy muszę podjąć decyzję medyczną, a mój pełen niepokoju umysł walczy o to, co należy zrobić, chciałbym, żeby w pobliżu był ktoś, kto troszczył się o nią tak samo jak ja - ktoś, kto mógłby podjąć takie decyzje, kiedy Nie mogę.
Chwile, w których najbardziej pragnę partnera rodzicielskiego, to zawsze chwile, kiedy muszę sam radzić sobie ze zdrowiem mojej córki.
Ale przez resztę czasu? Radzę sobie całkiem dobrze z samotnym macierzyństwem. I nienawidzę tego, że każdej nocy, kiedy kładę dziewczynę do łóżka, mam godziny dla siebie, żeby się zresetować i odprężyć przed nadchodzącym dniem.
Jako introwertyk, te nocne godziny, które są tylko moje i tylko moje, są aktem miłości własnej, za którą tęskniłbym, gdybym zamiast tego miał partnera domagającego się mojej uwagi.
Nie zrozum mnie źle, wciąż jest część mnie, która ma nadzieję, że pewnego dnia znajdę partnera, który mnie zniesie. Ta osoba, dla której chcę poświęcić te nocne godziny.
Mówię tylko… są plusy i minusy rodzicielstwa zarówno z partnerem, jak i bez niego. Postanawiam skupić się na sposobach, w jakie moja praca jako mamy jest w rzeczywistości łatwiejsza, ponieważ zdecydowałam się pracować sama.
Zwłaszcza fakt, że gdybym nie zdecydowała się na taki krok wiele lat temu, mogłabym w ogóle nie być mamą. A kiedy myślę o tym, że macierzyństwo jest częścią mojego życia, która sprawia mi dzisiaj najwięcej radości?
Nie wyobrażam sobie robić tego w inny sposób.
Leah Campbell jest pisarką i redaktorką mieszkającą w Anchorage na Alasce. Jest samotną matką z wyboru po nieoczekiwanej serii wydarzeń, które doprowadziły do adopcji jej córki. Leah jest także autorką książki „Samotna niepłodna kobieta” i obszernie pisała na temat niepłodności, adopcji i rodzicielstwa. Możesz połączyć się z Leah przez Facebooka, jej stronę internetową i Twitter.
