Mój chłopak zerwał ze mną, gdy byłam w 10 tygodniu ciąży. I to najlepsza rzecz, jaka mi się kiedykolwiek przytrafiła.
Byłam w związku zaledwie 6 miesięcy, kiedy zaszłam w ciążę. To był nieplanowany i kompletny szok, ale postanowiłam zatrzymać dziecko. Chciałam być mamą.
Ale okazuje się, że w momencie, gdy się o tym dowiedziałem, nie byłam jeszcze gotowa, aby wejść w macierzyństwo.
Relacje zawsze były wyzwaniem
Mam zaburzenie osobowości typu borderline (BPD), inaczej zwane zaburzeniem osobowości niestabilnej emocjonalnie i jest to coś, czego nigdy nie zaakceptowałem z powodu piętna związanego z etykietą. Diagnoza powoduje, że mam niestabilne relacje, działam współzależnie i żyję w strachu przed porzuceniem. I te moje symptomy wiązały się z relacją z tatą mojego dziecka.
Tata mojego dziecka i ja byliśmy biegunowymi przeciwieństwami. Ceni sobie własną przestrzeń i czas i lubi spędzać czas sam, podczas gdy przez tak długi czas pomysł spędzania czasu tylko ze sobą wydawał się onieśmielający. To było prawie tak, jakbym się tego bał - a to dlatego, że nigdy tego nie robiłem.
Zanim wszedłem w ten związek, byłem w związku przez 6 lat - i to było toksyczne. Mieszkaliśmy razem i dlatego spędzaliśmy razem większość nocy, ale przez lata stawaliśmy się bardziej współlokatorami niż partnerami. Nie uprawialiśmy seksu, nie wychodziliśmy z domu - po prostu siedzieliśmy w oddzielnych pokojach żyjąc w zupełnie innych światach, zachowując się tak, jakby wszystko było w porządku.
Moje zaufanie zostało złamane, moja pewność siebie została zrujnowana, a na końcu zostawił mnie dla innej kobiety. Poczułem się sam, odrzucony i opuszczony - co nie jest przyjemną mieszanką, kiedy masz już podwyższone poczucie tych rzeczy z powodu diagnozy zdrowia psychicznego.
I czuję, że nie tylko wpłynęło to na mnie po tym początkowym zerwaniu, ale także wziąłem te uczucia odrzucenia i opuszczenia w mój nowy związek z tatą mojego dziecka.
Ciągle martwiłem się, że nie jestem dla niego wystarczająco dobry. Zawsze się bałam, że odejdzie. Stałem się niesamowicie przywiązany, współzależny i bardzo na nim polegałem. Prawdę mówiąc, po prostu nie byłam w ogóle sobą. To było tak, jakbym potrzebował go, aby cieszyć się życiem.
Musiałem spędzać z nim wieczory, ponieważ bałem się spędzać je sam. Bałem się własnego towarzystwa, ponieważ bałem się poczucia samotności - do tego stopnia, że przez większość naszego związku rzadko spędzałem noc sam.
Po zajściu w ciążę stałam się jeszcze bardziej przylegająca. Byłem przerażony i cały czas chciałem, żeby ktoś był przy mnie, żeby przypominał mi, że wszystko będzie dobrze i że mogę to zrobić.
Ale w 10 tygodniu ciąży ojciec mojego dziecka zostawił mnie. To było nieoczekiwane, ale jak wspomniałem, jest introwertykiem i dlatego wiele jego uczuć zostało na jakiś czas dławione.
Nie będę wchodził w zbyt wiele szczegółów w jego rozumowaniu, ponieważ to dość osobiste - ale powiem, że moja przywiązanie było problemem, a także fakt, że polegałem na nim, więc nie musiałem spędzać czasu sam.
Byłem całkowicie zdruzgotany. Kochałem tego mężczyznę, a on był ojcem mojego dziecka. Jak to się mogło dziać? Poczułem tyle emocji naraz. Czuję się winny. Poczułem się winny. Czułem się, jakbym zawodził swoje dziecko. Czułam się jak zła dziewczyna. Zła matka. Czułam się jak najgorsza osoba na świecie. I przez kilka dni to naprawdę wszystko, co czułem.
Przez większość czasu płakałam i współczułam sobie, wracając do związku, myśląc o wszystkich rzeczach, które zrobiłem źle, io wszystkich rzeczach, które mogłem zrobić inaczej.
Ale minęło kilka dni i nagle coś we mnie zaskoczyło.
Ciąża zmusiła mnie do przemyślenia relacji ze sobą
Dopiero po sesji płaczu nagle zatrzymałem się i zapytałem siebie, co robię. Spodziewałem się dziecka. Miałam zostać mamą. Miałem teraz kogoś innego do opieki, malutkiego człowieka, który polegał na mnie we wszystkim. Musiałam przestać płakać, przestać przeżywać przeszłość, skupiać się na wszystkich rzeczach, które zrobiłem źle, a zamiast tego zacząć skupiać się na wszystkich rzeczach, które powinnam zrobić dla mojego dziecka.
Zawarłam ze sobą pakt, żeby w zasadzie dorosnąć i zostać mamą. Miałem być kimś silnym, kimś potężnym, kimś niezależnym - kimś, na kogo moje dziecko mogłoby wyglądać i być dumne.
W ciągu następnych kilku tygodni, mimo że było to dla mnie zupełnie nie w moim charakterze, zmusiłem się do tego. Przyznam, że było ciężko - czasami chciałem po prostu wczołgać się pod kołdrę i płakać, ale ciągle przypominałem sobie, że mam w sobie dziecko i moim obowiązkiem jest się nim opiekować.
Zacząłem od spędzania nocy samotnie. To jest coś, czego zawsze się bałem - ale zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę jedynym powodem, dla którego bałem się tego robić, było to, że nie robiłem tego od tak dawna i dlatego zapomniałem, jak naprawdę wygląda moja firma. Czułem się prawie tak, jakbym zmuszał się wierzyć, że to najstraszniejsza rzecz na świecie i dlatego robiłem, co mogłem, aby tego uniknąć.
Ale tym razem pozwoliłam sobie cieszyć się własnym towarzystwem i przestałam myśleć o nim negatywnie. I faktycznie, było świetnie. Spędziłem wieczór oglądając mój ulubiony film, kąpiąc się i gotując sobie smaczną kolację - i bardzo mi się to podobało. Tak bardzo, że postanowiłem robić to dalej, aż poczuję się normalnie.
Skontaktowałam się z przyjaciółmi i rodziną i opracowałam plany - coś, czego nie robiłam, ponieważ stałam się tak zależna od taty mojego dziecka.
To było jakbym stał się nową osobą. Zaryzykowałem nawet i postanowiłem przenieść się bliżej domu, aby móc wychowywać swoje dziecko w ładnym miejscu z rodziną wokół nas.
Postanowiłem też poszukać pomocy w moim BPD. Podczas rutynowej wizyty przedporodowej mówiłem o tym i prosiłem o pomoc. Coś, czego nigdy wcześniej nie robiłem, ponieważ zawsze wypychałem etykietę z tyłu głowy, bojąc się to potwierdzić. Ale wiedziałam, że chcę być najzdrowsza i najlepsza dla mojego dziecka.
W ciągu zaledwie kilku tygodni stałem się zupełnie inną osobą. I zdałem sobie sprawę, o ile jestem lepszy. O ileż bardziej niezależny byłem. Jak bardzo podobała mi się ta wersja siebie. Czułam się dumna z siebie, że stawiam swoje dziecko na pierwszym miejscu - a także stawiam siebie na pierwszym miejscu. Nie winiłam już taty mojego dziecka za odejście.
Kilka tygodni po zerwaniu zaczęliśmy na nowo rozpalać sprawy. Zobaczył zmiany, które wprowadziłem, i postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. Jak dotąd wszystko było świetnie i byliśmy bardziej zespołem. Sprawy są zdrowsze - a nawet lżejsze, i cieszymy się, że możemy zostać rodzicami.
Chociaż część mnie żałowała, że nie odszedł w pierwszej kolejności i że zamiast tego mogliśmy porozmawiać o tym, to cieszę się, że to zrobił - wdzięczny, że tak naprawdę to zrobił - ponieważ zmusiło mnie to do bycia lepszym, zdrowszym osobę i przyszłą matkę.
Hattie Gladwell jest dziennikarką zajmującą się zdrowiem psychicznym, autorką i rzeczniczką. Pisze o chorobach psychicznych w nadziei na zmniejszenie piętna i zachęcenie innych do zabrania głosu.
