Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby
Jednego z pierwszych razy ubrałem się w kolorowy, kapryśny strój - w tęczowe skarpetki do kolan w paski i fioletową tutu - poszedłem do centrum handlowego z dwoma najlepszymi przyjaciółmi.
Kiedy przedzieraliśmy się przez różne kioski z biżuterią i sklepy odzieżowe, kupujący i pracownicy odwrócili się, by na mnie spojrzeć. Czasami werbalnie komplementowali mój strój, innym razem szydzili ze mnie i obrażali mój styl.
Moi przyjaciele byli zaskoczeni, nie przyzwyczajeni do tak dużej uwagi jak gimnazjaliści, ale wydało mi się to znajome. To było dalekie od pierwszego razu, kiedy się na mnie gapiłem.
Zdiagnozowano u mnie autyzm jako dziecko. Przez całe moje życie ludzie patrzyli na mnie, szeptali o mnie i publicznie komentowali mnie (lub moich rodziców), ponieważ machałem rękami, kręciłem stopami, miałem trudności z chodzeniem po schodach i zejście z nich lub wyglądałem na całkowicie zagubionego W tłumie.
Więc kiedy założyłem tę tęczowe podkolanówki, nie zamierzałem, aby były sposobem na zaakceptowanie autyzmu we wszystkich jego formach - ale w momencie, gdy zdałem sobie sprawę, że ludzie patrzą na mnie z powodu tego, jak jestem ubrany, oto co stało się.
Moda jako szczególne zainteresowanie
Moda nie zawsze była dla mnie taka ważna.
Zaczęłam ubierać się w kolorowe stroje, kiedy miałam 14 lat, żeby przetrwać długie dni ósmej klasy spędzone na zastraszaniu za wychowywanie się jako queer.
Ale jasne, zabawne ubrania szybko stały się moim szczególnym zainteresowaniem. Większość osób z autyzmem ma jeden lub więcej szczególnych zainteresowań, które są intensywnymi, namiętnymi zainteresowaniami określoną rzeczą.
Im bardziej skrupulatnie planowałem swoje codzienne stroje i zbierałem nowe wzorzyste skarpetki i brokatowe bransoletki, tym szczęśliwszy byłem. Badania wykazały, że kiedy dzieci ze spektrum autyzmu mówią o swoich szczególnych zainteresowaniach, ich zachowanie, komunikacja oraz umiejętności społeczne i emocjonalne ulegają poprawie.
Dzielenie się ze światem moim zamiłowaniem do ekscentrycznej mody poprzez codzienne noszenie jej sprawiało i nadal sprawia mi radość.
Tak jak w nocy, kiedy łapałem peron do domu, starsza kobieta zatrzymała mnie, żeby zapytać, czy jestem na przedstawieniu.
Albo moment, w którym ktoś tryskał o moim stroju swojemu koledze obok.
Albo nawet ci nieznajomi wielokrotnie prosili o moje zdjęcie, ponieważ podoba im się to, co mam na sobie.
Kapryśna odzież działa teraz jako forma akceptacji i dbania o siebie
Rozmowy o autystycznym zdrowiu często koncentrują się na leczeniu i terapiach medycznych, takich jak terapia zajęciowa, fizjoterapia, trening w miejscu pracy i terapia poznawczo-behawioralna.
Ale tak naprawdę te rozmowy powinny mieć bardziej holistyczne podejście. A dla mnie moda jest częścią tego podejścia. Kiedy więc łączę zabawne stroje i zakładam je, jest to forma dbania o siebie: decyduję się zaangażować w coś, co kocham, co nie tylko daje mi poczucie radości, ale i akceptację.
Moda pomaga mi też uniknąć przeciążenia sensorycznego. Na przykład, jako osoba z autyzmem, wydarzenia takie jak wydarzenia zawodowe mogą być nieco przytłaczające. Trzeba przeanalizować wiele trudnych danych sensorycznych, od jasnego światła i zatłoczonych pokoi po niewygodne siedzenia.
Ale noszenie wygodnego - i trochę kapryśnego stroju - pomaga mi ćwiczyć uważność i pozostać uziemionym. Jeśli czuję się oszołomiony, mogę spojrzeć na moją sukienkę z konika morskiego i bransoletkę z rybą i przypomnieć sobie proste rzeczy, które sprawiają mi radość.
Na niedawnym wydarzeniu, na którym robiłbym relacje w mediach społecznościowych dla lokalnego kręgu w Bostonie, założyłem średniej długości czarno-białą sukienkę w paski, niebieską marynarkę przykrytą parasolami, obrotową torebkę na telefon i złote trampki z brokatem. i wyszedł za drzwi. Przez całą noc mój strój i fioletowe włosy ombre przyciągały komplementy od pracowników organizacji non-profit i dawały obecność członków kręgu.
Przypomniało mi to, że dokonywanie wyborów, które dają mi siłę, nawet tak małych jak kolorowe włosy, są potężnymi narzędziami pewności siebie i wyrażania siebie.
Nie muszę wybierać między byciem sobą a byciem postrzeganym tylko jako diagnoza. Mogę być jednym i drugim.
To, co kiedyś było mechanizmem radzenia sobie, przekształciło się w autoekspresję
Podczas gdy moda zaczęła się jako mechanizm radzenia sobie, powoli ewoluowała w tryb pewności siebie i wyrażania siebie. Ludzie często kwestionują mój wybór stylu, pytając, czy to jest wiadomość, którą chcę przekazać światu - zwłaszcza światu zawodowemu - o tym, kim jestem.
Czuję, że nie mam innego wyboru niż powiedzieć tak.
Jestem autystyczny. Zawsze będę się wyróżniać. Zawsze będę widzieć świat i komunikować się trochę inaczej niż ludzie bez autyzmu wokół mnie, niezależnie od tego, czy oznacza to wstawanie w środku pisania tego eseju, aby zrobić 10-minutową przerwę w tańcu i machać rękami, czy tymczasowo tracę zdolność komunikacji werbalnej, kiedy mój mózg jest przytłoczony.
Jeśli mam być inny bez względu na wszystko, wolałbym być inny w sposób, który sprawia mi radość.
Nosząc sukienkę pokrytą tęczowymi książkami, utwierdzam się w przekonaniu, że jestem dumna z tego, że jestem autystyczna - że nie muszę zmieniać tego, kim jestem, aby dopasować się do standardów innych ludzi.
Alaina Leary jest redaktorką, menedżerem mediów społecznościowych i pisarką z Bostonu w stanie Massachusetts. Obecnie jest asystentką redaktora Equally Wed Magazine i redaktorką mediów społecznościowych w organizacji non-profit We Need Diverse Books.
