„Muszę założyć diapę!” Mówię do męża, kiedy przygotowujemy się do spaceru po okolicy.
Nie, nie mam dziecka ani dziecka w żadnym wieku. Tak więc, kiedy mówię o pieluchach, są to pieluchy dla dorosłych i używane wyłącznie przeze mnie, Holly Fowler - lat 31.
I tak, naprawdę nazywamy je „diap diap” w moim domu, ponieważ w ten sposób wydaje się to zabawniejsze.
Zanim dowiem się, dlaczego mam po trzydziestkę w pieluszce, naprawdę muszę cię cofnąć do początku.
Na studiach wrzodziejące zapalenie jelita grubego wywróciło moje życie do góry nogami
W 2008 roku w dojrzałym wieku 19 lat zdiagnozowano u mnie wrzodziejące zapalenie jelita grubego, nieswoiste zapalenie jelit (IBD). (Kto nie lubi uwzględniać hospitalizacji w ich studiach?)
Jeśli mam być szczery, całkowicie zaprzeczałem swojej diagnozie i spędziłem lata w college'u udając, że nie istnieje, aż do następnej hospitalizacji.
Nie było nic na świecie, łącznie z chorobą autoimmunologiczną, co by mnie różniło od moich rówieśników lub powstrzymywało mnie od robienia tego, co chciałem robić.
Imprezowanie, jedzenie łyżek nutelli, przesiadywanie całymi nocami, aby robić psikusy w kampusie, studiowanie za granicą w Hiszpanii i praca na obozie każdego lata: wymieniasz doświadczenie w college'u, prawdopodobnie to zrobiłem.
Wszystko podczas niszczenia mojego ciała.
Rok po wyczerpującym roku starań, aby dopasować się i być „normalnym”, w końcu nauczyłem się, że czasami muszę się wyróżniać lub być „dziwnym zjadaczem” przy stole, aby naprawdę bronić mojego zdrowia i tego, co wiem, że jest najlepsze dla mnie.
I dowiedziałem się, że jest OK!
Niedawny wybuch sprawił, że szukałem rozwiązań
Podczas mojego ostatniego nawrotu choroby, który rozpoczął się w 2019 r., Prawie codziennie odczuwałem nagłe parcie na stolec i wypadki. Czasami zdarzało się to, gdy próbowałem oprowadzić psa po okolicy. Innym razem zdarzało się, że chodził do restauracji trzy przecznice dalej.
Wypadki stały się tak nieprzewidywalne, że stresowałbym się na samą myśl o wyjściu z domu, a potem przeżywałbym absolutny emocjonalny krach, gdy nie mogłem znaleźć łazienki na czas.
(Pobłogosław ludzi, do których błagałem przez pełne łez oczy, aby korzystali z toalet w różnych lokalach w całym Los Angeles. W moim sercu jest dla was wszystkich szczególne miejsce).
Przy tylu zaostrzeniach, jakie miałem w życiu, pomysł pieluch dla dorosłych jako opcji nawet nie przyszedł mi do głowy. Postrzegałem pieluchy dla dorosłych jako coś, co możesz kupić tacie jako prezent od żartów na jego 50. urodziny, a nie jako coś, co faktycznie kupujesz do poważnego użytku w wieku 30 lat.
Ale po zbadaniu i uświadomieniu sobie, że istnieją dyskretne opcje, które ułatwiłyby mi życie, podjąłem decyzję.
Zamawiałbym pieluchy dla dorosłych - oczywiście w najbardziej atrakcyjnym kroju i kolorze - i odzyskałbym kontrolę nad swoim życiem.
Wstyd nie przypominał niczego, co kiedykolwiek czułam
Kiedyś myślałem, że zamawianie mleka bez mleka do kawy w restauracjach w miejscach, gdzie to nie jest powszechne, jest upokarzające.
Ale wpatrywanie się w mój koszyk Amazon z podwójną paczką Dependów było kolejnym poziomem upokorzenia, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłem.
To nie było tak, jakbym był w przejściu sklepu spożywczego w mieście, w którym znałem wszystkich. Byłem dosłownie sam na kanapie. A jednak nie mogłem pozbyć się głębokiego rozczarowania, smutku i tęsknoty za wersją siebie, która nie musiałaby sobie radzić z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.
Kiedy przybyły pieluchy, zawarłem pakt, że będzie to jedyna paczka, jaką kiedykolwiek będę musiała kupić. Czy nie kochasz paktów, które zawieramy ze sobą?
Nie mam kontroli nad tym, kiedy zaostrzenie ustąpi lub kiedy nie będę już potrzebować dodatkowego „wsparcia odzieży”. Może to po prostu sprawiło, że poczułem się lepiej, ale zapewniam cię, że od tamtej pory kupiłem o wiele więcej paczek jako żołnierze wybuchowi.
Mimo że miałem pieluchy w swoim arsenale i gotowe do użycia, nadal czułem wstyd, że potrzebowałem ich tak samo jak ja. Nienawidziłam tego, że potrzebowałam ich na obiad lub do biblioteki, a nawet na spacer z psem po okolicy.
Nienawidziłem wszystkiego w nich.
Nie podobało mi się również to, jak nieseksualne sprawiły, że się czułam. Przebierałem się w łazience i nosiłem w taki sposób, żeby mąż nie był w stanie stwierdzić, że mam na sobie pieluchę. Nie chciałem, żeby zmienił się jego pogląd na mnie.
Wsparcie i śmiech przywróciły mi siłę
Chociaż martwiłam się, że nie czuję się już pożądana, nie brałam pod uwagę ogromnego pozytywnego wpływu, jaki mój mąż miałby na moje poglądy.
W naszym gospodarstwie domowym mamy skłonność do czarnego humoru, ponieważ mam chorobę autoimmunologiczną, a mój mąż miał złamany kręgosłup i udar mózgu przed 30 rokiem życia.
Razem przeszliśmy przez trudne chwile, więc mamy inne spojrzenie na życie niż wiele par w naszym wieku.
Wystarczyło, że powiedział swoim najlepszym głosem dziadka: „Idź załóż swoją diapę” i nagle nastrój się poprawił.
W chwili, gdy odebraliśmy władzę sytuacji, wstyd zniknął.
Teraz dzielimy się wszelkiego rodzaju wewnętrznymi dowcipami na temat mojej pieluchy, a to naprawdę po prostu ułatwia radzenie sobie ze stanem mojego zdrowia.
Dowiedziałem się, że przy odpowiednim stylu mogę zdjąć pieluchy pod legginsami, spodenki do biegania, dżinsy, sukienki, a nawet sukienkę koktajlową, o czym nikt nie wie.
To nawet pośpiech, wiedząc, co mam pod spodem. To trochę jak noszenie koronkowej bielizny, z wyjątkiem tego, że odsłonięcie bielizny wzbudziłoby zdziwienie i podziw publiczności, a nie seksowne ujawnienie.
To naprawdę małe rzeczy sprawiają, że ta choroba jest znośna.
Akceptacja pomaga mi wieść pełne, piękne życie
Ten wybuch w końcu się skończy i nie zawsze będę musiał nosić te pieluchy. Ale jestem niezmiernie wdzięczny, że mam je jako narzędzie, które dało mi tyle wolności i życia.
Mogę teraz chodzić z mężem na spacery, odkrywać nowe obszary naszego miasta, jeździć na rowerach po plaży i żyć z mniejszymi ograniczeniami.
Dotarcie do tego miejsca akceptacji zajęło mi dużo czasu i żałuję, że nie dotarłem tu wcześniej. Ale wiem, że każda pora życia ma swój cel i lekcje.
Przez lata wstyd powstrzymywał mnie od prowadzenia pełnego, pięknego życia z ludźmi, których kocham. Odzyskuję teraz swoje życie i czerpię z niego jak najwięcej - choroby autoimmunologiczne, pieluchy i wszystko inne.
Holly Fowler mieszka w Los Angeles z mężem i ich futrzanym dzieckiem Kona. Uwielbia wędrować po górach, spędzać czas na plaży, próbować najnowszych bezglutenowych hot spotów w mieście i ćwiczyć na tyle, na ile pozwala jej wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Kiedy nie szuka bezglutenowego wegańskiego deseru, możesz znaleźć ją pracującą za kulisami swojej strony internetowej i Instagrama lub zwiniętą w kłębek na kanapie, objadającą się najnowszym filmem dokumentalnym o prawdziwej zbrodni w serwisie Netflix.
