O ART
Wkrótce po odkryciu wirusa HIV w 1981 r. Osobom żyjącym z HIV wprowadzono różne terapie z użyciem jednego leku. Obejmuje to lek azydotymidynę (AZT).
Pomimo początkowego sukcesu, te „monoterapie” okazały się nieskuteczne w spowalnianiu progresji wirusa.
Niepowodzenie było spowodowane zdolnością wirusa HIV do szybkiego rozwoju oporności na te pojedyncze leki. Innymi słowy, HIV zmutował (zmienił się) do postaci, która nie reagowała już na poszczególne leki.
W 1995 roku wprowadzono terapię skojarzoną znaną jako „koktajl AIDS”. Ten rodzaj terapii był pierwotnie znany jako wysoce aktywna terapia antyretrowirusowa (HAART). Nazywa się to również skojarzoną terapią antyretrowirusową (cART) lub po prostu terapią przeciwretrowirusową (ART).
Niezależnie od nazwy, ART doprowadził do radykalnych ulepszeń u ludzi, którzy go używali. Ludzie doświadczyli zmniejszonej miana wirusa (ilości wirusa HIV w ich organizmie) i zwiększonej liczby komórek CD4 (komórki odpornościowe niszczone przez HIV).
Według Centers for Disease Control and Prevention osoby, które stosują terapię antyretrowirusową zgodnie z zaleceniami i utrzymują niewykrywalny poziom wiremii, „faktycznie nie mają ryzyka” przeniesienia wirusa HIV na innych.
Ponadto oczekiwana długość życia stała się znacznie bliższa typowej długości życia. Jednym z głównych powodów sukcesu ART jest zapobieganie oporności na jakikolwiek pojedynczy stosowany lek.
Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o zmieniającym życie leczeniu ART.
Klasy skojarzonych schematów leczenia przeciwretrowirusowego
Obecnie na receptę dostępnych jest wiele różnych leków ART. Każdy lek wchodzący w skład terapii skojarzonej służy wyjątkowemu celowi, ale razem działają, aby osiągnąć kilka ważnych celów:
- Zapobiegaj replikacji wirusa i zmniejsz obciążenie wirusem.
- Pomóż przywrócić liczbę CD4 i funkcję odpornościową.
- Zmniejsz liczbę powikłań związanych z HIV i popraw przeżycie.
- Zmniejsz przenoszenie wirusa HIV na innych.
Aktualne klasy leków wchodzących w skład terapii przeciwretrowirusowych obejmują:
- Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI). HIV do replikacji wymaga enzymu zwanego odwrotną transkryptazą (RT). Oferując wirusowi wadliwe wersje RT, NRTI blokują zdolność wirusa HIV do replikacji.
- Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkrypcji (NNRTI). Te inhibitory unieruchamiają kluczowe białko, którego HIV potrzebuje do replikacji.
- Inhibitory proteazy (PI). Ten inhibitor unieruchamia białko zwane proteazą, kolejny kluczowy element budulcowy wymagany do replikacji wirusa HIV.
- Inhibitory wejścia lub fuzji. Te inhibitory blokują zdolność wirusa do wnikania do komórek CD4 organizmu.
- Inhibitory integrazy (INSTI). Kiedy HIV wniknie do komórki CD4, wstawia materiał genetyczny do komórek przy pomocy białka zwanego integrazą. Te inhibitory blokują zdolność wirusa do ukończenia tego kluczowego etapu replikacji.
Aktualne zalecane protokoły leczenia HIV
Według National Institutes of Health obecne zalecenia dotyczące początkowego schematu leczenia HIV obejmują trzy leki przeciw HIV z dwóch lub więcej różnych klas leków.
Zazwyczaj obejmuje to:
- dwa NRTI z INSTI, NNRTI lub PI
- rytonawir lub kobicystat jako wzmacniacz
Po wprowadzeniu schematu, świadczeniodawca będzie uważnie monitorował bieżące reakcje i poziomy sukcesu. Jeśli dana osoba ma poważne skutki uboczne lub jeśli schemat nie działa, lekarz może wprowadzić zmiany w schemacie leczenia.
Obecnie wszystkim żyjącym z HIV zaleca się leczenie antyretrowirusowe. Jednak w niektórych sytuacjach leczenie jest pilniejsze.
Przykłady takich sytuacji dotyczą osób, które:
- są obecnie w ciąży
- u pacjenta wystąpiła wcześniej demencja, rak lub inne powikłania związane z HIV, takie jak infekcje lub bóle nerwowe
- chorujesz na wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C.
- miały liczbę CD4 poniżej 200 komórek / mm3
Po rozpoczęciu leczenia przeciwretrowirusowego należy je kontynuować długoterminowo. Pomaga to utrzymać niskie miano wirusa i prawidłową liczbę komórek CD4.
Na wynos
Wprowadzenie ART zmieniło wszystko w leczeniu i zapobieganiu HIV. Przyniosło to odnowioną nadzieję na wydłużenie życia osób żyjących z HIV.
Ponadto zapewnił znaczną poprawę ogólnej jakości życia osób żyjących z HIV.
