Zawsze uważałem się za stanowczo w kategorii „karmione jest najlepsze”. Nie rozumiałem, jak ktokolwiek mógłby oceniać inną matkę pod kątem tego, jak zdecydowała się karmić swoje dziecko.
Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w wielu przypadkach „wybór” był brakiem wyboru, na przykład w przypadku matek, które po prostu nie produkowały wystarczającej ilości mleka lub miały chorobę uniemożliwiającą karmienie piersią lub życie w okolicznościach, które im nie pozwalały lub ułatwiają karmienie piersią.
Chodzi o to, że zawsze myślałem, że to trochę głupie, że jakakolwiek kobieta kiedykolwiek poczułaby się źle, gdyby nie karmiła piersią, niezależnie od tego, czy było to jej własne poczucie „porażki”, ponieważ czuły, że muszą karmić piersią, czy też dlatego, że ktoś inny je za to ocenia. To twoje dziecko, ty decydujesz, prawda? Myślałem, że jestem oświecony swoim podejściem do wyborów żywieniowych.
Ale oto prawda: nie miałem pojęcia, o czym mówię.
Myślałam w ten sposób jako kobieta, która z powodzeniem karmiła piersią całą czwórkę moich dzieci. I jak się dowiedziałam, łatwo jest mówić takie rzeczy, kiedy tak naprawdę nigdy nie doświadczyłaś, jak to jest, gdy nie możesz karmić piersią.
Jak moje piąte dziecko wszystko zmieniło
W piątą ciążę poszłam w pełni z zamiarem karmienia piersią, ale powiedziałam sobie, że jeśli to nie wyjdzie, to nic wielkiego. Z powodu pewnych problemów z uszkodzeniem przewodu mlecznego i powtarzającymi się napadami zapalenia wymienia wiedziałam, że tym razem mogę mieć trudności z karmieniem piersią. Wiedząc o tym, przygotowałem się na możliwość formułowania i czułem się z tym dobrze.
A potem urodziłam wcześniaka.
Nagle, tak po prostu, zmienił się cały mój pogląd. W ciągu nocy stanąłem przed faktem, że moje dziecko jest w szpitalu, a mnie nie ma. Opiekowali się nią ci zupełnie obcy ludzie. I że będzie karmiona mlekiem innej matki przez sondę do karmienia, gdybym nie zapewniał jej własnego mleka.
W kółko słyszałam, że mleko matki jest „płynnym złotem” i że muszę odciągać pokarm co 2 godziny przez co najmniej 15 minut, aby mieć pewność, że będę miała dla niej dość mleka podczas pobytu na OIOM-ie.
Nie tylko moje mleko z piersi było uważane za „prawdziwe lekarstwo”, jak opisała pielęgniarka, ale im szybciej moja córka nauczyła się karmić piersią, tym szybciej mogliśmy opuścić szpital. I nie było niczego, czego bym bardziej pragnął, niż jej wyzdrowienia i powrotu do domu jako rodzina.
Niestety, po prostu nie mogła karmić. Wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale prawdopodobnie nie była jeszcze w stanie rozwijać się. Siedziałem więc płacząc za naszą osłoną prywatności na zewnątrz jej izolatki, pragnąc ją zatrzasnąć, żeby nie mogli jej ponownie nakarmić, i poczułem się całkowicie i całkowicie beznadziejny.
Kiedy nie karmiła piersią, czułem, że jedyne, co mogę zrobić, to przynajmniej zapewnić jej własne mleko z piersi, więc odciągnąłem pokarm. I pompował, pompował i pompował. Napompowałem tyle, że napełniłem szpitalną lodówkę i zapasową lodówkę, a potem zamrażarka i pielęgniarki zaczęły wymieniać spojrzenia, kiedy przyniosłem więcej.
A gdy mijały dni, a moje dziecko nadal nie mogło karmić piersią, doszedłem do wniosku, że dostarczenie jej tego mleka jest jedyną rzeczą, jaką mogłem zrobić, a to naprawdę jej pomoże.
Moim zdaniem mleko z piersi stało się moim połączeniem z nią.
`` Nie mogę jej zawieść ''
Kiedy wróciliśmy do domu ze szpitala z córką na butelce, nadal próbowałem ją karmić piersią. Ale musiałem też nadal odciągać pokarm i karmić ją butelką, aby mieć pewność, że przybrała na wadze, której potrzebowała. Każde karmienie było wyczerpującym procesem przyłożenia jej do piersi, potem odciągania pokarmu, potem karmienia butelką - od początku do końca trwało to około godziny i zanim się zorientowałam, trzeba było zacząć wszystko od nowa.
Płakałam, modliłam się i błagałam ją, żeby karmiła piersią, ale raz po raz po prostu nie chciała (lub nie mogła) tego zrobić. Kiedy walczyłam przez kolejne rundy zapalenia sutka przed całkowitym opróżnieniem piersi i nadmierną podażą z odciągania pokarmu, mój mąż próbował namówić mnie do przejścia na formułę. To uczucie, które mnie ogarnęło, w końcu otworzyło mi oczy na to, jak trudne może być niepowodzenie w pielęgniarstwie.
Ponieważ dokładnie tak się czułem: kompletna i całkowita porażka.
Jako mama czułam się porażką w tym, co „powinno” być łatwe. Porażka mojej córki, która potrzebowała więcej opieki niż „normalne” dziecko. Niezdolność do zarządzania nawet najbardziej podstawowymi funkcjami biologicznymi, aby utrzymać moje dziecko przy życiu.
Czułem, że przejście na formułę byłoby jak rezygnacja z niej i po prostu nie mogłem znieść takiego uczucia. Po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, co czują wszystkie mamy, które rozmawiały o tym, jak trudno jest nie karmić piersią. Może to zabrzmieć szalenie, ale dla mnie było to prawie jak rodzaj śmierci - i musiałem opłakiwać utratę takiej mamy, jaką myślałem, że będę.
Presja karmienia piersią
Dziwną rzeczą w presji na karmienie piersią jest to, że niekoniecznie musi ona pochodzić z jakiejkolwiek siły zewnętrznej. Nikt mi nie mówił, że muszę karmić piersią. Nikt nie kręcił głową na moje żałosne próby karmienia mojego dziecka, zganiając mnie, żebym zrobił to lepiej. Nikt nie patrzył w moją stronę z obrzydzeniem w stronę butelki, z której radośnie piło moje dziecko.
Właściwie dla mnie było dokładnie odwrotnie. Mój mąż, członkowie mojej rodziny, a nawet zupełnie obcy ludzie w Internecie mówili mi, że nie ma wstydu w karmieniu mieszanką i że jeśli muszę to zrobić, aby upewnić się, że zarówno moje dziecko, jak i ja jesteśmy zdrowi, to wszystko się liczy.
Ale czułem się, jakbym nie potrafił uwierzyć w którekolwiek z nich. Z jakiegoś powodu, którego naprawdę nie potrafię wyjaśnić, całą tę ogromną presję, poczucie winy, wstyd i osąd składałem całkowicie na sobie.
Bo prawda jest taka, że chciałam karmić piersią. Chciałem dać ten prezent mojemu dziecku. Chciałem zapewnić jej to płynne złoto, które wszyscy chwalą. Chciałem spędzić te spokojne chwile w bujanym fotelu - połączenie między mną a nią, podczas gdy reszta świata wirowała.
Chciałam karmić dziecko piersią na poziomie, który mogę opisać tylko jako pierwotny - a kiedy nie mogłam, wydawało mi się, że każda komórka w moim ciele walczy z tym. W pewnym sensie jestem wdzięczna za to, że przeżyłem „po drugiej stronie”, że nie mogłem karmić piersią, ponieważ otworzyło mi to oczy.
Więc do wszystkich mam, które wcześniej odprawiłam, powiem tylko: teraz rozumiem. To jest trudne. Ale nie jesteśmy porażkami - jesteśmy wojownikami i ostatecznie walczymy o to, co najlepsze dla naszych dzieci.
Chaunie Brusie jest pielęgniarką porodową, która została pisarką i świeżo upieczoną mamą w wieku 5 lat. Pisze o wszystkim, od finansów po zdrowie, po to, jak przetrwać te wczesne dni rodzicielstwa, kiedy wszystko, co możesz zrobić, to pomyśleć o całym śnie, którym nie jesteś. uzyskiwanie. Śledź ją tutaj.
