To, jak postrzegamy świat, kształtuje to, kim chcemy być - a dzielenie się fascynującymi doświadczeniami może kształtować to, jak traktujemy się nawzajem na lepsze. To potężna perspektywa
Na początku października 2017 r. Siedziałem w gabinecie terapeuty na nagłej sesji.
Wyjaśniła, że przechodzę przez „poważny epizod depresyjny”.
Doświadczyłem podobnych depresji w liceum, ale nigdy nie były tak intensywne.
Na początku 2017 roku mój niepokój zaczął kolidować z moim codziennym życiem. Więc po raz pierwszy szukałem terapeuty.
Dorastając na Środkowym Zachodzie, nigdy nie dyskutowano o terapii. Dopiero gdy znalazłem się w moim nowym domu w Los Angeles i spotkałem ludzi, którzy widzieli terapeutę, postanowiłem sam spróbować.
Miałem takie szczęście, że miałem uznanego terapeutę, kiedy pogrążyłem się w tej głębokiej depresji.
Nie wyobrażałem sobie, że będę musiał szukać pomocy, kiedy rano ledwo mogłem wstać z łóżka.
Prawdopodobnie nawet bym nie próbował i czasami zastanawiam się, co by się ze mną stało, gdybym nie szukał profesjonalnej pomocy przed moim odcinkiem.
Wyciągnięcie się z łóżka zajęłoby mi prawie 30 minut. Jedynym powodem, dla którego nawet wstawałem, było to, że musiałem wyprowadzać psa na spacer i iść do pracy na pełny etat.
Udało mi się wciągnąć do pracy, ale nie mogłem się skoncentrować. Czasami myśl o byciu w biurze była tak duszna, że szedłem do samochodu tylko po to, żeby odetchnąć i się uspokoić.
Innym razem zakradałem się do łazienki i płakałem. Nie wiedziałem nawet, z powodu czego płaczę, ale łzy nie przestawały. Po mniej więcej dziesięciu minutach sprzątałem i wracałem do biurka.
Nadal robiłem wszystko, aby uszczęśliwić mojego szefa, ale straciłem zainteresowanie projektami, nad którymi pracowałem, mimo że pracowałem w firmie marzeń.
Każdego dnia odliczałem godziny, aż mogłem wrócić do domu, położyć się w łóżku i obejrzeć „Przyjaciele”. Oglądałem w kółko te same odcinki. Te znajome odcinki przyniosły mi pociechę i nie mogłem nawet myśleć o obejrzeniu czegokolwiek nowego.
Nie odłączyłem się całkowicie od społeczeństwa ani nie przestałem planować z przyjaciółmi, tak jak wielu ludzi oczekuje od ludzi z ciężką depresją. Myślę, że po części dlatego, że zawsze byłem ekstrawertykiem.
Ale chociaż nadal pojawiałbym się na spotkaniach towarzyskich lub przy drinku z przyjaciółmi, tak naprawdę nie byłbym tam mentalnie. Śmiałem się w odpowiednich momentach i kiwałem głową w razie potrzeby, ale po prostu nie mogłem się połączyć.
Myślałem, że jestem po prostu zmęczony i że to szybko minie.
3 sposoby opisania depresji przyjacielowi
- To tak, jakbym miał ten głęboki smutek w żołądku, którego nie mogę się pozbyć.
- Patrzę, jak świat się toczy i nadal wykonuję ruchy i przyklejam uśmiech na twarzy, ale w głębi duszy tak bardzo cierpię.
- Czuję, że na moich ramionach spoczywa ogromny ciężar, którego nie mogę zrzucić, bez względu na to, jak bardzo się staram.
Przejście od głębokiej depresji do rozważenia samobójstwa
Patrząc wstecz, zmiana, która powinna być dla mnie sygnałem, że coś jest nie tak, nastąpiła wtedy, gdy zacząłem mieć pasywne myśli samobójcze.
Nie miałem planu samobójstwa, ale chciałem po prostu, by mój emocjonalny ból się skończył. Zastanawiałbym się, kto mógłby zaopiekować się moim psem, gdybym umarł, i spędzałbym godziny w Google, szukając różnych metod samobójczych.
Część mnie myślała, że od czasu do czasu wszyscy to robią.
Jedna sesja terapeutyczna, zwierzyłem się mojemu terapeucie.
Część mnie spodziewała się, że powie, że jestem zepsuty i już mnie nie widzi.
Zamiast tego spokojnie zapytała, czy mam plan, na co odpowiedziałem nie. Powiedziałem jej, że jeśli nie ma niezawodnej metody samobójstwa, nie ryzykuję porażki.
Bardziej niż śmierci obawiałem się trwałego uszkodzenia mózgu lub fizycznego uszkodzenia. Pomyślałem, że to zupełnie normalne, że jeśli zaoferowano mi pigułkę gwarantującą śmierć, to ją wezmę.
Teraz rozumiem, że to nie są normalne myśli i że były sposoby na leczenie moich problemów ze zdrowiem psychicznym.
Wtedy wyjaśniła, że przechodzę przez poważny epizod depresyjny
Sięgnięcie po pomoc było znakiem, że nadal chcę żyć
Pomogła mi stworzyć plan kryzysowy, który zawierał listę działań, które pomagają mi się zrelaksować i moje wsparcie społeczne.
Moje wsparcie obejmowało moją mamę i tatę, kilku bliskich przyjaciół, telefon zaufania dla samobójców i lokalną grupę wsparcia dla depresji.
Mój plan kryzysowy: działania ograniczające stres
- medytacja z przewodnikiem
- głębokie oddychanie
- idź na siłownię i wskocz na orbitrek lub idź na zajęcia spinningu
- posłuchaj mojej listy odtwarzania, która zawiera moje ulubione piosenki wszech czasów
- pisać
- zabierz mojego psa Petey na długi spacer
Zachęcała mnie do podzielenia się przemyśleniami z kilkoma przyjaciółmi w Los Angeles i po powrocie do domu, aby mogli mieć mnie na oku między sesjami. Powiedziała też, że rozmowa o tym może pomóc mi poczuć się mniej samotnie.
Jeden z moich najlepszych przyjaciół odpowiedział doskonale, pytając: „Co mogę zrobić, aby pomóc? Czego potrzebujesz? Wymyśliliśmy plan, żeby codziennie wysyłała mi SMS-y, żeby się zameldować, i mam być szczery, bez względu na to, jak się czuję.
Ale kiedy umarł mój rodzinny pies i dowiedziałem się, że muszę przejść na nowe ubezpieczenie zdrowotne, co oznaczało, że być może będę musiał znaleźć nowego terapeutę, to było za dużo.
Osiągnąłem punkt krytyczny. Moje pasywne myśli samobójcze stały się aktywne. Zacząłem szukać sposobów mieszania leków, aby stworzyć śmiercionośny koktajl.
Po awarii w pracy następnego dnia nie mogłem jasno myśleć. Nie obchodziły mnie już czyjeś emocje ani dobre samopoczucie i wierzyłem, że nie obchodzą mnie moje. W tym momencie nawet nie rozumiałem trwałości śmierci. Po prostu wiedziałem, że muszę opuścić ten świat i niekończący się ból.
Naprawdę wierzyłem, że nigdy nie będzie lepiej. Teraz wiem, że się myliłem
Resztę dnia wystartowałem, zamierzając zrealizować swoje plany tej nocy.
Jednak moja mama dzwoniła i nie przestawała, dopóki nie odebrałem. Ustąpiłem i podniosłem telefon. Wielokrotnie prosiła mnie, abym zadzwonił do terapeuty. Więc po tym, jak rozmawiałem z mamą przez telefon, wysłałem SMS-a do terapeuty, aby sprawdzić, czy mogę umówić się na wieczorną wizytę.
I zrobiła. Spędziliśmy te 45 minut na opracowywaniu planu na kilka następnych miesięcy. Zachęcała mnie do zrobienia sobie przerwy i skupienia się na swoim zdrowiu.
W końcu przez resztę roku wziąłem wolne od pracy i wróciłem do domu, do Wisconsin na trzy tygodnie. Czułem się jak porażka, że muszę chwilowo przestać pracować. Ale to była najlepsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjąłem.
Znowu zacząłem pisać, moja pasja, na którą nie miałem siły psychicznej od dłuższego czasu.
Pisanie dodaje mi sił i budzę się z poczuciem celu. Wciąż uczę się, jak być obecnym zarówno fizycznie, jak i psychicznie, i wciąż są chwile, kiedy ból staje się nie do zniesienia.
Dowiaduję się, że będzie to prawdopodobnie trwająca całe życie walka na dobre i na złe miesiące.
Ale naprawdę nie przeszkadza mi to, ponieważ wiem, że mam wspierających ludzi w moim kącie, którzy pomagają mi kontynuować walkę
Bez nich nie przetrwałbym zeszłej jesieni i wiem, że pomogą mi też przejść przez kolejny poważny epizod depresyjny.
Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, rozważa samobójstwo, możesz skorzystać z pomocy. Skontaktuj się z National Suicide Prevention Lifeline pod numerem 800-273-8255
Allyson Byers jest niezależną pisarką i redaktorką z Los Angeles, która uwielbia pisać o wszystkim, co dotyczy zdrowia. Możesz zobaczyć więcej jej prac na www.allysonbyers.com i śledzić ją w mediach społecznościowych.
