W pewnym momencie jako rodzic zaangażujesz się w debatę na temat natury i wychowania. Możesz zadać sobie pytanie, czy Twoje dziecko ma naturalny talent do słów, czy też dlatego, że codziennie chodziło na zajęcia z czytania po szkole. Możesz wątpić, czy są odnoszącymi sukcesy fizykami z powodu genetyki, czy też dlatego, że każdego lata zabrałeś ich na obóz naukowy.
Natura kontra wychowanie to odwieczny argument, który, szczerze mówiąc, nie ma jednej szkoły myślenia. Niektórzy uważają, że natura (nasze geny) jest zawsze w grze, podczas gdy inni uważają, że to twoje środowisko (wychowanie) decyduje o twojej indywidualności. Są też tacy, którzy wierzą, że zarówno natura, jak i wychowanie odgrywają decydującą rolę w kształtowaniu osobowości, fizyczności i inteligencji. Ale jako rodzic możesz się zastanawiać: ile naprawdę masz na to wpływu?
Nauka stojąca za naturą a wychowanie
Niektóre badania sugerują, że geny determinują cechy osobowości. Przełomowe badanie bliźniaków z 1990 roku w Minnesocie wykazało, że identyczne bliźniaki wychowywane oddzielnie były tak samo podobne do identycznych bliźniaków wychowywanych razem, co oznacza, że czynniki genetyczne wpływają na ogólną inteligencję i różnice psychologiczne - twierdzenie to zostało wysunięte w 1929 roku.
Badanie przeprowadzone na University of Minnesota z 2004 r. Zawierało podobne twierdzenia. Badanie przeprowadzone w 2013 roku w Journal of Personality na dorosłych bliźniakach amerykańskich wykazało, że geny determinują szczęście. W szczególności czynniki genetyczne i mechanizmy biologiczne wpływające na samokontrolę, cel, sprawczość, wzrost i pozytywne interakcje społeczne wzmacniają dobrostan psychiczny.
Ale inne badania z ostatniej dekady sugerują, że zarówno natura, jak i wychowanie mają wpływ. W 2005 roku profesor socjologii Guang Gao stwierdził, że połączenie środowiska i genów tworzy złożone cechy człowieka - nie tylko genetykę, jak często podkreślają tradycyjne badania bliźniąt.
Teoria Gao jest poparta niedawnymi badaniami z University of Queensland. W 2015 roku dr Beben Benyamin odkrył, że średnio o naszym zdrowiu decyduje genetyka w 49%, a środowisko w 51%. Co więcej, brytyjski dziennikarz naukowy Matt Ridley pisze, że przeciwstawianie sobie natury i wychowania to „fałszywa dychotomia”. Ridley twierdzi raczej, że czynniki środowiskowe odgrywają rolę w zachowaniu naszych genów. Lub po prostu: nasze ciało reaguje na świat zewnętrzny.
Więc jak duży wpływ ma rodzic?
Dużo. Dzieci mają naturalne predyspozycje do pewnych cech. Nie ma wątpliwości, że geny odgrywają rolę w tym, czy Twoje dziecko jest żywe, bardzo sfrustrowane, czy też spokojne.
Ale twój styl rodzicielstwa może determinować intensywność zachowania twojego dziecka, tak jak cechy twojego dziecka mogą określać to, jak jesteś rodzicem, zgodnie z badaniem Clinical Child and Family Psychology Review 2011. To logika cyrkularna: badanie wykazało, że negatywne rodzicielstwo może nasilać frustrację, impulsywność i słabą samoregulację u Twojego dziecka, podczas gdy te niekorzystne zachowania mogą prowokować szkodliwy styl rodzicielski. To samo dotyczy pozytywnych cech i pozytywnych stylów rodzicielskich.
Badanie psychologii rozwojowej z 1996 roku, w którym analizowano korelację między dziećmi aspołecznymi a praktykami rodziców adopcyjnych, doprowadziło do podobnego wniosku. Badanie wykazało, że chociaż cechy antyspołeczne dziecka adopcyjnego są powiązane z chorobą psychiczną rodziców biologicznych, techniki wychowawcze opiekuna adopcyjnego wpływają na destrukcyjne zachowanie adoptującej i odwrotnie. Inne badania pokazują, że depresja matczyna może negatywnie wpływać na rozwój behawioralny i emocjonalny dziecka z powodu wpływów genetycznych i środowiskowych.
Nie wszystkie badania budzą alarm. Badanie American Psychologist z 1962 r. Dowodzi, że ten twórczy talent może rozwinąć się dzięki wychowaniu w szkole. W 2010 roku psycholog George W. Holden wysunął teorię, że codzienne decyzje rodzica mogą determinować rozwój i przyszłe sukcesy dziecka. Dziecko może wyrosnąć na odnoszącego sukcesy prawnika ze względu na sposób, w jaki rodzic prowadził je przez rozwój, a nie tylko dlatego, że wzmacniało lub karało zachowanie.
Innymi słowy, geny Twojego dziecka mogą dać mu inteligencję potrzebną do bycia prawnikiem, ale to, w jaki sposób wchodzisz z nim w interakcje jako rodzic, może determinować jego postępy.
W szerszym zakresie geografia może wpływać na nasze cechy i środowisko. Po zbadaniu 13 000 par bliźniaków, naukowcy z Instytutu Psychiatrii King's College w Londynie doszli do wniosku w 2012 r., Że miejsce ich zamieszkania w Wielkiej Brytanii jest bezpośrednio skorelowane, w jakim stopniu wyrażane są ich cechy genetyczne.
Jednym z podanych przez nich przykładów jest to, że Twoje dziecko może być bardziej narażone na cukrzycę z powodu historii rodziny, ale może nigdy nie rozwinąć się u niego, jeśli będzie zdrowo się odżywiać i często ćwiczyć.
Innym przykładem jest to, że mieszkanie na obszarze o wysokim stężeniu pyłku może narazić genetyczne predyspozycje Twojego dziecka na sezonowe alergie, podczas gdy obszar o niskim pyłku może nie. A ty, rodzic, decydujesz, gdzie mieszka Twoje dziecko.
Na wynos
Nie lekceważ swojego wpływu na rozwój dziecka. Tak, to prawda, że genetyka może określić, czy Twoje dziecko ma naturalny talent do matematyki lub baletu. Ale ty, jako rodzic, pomożesz określić, czy zostanie profesorem matematyki, czy klasycznie wyszkolonym tancerzem.
Dziecko może, ale nie musi, zdawać sobie sprawę ze swojego potencjału na podstawie decyzji, które podejmujesz i zachowań ludzi, z którymi się kontaktuje. Oczywiście wśród naukowców zawsze będzie spór co do tego, czy natura lub wychowanie mają większy wpływ. Ale wystarczająco dużo badań sugeruje, że w rzeczywistości jest to jedno i drugie.
Udostępnij na Pinterest
