„Jesteś dziwakiem!”
"Co jest z tobą nie tak?"
"Jesteś nienormalny."
To wszystko, co dzieci niepełnosprawne mogą usłyszeć w szkole i na placu zabaw. Według badań, dzieci niepełnosprawne były dwa do trzech razy bardziej narażone na prześladowanie niż ich pełnosprawni rówieśnicy.
Kiedy chodziłem do szkoły podstawowej, byłem codziennie prześladowany z powodu moich trudności fizycznych i trudności w uczeniu się. Miałem trudności z wchodzeniem i schodzeniem po schodach, chwytaniem naczyń lub ołówków oraz poważnymi problemami z równowagą i koordynacją.
Zastraszanie było tak złe, że w drugiej klasie sfałszowałem wyniki moich skoliozy
Nie chciałem nosić ortezę kręgosłupa i być traktowanym jeszcze gorzej przez moich kolegów z klasy, więc wstałem bardziej niż moja naturalna postawa i nigdy nie powiedziałem rodzicom, że lekarz zalecił nam pilnowanie tego.
Podobnie jak ja, Seven Bridges, 10-letni chłopiec z Kentucky, był jednym z wielu dzieci, które były źle traktowane z powodu swojej niepełnosprawności. Siedmiu miało przewlekłą chorobę jelit i kolostomię. Był wielokrotnie prześladowany. Jego matka mówi, że w autobusie drażniono go z powodu zapachu z jelit.
19 stycznia Seven zmarł w wyniku samobójstwa.
Zgodnie z ograniczonymi badaniami na ten temat, wskaźnik samobójstw wśród osób z niektórymi rodzajami niepełnosprawności jest znacznie wyższy niż wśród osób pełnosprawnych. Osoby niepełnosprawne, które umierają w wyniku samobójstwa, są bardziej skłonne do tego z powodu komunikatów społecznych, które otrzymujemy od społeczeństwa o niepełnosprawności.
Istnieje również silny związek między byciem prześladowanym a poczuciem samobójstwa, a także innymi problemami ze zdrowiem psychicznym.
Krótko po śmierci Sevena, użytkownik Instagrama Stephanie (który prowadzi @lapetitechronie) założył hashtag #bagsoutforSeven. Stephanie ma chorobę Leśniowskiego-Crohna i trwałą ileostomię, którą udostępniła zdjęcie na Instagramie.
Stomia to otwór w jamie brzusznej, który może być stały lub tymczasowy (aw przypadku Sevena był tymczasowy). Stomia jest przymocowana do stomii, czyli końca jelita, który jest przyszyty do stomii, aby umożliwić odpadom opuszczenie ciała, z woreczkiem, który jest przymocowany do zbierania odpadów.
Stephanie podzieliła się swoimi, ponieważ pamiętała wstyd i strach, z którymi żyła, gdy dostała kolostomię w wieku 14 lat. W tamtym czasie nie znała nikogo innego ze stomią lub chorobą Leśniowskiego-Crohna. Była przerażona, że inni ludzie dowiedzą się o niej i będą ją znęcać lub odrzucać za to, że jest inna.
Taka jest rzeczywistość, z którą żyje wiele niepełnosprawnych dzieci i nastolatków
Jesteśmy postrzegani jako osoby z zewnątrz, a następnie bezlitośnie wyszydzani i izolowani przez naszych rówieśników. Podobnie jak Stephanie, nie znałam nikogo poza moją rodziną z niepełnosprawnością, dopóki nie byłam w trzeciej klasie, kiedy zostałam umieszczona w klasie specjalnej.
W tamtym czasie nie korzystałem nawet ze sprzętu ułatwiającego poruszanie się i mogę sobie tylko wyobrazić, że czułbym się bardziej odizolowany, gdybym używał laski, gdy byłem młodszy, tak jak teraz. W mojej szkole podstawowej, gimnazjum czy liceum nie było nikogo, kto korzystał z pomocy ułatwiającej poruszanie się na stałe.
Odkąd Stephanie zaczęła tworzyć hashtag, inne osoby ze stomią udostępniają własne zdjęcia. A jako osoba niepełnosprawna, widząc adwokatów otwierających się i wyznaczających drogę młodym ludziom, daje mi nadzieję, że bardziej niepełnosprawna młodzież może poczuć się wspierana - i że dzieci takie jak Seven nie muszą walczyć w izolacji.
Bycie częścią społeczności, która rozumie, przez co przechodzisz, może być niesamowicie potężną zmianą
Dla osób niepełnosprawnych i przewlekle chorych jest to odejście od wstydu i duma z niepełnosprawności.
Dla mnie to #DisabledAndCute Keah Brown pomogło zmienić moje myślenie. Kiedyś chowałem laskę na zdjęciach; teraz jestem dumny, że mogę to zobaczyć.
Byłem częścią społeczności osób niepełnosprawnych przed hashtagiem, ale im więcej dowiedziałem się o społeczności osób niepełnosprawnych, ich kulturze i dumie - i byłem świadkiem, jak różne osoby niepełnosprawne ze wszystkich środowisk z radością dzielą się swoimi doświadczeniami - tym bardziej ja” mogłem postrzegać moją niepełnosprawną tożsamość jako godną celebracji, podobnie jak moją queerową tożsamość.
Hasztag, taki jak #bagsoutforSeven, może dotrzeć do innych dzieci, takich jak Seven Bridges, i pokazać im, że nie są sami, że warto żyć, a niepełnosprawność nie jest czymś, czego należy się wstydzić.
W rzeczywistości może być źródłem radości, dumy i więzi.
Alaina Leary jest redaktorką, menedżerem mediów społecznościowych i pisarką z Bostonu w stanie Massachusetts. Obecnie jest asystentką redaktora Equally Wed Magazine i redaktorką mediów społecznościowych w organizacji non-profit We Need Diverse Books.
