Zrozumienie choroby afektywnej dwubiegunowej
Jeśli twój rodzic jest chory, może to mieć trwały wpływ na najbliższą rodzinę. Jest to szczególnie ważne, jeśli twój rodzic ma trudności z radzeniem sobie z chorobą. W zależności od ciężkości choroby może to wpływać na poziom opieki, jaką może zapewnić Twój rodzic. Może zajść potrzeba, aby ktoś inny wkroczył.
W tym czasie ważne jest, abyście Ty i Twój rodzic otrzymywali wsparcie. Dzieci mogą mieć pytania o to, przez co przechodzi ich rodzic, i ważne jest, aby zachować otwartą linię komunikacji.
Choroba afektywna dwubiegunowa to choroba psychiczna, która wpływa na sposób myślenia i działania człowieka. Zwykle obejmuje epizody skrajnych zmian nastroju.
Wzloty emocjonalne to zazwyczaj okresy czystego uniesienia i podniecenia trwające co najmniej siedem dni. Dołki emocjonalne mogą przynosić poczucie beznadziejności lub utratę zainteresowania czynnościami, które zazwyczaj lubisz. Te przesunięcia mogą nastąpić w dowolnym momencie i trwać co najmniej dwa tygodnie.
Co powoduje chorobę afektywną dwubiegunową?
Naukowcy nie są pewni, co powoduje chorobę afektywną dwubiegunową. Ale istnieje kilka uznanych czynników, w tym:
- fizyczne różnice w mózgu
- zaburzenia równowagi chemicznej w mózgu
- genetyka
Naukowcy wiedzą, że choroba afektywna dwubiegunowa występuje w rodzinach. Jeśli Twój rodzic lub rodzeństwo cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową, ryzyko rozwoju choroby wzrasta. Nie oznacza to jednak, że automatycznie rozwiniesz zaburzenie, jeśli ma je jedno z twoich rodziców. U większości dzieci, które w rodzinie chorowały na chorobę afektywną dwubiegunową, choroba nie rozwinie się.
Jaki wpływ może mieć na Ciebie posiadanie rodzica z chorobą afektywną dwubiegunową?
Jeśli twój rodzic nie radzi sobie dobrze ze swoją chorobą, możesz doświadczyć niestabilnego lub chaotycznego życia domowego. Może to mieć szkodliwy wpływ na zdolność radzenia sobie z problemami w domu, w szkole i w pracy.
Dzieci lub inni członkowie rodziny mogą:
- mają trudności w relacjach poza rodziną
- mają nadmierną odpowiedzialność już w młodym wieku
- mieć stres finansowy
- mają problemy zdrowotne związane z niepokojem emocjonalnym
- mają ekstremalny poziom stresu lub niepokoju
Typowe jest również, że dzieci rodziców chorych zastanawiają się, czy zachorują na tę chorobę, czy też będą odpowiedzialne za opiekę nad członkami rodziny przez całe życie.
Odpowiedzi na pytania, które możesz mieć
Ponieważ choroba afektywna dwubiegunowa może powodować dramatyczne zmiany w osobowości rodziców, pytania są normalne. Oto odpowiedzi na niektóre z pytań, które możesz mieć:
Czy mnie to też spotka?
Chociaż prawdą jest, że choroba afektywna dwubiegunowa występuje w rodzinach, dziecko, którego rodzic ma chorobę afektywną dwubiegunową, nadal jest bardziej prawdopodobne, że nie będzie chorowało, niż ma ją mieć. Nawet bycie identycznym bliźniakiem osoby z chorobą afektywną dwubiegunową nie oznacza automatycznie, że ją dostaniesz.
Nikt nie może być pewien, czy zachoruje na to zaburzenie, ale nie można go złapać w taki sam sposób, jak można złapać przeziębienie lub grypę.
Jeśli czujesz, że jesteś zestresowany lub masz trudności z kontrolowaniem swoich uczuć, porozmawiaj z lekarzem lub inną osobą, której ufasz.
Czy zrobiłem coś, aby to się stało?
Nie. Jest wiele rzeczy, które mogą przyczynić się do choroby afektywnej dwubiegunowej. Coś, co zrobiłeś lub czego nie zrobiłeś, nie jest jednym z nich.
Chociaż objawy twojego rodzica mogą się zmieniać, polepszać lub pogarszać z czasem, możliwe, że mieli do czynienia z zaburzeniem, zanim jeszcze się urodziłeś. Typowy wiek zachorowania to 25 lat.
Jaka jest różnica między nastrojem maniakalnym a depresyjnym?
Jeśli Twój rodzic ma epizod manii, może:
- mają trudności ze snem, chociaż mogą zgłaszać uczucie „dobrego wypoczęcia” już po 30 minutach snu
- mówić bardzo szybko
- idą na zakupy z lekkomyślnym szacunkiem, jak zapłacą za zakupione przedmioty
- łatwo się rozpraszać
- być zbyt energicznym
Jeśli Twój rodzic przeżywa epizod depresji, może:
- dużo spać
- nie bądź zbyt rozmowny
- rzadziej wychodzić z domu
- nie iść do pracy
- wydają się smutne lub przygnębione
Podczas tych epizodów mogą również wystąpić inne objawy, dlatego ważne jest, aby znać te objawy.
Czy kiedykolwiek się poprawią?
Choroba afektywna dwubiegunowa nie jest uleczalna, ale można ją leczyć. Jeśli Twój rodzic przyjmuje leki i regularnie odwiedza lekarza, jest bardziej prawdopodobne, że objawy są pod kontrolą.
Co mam zrobić, jeśli się martwię?
Należy pamiętać, że każdy jest inny. Niektóre osoby z chorobą afektywną dwubiegunową mogą nie chcieć rozmawiać o swoim stanie, a inne mogą być bardzo otwarte na temat tego, czego doświadczają.
Jednym ze sposobów, w jaki możesz pomóc rodzicowi, jest poinformowanie kogoś, jeśli czujesz, że potrzebujesz pomocy w radzeniu sobie ze swoimi uczuciami lub jeśli masz pytania dotyczące tego, co się dzieje.
Możesz także współpracować z rodzicem lub lekarzem, aby opracować plan na wypadek wystąpienia epizodu. Ważne jest, aby wiedzieć, czego się spodziewać, co robić i do kogo zadzwonić.
Wezwij pomoc tak szybko, jak to możliwe, jeśli boisz się o siebie lub swojego rodzica. Jeśli masz numer ich lekarza, możesz zadzwonić do niego, pod numer 911 lub do lokalnych służb ratunkowych.
Jaka pomoc jest dostępna dla dzieci i rodzin?
Każdego roku choroba afektywna dwubiegunowa dotyka około 5,7 milionów dorosłych Amerykanów, co stanowi około 2,6 procent populacji. Oznacza to, że twój rodzic nie jest sam - i ty też. Dostępnych jest wiele opcji wsparcia, które pomogą członkom rodziny lepiej zrozumieć, jak pomóc ukochanej osobie, a także jak dbać o siebie.
Dostępne są fora internetowe i grupy wsparcia, a także osobiste sesje grupowe z innymi osobami przechodzącymi przez to samo. Oto kilka zasobów, z których możesz skorzystać:
Tutaj do pomocy
HeretoHelp to grupa organizacji non-profit zajmujących się zdrowiem psychicznym i uzależnieniami, które współpracują, aby pomóc pacjentom i rodzinom w rozwiązywaniu problemów ze zdrowiem psychicznym.
Oferują one zestaw narzędzi online, który zawiera wskazówki dotyczące zrozumienia chorób psychicznych, komunikacji i umiejętności rozwiązywania problemów związanych z tym problemem. Podają również sugestie dla członków rodziny, jak radzić sobie ze stresem.
Depression and Bipolar Support Alliance (DBSA)
DBSA to kolejny dostępny zasób online dla dzieci rodziców z chorobą afektywną dwubiegunową. Ta organizacja zapewnia informacje o osobistych grupach wsparcia. Prowadzą również zaplanowane internetowe grupy wsparcia dla tych, którzy nie mają możliwości osobistego spotkania lub czują się bardziej komfortowo w interakcji z ludźmi online. Rówieśnicy prowadzą te grupy.
Terapia
Dzieci rodziców z chorobą afektywną dwubiegunową mogą również skorzystać z psychoterapii jeden na jednego. Jeśli czujesz się przytłoczony, zestresowany lub możesz skorzystać z większej liczby konsultacji, skonsultuj się z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej i firmą ubezpieczeniową w sprawie lokalnych dostawców.
Terapia skoncentrowana na rodzinie (FFT) jest przydatna zarówno dla rodzica, jak i członków rodziny w radzeniu sobie z chorobą i jej skutkami. Przeszkolony terapeuta prowadzi sesje FFT.
National Suicide Prevention Lifeline
Jeśli Ty lub Twój rodzic znajdujecie się w kryzysie, istnieje ryzyko samookaleczenia lub zranienia kogoś innego lub rozważacie samobójstwo, zadzwoń do National Suicide Prevention Lifeline pod numer 1-800-273-8255. Połączenia są bezpłatne, poufne i dostępne 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu.
Perspektywy
Nie ma lekarstwa na chorobę afektywną dwubiegunową, a doświadczenia ludzi z chorobą są różne. Przy odpowiednim leczeniu można skutecznie leczyć stan. W miarę starzenia się twoich rodziców mogą mieć mniej epizodów maniakalnych i więcej epizodów depresyjnych. To również może być zarządzane przez przeszkolonego pracownika służby zdrowia.
Twój rodzic prawdopodobnie odniesie korzyści z połączenia psychoterapii i leków przez całe życie. Pomocne może być przechowywanie wykresu dokumentującego:
- nastroje
- objawy
- zabiegi
- wzorce snu
- inne wydarzenia życiowe
Może to pomóc rodzinie zauważyć, że objawy ulegną zmianie lub powrócą.
