Status Epilepticus: Przyczyny, Leczenie I Więcej

2024 Autor: Jesus Peterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 11:23

Przegląd

Stan padaczkowy (SE) jest bardzo ciężkim typem napadu.

Dla kogoś, kto ma napady, zwykle mają one podobną długość za każdym razem, gdy się pojawiają i zwykle ustępują po upływie tego czasu. SE to nazwa nadawana napadom, które nie ustają, lub gdy jeden napad występuje po drugim, a osoba nie ma czasu na wyzdrowienie.

SE można uznać za najbardziej skrajną postać epilepsji lub może być cechą poważnej choroby mózgu. Takie zaburzenia obejmują udar lub zapalenie tkanki mózgowej.

Według przeglądu z 2012 roku, SE zdarza się do 41 na 100 000 osób rocznie.

Zmiana definicji

SE otrzymała nową definicję w 2015 r. W ramach rewizji klasyfikacji napadów. Ma to na celu ułatwienie diagnozowania i leczenia napadów.

Poprzednie definicje nie określały konkretnych punktów czasowych, kiedy należy leczyć SE lub kiedy prawdopodobne jest rozpoczęcie długoterminowych skutków ubocznych lub powikłań.

Zaproponowana nowa definicja SE, opublikowana w czasopiśmie Epliepsia, to „stan wynikający albo z niewydolności mechanizmów odpowiedzialnych za zakończenie napadu, albo z zainicjowania mechanizmów, które prowadzą do nienormalnie przedłużonych napadów (po punkcie czasowym t1). Jest to stan, który może mieć długoterminowe konsekwencje (po punkcie czasowym t2), w tym śmierć neuronów, uszkodzenie neuronów i zmianę sieci neuronowych, w zależności od rodzaju i czasu trwania napadów”.

Punkt czasowy t1 to punkt, w którym należy rozpocząć leczenie. Punkt czasowy t2 to punkt, w którym mogą rozwinąć się długoterminowe konsekwencje.

Punkty czasowe różnią się w zależności od tego, czy dana osoba ma konwulsyjne czy niekonwulsyjne SE.

Konwulsyjne vs. niekonwulsyjne SE

Konwulsyjne SE jest bardziej powszechnym typem SE. Występuje, gdy dana osoba ma przedłużone lub powtarzające się napady toniczno-kloniczne.

Jest to intensywny napad padaczkowy i może powodować:

• nagła utrata przytomności
• sztywność mięśni
• gwałtowne szarpanie rękami lub nogami
• utrata kontroli nad pęcherzem
• gryzienie języka

Konwulsyjne SE występuje, gdy:

• napad toniczno-kloniczny trwa pięć minut lub dłużej
• osoba wpada w drugi napad, zanim wyzdrowieje z pierwszego
• osoba ma powtarzające się napady przez 30 minut lub dłużej

W przypadku nowej proponowanej definicji SE punkt czasowy t1 wynosi pięć minut, a punkt czasowy t2 - 30 minut.

Niekonwulsyjne SE występuje, gdy:

• dana osoba ma długotrwałe lub powtarzające się nieobecności lub ogniskowe zaburzenia świadomości (zwane również napadami częściowymi złożonymi)
• osoba może być zdezorientowana lub nieświadoma tego, co się dzieje, ale nie jest nieprzytomna

Niekonwulsyjne objawy SE są trudniejsze do rozpoznania niż konwulsyjne objawy SE. Społeczność medyczna nie ma jeszcze konkretnych punktów czasowych, kiedy należy leczyć lub kiedy prawdopodobne jest rozpoczęcie długoterminowych konsekwencji.

Co powoduje SE?

Według Fundacji Epilepsji, tylko około 25 procent osób z napadami padaczkowymi lub SE ma padaczkę. Ale 15 procent osób z epilepsją będzie miało w pewnym momencie epizod SE. Dzieje się tak najczęściej, gdy stan nie jest dobrze kontrolowany za pomocą leków.

Większość przypadków SE występuje u dzieci poniżej 15 roku życia, zwłaszcza u małych dzieci z wysoką gorączką i dorosłych powyżej 40 roku życia, z udarem prowadzącym do SE w późnym wieku.

Inne możliwe przyczyny SE obejmują:

• niski poziom cukru we krwi
• HIV
• uraz głowy
• nadużywanie alkoholu lub narkotyków
• niewydolność nerek lub wątroby

Jak się to rozpoznaje?

Lekarze mogą zlecić następujące czynności w celu zdiagnozowania SE:

• testy poziomu glukozy i elektrolitów
• pełna morfologia krwi
• testy czynnościowe nerek i wątroby
• badania toksykologiczne
• gazometria krwi tętniczej

Inne możliwe testy obejmują:

• elektroencefalografia
• posiewy krwi
• analiza moczu
• TK lub MRI mózgu
• Rentgen klatki piersiowej

Zdiagnozowanie niekonwulsyjnych SE może być trudne, ponieważ stan ten można pomylić z innymi stanami, takimi jak psychoza i zatrucie lekami.

Możliwości leczenia

Leczenie SE zależy od tego, czy dana osoba jest leczona w domu czy w szpitalu.

Leczenie pierwszego rzutu w domu

Jeśli leczysz osobę mającą napady w domu, musisz:

• Upewnij się, że głowa osoby jest chroniona.
• Odsuń osobę od niebezpieczeństwa.
• W razie potrzeby wykonaj resuscytację.
• Podać leki ratunkowe, jeśli zostało to przeszkolone, takie jak midazolam (aplikowany w policzek lub nos osoby, przy użyciu zakraplacza) lub diazepam (wstrzykiwany w postaci żelu do odbytnicy).

Zadzwoń po karetkę pogotowia dla osoby, która ma jakikolwiek rodzaj napadu, jeśli:

• To ich pierwszy atak.
• Trwa dłużej niż pięć minut (chyba że tak jest zwykle).
• Więcej niż jeden napad toniczno-kloniczny występuje w krótkich odstępach czasu bez powrotu do zdrowia pomiędzy nimi.
• Osoba odniosła obrażenia.
• Uważasz, że pilna pomoc medyczna jest potrzebna z jakiegokolwiek innego powodu.

Leczenie w szpitalu

Leczenie pierwszego rzutu w szpitalu może obejmować:

• tlen o wysokim stężeniu, a następnie intubacja
• ocena czynności serca i układu oddechowego
• dożylnie (IV) diazepam lub lorazepam w celu zahamowania aktywności napadowej

Fenobarbital lub fenytoinę dożylnie można podawać w celu zahamowania aktywności elektrycznej w mózgu i układzie nerwowym, jeśli lorazepam dożylny nie działa.

Personel szpitala przeprowadzi również wszelkie niezbędne badania w nagłych wypadkach, takie jak gazometria krwi, czynność nerek, czynność wątroby, poziom AED oraz wapń i magnez.

Powikłania SE

Osoby z SE mają zwiększone ryzyko trwałego uszkodzenia mózgu i śmierci. Osoby z padaczką mają również niewielkie ryzyko nagłej nieoczekiwanej śmierci w przebiegu padaczki (SUDEP). Według Kliniki Mayo każdego roku z powodu SUDEP umiera około 1 procent dorosłych chorych na padaczkę.

Wskazówki dotyczące zarządzania SE

SE jest uważane za nagły wypadek medyczny i powinno być leczone przez personel medyczny. Ale każdy może podać leki ratunkowe, jeśli jest odpowiednio przeszkolony.

Wszystkie osoby z padaczką powinny mieć indywidualny plan opieki z rozdziałem dotyczącym leków w nagłych wypadkach. Powinno to zawierać:

• kiedy stosuje się leki
• ile należy podać
• jakie kroki należy podjąć później

Osoba z padaczką powinna napisać plan opieki ze swoim lekarzem lub pielęgniarką. To pozwala im wyrazić świadomą zgodę na leczenie w nagłych wypadkach.

Na wynos

Żadne działanie nie jest wymagane, jeśli napady padaczki trwają zawsze nieco dłużej niż pięć minut i kończą się same. Plan pomocy w nagłych wypadkach jest niezbędny, jeśli dana osoba miała wcześniej dłuższe napady, które wymagały podania leków w nagłych wypadkach.