Mój syn przyszedł na ten świat krzycząc 15 lutego 2019 roku. Miał zdrowe płuca, małe i mocne ciało, a mimo że był 2 tygodnie wcześniej był „zdrowej” wielkości i wagi.
Natychmiast się związaliśmy.
Złapał bez problemu. Był na mojej piersi, zanim moje szwy zostały zamknięte.
Uznałem, że to dobry znak. Walczyłem z moją córką. Nie wiedziałem, gdzie ją umieścić ani jak ją przytulić, a niepewność mnie niepokoiła. Jej płacz ciął jak milion sztyletów, a ja czułem się jak porażka - „zła mama”.
Ale godziny spędzone w szpitalu z synem były (ośmielę się powiedzieć) przyjemne. Byłem spokojny i opanowany. Było nie tylko dobrze, było świetnie.
Pomyślałem, że wszystko będzie dobrze. Miałem wyzdrowieć.
Jednak wraz z upływem tygodni i brakiem snu sytuacja się zmieniła. Mój nastrój się zmienił. Zanim się zorientowałem, sparaliżował mnie niepokój, smutek i strach. Rozmawiałem z moim psychiatrą o podniesieniu moich leków.
Nie było łatwego rozwiązania
Dobra wiadomość była taka, że moje leki przeciwdepresyjne można było dostosować. Zostały uznane za „zgodne” z karmieniem piersią. Jednak moje leki przeciwlękowe były nie do przyjęcia, podobnie jak moje stabilizatory nastroju, które - ostrzegł mój lekarz - mogą być problematyczne, ponieważ przyjmowanie samych leków przeciwdepresyjnych może wywołać manię, psychozę i inne problemy u osób z chorobą afektywną dwubiegunową. Ale po rozważeniu korzyści i ryzyka zdecydowałem, że niektóre leki są lepsze niż brak leków.
Przez jakiś czas było dobrze. Mój nastrój poprawił się iz pomocą psychiatry opracowałem solidny plan samoopieki. A ja nadal karmiłam piersią, co uważałam za prawdziwą wygraną.
Ale zacząłem tracić kontrolę wkrótce po tym, jak mój syn skończył 6 miesięcy. Więcej piłem, a mniej spałem. Moje biegi trwały od 3 do 6 mil w ciągu nocy, bez ćwiczeń, przygotowań i treningu.
Wydawałem impulsywnie i frywolnie. W ciągu 2 tygodni kupiłam wiele strojów i absurdalną ilość kartonów, skrzyń i pojemników, aby „uporządkować” mój dom - próbować przejąć kontrolę nad swoją przestrzenią i życiem.
Kupiłem pralkę i suszarkę. Zainstalowaliśmy nowe rolety i rolety. Mam dwa bilety na przedstawienie na Broadwayu. Zarezerwowałem krótkie rodzinne wakacje.
Podejmowałem też więcej pracy, niż mogłem znieść. Jestem niezależnym pisarzem i przeszedłem od zgłaszania 4 lub 5 artykułów tygodniowo do ponad 10. Ale ponieważ moje myśli były pędzące i chaotyczne, najbardziej potrzebne były poprawki.
Miałem plany i pomysły, ale walczyłem z realizacją.
Wiedziałem, że powinienem zadzwonić do lekarza. Wiedziałem, że tego szalonego tempa nie jestem w stanie utrzymać i że w końcu się rozbiję. Moja zwiększona energia, pewność siebie i charyzma zostałyby pochłonięte przez depresję, ciemność i wyrzuty sumienia po hipomanii, ale bałam się, ponieważ wiedziałam również, co będzie oznaczać to wezwanie: będę musiała przestać karmić piersią.
To było coś więcej niż tylko karmienie piersią
Mój 7-miesięczny syn musiałby zostać natychmiast odstawiony od piersi, tracąc pożywienie i komfort, który we mnie znajdował. Jego mama.
Ale prawda jest taka, że tracił mnie z powodu mojej choroby psychicznej. Mój umysł był tak rozproszony i przemieszczony, że on (i moja córka) nie dostali uważnej ani dobrej matki. Nie dostali takiego rodzica, na jakiego zasługują.
Poza tym byłam karmiona mieszanką. Mój mąż, brat i matka byli karmieni mieszanką i wszyscy wyszliśmy w porządku. Formuła dostarcza dzieciom składników odżywczych potrzebnych do wzrostu i rozwoju.
Czy to ułatwiło moją decyzję? Nie.
Nadal czułam ogromną ilość winy i wstydu, ponieważ „pierś jest najlepsza”, prawda? To znaczy, tak mi powiedziano. W to uwierzyłem. Ale korzyści odżywcze mleka matki nie mają większego znaczenia, jeśli mama nie jest zdrowa. Jeśli nie jestem zdrowy.
Mój lekarz wciąż przypomina mi, że muszę najpierw założyć maskę tlenową. I ta analogia ma swoje zalety i jest taka, którą badacze dopiero zaczynają rozumieć.
Niedawny komentarz w czasopiśmie Nursing for Women's Health postuluje więcej badań nad stresem matczynym, związanym nie tylko z karmieniem piersią, ale także z intensywną presją wywieraną na matki, aby karmiły swoje dzieci.
„Potrzebujemy więcej badań na temat tego, co dzieje się z osobą, która chce karmić piersią, a która nie może. Co oni czują? Czy to czynnik ryzyka depresji poporodowej?” - zapytała Ana Diez-Sampedro, autorka artykułu i profesor kliniczny na Florida International University Nicole Wertheim College of Nursing & Health Sciences.
„Uważamy, że karmienie piersią jest najlepszą opcją” - kontynuuje Diez-Sampedro. „Ale tak nie jest w przypadku niektórych matek”. W moim przypadku tak nie było.
Dlatego ze względu na siebie i moje dzieci odstawiam dziecko od piersi. Kupuję butelki, gotowe do spożycia proszki i gotowe do spożycia receptury. Wracam do moich leków na zdrowie psychiczne, ponieważ zasługuję na bycie bezpiecznym, stabilnym i zdrowym. Moje dzieci zasługują na matkę, która jest zaangażowana i zdrowa na ciele i umyśle, i aby być taką osobą, potrzebuję pomocy.
Potrzebuję moich leków.
Kimberly Zapata jest matką, pisarką i zwolenniczką zdrowia psychicznego. Jej prace pojawiły się na kilku stronach, w tym w Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health i Scary Mommy - żeby wymienić tylko kilka - a kiedy jej nos nie jest pochowany w pracy (lub dobrej książce), Kimberly wolny czas spędza na prowadzeniu organizacji non-profit Greater Than: Illness, której celem jest wspieranie dzieci i młodych dorosłych borykających się z chorobami psychicznymi. Obserwuj Kimberly na Facebooku lub Twitterze.
