Wszyscy nauczyliśmy się, jak tworzyć więzi z przyjaciółmi, rodziną i bliskimi, gdy dorastaliśmy - ale nie wszyscy nauczyliśmy się równie zdrowych sposobów odnoszenia się do ludzi.
Systemy rodzinne, w których dorastaliśmy, pokazały nam, jak tworzyć więzi.
Podczas gdy niektórzy ludzie nauczyli się, jak mieć zdrowe przywiązanie do ludzi w naszym życiu, inni nauczyli się współzależności w oparciu o to, jak byli traktowani, jak się nimi opiekowali lub jak byli zaniedbywani. To właśnie psychologowie nazywają teorią przywiązania.
Jeśli opiekunowie byli nieobecni, odrzucili Twoje emocje lub nauczyli Cię, że musisz działać w określony sposób, aby zdobyć miłość i aprobatę, istnieje duża szansa, że możesz być współzależny w swoich związkach.
„Dzieci, które wyrosły na współuzależnienie, zwykle dorastają w rodzinach, w których nawiązywały dobry, pełen miłości kontakt: przytulanie, całowanie, kołysanie i przytulanie od rodzica. Jednak w innych przypadkach rodzic nie był dla nich emocjonalnie dostępny”- wyjaśnia psychoterapeutka Gabrielle Usatyński, mgr LPC.
„Innymi słowy, dziecko czasami czuło się opuszczone emocjonalnie przez rodzica. To naturalnie wywołuje niepokój związany z lękiem przed porzuceniem, gdy dziecko stanie się dorosłe”.
Dlatego osoby współzależne uczą się stawiać potrzeby innych przed własnymi i poświęcają swoje potrzeby i zasady, aby utrzymać relacje.
Osoby współzależne odczuwają silną skłonność do uznania innych i poczucia własnej wartości
Terapeuci, którzy rozmawiali z Healthline, zgadzają się, że najlepszym rodzajem związku, do którego można dążyć, jest współzależność, w której oboje partnerzy cenią więź emocjonalną i korzyści płynące z relacji, ale mogą zachować oddzielne poczucie siebie i osobistego szczęścia.
Samo nauczenie się, jak być bardziej niezależnym, nie jest tak proste, jak decyzja o zmianie rodzaju posiadanych relacji.
Współzależność może wynikać z traumy przywiązania. Może to prowadzić do pytania, czy jest kochane i godne, czy inni są i mogą być dostępni i reagować na nie oraz czy świat jest dla nich bezpieczny.
Zdaniem Usatyńskiego emocje te są teraz wywoływane jeszcze bardziej niż zwykle z powodu pandemii.
„Używanie partnera jako sposobu na posiadanie tożsamości jest niezdrową formą uzależnienia” - mówi Healthline dr Judy Ho, neuropsycholog kliniczna i sądowa. „Jeśli twój partner dobrze się rozwija, ty też. Jeśli twój partner zawiedzie, ty też."
Wyjaśnia dalej: „Robisz wszystko, aby twój partner był szczęśliwy. Wciąż ratujesz ich przed aktami autodestrukcji lub sprzątasz wszystkie ich bałagany, aby spróbować ich zmusić do pozostania w związku”.
Ta ofiarność jest typowa dla współzależności i może prowadzić do poważnych problemów w relacjach
„Tak bardzo boisz się utraty partnera, że znosiłbyś ich okropne, a nawet obraźliwe zachowania, aby utrzymać je w swoim życiu” - wyjaśnia Ho.
W tym miejscu pojawia się trauma przywiązania. Oto, jak może się to objawiać:
| Styl przywiązania | Jak się pokazujesz | Przykłady |
| Odstraszająco-unikający | Zwykle jesteś zdystansowany od innych, aby ukryć swoje prawdziwe uczucia i uniknąć odrzucenia. | zagrzebanie się w swojej pracy, aby stworzyć dystans między sobą a innymi; wycofywanie się z relacji w przypadku konfliktu |
| Zaniepokojony | W związkach czujesz się bardziej niepewnie, boisz się samotności. | staje się „czepiający się”, gdy z partnerem jest ciężko; zakładając najgorsze, tak jak ukochana osoba może być chora lub prawdopodobnie odejdzie |
| Niespokojny-unikający | Pragniesz bliskości z innymi, ale wycofujesz się, gdy sprawy stają się poważne lub intymne. | odpychanie ludzi, gdy próbują się tobą zająć, testowanie ich lojalności; zbytnie krytyczne wobec partnerów uzasadnienie odejścia |
Doświadczenie współzależności i niezdrowych stylów przywiązania nie oznacza, że jesteś przegraną.
Właściwie możesz oduczyć się tych wzorców. Zaczyna się od budowania własnej koncepcji na zewnątrz i poza innymi. Dla niektórych z nas (szczególnie tych z cechami lekceważącego unikania) oznacza to również oderwanie poczucia własnej wartości od naszej kariery.
Aby móc mieć zdrowe, kochające się wzajemnie relacje, musimy umieć uspokoić te części naszego mózgu, które szukają bezpieczeństwa, kultywując to poczucie bezpieczeństwa w sobie, a nie na zewnątrz.
„Autorefleksja i lepsze poznanie siebie poprzez rozwijanie hobby i samodzielne robienie rzeczy jest w tym naprawdę pomocne” - mówi Ho.
Kiedy już lepiej poznasz siebie, możesz nauczyć się być obecnym przy sobie i ufać sobie, że pielęgnujesz i dbasz o własne potrzeby.
Jak więc wygląda styl bezpiecznego przywiązania?
Według Usatyńskiego jedną z cech charakterystycznych bezpiecznego połączenia jest „nienaruszony system odpowiedzi sygnału”. Oznacza to, że Partner A może zasygnalizować potrzebę, którą ma, a Partner B odpowie na tę potrzebę w odpowiednim czasie, bez poczucia, że jest mu „winien” coś w zamian.
Aby związek był bezpieczny lub został bezpiecznie przywiązany, ten system reagowania musi być wzajemny.
Z drugiej strony, współzależność działa w sposób jednokierunkowy, w którym współzależny partner spełnia potrzeby swojego partnera, bez odwzajemniania się.
To samo w sobie może powodować dalszą traumę przywiązania, dlatego niezwykle ważne jest, aby partnerzy pracowali nad rozwiązywaniem własnych historii przywiązania.
Pytania dotyczące traumy przywiązania
- Czy jako dziecko ktoś, kogo kochasz (lub od kogo potrzebowałeś wsparcia, ochrony lub opieki) zostawił Cię wisi? Jak wpłynęło to na sposób, w jaki postrzegałeś siebie lub innych?
- Jakie historie o miłości zinternalizowałeś? Czy trzeba na to zarobić? Czy to nagroda za dobre zachowanie? Czy jesteś tego warty przez cały czas, czy tylko czasami? Skąd się wzięły te pomysły i jak mogą Cię powstrzymywać?
- Spróbuj wyobrazić sobie siebie dziecka. Czego potrzebowali, aby czuć się bezpieczni, otoczeni opieką i widzieli? Jak możesz sobie teraz to dać?
Jak zawsze, najlepiej jest omówić te pytania z licencjonowanym terapeutą. Możesz zapoznać się z tym źródłem informacji na temat niedrogich opcji terapii, w tym teleterapii.
Trauma przywiązania może być głęboką raną, która, jeśli nosisz ją ze sobą przez całe życie, może stać się samospełniającą się przepowiednią, wyjaśnia Ho. Jak możesz zacząć go leczyć?
Cofnięcie się do młodszych lat i przepisanie „historii porzucenia” może pomóc w leczeniu ran przywiązania, w tym współzależności. „Na początek wyobraź sobie, że twoje wewnętrzne dziecko jest leczone, otoczone opieką i kochane” - mówi Ho.
Bez względu na traumę przywiązania, podstawowym lękiem jest to, że ludzie nie będą w stanie konsekwentnie i regularnie zaspokajać twoich potrzeb - czasami może nawet wydawać się, że po prostu potrzebujesz (lub jesteś) za dużo.
Dlatego najważniejszą pracą, którą możesz wykonać najpierw, jest tak naprawdę z samym sobą, aby oduczyć się myśli i uczuć, które Cię krzywdzą
Pomimo twoich przeszłych doświadczeń możliwe jest utrzymywanie relacji, w których potrzeby wszystkich są traktowane priorytetowo i odwzajemniane - i jest to dokładnie to, na co zasłużyłeś i na to zasłużyłeś.
Podchodząc do swojej traumy, zamiast się od niej odwracać, możesz zacząć budować relacje z ludźmi, którzy są dla obu stron zdrowi, pełni szacunku i troskliwi.
Elly jest nowojorską pisarką, dziennikarką i poetką zaangażowaną w sprawy społeczności i sprawiedliwości. Przede wszystkim jest entuzjastką kaligrafii na Brooklynie. Przeczytaj więcej o jej pisaniu tutaj lub śledź ją na Twitterze.
