Coś jest nie tak
Podczas zimnej wiosny Massachusetts na początku 1999 roku grałem w kolejnej drużynie piłkarskiej biegającej po boiskach. Miałem 8 lat, a to był mój trzeci rok z rzędu grając w piłkę nożną. Uwielbiałem biegać po boisku. Zatrzymałem się tylko wtedy, gdy kopnąłem piłkę tak mocno, jak tylko mogłem.
Biegałem sprintem pewnego szczególnie zimnego i wietrznego dnia, kiedy zacząłem kaszleć. Na początku myślałem, że jestem przeziębiony. Mogłem jednak powiedzieć, że było w tym coś innego. Czułem się, jakby w moich płucach był płyn. Nieważne, jak głęboko wciągnąłem powietrze, nie mogłem złapać oddechu. Zanim się zorientowałem, niekontrolowanie sapałem.
Nie jest to jednorazowa rzecz
Kiedy odzyskałem kontrolę, szybko wyszedłem na boisko. Wzruszyłem ramionami i niewiele o tym myślałem. Jednak wiatr i zimno nie ustały wraz z postępem wiosny. Patrząc wstecz, widzę, jak wpłynęło to na mój oddech. Napady kaszlu stały się nową normą.
Pewnego dnia podczas treningu piłkarskiego nie mogłem przestać kaszleć. Chociaż temperatura spadała, było to coś więcej niż nagły chłód. Byłem zmęczony i obolały, więc trener zadzwonił do mojej mamy. Wyszedłem z praktyki wcześnie, żeby mogła mnie zabrać na pogotowie. Lekarz zadał mi wiele pytań dotyczących mojego oddychania, jakie miałem objawy i kiedy były gorsze.
Po zebraniu informacji powiedział mi, że mogę mieć astmę. Chociaż moja mama już o tym słyszała, niewiele o tym wiedzieliśmy. Lekarz szybko powiedział mojej mamie, że astma to powszechna choroba i nie powinniśmy się martwić. Powiedział nam, że astma może rozwinąć się u dzieci w wieku od 3 lat i często pojawia się u dzieci w wieku 6 lat.
Oficjalna odpowiedź
Nie postawiono mi formalnej diagnozy, dopóki miesiąc później nie odwiedziłem astmy. Specjalista sprawdził mój oddech pikflometrem. To urządzenie podpowiedziało nam, co robią moje płuca, a czego nie. Mierzył, jak powietrze wypływało z moich płuc po wydechu. Oceniono również, jak szybko mogę wypchnąć powietrze z płuc. Po kilku innych badaniach specjalista potwierdził, że mam astmę.
Mój lekarz pierwszego kontaktu powiedział mi, że astma to choroba przewlekła, która utrzymuje się przez długi czas. Dodał, że mimo to astma może być chorobą łatwą do opanowania. Jest to również bardzo powszechne. Około 7 procent dorosłych Amerykanów ma rozpoznanie astmy i ma ją 6,3 miliona, czyli około 8,6 procent dzieci.
Nauka życia z astmą
Kiedy mój lekarz po raz pierwszy zdiagnozował u mnie astmę, zacząłem przyjmować przepisane przez niego leki. Dał mi tablet o nazwie Singulair, który miałbym brać raz dziennie. Musiałem też dwa razy dziennie używać inhalatora Flovent. Przepisał mi silniejszy inhalator zawierający albuterol do użycia, gdy miałem atak lub miałem do czynienia z nagłymi uderzeniami zimna.
Na początku wszystko poszło dobrze. Jednak nie zawsze pilnie brałem lekarstwa. Doprowadziło to do kilku wizyt na izbie przyjęć, kiedy byłem dzieckiem. Z wiekiem byłem w stanie dostosować się do rutyny. Rzadziej zacząłem mieć ataki. Kiedy je miałem, nie były tak poważne.
Odszedłem od forsownych sportów i przestałem grać w piłkę nożną. Zacząłem też spędzać mniej czasu na zewnątrz. Zamiast tego zacząłem ćwiczyć jogę, biegać na bieżni i podnosić ciężary w pomieszczeniach. Ten nowy schemat ćwiczeń doprowadził do mniejszej liczby ataków astmy podczas moich nastoletnich lat.
Poszedłem do college'u w Nowym Jorku i musiałem nauczyć się poruszać po ciągle zmieniającej się pogodzie. Przeżyłem szczególnie stresujący okres podczas mojej trzeciej klasy szkoły. Przestałem regularnie brać leki i często ubrałem się nieodpowiednio do pogody. Kiedyś założyłem nawet szorty przy 40 stopniowej pogodzie. W końcu to wszystko mnie dopadło.
W listopadzie 2011 zacząłem sapać i kaszleć śluzem. Zacząłem brać albuterol, ale to nie wystarczyło. Kiedy skonsultowałem się z lekarzem, podał mi nebulizator. Musiałem go użyć do usunięcia nadmiaru śluzu z płuc, gdy miałem ciężki atak astmy. Zdałem sobie sprawę, że sprawy zaczęły się poważać i wróciłem na właściwe tory z lekami. Od tego czasu musiałem używać nebulizatora tylko w skrajnych przypadkach.
Życie z astmą pozwoliło mi lepiej dbać o swoje zdrowie. Znalazłem sposoby na ćwiczenia w domu, aby nadal być sprawnym i zdrowym. Ogólnie rzecz biorąc, uczyniło mnie to bardziej świadomym swojego zdrowia i nawiązałem silne relacje z moimi lekarzami podstawowej opieki zdrowotnej.
Moje systemy wsparcia
Po tym, jak mój lekarz formalnie zdiagnozował u mnie astmę, otrzymałem spore wsparcie od mojej rodziny. Moja mama upewniła się, że biorę tabletki Singulair i regularnie używam inhalatora Flovent. Upewniła się również, że mam pod ręką inhalator albuterolu na każdy trening lub mecz piłkarski. Mój ojciec pilnie obchodził się z moim strojem i zawsze upewniał się, że jestem odpowiednio ubrany na ciągle zmieniającą się pogodę w Nowej Anglii. Nie pamiętam wycieczki na ostry dyżur, gdzie nie byli po mojej stronie.
Mimo to, gdy dorastałem, czułam się odizolowana od rówieśników. Chociaż astma jest powszechna, rzadko omawiałem problemy, których doświadczałem z innymi dziećmi, które miały astmę.
Obecnie społeczność astmy nie ogranicza się do interakcji twarzą w twarz. Kilka aplikacji, takich jak AsthmaMD i AsthmaSenseCloud, zapewnia regularne wsparcie w zarządzaniu objawami astmy. Inne strony internetowe, takie jak AsthmaCommunityNetwork.org, zapewniają forum dyskusyjne, blog i seminaria internetowe, które pomogą Ci przejść przez Twój stan i połączyć Cię z innymi.
Życie z astmą teraz
Żyję z astmą od ponad 17 lat i nie pozwoliłem, aby zakłócała ona moje codzienne życie. Nadal ćwiczę trzy lub cztery razy w tygodniu. Nadal wędruję i spędzam czas na świeżym powietrzu. Dopóki zażywam leki, mogę wygodnie prowadzić życie osobiste i zawodowe.
Jeśli masz astmę, ważne jest, aby być konsekwentnym. Nadążanie za lekami może na dłuższą metę uchronić Cię przed komplikacjami. Monitorowanie objawów może również pomóc wykryć wszelkie nieprawidłowości, gdy tylko się pojawią.
Życie z astmą może czasami być frustrujące, ale możliwe jest życie z ograniczonymi przerwami.
