Przegląd
Badacze, lekarze i naukowcy wiedzą dużo o przyczynach łuszczycy. Wiedzą, jak go leczyć, a nawet wiedzą, jak zmniejszyć ryzyko przyszłych zaostrzeń. Jednak do odkrycia jest znacznie więcej.
Wraz ze wzrostem wiedzy na temat tego powszechnego stanu skóry naukowcy opracowują inteligentniejsze leki i skuteczniejsze metody leczenia. Ponadto naukowcy starają się lepiej zrozumieć, dlaczego niektórzy ludzie mają łuszczycę, a inni nie.
Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o planach leczenia i badań łuszczycy.
Biologiczne leki na łuszczycę
Leki biologiczne pochodzą ze źródeł naturalnych, a nie chemicznych. Są bardzo mocne. Biologia zmienia sposób działania układu odpornościowego, powstrzymując go przed wysyłaniem sygnałów zapalnych. Zmniejsza to ryzyko wystąpienia objawów.
Biologics podaje się dożylnie lub przez zastrzyk.
Środki przeciw interleukinie-17 (IL-17)
Interleukina-17 (IL-17) jest cytokiną, rodzajem białka odpornościowego. Wywołuje stan zapalny. Wysokie poziomy IL-17 stwierdzono w zmianach łuszczycowych.
Zatrzymanie białka lub zmniejszenie jego poziomu w organizmie może pomóc w leczeniu łuszczycy. Niektóre leki są skierowane na receptor IL-17 lub samą IL-17. Pomaga to w zapobieganiu reakcji zapalnej.
Niektóre leki anty-IL-17, które zostały zatwierdzone przez Food and Drug Administration (FDA) obejmują:
- sekukinumab (Cosentyx)
- iksekizumab (Taltz)
- brodalumab (Siliq)
Inny lek anty-IL-17, bimekizumab, przechodzi obecnie badania kliniczne III fazy.
Inhibitory IL-12/23
Inhibitory IL-12/23 są ukierunkowane na podjednostkę wspólną dla cytokin IL-12 i IL-23. Obie cytokiny biorą udział w szlakach zapalnych związanych z łuszczycą.
Ustekinumab (Stelara) to inhibitor IL-12/23 zatwierdzony przez FDA do leczenia łuszczycy.
Inhibitory IL-23
Inhibitory IL-23 są ukierunkowane na określoną podjednostkę IL-23. Te inhibitory mogą następnie skutecznie blokować wykonywanie funkcji białka.
Niektóre zatwierdzone przez FDA inhibitory IL-23 to:
- guselkumab (Tremfya)
- tyldrakizumab (Ilumya)
- risankizumab (Skyrizi)
Inhibitory JAK
Białka JAK znajdują się w komórkach i są związane z receptorami na powierzchni komórki. Wiązanie się cząsteczek - takich jak cytokiny - z receptorem powoduje zmianę kształtu cząsteczki. To aktywuje białka JAK i inicjuje szlaki sygnałowe, które mogą być zaangażowane w stan zapalny.
Inhibitory JAK działają, aby uniemożliwić prawidłowe funkcjonowanie białek JAK. Leki te są dostępne jako środki doustne, co różni się od innych leków biologicznych.
Przykładem inhibitora JAK jest tofacytynib (Xeljanz). Chociaż ten lek jest obecnie zatwierdzony do leczenia łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS), nie został jeszcze zatwierdzony do leczenia łuszczycy. Niektóre badania wykazały, że jest to skuteczne leczenie łuszczycy.
Inhibitory TNF-a
TNF-a jest również cytokiną prozapalną. Zmiany łuszczycowe zawierają podwyższone poziomy TNF-a.
Istnieje kilka zatwierdzonych przez FDA inhibitorów TNF-a, takich jak:
- etanercept (Enbrel)
- infliksymab (Remicade)
- adalimumab (Humira)
- certolizumab (Cimzia)
Nowe leki na łuszczycę
Inne nowe metody leczenia łuszczycy, które są na horyzoncie, obejmują:
Inhibitory kinazy tyrozynowej 2 (TYK2)
Podobnie jak białka JAK, białka TYK2 są zlokalizowane w komórkach i są związane z receptorami zlokalizowanymi na powierzchni komórki. Mogą aktywować szlaki sygnalizacji komórkowej, gdy białka, takie jak IL-12 lub IL-23, wiążą się z receptorem. Jako takie, hamowanie aktywności TYK2 może być korzystne w leczeniu łuszczycy.
Jednym z inhibitorów TYK2, który jest obecnie poddawany testom bezpieczeństwa i skuteczności w leczeniu łuszczycy, jest drobnocząsteczkowy BMS-986165. Wiąże się z określoną częścią białka TYK2, uniemożliwiając jego prawidłowe funkcjonowanie.
Badanie kliniczne II fazy dotyczyło osób z łuszczycą plackowatą o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. Wyniki pokazały, że doustny BMS-986165 miał niewiele poważnych skutków ubocznych i leczył łuszczycę lepiej niż placebo.
Obecnie trwa rekrutacja do badania klinicznego III fazy. W fazie III badacze porównają działanie BMS-986165 z placebo i apremilastem (Otezla).
Leczenie miejscowe
Oprócz leków do wstrzykiwań i doustnych naukowcy szukają również nowych miejscowych metod leczenia.
W rumuńskim badaniu oceniano zastosowanie naturalnych produktów dr Michaelsa w leczeniu łagodnej do ciężkiej łuszczycy plackowatej. Produkty Dr. Michaels są również sprzedawane pod marką Soratinex.
Większość uczestników zaobserwowała umiarkowaną lub znakomitą poprawę, gdy produkty były nakładane na zmiany skórne i owłosione głowy dwa razy dziennie. Jednak leczenie spowodowało skutki uboczne, takie jak swędzenie i zapalenie mieszków włosowych.
Badania nad łuszczycą i chorobami autoimmunologicznymi
Te nowe metody leczenia są ekscytujące, ale to nie wszystko, co dzieje się w dziedzinie badań nad łuszczycą. Naukowcy próbują zrozumieć, jak choroba zachodzi w organizmie człowieka.
Łuszczyca jest chorobą autoimmunologiczną. Dzieje się tak z powodu nieprawidłowego działania układu odpornościowego organizmu. Twój układ odpornościowy jest zaprojektowany do wykrywania, zatrzymywania i pokonywania atakujących bakterii i wirusów. Kiedy masz chorobę autoimmunologiczną, twój układ odpornościowy zaczyna atakować zdrowe komórki.
Naukowcy próbują zrozumieć, dlaczego rozwijają się choroby autoimmunologiczne. Badania nad innymi chorobami autoimmunologicznymi pomogą również osobom z łuszczycą. Im więcej wiadomo o chorobach autoimmunologicznych, tym lepsze będą terapie i rokowania dla każdego.
Zaproponowano następujące teorie dotyczące roli układu odpornościowego w inicjacji łuszczycy:
- Komórki dendrytyczne rozpoznają białka uwalniane przez komórki skóry w odpowiedzi na uraz, stres lub infekcję. Komórka dendrytyczna to rodzaj komórki odpornościowej.
- Komórki dendrytyczne stają się aktywne i zaczynają wydzielać cytokiny - takie jak IL-12 i IL-23 - które sprzyjają wzrostowi i rozwojowi komórek T. Komórka AT to kolejny specyficzny typ komórki odpornościowej.
- Odpowiedź komórek T pomaga napędzać stan zapalny i wzrost komórek skóry związanych z łuszczycą.
Badania nad łuszczycą i genami
Historia łuszczycy w rodzinie jest jednym z największych czynników ryzyka tej choroby. Jeśli jeden lub oboje twoi rodzice mają łuszczycę, ryzyko jest znacznie wyższe. Naukowcy odkryli wiele genów, które biorą udział w przekazywaniu choroby z pokolenia na pokolenie.
Badania zidentyfikowały lokalizację „podatności na łuszczycę” na chromosomie 6 ludzkiego genomu. W całym genomie ludzkim zidentyfikowano dodatkowe genetyczne czynniki ryzyka. Geny są związane z funkcją skóry i odpowiedzią immunologiczną.
Jednak nie u każdego z rodzinną historią łuszczycy się to rozwinie. Naukowcy próbują określić, co zwiększa prawdopodobieństwo rozwoju choroby u danej osoby i co można zrobić, aby powstrzymać rodziców przed przekazywaniem tych genów.
Więcej nowych badań dotyczących łuszczycy
Badacze zwracają również szczególną uwagę na te obszary:
System nerwowy
Łuszczące się, czerwone zmiany i biało-srebrne płytki są najbardziej rozpoznawalnym aspektem łuszczycy. Ból i swędzenie są również bardzo częste. Naukowcy badają, co powoduje ten ból i swędzenie oraz co można zrobić, aby powstrzymać te odczucia.
W niedawnym badaniu na mysim modelu łuszczycy zastosowano leczenie chemiczne w celu zubożenia nerwów czuciowych związanych z bólem. Naukowcy odkryli, że myszy wykazywały mniej stanów zapalnych, zaczerwienień i dyskomfortu. Oznacza to, że nerwy czuciowe mogą odgrywać rolę w zapaleniu i dyskomforcie związanym z łuszczycą.
Tworzenie komórek skóry
Jeśli masz łuszczycę, Twój układ odpornościowy omyłkowo atakuje komórki skóry. Powoduje to bardzo szybkie wytwarzanie komórek skóry.
Twoje ciało nie ma czasu na naturalną eliminację tych komórek, więc na powierzchni skóry pojawiają się zmiany. Naukowcy mają nadzieję, że zrozumienie, w jaki sposób powstają komórki skóry, pomoże im przerwać ten proces i powstrzymać niekontrolowane tworzenie się komórek skóry.
W jednym z ostatnich badań przyjrzano się różnicom w regulacji genów między zdrowymi komórkami skóry a komórkami skóry w zmianach łuszczycowych. W porównaniu ze zdrowymi komórkami skóry, populacje komórek ze zmian łuszczycowych wykazywały większą ekspresję genów związanych ze wzrostem komórek, stanem zapalnym i odpowiedzią immunologiczną.
Mikrobiom skóry
Mikrobiom składa się ze wszystkich mikroorganizmów występujących w określonym środowisku. Badacze ostatnio zainteresowali się tym, jak różne mikrobiomy ludzkiego ciała, takie jak te w przewodzie pokarmowym, mogą wpływać na różne choroby lub stany.
Czy mikrobiom skóry może odgrywać rolę w łuszczycy?
W jednym z ostatnich badań porównano mikroby na skórze zdrowych osób z tymi na skórze osób z łuszczycą. Okazało się, że te dwie społeczności drobnoustrojów były bardzo różne.
Mikroby występujące na skórze osób z łuszczycą były bardziej zróżnicowane i miały więcej gatunków bakterii, takich jak Staphylococcus aureus, co może prowadzić do nasilonego stanu zapalnego.
Choroby współistniejące łuszczycy
Choroba współistniejąca występuje wtedy, gdy występuje jeden lub więcej dodatkowych warunków ze stanem podstawowym. Osoby z łuszczycą są bardziej narażone na rozwój pewnych schorzeń. Obejmują one:
- choroba serca
- wysokie ciśnienie krwi
- cukrzyca typu 2
- otyłość
- artretyzm
Naukowcy chcą zrozumieć związek między łuszczycą a tymi stanami w nadziei, że zapobiegną ich wystąpieniu u osób z łuszczycą.
W badaniu z 2017 r. Na prawie 470 000 Amerykanów chorych na łuszczycę przyjrzano się najczęściej występującym chorobom współistniejącym. Do najczęstszych należały:
- wysokie stężenie lipidów we krwi
- wysokie ciśnienie krwi
- depresja
- cukrzyca typu 2
- otyłość
Na wynos: postęp wymaga czasu
Wszystkie te obszary badań są bardzo obiecujące. Jednak postęp nie zostanie osiągnięty z dnia na dzień. Naukowcy i organizacje wspierające codziennie pracują nad odkrywaniem nowych metod leczenia łuszczycy.
W rzeczywistości w 2019 roku National Psoriasis Foundation (NPF) zorganizowała swoje pierwsze sympozjum Cure. Celem tego spotkania było zgromadzenie lekarzy i badaczy w celu omówienia sposobów leczenia, zapobiegania, a nawet leczenia łuszczycy. Organizatorzy mają nadzieję, że to spotkanie umysłów pomoże w zachęcaniu do nowych postępów lub odkryć w tej dziedzinie.
