Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) jest zaburzeniem neurorozwojowym. Najczęściej diagnozuje się go w dzieciństwie, ale dorośli mogą doświadczyć objawów zaburzenia i zostać zdiagnozowani. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA), około 5 procent dzieci i 2,5 procent dorosłych w Stanach Zjednoczonych ma ADHD. Do najczęstszych objawów ADHD należą:
- niezdolność do skupienia się
- wiercenie się lub skręcanie
- unikanie zadań lub niemożność ich wykonania
- łatwo się rozpraszać
Co powoduje ADHD?
Naukowcom nie udało się zidentyfikować ani jednej przyczyny ADHD. Wydaje się, że kombinacja genów, czynników środowiskowych i prawdopodobnie diety wpływa na prawdopodobieństwo wystąpienia ADHD.
Niektóre badania sugerują, że geny są najważniejszymi czynnikami decydującymi o rozwoju ADHD. W końcu geny są budulcem naszego ciała. Dziedziczymy nasze geny po naszych rodzicach. Podobnie jak wiele zaburzeń lub stanów, ADHD może mieć silny komponent genetyczny. Z tego powodu wielu naukowców koncentruje swoje badania na dokładnych genach odpowiedzialnych za to zaburzenie.
Jeden bliski krewny
Posiadanie członka rodziny z ADHD zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia tego zaburzenia. Dzieci z ADHD zazwyczaj mają rodzica, rodzeństwo lub innego bliskiego krewnego z ADHD. W rzeczywistości, według National Institutes of Health (NIH), co najmniej jedna trzecia ojców, którzy mają lub mieli ADHD, będzie miała dzieci, u których zostanie zdiagnozowane ADHD.
Identyczne bliźniaki
Bliźnięta mają wiele wspólnego: urodziny, tajemnice, rodziców i stopnie. Niestety, dzielą również ryzyko wystąpienia ADHD. Według australijskich badań bliźniaki częściej mają ADHD niż osoby samotne. Ponadto dziecko, które ma identycznego bliźniaka z ADHD, ma duże szanse na rozwój tego zaburzenia.
Brakujące DNA
W przeciwieństwie do potencjalnych środowiskowych przyczyn ADHD, DNA nie można zmienić. Ponieważ badania zawęziły przyczyny ADHD, naukowcy dostrzegają ważną rolę, jaką odgrywa genetyka. Dlatego wiele badań nad ADHD jest poświęconych zrozumieniu genów. W 2010 roku brytyjscy naukowcy zidentyfikowali małe fragmenty DNA, które są zduplikowane lub brakuje w mózgach dzieci z ADHD. Te dotknięte segmenty genetyczne zostały również powiązane z autyzmem i schizofrenią.
Cieńsza tkanka mózgowa
Naukowcy z National Institute of Mental Health (NAMI) zidentyfikowali obszar mózgu, na który może wpływać ADHD. W szczególności naukowcy odkryli, że osoby z ADHD mają cieńszą tkankę w obszarach mózgu związanych z uwagą. Na szczęście badanie wykazało również, że niektóre dzieci z cieńszą tkanką mózgową rozwinęły normalny poziom grubości tkanki wraz z wiekiem. Gdy tkanka stawała się grubsza, objawy ADHD stawały się mniej nasilone.
Dodatkowe czynniki ryzyka ADHD
Oprócz DNA, inne czynniki mogą wpływać na rozwój ADHD. Są to między innymi:
- Narażenie środowiskowe, takie jak ekspozycja na ołów, może zwiększać ryzyko ADHD u dziecka.
- U niewielkiej liczby dzieci, które doznały urazowego uszkodzenia mózgu, może rozwinąć się ADHD.
- Badanie to wykazało, że matki, które palą w ciąży, zwiększają ryzyko rozwoju ADHD u dziecka; kobiety, które piją alkohol i używają narkotyków w czasie ciąży, również narażają swoje dziecko na to zaburzenie.
- Według tego badania niemowlęta urodzone przed terminem porodu częściej mają ADHD, gdy są starsze.
Rodzicom z ADHD
Możesz martwić się przekazaniem genów tej choroby swojemu dziecku. Niestety nie możesz kontrolować, czy Twoje dziecko odziedziczy geny ADHD. Możesz jednak kontrolować, jak bardzo jesteś czujny, jeśli chodzi o potencjalne objawy Twojego dziecka. Pamiętaj, aby powiadomić pediatrę swojego dziecka o swojej osobistej historii ADHD. Im szybciej zdasz sobie sprawę z potencjalnych objawów ADHD u Twojego dziecka, tym szybciej Ty i lekarz dziecka możecie zareagować. Możesz wcześnie rozpocząć leczenie i terapię, co może pomóc dziecku nauczyć się lepiej radzić sobie z objawami ADHD.
