Odkąd byłam małą dziewczynką, chciałam kota. Mój ojciec, który nienawidzi kotów i jest na nie uczulony, przez lata nienawidził tego pomysłu. Więc kiedy miałam 23 lata, w końcu spełniłam swoje życzenie adoptowania najsłodszego małego czarnego kotka, jakiego kiedykolwiek widziałam. Nazwałam ją Addy.
Przez pierwszy rok Addy przez cały czas była moją przytulaną towarzyszką. Nigdy nie byłam testowana na alergie, bo zakładałam, że nie odziedziczyłam żadnego z tych bzdur. Ale kiedy moja mała futrzana kuleczka osiągnęła pełną dorosłość i przeprowadziliśmy się z narzeczonym do małego mieszkania w Filadelfii, zaczęłam zauważać problemy. Duże.
Przekrwione, podrażnione oczy. Stałe przekrwienie płuc. Straszna utrata oddechu. Poszedłem do alergologa w mieście, który powiedział, że mam silną alergię na kurz i… zgadliście, koty. Zapytałam, jak mogłam wytrzymać tak długo, nie zdając sobie z tego sprawy, a ona powiedziała, że nie jest niczym niezwykłym, że alergie ujawniają się w wieku 20 lat lub po wielokrotnym, długotrwałym kontakcie z alergenem. Jej rada brzmiała: oddać kota do adopcji.
Wyszedłem z jej biura i od razu pomyślałem: nie ma mowy, żebym zrezygnował z Addy! Zacząłem kupować różne poszewki na poduszki, codziennie brać antyhistaminę, kazać mężowi odkurzyć i zamknąć drzwi do sypialni. Zacząłem tracić cenny czas na przytulanie się z Addy, ale oddanie jej było nie do pomyślenia.
Zastanów się? Alergie się pogorszyły. Liczba epizodów bez tchu wzrosła. Przeprowadziliśmy się do znacznie większego domu w innym stanie, ale to nie pomogło. Miałam też dziecko w domu, które wymagało opieki, a radzenie sobie z własnymi problemami zdrowotnymi stało się prawdziwym wyzwaniem.
Po jednej szczególnie przerażającej nocy, w której nie mogłem oddychać, wróciłem do alergologa.
Ten zbeształ mnie energicznie. Powiedział, że żyję z nieleczoną astmą alergiczną i że wnętrze mojego nosa jest białe. To oznaczało, że moje błony nosowe były stale zaognione z powodu alergicznego nieżytu nosa. Natychmiast zapisał mnie na zastrzyki alergiczne, chociaż powiedział, że moje alergie są na tyle poważne, że jestem dla nich tylko granicznym kandydatem.
Kiedy on również zasugerował, żebym zrezygnował z kota, znowu się oparłem. Jako osoba, która zgłosiła się na ochotnika do naszego lokalnego, humanitarnego społeczeństwa, była nieunikniona świadomość tego, co może się stać ze zwierzęciem podrzuconym do schroniska. Nawet schroniska bez zabijania często przenoszą zwierzęta do różnych schronisk, gdy są przepełnione, co może stwarzać ryzyko uśpienia, jeśli nie zostaną adoptowane. Zacząłem płakać. Moje życie zaczynało być naprawdę nieszczęśliwe. Nadal czułam ogromne poczucie winy, że nie wiedziałam o moich alergiach, zanim adoptowałam mojego ukochanego kotka.
Ale czułem też winny z powodu życia mojego kota. Musiałam unikać przytulania jej, nie sypiała już z nami, a mój mąż za dużo podróżował, żeby zastąpić ją uczuciem. Chociaż nasz dom był lepszy od schronienia, to nie było dla niej takie życie, jakie w ogóle zamierzałem, kiedy ją adoptowałem.
Wreszcie wydarzyło się coś, co sprawiło, że się obudziłem. Miałem silną reakcję anafilaktyczną z fazy nagromadzenia moich zastrzyków alergicznych. Miałem ekstremalne trudności w oddychaniu, silny niepokój, szybki puls i zawroty głowy. Nawet w tym przerażającym stanie pojechałem z dzieckiem na pięć minut do gabinetu alergologa i dostałem awaryjny zastrzyk steroidu.
W tym momencie zdałam sobie sprawę, że nie tylko ryzykuję własne zdrowie, ale także bezpieczeństwo dziecka, kiedy mojego męża nie było, a ja nie mogłam wkroczyć ani prawidłowo funkcjonować. W końcu pokazałem mojej rodzinie, czy są skłonni do adopcji Addy.
Szczęśliwe zakończenie przyszło w postaci mojej mamy, która kocha koty, nie ma na nie alergii i jest jedną z najbardziej pomocnych osób na świecie. Przyjęła futrzane dziecko, które doświadczyło przytulania, rozpieszczania i uwagi, jakiej nie widziała od lat. Nie musiałem radzić sobie z poczuciem winy, że zawracałem ją do schroniska, a mimo to od czasu do czasu ją widywałem. Mogłabym też dalej robić zastrzyki alergiczne, aby spróbować odzyskać kontrolę nad swoim zdrowiem.
Na wynos
Oto, czego się nauczyłem i czego zajęło mi lata, zanim się zorientowałem: Życie z poważnymi alergiami to nie żart, a zmniejszenie narażenia na szkodliwe alergeny to najbardziej proaktywny i najprostszy krok, jaki możesz podjąć - nawet jeśli „alergen” jest ukochany zwierzę domowe. Gdybym mógł udzielić jakiejkolwiek rady komuś, kto rozważa adopcję futrzanego przyjaciela, po prostu zbadałbym się najpierw. Lepiej być bezpiecznym niż żałować, gdy zastanawiasz się, czy jesteś dobrym kandydatem do ich domu na zawsze. Poszerzając swoją rodzinę o zwierzęta lub dzieci, jesteś im to winien i sobie, aby chronić własne zdrowie.
P:
Jakie są sposoby radzenia sobie z ciężkimi alergiami?
ZA:
Poważne alergie mogą wpływać na jakość życia. Być może będziesz musiał opuścić szkołę lub pracę, a nawet unikać wychodzenia na zewnątrz, jeśli liczba pyłków jest wysoka. Pierwszym krokiem w radzeniu sobie z ciężkimi alergiami jest ustalenie, co powoduje objawy. Dlatego często sugeruje się testy alergiczne. Gdy już wiesz, co powoduje objawy alergii, następnym krokiem będzie kontrolowanie lub unikanie sprawcy. Wreszcie, leki pomogą złagodzić objawy. Często stosuje się leki, takie jak leki przeciwhistaminowe i zmniejszające przekrwienie. Jeśli to nie pomoże, rozważa się zastrzyki alergiczne.
Elaine Luo, MDAnswers reprezentuje opinie naszych ekspertów medycznych. Wszystkie treści mają charakter wyłącznie informacyjny i nie powinny być traktowane jako porady medyczne.
