W tym roku mija 100. rocznica wielkiej pandemii grypy w 1918 r. Uważa się, że zginęło od 50 do 100 milionów ludzi, co stanowi aż 5 procent światowej populacji. Zarażonych zostało pół miliarda ludzi.
Szczególnie niezwykłe było upodobanie grypy z 1918 r. Do zabijania życia zdrowych młodych dorosłych, w przeciwieństwie do dzieci i osób starszych, które zwykle cierpią najbardziej. Niektórzy nazwali to największą pandemią w historii.
Pandemia grypy z 1918 r. Była przedmiotem regularnych spekulacji w ostatnim stuleciu. Historycy i naukowcy wysunęli liczne hipotezy dotyczące jej pochodzenia, rozprzestrzeniania się i konsekwencji. W rezultacie wielu z nas ma na ten temat błędne przekonania.
Poprawiając te 10 mitów, możemy lepiej zrozumieć, co się naprawdę wydarzyło i dowiedzieć się, jak zapobiegać takim katastrofom i łagodzić ich skutki w przyszłości.
1. Pandemia powstała w Hiszpanii
Nikt nie wierzy, że tak zwana „hiszpańska grypa” pochodzi z Hiszpanii.
Pandemia prawdopodobnie zyskała ten przydomek z powodu I wojny światowej, która w tym czasie trwała pełną parą. Główne kraje zaangażowane w wojnę chciały uniknąć zachęcania swoich wrogów, więc doniesienia o zasięgu grypy zostały stłumione w Niemczech, Austrii, Francji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Natomiast neutralna Hiszpania nie miała potrzeby powstrzymywania grypy. trzymany w tajemnicy. To stworzyło fałszywe wrażenie, że to Hiszpania ponosi główny ciężar choroby.
W rzeczywistości geograficzne pochodzenie grypy jest przedmiotem dyskusji do dziś, chociaż hipotezy sugerują, że Azja Wschodnia, Europa, a nawet Kansas.
2. Pandemia była dziełem super-wirusa
Grypa z 1918 r. Rozprzestrzeniła się szybko, zabijając 25 milionów ludzi w ciągu zaledwie pierwszych sześciu miesięcy. To doprowadziło niektórych do obaw przed końcem ludzkości i od dawna podsycało przypuszczenie, że szczep grypy był szczególnie śmiertelny.
Jednak nowsze badania sugerują, że sam wirus, chociaż bardziej śmiercionośny niż inne szczepy, nie różnił się zasadniczo od tych, które powodowały epidemie w innych latach.
Wiele z wysokiej śmiertelności można przypisać zatłoczeniu w obozach wojskowych i środowiskach miejskich, a także złemu odżywianiu i warunkach sanitarnych, które ucierpiały w czasie wojny. Obecnie uważa się, że wiele zgonów było spowodowanych rozwojem bakteryjnego zapalenia płuc w płucach osłabionych przez grypę.
3. Pierwsza fala pandemii była najbardziej śmiertelna
W rzeczywistości początkowa fala zgonów w wyniku pandemii w pierwszej połowie 1918 r. Była stosunkowo niewielka.
To właśnie w drugiej fali, od października do grudnia tego roku, odnotowano najwyższe wskaźniki śmiertelności. Trzecia fala wiosną 1919 r. Była bardziej śmiercionośna niż pierwsza, ale mniej niż druga.
Obecnie naukowcy uważają, że znaczny wzrost liczby zgonów w drugiej fali był spowodowany warunkami, które sprzyjały rozprzestrzenianiu się bardziej śmiercionośnej odmiany. Osoby z łagodnymi przypadkami pozostawały w domu, ale osoby z ciężkimi przypadkami były często stłoczone razem w szpitalach i obozach, co zwiększało przenoszenie bardziej śmiercionośnej postaci wirusa.
4. Wirus zabił większość osób, które zostały nim zarażone
W rzeczywistości zdecydowana większość ludzi, którzy zachorowali na grypę w 1918 r., Przeżyła. Krajowe wskaźniki śmiertelności wśród zarażonych generalnie nie przekraczały 20 procent.
Jednak wskaźniki zgonów różniły się w różnych grupach. W Stanach Zjednoczonych śmiertelność była szczególnie wysoka wśród rdzennych mieszkańców Ameryki, być może z powodu niższych wskaźników narażenia na wcześniejsze szczepy grypy. W niektórych przypadkach zlikwidowano całe społeczności tubylcze.
Oczywiście nawet 20 procent śmiertelności znacznie przewyższa typową grypę, która zabija mniej niż jeden procent zakażonych.
5. Terapie dnia miały niewielki wpływ na chorobę
Podczas grypy w 1918 r. Nie były dostępne żadne specyficzne terapie przeciwwirusowe. Jest to nadal w dużej mierze prawdą dzisiaj, gdzie większość opieki medycznej nad grypą ma na celu wspieranie pacjentów, a nie ich leczenie.
Jedna z hipotez sugeruje, że wiele zgonów spowodowanych grypą można w rzeczywistości przypisać zatruciu aspiryną. Władze medyczne w tamtym czasie zalecały duże dawki aspiryny do 30 gramów dziennie. Obecnie za maksymalną bezpieczną dawkę dzienną uważa się około czterech gramów. Duże dawki aspiryny mogą prowadzić do wielu objawów pandemii, w tym krwawienia.
Jednak wydaje się, że wskaźniki zgonów były równie wysokie w niektórych miejscach na świecie, w których aspiryna nie była tak łatwo dostępna, więc debata trwa.
6. Pandemia zdominowała codzienne wiadomości
Urzędnicy służby zdrowia, funkcjonariusze organów ścigania i politycy mieli powody, by bagatelizować powagę grypy z 1918 r., Co zaowocowało mniejszą liczbą artykułów w prasie. Oprócz obawy, że pełne ujawnienie może ośmielić wrogów w czasie wojny, chcieli zachować porządek publiczny i uniknąć paniki.
Jednak urzędnicy odpowiedzieli. W szczytowym okresie pandemii w wielu miastach wprowadzono kwarantanny. Niektórzy zostali zmuszeni do ograniczenia podstawowych usług, w tym policji i straży pożarnej.
7. Pandemia zmieniła przebieg I wojny światowej
Jest mało prawdopodobne, aby grypa zmieniła wynik I wojny światowej, ponieważ walczący po obu stronach pola bitwy byli stosunkowo podobni.
Nie ma jednak wątpliwości, że wojna wywarła głęboki wpływ na przebieg pandemii. Skoncentrowanie milionów żołnierzy stworzyło idealne warunki do rozwoju bardziej agresywnych szczepów wirusa i jego rozprzestrzeniania się na całym świecie.
Udostępnij na Pinterest
8. Powszechna immunizacja zakończyła pandemię
Szczepienia przeciwko grypie, jakie znamy dzisiaj, nie były stosowane w 1918 r., A zatem nie odegrały żadnej roli w zakończeniu pandemii.
Pewną ochronę mogło zapewnić ekspozycja na wcześniejsze szczepy grypy. Na przykład żołnierze, którzy służyli w wojsku przez lata, ponosili mniejszą liczbę zgonów niż nowi rekrutowie.
Ponadto szybko mutujący wirus prawdopodobnie wyewoluował z czasem w mniej śmiercionośne szczepy. Przewidują to modele doboru naturalnego. Ponieważ wysoce śmiercionośne szczepy szybko zabijają gospodarza, nie mogą rozprzestrzeniać się tak łatwo, jak mniej śmiercionośne szczepy.
9. Geny wirusa nigdy nie zostały zsekwencjonowane
W 2005 roku naukowcy ogłosili, że z powodzeniem ustalili sekwencję genów wirusa grypy 1918. Wirus został odzyskany z ciała ofiary grypy pochowanej w wiecznej zmarzlinie na Alasce, a także z próbek amerykańskich żołnierzy, którzy w tym czasie zachorowali.
Dwa lata później stwierdzono, że małpy zakażone wirusem wykazują objawy obserwowane podczas pandemii. Badania sugerują, że małpy zmarły, gdy ich układ odpornościowy nadmiernie zareagował na wirusa, tak zwana „burza cytokinowa”. Obecnie naukowcy uważają, że podobna nadmierna reakcja układu odpornościowego przyczyniła się do wysokiej śmiertelności wśród zdrowych młodych dorosłych w 1918 roku.
10. Pandemia 1918 r. Oferuje kilka lekcji na rok 2018
Poważne epidemie grypy pojawiają się zwykle co kilka dziesięcioleci. Eksperci uważają, że następny to kwestia nie „czy”, ale „kiedy”.
Chociaż niewielu żywych ludzi pamięta wielką pandemię grypy z 1918 r., Możemy nadal wyciągać z niej lekcje, od zdrowego rozsądku do mycia rąk i szczepień, po potencjał leków przeciwwirusowych. Dziś wiemy więcej o tym, jak izolować i radzić sobie z dużą liczbą chorych i umierających pacjentów, a także możemy przepisać antybiotyki, niedostępne w 1918 r., W celu zwalczania wtórnych infekcji bakteryjnych. Być może największą nadzieją jest poprawa odżywiania, warunków sanitarnych i standardów życia, dzięki czemu pacjenci będą bardziej odporni na infekcję.
W dającej się przewidzieć przyszłości epidemie grypy pozostaną corocznym elementem rytmu ludzkiego życia. Jako społeczeństwo możemy tylko mieć nadzieję, że nauczyliśmy się lekcji z wielkiej pandemii wystarczająco dobrze, aby stłumić kolejną taką ogólnoświatową katastrofę.
Ten artykuł pierwotnie ukazał się w The Conversation
Richard Gunderman jest profesorem kanclerza radiologii, pediatrii, edukacji medycznej, filozofii, sztuk wyzwolonych, filantropii oraz nauk humanistycznych i zdrowotnych na Uniwersytecie Indiana.
