Patrzyłem na dwie różowe linie, jakbym próbował rozszyfrować ukrytą wiadomość. Marzyłam o zajściu w ciążę, odkąd byłam w przedszkolu - ale wydawało mi się, że nie mogę pojąć, że to się spełniło.
To była bardzo pożądana ciąża. Kiedy poczęłam, aktywnie staraliśmy się o dziecko. Ale zamiast skakać z radości, usiadłem, oglądając test, sprawdzając go pod kątem dokładności. To była moja pierwsza wskazówka, że niepokój zabarwi moje doświadczenie w ciąży.
Kiedy powiedziałem rodzicom, że jestem w ciąży, szybko ją zakwalifikowałem. „Jestem w ciąży - ale nie podniecaj się jeszcze. Mój PCOS naraża mnie na większe ryzyko poronienia”. Bałem się być z tego powodu szczęśliwy, jakby to mogło zaszkodzić ciąży.
Od dzieciństwa żyję z lękiem i zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, które paradoksalnie nasilają się, gdy przytrafiają mi się dobre rzeczy. Ciąża była moim największym pragnieniem i byłam przerażona przyznaniem się przed sobą, że to się spełniło ze strachu, że można mi to odebrać.
Czekam, aż coś pójdzie nie tak
Każde środki ostrożności dotyczące ciąży traktowałem jako poważnie poważne. Mój PCOS (zespół policystycznych jajników) naraża mnie na większe ryzyko rozwoju cukrzycy ciążowej, więc ograniczyłem cały cukier i niezdrowe jedzenie z diety. Jadłam tak obsesyjnie zdrowo, że zaraz po urodzeniu dziecka ważyłam o 15 funtów mniej niż wtedy, gdy zaszłam w ciążę.
Wziąłem letni prysznic, żeby nie przegrzać dziecka. Poprosiłem ludzi w sklepie, aby użyli nowego noża, który pokroiłby mój warzywny talerz na wypadek, gdyby na pierwszym był resztki mięsa obiadowego. Zadzwoniłam na infolinię dla kobiet w ciąży, aby zapytać, czy świece zapachowe mogą zranić moje dziecko, a potem nadal nie zapaliłam jednej, gdy powiedzieli mi, że jest to całkowicie bezpieczne.
Gdybym trwał dłużej niż 2 godziny bez wody, byłbym pewien, że odwodnię się i zaryzykuję wczesny poród. Martwiłam się, że pominięcie posiłku, przekąski lub jednej witaminy prenatalnej uniemożliwi dziecku uzyskanie wystarczającej ilości składników odżywczych. Kiedyś obudziłem się leżąc na plecach i spanikowałem, że odciąłem tlen dziecku. Przestałem nawet głaskać kota na wypadek, gdyby ostrzeżenie dla kobiet w ciąży, aby nie sprzątały kuwety, dotknęło samego kota.
Rzuciłem pracę i spędziłem całe dnie na obsesji na punkcie „Czy to normalne?” Żyłem w internetowych społecznościach ciążowych, upewniając się, że jestem na bieżąco ze wszystkimi informacjami i wyraźnie je przestrzegając. Każde ukłucie w moim ciele powodowało, że wysyłałem wiadomości do wszystkich, których znałem, którzy kiedykolwiek byli w ciąży, z pytaniem, czy powinienem się martwić.
Moja ciąża powinna być łatwa. Nie miałem porannych mdłości. Nie czułam się nieswojo, nawet w ostatnich tygodniach. Fizycznie czułem się świetnie. Obiektywnie moja ciąża przebiegła szybko. Nawet mój lekarz powiedział mi, że ciąża zgadza się z moim ciałem i że mam lepszą ciążę niż większość.
Ale nadal nie mogłem się tym cieszyć. Dokładniej, nie pozwoliłem sobie na to.
Odmawiałem kupowania czegokolwiek dziecku ani przyjmowania prezentów od nikogo, dopóki nie skończyłem 30 tygodni. Z tego samego powodu odmówiłam przyjęcia baby shower przed narodzinami dziecka. Nie mogłam sobie pozwolić na przyznanie się, że to dziecko będzie się zbliżać i będzie dobrze. Nie mogłem się zrelaksować.
W końcu to się stało
Dwa dni przed porodem urodziłam absolutnie zdrowego 8-funtowego chłopca. Dopiero gdy był tutaj i był bezpieczny, zdałam sobie sprawę, że niepokój pozbawił mnie radości z cudu mojej ciąży.
Żałowałam, że nie wzięłam baby shower. Żałowałem, że nie spędzałem mniej czasu na obsesji na punkcie środków ostrożności, a więcej na rozkoszowaniu się rosnącym brzuchem. Chciałem cofnąć się w czasie i upewnić się, że wszystko będzie dobrze i że dobrze jest być szczęśliwym.
Kiedy 4 lata później odkryłam, że znowu jestem w ciąży, wszystko było inne.
Nadal jadłem zdrowo, unikałem mięsa na lunch i miękkiego sera i zachowywałem normalne środki ostrożności - ale jeśli chciałem od czasu do czasu pączek, zjadłem jednego. Pracowałam do pełnego terminu i wykonywałam prawie każdą aktywność, którą wykonywałam przed zajściem w ciążę. Wiedziałam, że małe ukłucia tu i tam były normalne w czasie ciąży i nie pozwalałam im panikować.
Nie będę udawać, że po drugiej ciąży nadal nie czułam zwiększonego niepokoju. Wciąż się martwiłem, często obsesyjnie. Ale pomimo niepokoju pozwoliłam sobie na radość z ciąży.
Nie czekałem aż po 20 tygodniach, żeby powiedzieć ludziom. Z dumą ogłosiłem to zaraz po naszym 12-tygodniowym badaniu USG i radośnie o tym mówiłem regularnie. Uwielbiałam być w ciąży i ciepło wspominam drugą ciążę. Urodziłam kolejnego zdrowego 8-funtowego chłopca.
Moja druga ciąża nauczyła mnie, że można mieć zaburzenia lękowe i nadal cieszyć się ciążą. Podczas gdy pewien niepokój jest normalny w czasie ciąży, w twoim ciele dzieje się coś wielkiego! - problem stanowi obsesyjne zamartwianie się do tego stopnia, że jest ono nachalne lub uniemożliwia cie cieszenie się ciążą.
Jeśli zauważysz, że odnosi się do mojej pierwszej ciąży, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Nie jesteś sama w tym doświadczeniu, a Twój lekarz może pomóc Ci znaleźć strategie radzenia sobie z lękiem, które są bezpieczne dla ciąży.
Zarządzanie lękiem przed ciążą
Jeśli martwisz się czymś, co nie jest nagłe, zapisz to. Zachowaj listę pytań, które zadasz swojemu lekarzowi lub położnej podczas następnej wizyty - a następnie odpuść. Przed następnym spotkaniem spójrz na listę i sprawdź, czy nadal jesteś zaniepokojony tymi sprawami, a jeśli tak, zapytaj o nie. Obiecuję, że lekarze i położne są przyzwyczajeni do słuchania w książce wszystkich problemów związanych z ciążą. Jestem prawie pewien, że osobiście poprosiłem ich wszystkich.
Spróbuj sobie przypomnieć, że można cieszyć się tym czasem w życiu. To, czy jesteś szczęśliwa, czy nie, nie ma wpływu na wynik ciąży. Odmawianie sobie radości z ciąży nie prowadzi do lepszej ciąży i na odwrót. Jest to trudne, ponieważ lęk jest często irracjonalny. Ale jeśli możesz się o tym upewnić, zrobi to dużą różnicę.
Zaufaj swojej intuicji. Jeśli coś jest nie tak, nie musisz tego lekceważyć jako zwykłego niepokoju. Oceń, czy jest to coś, czym należy się natychmiast zająć. Jeśli czujesz, że należy się tym zająć teraz, na przykład brak ruchu płodu lub cokolwiek innego, co nie wydaje się właściwe, zadzwoń do lekarza lub położnej albo udaj się do szpitala, aby to sprawdzić. Możesz uspokoić umysł, nawet jeśli czujesz z tym paranoję. Ale kiedy już wiesz, że wszystko jest w porządku, spróbuj wrócić do skupienia się na tym, co kochasz w ciąży.
Ciąża może być niesamowitym przeżyciem, nawet jeśli odczuwasz niepokój. Chociaż lęk może osłabić część blasku ciąży, absolutnie możliwe jest jednoczesne odczuwanie niepokoju i podniecenia z powodu wzrastającego w tobie życia.
Heather M. Jones jest pisarką mieszkającą w Toronto. Pisze o rodzicielstwie, niepełnosprawności, obrazie ciała, zdrowiu psychicznym i sprawiedliwości społecznej. Więcej jej prac można znaleźć na jej stronie internetowej.
