Martwienie się po urodzeniu malucha jest naturalne. Zastanawiasz się, czy dobrze jedzą? Śpisz wystarczająco? Osiągnięcie wszystkich swoich cennych kamieni milowych? A co z zarazkami? Czy kiedykolwiek będę spał? Skąd tak dużo prania?
Idealnie normalne - nie wspominając, znak twojej już głębokiej miłości do twojego najnowszego dodatku.
Ale czasami to coś więcej. Jeśli twój niepokój wydaje się wymknąć się spod kontroli, przez większość czasu jesteś na krawędzi lub nie pozwala ci zasnąć w nocy, możesz mieć więcej nerwów niż nowo narodzony rodzic.
Prawdopodobnie słyszałeś o depresji poporodowej (PPD). Dostał dużo prasy i zaufaj nam, to dobrze - ponieważ depresja poporodowa jest bardzo realna i warta uwagi. Ale czy zdajesz sobie sprawę z jego mniej znanego kuzyna, zespołu lęku poporodowego? Przyjrzyjmy się bliżej.
Objawy lęku poporodowego
Pamiętaj, że większość (jeśli nie wszyscy) nowych rodziców doświadcza pewnych zmartwień. Ale objawy zespołu lęku poporodowego obejmują:
- stały lub prawie ciągły niepokój, którego nie można złagodzić
- uczucie lęku przed rzeczami, których się boisz
- zakłócenia snu (tak, jest to trudne do wykrycia, ponieważ noworodek oznacza, że sen zostanie zakłócony nawet bez lęku - ale pomyśl o tym jako o przebudzeniu lub kłopotach ze snem, gdy dziecko śpi spokojnie)
- wyścig myśli
Jakby tego było mało, możesz mieć również fizyczne objawy związane z lękiem poporodowym, takie jak:
- zmęczenie
- palpitacje serca
- hiperwentylacja
- wyzysk
- nudności lub wymioty
- drżenie lub drżenie
Istnieje kilka jeszcze bardziej specyficznych rodzajów lęku poporodowego - poporodowe zaburzenie lękowe i poporodowe zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (ZOK). Ich objawy są takie same, jak u ich odpowiedników, którzy nie są w okresie poporodowym, chociaż mogą odnosić się bardziej szczegółowo do twojej roli jako nowego rodzica.
W przypadku OCD po porodzie możesz mieć obsesyjne, nawracające myśli o krzywdzie, a nawet śmierci dziecka. W przypadku zespołu lęku napadowego po porodzie możesz mieć nagłe ataki paniki związane z podobnymi myślami.
Objawy napadu paniki po porodzie obejmują:
- duszność lub uczucie dławienia się lub niemożności oddychania
- intensywny strach przed śmiercią (dla Ciebie lub Twojego dziecka)
- ból w klatce piersiowej
- zawroty głowy
- bijące serce
Vs. depresja poporodowa
W jednym badaniu, które objęło 4451 kobiet, które niedawno urodziły, 18 procent zgłaszało objawy związane z lękiem. (To ogromne - i ważne przypomnienie, że nie jesteś w tym sama). 35% z nich miało również objawy depresji poporodowej.
To pokazuje, że z pewnością możesz mieć jednocześnie PPD i lęk poporodowy - ale możesz też mieć jeden bez drugiego. Jak więc je rozróżniasz?
Obaj mogą mieć podobne objawy fizyczne. Ale w przypadku PPD zazwyczaj odczuwasz przytłaczający smutek i możesz mieć myśli o skrzywdzeniu siebie lub swojego dziecka.
Jeśli masz niektóre lub wszystkie z powyższych objawów - ale bez intensywnej depresji - możesz mieć zespół lęku poporodowego.
Przyczyny lęku poporodowego
Bądźmy szczerzy: nowe dziecko - zwłaszcza pierwsze - może łatwo wywołać zmartwienie. A kiedy każdy nowy produkt, który kupujesz, jest opatrzony etykietą ostrzegawczą o zespole nagłej śmierci niemowląt (SIDS), to nie pomaga.
Relacja tej mamy opisuje, jak to zmartwienie może naprawdę zmienić się w coś więcej. Ale dlaczego tak się dzieje? Po pierwsze, podczas całego procesu zajścia w ciążę, ciąży i połogu, hormony twojego ciała spadają od zera do 60 iz powrotem.
Ale dlaczego niektóre kobiety cierpią na lęk poporodowy, a inne nie, jest trochę tajemnicą, biorąc pod uwagę, że wahania hormonów są uniwersalne. Jeśli miałaś lęk przed ciążą - lub jeśli masz z nim członków rodziny - z pewnością jesteś bardziej zagrożony. To samo dotyczy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.
Inne czynniki, które mogą zwiększyć Twoje ryzyko, to:
- historia zaburzeń odżywiania
- poprzednia utrata ciąży lub śmierć niemowlęcia
- historia intensywniejszych objawów związanych z nastrojem występujących w okresie
Jedno z badań wykazało, że kobiety po poronieniu lub urodzeniu martwego dziecka były bardziej narażone na lęk poporodowy.
Leczenie lęku poporodowego
Najważniejszym krokiem w uzyskaniu pomocy w przypadku lęku poporodowego jest postawienie diagnozy. Te 18 procent liczby, o których wspominaliśmy wcześniej, dotyczące rozpowszechnienia lęku poporodowego? Może być nawet wyższy, ponieważ niektóre kobiety mogą milczeć o swoich objawach.
Koniecznie udaj się na wizytę poporodową do lekarza. Zwykle jest to zaplanowane w ciągu pierwszych 6 tygodni po porodzie. Wiedz, że możesz - i powinieneś - umówić się na wizytę kontrolną, gdy wystąpią niepokojące objawy.
Zarówno lęk poporodowy, jak i PPD mogą wpływać na twoją więź z dzieckiem. Ale jest dostępne leczenie.
Po rozmowie z lekarzem o objawach możesz otrzymać lekarstwa, skierowanie do specjalisty zdrowia psychicznego lub zalecenia dotyczące suplementów lub terapii uzupełniających, takich jak akupunktura.
Konkretne terapie, które mogą pomóc, obejmują terapię poznawczo-behawioralną (aby pomóc zmniejszyć koncentrację na najgorszych scenariuszach) oraz terapię akceptacji i zaangażowania (ACT).
Pewne działania mogą również pomóc Ci poczuć większą kontrolę, na przykład:
- ćwiczenie
- uważność
- techniki relaksacyjne
Nie kupujesz tego? Jedno badanie przeprowadzone na 30 kobietach w wieku rozrodczym wykazało, że ćwiczenia fizyczne - zwłaszcza trening oporowy - zmniejszały objawy zespołu lęku uogólnionego. Teraz te kobiety nie były w fazie poporodowej, ale ten wynik jest wart rozważenia.
Perspektywy lęku poporodowego
Dzięki odpowiedniemu leczeniu możesz wyleczyć się z lęku poporodowego i nawiązać więź ze swoim słodkim maleństwem.
Możesz pokusić się o odłożenie leczenia z powodu myślenia. Mój niepokój zniknie, gdy junior osiągnie kolejny kamień milowy. Ale prawda jest taka, że lęk może szybko rosnąć, zamiast ustępować samodzielnie.
Pamiętajcie, panie: baby blues są powszechne, ale zwykle trwają tylko kilka tygodni. Jeśli masz do czynienia z długotrwałym, poważnym zmartwieniem i objawami, które utrudniają życie z dzieckiem, powiedz o tym swojemu lekarzowi - i nie bój się o tym mówić, jeśli nie poprawi się po wstępnym leczeniu.
