Z jadłowstrętem psychicznym i ortoreksją zmagałem się przez osiem lat. Moja walka z jedzeniem i ciałem rozpoczęła się w wieku 14 lat, wkrótce po śmierci taty. Ograniczanie jedzenia (ilość, rodzaj, kalorie) szybko stało się dla mnie sposobem, by poczuć, że kontroluję coś, cokolwiek, w tym bardzo uciążliwym czasie.
Ostatecznie zaburzenie odżywiania zawładnęło moim życiem i wpłynęło na moje relacje nie tylko ze sobą, ale także z moimi bliskimi - w szczególności z mamą i ojczymem, którzy przeżyli to ze mną.
Mam bardzo otwarty związek z rodzicami, ale nigdy tak naprawdę nie usiedliśmy tylko po to, by porozmawiać o moich zaburzeniach odżywiania. W końcu to nie jest rozmowa przy stole (gra słów przeznaczona). A ta część mojego życia była tak mroczna, że wolałbym raczej mówić o wszystkich wspaniałych rzeczach, które dzieją się teraz w moim życiu. I oni też.
Ale ostatnio rozmawiałem przez telefon z moim ojczymem, Charliem, i wspomniał, że tak naprawdę nigdy nie odbyliśmy otwartej rozmowy na temat moich zaburzeń odżywiania. Powiedział, że on i moja mama naprawdę chcieliby podzielić się swoimi poglądami na temat bycia rodzicami dziecka z zaburzeniami odżywiania.
To, co zaczęło się jako wywiad, szybko przekształciło się w bardziej otwartą rozmowę. Zadawali mi również pytania, a między tematami rozmowy płynęliśmy dość organicznie. Chociaż wywiad został zredagowany tak, aby był bardziej zwięzły, myślę, że pokazuje, jak bardzo moi rodzice i ja dorastaliśmy razem przez mój powrót do zdrowia.
Britt: Dziękuję wam za to. Czy pamiętasz jeden z pierwszych razy, kiedy zauważyłeś, że coś jest nie tak z moim stosunkiem do jedzenia?
Charlie: Zauważyłem to, ponieważ jedną rzeczą, którą dzieliliśmy, byłeś ty i wychodziłem jeść. Ogólnie rzecz biorąc, nigdy nie było to najzdrowsze jedzenie i zawsze zamawialiśmy zdecydowanie za dużo. Więc myślę, że to był mój pierwszy znak, kiedy kilka razy zapytałem cię: „Hej, chodźmy coś złapać” i jakbyś się cofnął.
Mama: Powiedziałbym, że nie zauważyłam jedzenia. Oczywiście zauważyłem utratę wagi, ale wtedy biegałeś [przełaj]. Charlie rzeczywiście przyszedł, powiedział: „Myślę, że to coś innego”. Mówi: „Ona już ze mną nie będzie jadła”.
Britt: Jakie emocje pojawiły się w tobie? Ponieważ byliście w tym całkowicie zajęci mną.
Mama: Frustracja.
Charlie: Powiedziałbym, że bezradność. Nie ma nic bardziej bolesnego dla rodzica, gdy widzi, jak córka robi sobie takie rzeczy i nie możesz ich powstrzymać. Mogę ci powiedzieć, że nasz najbardziej przerażający moment był, kiedy wyjeżdżałeś na studia. Twoja mama dużo płakała… ponieważ teraz nie widzieliśmy Cię z dnia na dzień.
Britt: A potem [moje zaburzenie odżywiania] przekształciło się w coś zupełnie innego na studiach. Jadłem, ale tak bardzo ograniczałem to, co jadłem… Jestem pewien, że było to trudne do zrozumienia, ponieważ anoreksja była w pewnym sensie prawie prostsza. Ortoreksja była taka, że nie mogę jeść tego samego jedzenia dwa razy w ciągu jednego dnia, a ja robię te dzienniki żywności i robię to i jestem weganinem… Ortoreksja nie jest nawet uznawana za oficjalną zaburzenia jedzenia.
Mama: Nie powiedziałbym, że w tamtym momencie było to dla nas trudniejsze, było tak samo.
Charlie: Nie, nie, nie. To było trudniejsze i powiem ci, dlaczego… Ludzie, z którymi rozmawialiśmy w tamtym czasie, powiedzieli, że nie może być reguł dotyczących twojego jedzenia… W zasadzie tworzyłeś mapę każdego posiłku, a jeśli idziesz do restauracji, to idź dzień wcześniej i wybierz, co zamierzasz…
Mama: Chodzi mi o to, że właściwie staraliśmy się nie powiedzieć, do jakiej restauracji idziemy, żeby…
Charlie: Nie miałeś tego procesu.
Mama: Na twojej twarzy widać było przerażenie.
Charlie: Britt, wtedy naprawdę wiedzieliśmy, że to coś więcej niż to, co jesz i czego nie jesz. Wtedy doszło do prawdziwego sedna, najtrudniejszej części. Mogliśmy cię po prostu zobaczyć, byłaś wyczerpana… i to było w twoich oczach, kochanie. Mówię ci teraz. Gdybyśmy powiedzieli, że idziemy zjeść tamtego wieczoru, miałbyś łzawiące oczy. To znaczy, było ciężko. To była najtrudniejsza część.
Mama: Myślę, że najtrudniejsze jest to, że właściwie myślałaś, że radzisz sobie naprawdę dobrze. Myślę, że trudniej było to oglądać emocjonalnie, mówiąc: „Ona tak naprawdę myśli, że ma to teraz”.
Charlie: Myślę, że wtedy po prostu nie chciałeś zobaczyć, że masz zaburzenia odżywiania.
Britt: Wiem, że nie powinienem, ale mam wokół siebie wiele poczucia winy i wstydu, czując, że spowodowałem te problemy w rodzinie.
Charlie: Proszę, nie czujcie żadnego poczucia winy ani nic w tym stylu. To było całkowicie poza twoją kontrolą. Całkowicie.
Britt: Dziękuję… Jak myślisz, jak moje zaburzone odżywianie wpłynęło na nasz związek?
Charlie: Powiedziałbym, że w powietrzu było dużo napięcia. Po twojej i naszej stronie, bo widziałem, że byłeś spięty. Nie mogłeś nawet być z nami całkowicie szczery, bo nie mogłeś nawet wtedy być ze sobą całkowicie szczery, wiesz? Więc było ciężko i widziałem, że cierpisz i bolało. Boli, OK? Boli nas.
Mama: To było jak mała ściana, która zawsze tam była. Wiesz, nawet jeśli mógłbyś powiedzieć: „Hej, jak minął ci dzień, jak tam cokolwiek”, mógłbyś trochę pogadać czy cokolwiek, ale wtedy to było tak, jakby… to było zawsze. To było naprawdę wszechogarniające.
Charlie: A kiedy mówię, że to boli, nie skrzywdziłeś nas, OK?
Britt: Och, wiem, tak.
Charlie: To bolesne widzieć cię zranioną.
Mama: Przemyśleliśmy: „Cóż, chcemy, żebyś poszedł na studia. Czy lepiej powiedzieć, że nie możesz iść i umieścić cię gdzieś, żebyś najpierw wyzdrowiał, zanim odeślemy cię?” To było tak, jakby nie, naprawdę czuję, że musi przynajmniej spróbować, a my nadal to zrobimy. Ale to była najtrudniejsza część, naprawdę chcieliśmy, żebyś nie tylko to pokonał, ale nie chcieliśmy też, żebyś przegapił okazję do college'u.
Charlie: Albo jeśli pójdę z tobą na pierwszym roku i będę współlokatorami.
Britt: Och…
Charlie: To był żart, Britt. To był żart. Tego nigdy nie było na stole.
Britt: Moment, który zmienił wszystko, był drugi rok college'u i poszedłem do mojego dietetyka, ponieważ miałem te wstrząsy związane z niedożywieniem. Więc przez dwa dni po prostu się trząsł i nie mogłem spać, ponieważ miałem takie wstrząsy. Nie wiem, dlaczego to właśnie spowodowało, że mnie to spowodowało, ale to właśnie sprawiło, że powiedziałem: „O mój Boże, moje ciało zjada samo siebie”. Pomyślałem: „Nie mogę już tego robić”. W tym momencie było to zbyt wyczerpujące. Byłem bardzo zmęczony.
Charlie: Szczerze, myślę, że zaprzeczałeś tak długo i to był dla ciebie moment aha. I chociaż powiedziałeś, że wiedziałeś, że masz to zaburzenie odżywiania, nie wiedziałeś. W swoim umyśle właśnie to mówiłeś, ale nie wierzyłeś w to, wiesz? Ale tak, myślę, że strach zdrowotny jest tym, czego naprawdę potrzebowaliśmy, trzeba było naprawdę zobaczyć, OK, teraz to naprawdę stało się problemem. Kiedy przypomniałeś sobie, że: „Uch, och, [moi rodzice wiedzą o moich zaburzeniach odżywiania]?”
Britt: Myślę, że zawsze wiedziałem, że wy dwoje wiecie, co się dzieje. Myślę, że po prostu nie chciałem wysuwać tego na pierwszy plan, ponieważ nie wiedziałem, jak to zrobić, jeśli to ma sens.
Mama: Czy naprawdę myślałaś, że uwierzyliśmy Ci, kiedy mówisz: „Och, właśnie zjadłam u Gabby” czy cokolwiek… Ciekawe, czy naprawdę myślałeś, że nas oszukasz.
Britt: Zdecydowanie wydawaliście się kwestionować, więc nie sądzę, żebym zawsze myślał, że naciągam na was jednego. Myślę, że to było trochę tak, jak daleko mogę posunąć się do tego kłamstwa bez ich odpychania, wiesz?
Charlie: Nie wierzyliśmy we wszystko, co powiedziałeś. Doszło do punktu, w którym nie wierzyliśmy w nic z tego.
Mama: A do tego, cokolwiek zjadłeś, było to od razu, wiesz: „Ona właśnie miała paluszek serowy”.
Charlie: Przybij piątki.
Mama: To znaczy, to była stała. Właściwie histeryczny, teraz, kiedy o tym pomyślisz.
Charlie: Tak, wtedy nie było.
Mama: Nie.
Charlie: To znaczy, musisz znaleźć w tym trochę humoru, bo to było naprawdę emocjonalne… To był mecz szachowy między tobą a nami.
Britt: Jak zmieniło się twoje rozumienie zaburzeń odżywiania w ciągu ostatnich ośmiu lat?
Charlie: To tylko moja opinia: najbardziej brutalną częścią tego zaburzenia jest, poza tym, co może być dla zdrowia fizycznego, emocjonalne i psychiczne żniwo. Ponieważ usuń jedzenie z równania, usuń lustro z równania: zostajesz z kimś, kto myśli o jedzeniu 24 godziny na dobę. A wyczerpanie tego, co to robi z umysłem, jest, jak sądzę, najgorszą częścią całego zaburzenia.
Mama: Myślę, że myślę o tym bardziej jako o uzależnieniu, myślę, że to była prawdopodobnie największa realizacja.
Charlie: Zgadzam się. Twoje zaburzenia odżywiania zawsze będą częścią Ciebie, ale Cię nie definiują. Ty siebie definiujesz. Więc tak, mam na myśli, że nie można było nawrócić za sześć lat, za 10 lat, za 30 lat, to może się zdarzyć. Ale myślę, że jesteś teraz dużo bardziej wykształcony. Myślę, że jest o wiele więcej narzędzi i zasobów, z których chcesz skorzystać.
Mama: Chcemy, żebyś wreszcie po prostu miała życie.
Charlie: Cały powód, dla którego twoja mama i ja chcieliśmy to z tobą zrobić, to to, że chcieliśmy po prostu wyjść z tej choroby po stronie rodziców. Ponieważ tyle razy twoja mama i ja czuliśmy się bezradni i naprawdę samotni, ponieważ nie znaliśmy nikogo, kto przez to przechodził, albo nawet nie wiedzieliśmy, do kogo się zwrócić. Więc musieliśmy pójść na to samotnie, a jedyne, co powiedziałbym, to, wiesz, to, że jeśli jacyś inni rodzice przez to przechodzą, żeby się uczyć i wyjść tam i zdobyć dla nich grupę wsparcia., ponieważ nie jest to izolowana choroba.
Brittany Ladin jest pisarką i redaktorką z San Francisco. Pasjonuje się zaburzoną świadomością żywieniową i regeneracją, w której prowadzi grupę wsparcia. W wolnym czasie ma obsesję na punkcie swojego kota i bycia queer. Obecnie pracuje jako redaktor społeczny Healthline. Możesz znaleźć ją dobrze prosperującą na Instagramie i zawodzącą na Twitterze (poważnie, ma około 20 obserwujących).
