Co to jest nieśmiały pęcherz?
Nieśmiały pęcherz, znany również jako parureza, to stan, w którym dana osoba boi się korzystać z łazienki, gdy inni są w pobliżu. W rezultacie odczuwają znaczny niepokój, gdy muszą korzystać z toalety w miejscach publicznych.
Osoby z nieśmiałym pęcherzem mogą próbować unikać podróży, spotkań towarzyskich z innymi, a nawet pracy w biurze. Mogą również mieć trudności z oddawaniem moczu na żądanie w przypadku losowych testów narkotykowych w szkole, pracy lub lekkoatletyce.
Szacuje się, że 20 milionów ludzi w Stanach Zjednoczonych jest dotkniętych nieśmiałym pęcherzem. Od małych dzieci po osoby starsze stan ten może wystąpić w każdym wieku.
Nieśmiały pęcherz jest wysoce uleczalny.
Jakie są objawy nieśmiałego pęcherza?
Osoby z nieśmiałym pęcherzem boją się oddawać mocz w publicznej toalecie lub w pobliżu innych osób, nawet w domu. Mogą próbować „zmusić” siebie do korzystania z toalety, ale okazuje się, że nie mogą. Często osoby z nieśmiałym pęcherzem próbują zmienić swoje zachowanie, aby uniknąć konieczności korzystania z publicznej toalety. Przykłady obejmują:
- unikanie sytuacji towarzyskich, podróży lub możliwości pracy z powodu obawy przed koniecznością oddania moczu w miejscach publicznych
- picie mniejszej ilości płynów, aby uniknąć konieczności oddawania większej ilości moczu
- odczuwanie niepokoju na myśl o lub podczas próby skorzystania z publicznej toalety, takie jak przyspieszone tętno, pocenie się, drżenie, a nawet omdlenie
- zawsze szuka toalet, które są puste lub mają tylko jedną toaletę
- chodzenie do domu podczas przerw na lunch lub inne przerwy na oddanie moczu, a następnie powrót do zajęć
- starają się często korzystać z toalety w domu, aby nie musieli tego robić w miejscach publicznych
Jeśli regularnie doświadczasz tych objawów lub znacznie zmieniłeś swoje nawyki społeczne z powodu nieśmiałego pęcherza, powinieneś udać się do lekarza.
Jakie są przyczyny nieśmiałego pęcherza?
Lekarze klasyfikują nieśmiały pęcherz jako fobię społeczną. Podczas gdy niepokój, a czasami strach mogą być emocjami związanymi z nieśmiałym pęcherzem, lekarze zwykle mogą powiązać przyczyny z wieloma czynnikami. Obejmują one:
- czynniki środowiskowe, takie jak historia dokuczania, nękania lub zawstydzania przez innych w związku z korzystaniem z toalety
- genetyczna predyspozycja do lęku
- czynniki fizjologiczne, w tym historia chorób, które mogą wpływać na zdolność oddawania moczu
Chociaż lekarze uważają nieśmiały pęcherz za fobię społeczną, nie jest to choroba psychiczna. Wskazuje jednak na stan zdrowia psychicznego, który zasługuje na wsparcie i leczenie.
Jakie są sposoby leczenia nieśmiałego pęcherza?
Leczenie nieśmiałego pęcherza zwykle obejmuje połączenie profesjonalnego wsparcia zdrowia psychicznego, a czasami leków. Twój lekarz powinien Cię ocenić, aby upewnić się, że nie masz podstawowej choroby, która wpływa na zdolność oddawania moczu. Jeśli otrzymasz nieśmiałą diagnozę pęcherza, powinieneś otrzymać zindywidualizowany plan dotyczący unikalnych objawów i przyczyn.
Przepisane leki
Twój lekarz może przepisać leki na nieśmiały pęcherz, które leczą pęcherz lub jakikolwiek podstawowy lęk. Jednak leki nie zawsze są odpowiedzią i nie udowodniono, że są szczególnie skuteczne dla osób z nieśmiałym pęcherzem.
Przykłady leków przepisywanych w leczeniu nieśmiałego pęcherza obejmują:
- leki przeciwlękowe, takie jak benzodiazepiny, takie jak alprazolam (Xanax) lub diazepam (Valium)
- leki przeciwdepresyjne, takie jak fluoksetyna (Prozac), paroksetyna (Paxil) lub sertralina (Zoloft)
- blokery alfa-adrenergiczne, które rozluźniają mięśnie pęcherza, aby ułatwić korzystanie z toalety, takie jak tamsulosyna (Flomax)
- leki stosowane w celu zmniejszenia zatrzymania moczu, takie jak betanechol (urecholina)
Leki, których należy unikać
Oprócz zabiegów mających na celu zmniejszenie nieśmiałości pęcherza, lekarz może również zweryfikować leki, aby ustalić, czy przyjmujesz leki, które mogą utrudniać oddawanie moczu. Oto przykłady:
Leki antycholinergiczne, takie jak:
- atropina
- glikopirolan (Robinul)
Leki noradrenergiczne zwiększające ilość noradrenaliny w organizmie, takie jak:
- wenlafaksyna (Effexor XR)
- nortryptylina (Pamelor)
- bupropion (Wellbutrin)
- atomoksetyna (Strattera)
Lekarze przepisują wiele z tych leków jako leki przeciwdepresyjne.
Wsparcie zdrowia psychicznego
Wsparcie zdrowia psychicznego dla nieśmiałego pęcherza może obejmować terapię poznawczo-behawioralną lub CBT. Ten rodzaj terapii polega na współpracy z terapeutą w celu zidentyfikowania sposobów, w jakie nieśmiały pęcherz zmienił Twoje zachowania i myśli, oraz powolnego wystawienia Cię na sytuacje, w których możesz złagodzić swoje lęki. Takie podejście może zająć od 6 do 10 sesji terapeutycznych. Szacuje się, że 85 na 100 osób może kontrolować swój nieśmiały pęcherz za pomocą CBT. Pomocne może być również uczestnictwo w internetowych lub osobistych grupach wsparcia.
Jakie są komplikacje dla nieśmiałego pęcherza?
Nieśmiały pęcherz może powodować komplikacje społeczne i fizyczne. Jeśli trzymasz mocz zbyt długo, istnieje zwiększone ryzyko infekcji dróg moczowych, a także osłabienia mięśni dna miednicy używanych do oddawania moczu. Możesz również mieć kamienie nerkowe, kamienie gruczołów ślinowych i kamienie żółciowe z powodu ograniczenia przyjmowania płynów.
Niepokój związany z nieśmiałym pęcherzem może doprowadzić do radykalnej zmiany zachowań, aby uniknąć publicznego wychodzenia. Może to wpływać na twoje relacje z przyjaciółmi i rodziną oraz utrudniać zdolność do pracy.
Jakie są prognozy dla nieśmiałego pęcherza?
Nieśmiały pęcherz to stan uleczalny. Jeśli masz nieśmiały pęcherz, możesz zmniejszyć swój niepokój i skutecznie oddawać mocz w miejscach publicznych. Jednak wsparcie medyczne i psychiczne wymagane do osiągnięcia tego celu może zająć trochę czasu, który może trwać od miesięcy do lat.
