Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby
Kiedy pierwszy raz dostałem ataku paniki, miałem 19 lat i wracałem z jadalni do mojego akademika.
Nie potrafiłem określić, od czego to się zaczęło, co wywołało przypływ koloru na mojej twarzy, zadyszkę, szybki początek intensywnego strachu. Ale zacząłem szlochać, owinąłem ramiona wokół ciała i pośpiesznie wróciłem do pokoju, do którego właśnie się wprowadziłem - potrójnego z dwoma innymi studentami.
Nie było dokąd pójść - nie było gdzie ukryć wstydu z powodu tej intensywnej i niewytłumaczalnej emocji - więc zwinęłam się na łóżku i spojrzałam na ścianę.
Co się ze mną działo? Dlaczego to się stało? I jak mogłem to zatrzymać?
Zajęło wiele lat terapii, edukacji i zrozumienia piętna otaczającego chorobę psychiczną, aby w pełni zrozumieć, co się dzieje.
W końcu zrozumiałem, że intensywny przypływ strachu i niepokoju, którego wiele razy doświadczyłem w tym momencie, został nazwany atakiem paniki.
Istnieje wiele błędnych przekonań na temat wyglądu i odczuwania ataków paniki. Częścią zmniejszenia piętna związanego z tymi doświadczeniami jest zbadanie, jak wyglądają ataki paniki i oddzielenie faktów od fikcji.
Mit: Wszystkie ataki paniki mają te same objawy
Rzeczywistość: Ataki paniki mogą być różne dla każdego i w dużej mierze zależą od osobistych doświadczeń.
Typowe objawy to:
- duszność
- bijące serce
- poczucie utraty kontroli lub bezpieczeństwa
- ból w klatce piersiowej
- nudności
- zawroty głowy
Istnieje wiele różnych objawów i można odczuwać niektóre z nich, ale nie wszystkie.
Dla mnie ataki paniki często zaczynają się od przypływu gorąca i zaczerwienienia twarzy, intensywnego strachu, przyspieszonego tętna i płaczu bez znaczących czynników wyzwalających.
Przez długi czas zastanawiałem się, czy mógłbym nazwać to, co przeżyłem, atakiem paniki, i walczyłem, by „domagać się” mojego prawa do troski i zmartwień, zakładając, że jestem po prostu dramatyczny.
Mit: Ataki paniki to przesadna reakcja i celowo dramatyczne
Rzeczywistość: w przeciwieństwie do stygmatyzujących przekonań, ataki paniki nie są czymś, co ludzie mogą kontrolować. Nie wiemy dokładnie, co powoduje ataki paniki, ale wiemy, że często mogą być one wywołane stresującymi wydarzeniami, chorobami psychicznymi lub nieokreślonymi bodźcami lub zmianami w środowisku.
Zamiast zwracać na siebie uwagę, większość ludzi, którzy doświadczają ataków paniki, ma wiele zinternalizowanych piętn i wstydu oraz nienawidzi ataków paniki w miejscach publicznych lub wśród innych.
W przeszłości, gdy czułem się bliski ataku paniki, szybko opuszczałem sytuację lub wracałem do domu tak szybko, jak to możliwe, aby uniknąć publicznego zażenowania.
Często ludzie mówili mi coś w stylu „Nie ma się nawet czym denerwować!” lub „Nie możesz się po prostu uspokoić?” Te rzeczy zazwyczaj bardziej mnie denerwowały i utrudniały uspokojenie się.
Jeśli znasz znajomego lub ukochaną osobę, która często doświadcza ataków paniki, zapytaj ich w spokojnym momencie, czego chcieliby od Ciebie lub osób wokół nich, jeśli taki miałby nastąpić.
Często ludzie mają plany ataku paniki lub kryzysowe, którymi mogą podzielić się tym, co pomaga im się uspokoić i powrócić do stanu wyjściowego.
Mit: Osoby doświadczające ataków paniki potrzebują pomocy lub pomocy medycznej
Rzeczywistość: Obserwowanie kogoś, kto przeżywa atak paniki, może być przerażające. Ale ważne jest, aby pamiętać, że nie grozi im żadne bezpośrednie niebezpieczeństwo. Najlepsze, co możesz zrobić, to zachować spokój.
Chociaż ważne jest, aby móc komuś pomóc odróżnić atak paniki od zawału serca, zwykle ludzie, którzy mają ataki paniki, często potrafią to odróżnić.
Jeśli jesteś w pobliżu kogoś, kto ma atak paniki i już zapytałeś go, czy potrzebuje wsparcia, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest uszanowanie jakiejkolwiek odpowiedzi i uwierz mu, jeśli stwierdzi, że może sobie z tym poradzić samodzielnie.
Wiele osób nabywa biegłości w rozwijaniu umiejętności i sztuczek powstrzymujących ataki paniki i ma domyślny plan działania w takich sytuacjach.
Wiem dokładnie, co zrobić, aby zadbać o siebie w takich sytuacjach i często potrzebuję tylko trochę czasu, aby zrobić to, co wiem, że pomoże mi - nie martwiąc się o ocenę ze strony osób wokół mnie.
Mit: Tylko osoby, u których zdiagnozowano chorobę psychiczną, doświadczają ataków paniki
Rzeczywistość: Każdy może doświadczyć ataku paniki, nawet bez diagnozy choroby psychicznej.
To powiedziawszy, niektórzy ludzie są bardziej narażeni na doświadczanie wielu ataków paniki przez całe życie, w tym osoby z historią ataków paniki w rodzinie lub historią wykorzystywania dzieci lub traumy. Ktoś ma również większe ryzyko, jeśli ma diagnozy:
- lęk napadowy
- zespół lęku uogólnionego (GAD)
- zespół stresu pourazowego (PTSD)
Osoby, które nie spełniają tych kryteriów, nadal są narażone na ryzyko - zwłaszcza jeśli doświadczyły traumatycznego wydarzenia, znajdują się w stresującym środowisku w pracy lub szkole lub nie mają wystarczającej ilości snu, jedzenia lub wody.
Z tego powodu dobrym pomysłem jest, aby każdy miał ogólne pojęcie o tym, jak odczuwa się atak paniki i jakie najlepsze rzeczy mogą zrobić, aby powrócić do spokoju.
Zrozumienie ataków paniki i nauczenie się, jak najlepiej wspierać siebie i innych, znacznie zmniejsza piętno otaczające choroby psychiczne. Może zredukować jedną z najtrudniejszych części ataków paniki - wyjaśniając ludziom, co się stało lub co się dzieje.
Piętno choroby psychicznej jest często najtrudniejszą częścią, z którą trzeba sobie poradzić w sytuacjach, gdy ktoś już przeżywa ciężkie chwile.
Z tego powodu nauka oddzielania mitu od rzeczywistości może mieć ogromne znaczenie zarówno dla ludzi, którzy doświadczają ataków paniki, jak i dla tych, którzy chcą zrozumieć, jak wspierać ludzi, których kochają.
Ciągle byłem pod wrażeniem sposobu, w jaki moi przyjaciele, którzy dowiedzieli się o lęku i atakach paniki, reagują, gdy przeżywam trudny okres.
Wsparcie, które otrzymałem, było niesamowite. Począwszy od cichego siedzenia ze mną, gdy jestem zdenerwowany, po pomoc w obronie moich potrzeb, gdy mam problemy z mówieniem, jestem niezwykle wdzięczny przyjaciołom i sojusznikom, którzy pomagają mi radzić sobie z chorobami psychicznymi.
Caroline Catlin jest artystką, aktywistką i pracownikiem zdrowia psychicznego. Lubi koty, kwaśne cukierki i empatię. Możesz ją znaleźć na jej stronie internetowej.
