Jak Poważne Oparzenie Sprawiło, że Przestałem Obsesyjnie Ogarniać Owłosienie Na Ciele

2024 Autor: Jesus Peterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 11:23

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby

Doskonale pamiętam dzień, w którym po raz pierwszy zauważyłem włosy na moich nogach. Byłam w połowie siódmej klasy i wyszłam spod prysznica, kiedy w ostrym świetle w łazience je zobaczyłam - niezliczone brązowe włosy, które porosły mi na nogach.

Zawołałem mamę w drugim pokoju: „Muszę się ogolić!” Wyszła i kupiła dla mnie jeden z tych kremów do depilacji, myśląc, że będzie to łatwiejsze niż wypróbowanie brzytwy. Krem wywoływał u mnie pieczenie, zmuszając mnie do szybkiego zatrzymania się. Sfrustrowany spojrzałam na pozostałe włosy, czując się brudne.

Od tego czasu myśl, że muszę usunąć wszelkie owłosienie ciała, pozostała niezmienna w moim życiu. Idealnie ogolony był czymś, co mogłem kontrolować, kiedy tak wiele rzeczy zawsze unosiło się w powietrzu. Gdybym zauważyła długie włosy na kolanie lub kostce, przeszkadzałoby mi to bardziej, niż chciałbym przyznać. Kiedy następnym razem się goliłem, dokładnie omawiałem tę sekcję - czasami tego samego dnia.

Goliłem się co drugi dzień, jeśli nie codziennie - aż nie mogłem

Mając 19 lat, pierwszy rok studiów spędziłem za granicą we Florencji we Włoszech. Pewnego piątkowego wieczoru byłem nakręcony, pędząc do wykonania zadania.

Nie pamiętam dlaczego, ale gotując wodę do makaronu w garnku i podgrzewając sos na innej patelni, postanowiłem przełączyć ich palniki… w tym samym czasie. W moim rozproszonym pośpiechu i chwytaniu nie zatrzymałem się, by pomyśleć, że garnek z makaronem został zaprojektowany tak, aby można go było trzymać z obu stron i natychmiast zaczął się przewracać.

Wrząca gorąca woda rozprysnęła się na całej mojej prawej nodze, mocno mnie poparzając. Nie byłem w stanie tego powstrzymać, ponieważ skupiałem się również na zapobieganiu wylewaniu się drugiej patelni. Po szoku ściągnąłem rajstopy, siadając w potwornym bólu.

Nikogo nie zdziwi, że następnego dnia wczesnym rankiem poleciałem do Barcelony. W końcu studiowałem za granicą w Europie.

Kupiłem leki przeciwbólowe i bandaże w miejscowej aptece, uniknąłem zbytniego nacisku na nogę i spędziłem tam weekend. Odwiedziłem Park Güell, spacerowałem po plaży i piłem sangrię.

Początkowo wydawało się to niewielkie, oparzenie nie bolało nieustannie, ale po kilku dniach chodzenia ból się nasilił. Nie mogłem mocno naciskać na nogę. Nie goliłem się też przez te trzy dni i nosiłem spodnie, kiedy tylko mogłem.

Zanim wróciłem do Florencji w poniedziałek wieczorem, moja noga była pełna ciemnych plam i wypukłych ran i strupów. To nie było dobre.

Zrobiłem więc odpowiedzialną rzecz i poszedłem do lekarza. Dała mi lekarstwo i ogromny bandaż na całą dolną połowę prawej nogi. Nie mogłem zmoczyć nogi i nie mogłem założyć na nią spodni. (To wszystko wydarzyło się pod koniec stycznia, kiedy byłem przeziębiony i kiedy we Florencji robi się ciepło zimą, nie było tak ciepło).

Podczas gdy chłód zasysał i prysznic był bałaganem przyklejanych plastikowych torebek do mojej nogi, wszystko to bladło w porównaniu z obserwowaniem powrotu włosów na nogach.

Wiem, że powinienem bardziej skupić się na olbrzymim czarnym strupie na nodze, który skłonił ludzi do pytania, czy „zostałem postrzelony”. (Tak, to jest prawdziwa rzecz, o którą pytali mnie ludzie.) Ale widząc powoli gęstniejące i rosnące włosy, czułem się tak nieczysty i niechlujny, jak tamtego dnia, kiedy to zauważyłem.

Przez pierwszy tydzień goliłem lewą nogę, ale wkrótce poczułem się śmiesznie, goląc jedną. Po co zawracać sobie głowę, skoro ten drugi czuł się jak las?

Jak to bywa z nawykiem, im dłużej tego nie robiłam, tym bardziej zaczynałam godzić się z brakiem golenia. Tak było do czasu, gdy w marcu pojechałem do Budapesztu (loty są takie tanie w Europie!) I odwiedziłem łaźnie tureckie. Publicznie, w kostiumie kąpielowym, czułem się nieswojo.

Jednak czułem się też wyzwolony ze standardów, których trzymałem się w ciele. Nie zamierzałam przegapić kąpieli tylko dlatego, że byłam poparzona i miałam owłosione nogi. Byłem zmuszony odpuścić sobie potrzebę kontrolowania owłosienia ciała, zwłaszcza w kostiumie kąpielowym. To było przerażające, ale nie pozwoliłem, żeby to mnie powstrzymało.

Wyjaśnię, że większość moich znajomych wytrzyma tygodnie, jeśli nie dłużej, bez golenia nóg. Nie ma absolutnie nic złego w pozwoleniu na wzrost włosów na ciele, jeśli tego chcesz. Według Vox golenie nie stało się nawet dla kobiet czymś zwyczajnym, aż do lat pięćdziesiątych XX wieku, kiedy reklamy zaczęły na nie naciskać.

Wiem, że nikogo nie obchodzi, czy się golę, czy nie, ale przez tak długi czas czułem się bardziej na rzeczy i byłem przygotowany do życia z ogolonymi nogami

Mentalnie sprawiło, że poczułem się, jakbym miał rzeczy razem. Żartowałem ludziom, że mógłbym mieszkać samotnie na bezludnej wyspie i nadal golę nogi.

Skończyło się na czterech miesiącach, zanim nadeszła pora powrotu do domu, do Nowego Jorku. Szczerze mówiąc, zapomniałam już o rosnących włosach. Myślę, że kiedy widzisz coś wystarczająco razy, przestajesz być tym zszokowany. Gdy zrobiło się cieplej i bardziej przyzwyczaiłam się do widoku moich włosów, na szczęście również rozświetlonych przez słońce, przestałam o tym świadomie myśleć.

Kiedy wróciłem do domu i poprosiłem lekarza o zbadanie mojej nogi, stwierdził, że doznałem poważnego oparzenia drugiego stopnia. Nadal musiałem unikać golenia bezpośrednio dotkniętego obszaru, ponieważ nerwy znajdowały się bliżej górnej części skóry, ale mogłem się golić.

Teraz nadal golę się przynajmniej kilka razy w tygodniu i mam tylko lekkie blizny po oparzeniach. Różnica polega na tym, że teraz nie wariuję za każdym razem, gdy znajduję zapomniane włosy lub tęsknię za kilka dni. Praca nad opanowaniem lęku również mogła mi w tym pomóc.

Czy jestem zadowolony z wymiany poparzeń za to, że nie mam już obsesji na punkcie włosów na nogach? Nie, to było naprawdę bolesne. Ale gdyby tak się stało, cieszę się, że mogłem się czegoś nauczyć z tego doświadczenia i zrezygnowałem z częściowej potrzeby golenia.

Sarah Fielding jest pisarką mieszkającą w Nowym Jorku. Jej teksty ukazały się w Bustle, Insider, Men's Health, HuffPost, Nylon i OZY, gdzie zajmuje się sprawiedliwością społeczną, zdrowiem psychicznym, zdrowiem, podróżami, związkami, rozrywką, modą i jedzeniem.