Mam wrzodziejące zapalenie jelita grubego, formę nieswoistego zapalenia jelit, które spowodowało perforację jelita, co oznacza, że musiałem chirurgicznie usunąć jelito grube i dostałem worek stomijny.
Dziesięć miesięcy później miałem odwrócenie zwane zespoleniem krętniczo-odbytniczym, co oznacza, że moje jelito cienkie zostało połączone z odbytnicą, aby umożliwić mi ponowne pójście do toalety „normalnie”.
Tyle, że to nie wyszło tak.
Mój nowy normalny stan to korzystanie z toalety od 6 do 8 razy dziennie i cierpienie na przewlekłą biegunkę, ponieważ nie mam już okrężnicy, która tworzy stolec. Oznacza to radzenie sobie z bliznami i bólami brzucha oraz sporadycznymi krwawieniami z odbytu z obszarów objętych stanem zapalnym. Oznacza to odwodnienie z powodu niemożności prawidłowego wchłaniania składników odżywczych przez mój organizm i zmęczenie z powodu choroby autoimmunologicznej.
Oznacza to również łatwe życie, kiedy tego potrzebuję. Biorę dzień wolny od pracy, kiedy muszę odpocząć, ponieważ nauczyłem się, że jestem bardziej proaktywny i kreatywny, kiedy się nie wypalam.
Nie czuję się już winny, że wziąłem dzień chorobowy, ponieważ wiem, że moje ciało potrzebuje tego, aby dalej funkcjonować.
Oznacza to anulowanie planów, gdy jestem zbyt zmęczony, aby porządnie się wyspać. Tak, może to zawodzić ludzi, ale nauczyłem się również, że ci, którzy cię kochają, będą chcieli dla ciebie tego, co najlepsze i nie będą mieli nic przeciwko, jeśli nie możesz spotkać się na kawie.
Choroba przewlekła oznacza konieczność dbania o siebie - szczególnie teraz, gdy jestem w ciąży, ponieważ opiekuję się dwojgiem.
Dbanie o siebie przygotowało mnie do opieki nad dzieckiem
Odkąd ogłosiłem moją ciążę w 12. tygodniu, miałem wiele różnych odpowiedzi. Oczywiście ludzie gratulowali, ale pojawił się też napływ pytań, takich jak „Jak sobie z tym poradzisz?”
Ludzie zakładają, że ponieważ moje ciało przeszło tak dużo medycyny, nie poradzę sobie z ciążą i noworodkiem.
Ale ci ludzie się mylą.
W rzeczywistości przechodzenie przez tak wiele zmusiło mnie do stania się silniejszym. Zmusiło mnie to do szukania numeru jeden. A teraz tym numerem jeden jest moje dziecko.
Nie wierzę, że moja przewlekła choroba wpłynie na mnie jako na matkę. Tak, mogę mieć ciężkie dni, ale mam szczęście, że mam wspierającą rodzinę. Upewnię się, że poproszę o wsparcie i wezmę je, kiedy tego potrzebuję - i nigdy się tego nie wstydzę.
Ale wielokrotne operacje i radzenie sobie z chorobą autoimmunologiczną uczyniły mnie odpornym. Nie wątpię, że czasami będzie ciężko, ale wiele młodych mam boryka się z noworodkami. To nic nowego.
Tak długo musiałem myśleć o tym, co jest dla mnie najlepsze. I wielu ludzi tego nie robi.
Wiele osób mówi „tak” na rzeczy, których nie chce robić, je rzeczy, których nie chce jeść, spotyka się z ludźmi, których nie chcą widzieć. Podczas gdy lata przewlekłej choroby sprawiły, że jestem w pewnych formach „samolubna”, co uważam za dobrą rzecz, ponieważ zdobyłem siłę i determinację, by zrobić to samo dla mojego dziecka.
Będę silną, odważną matką i będę mówić głośno, kiedy coś mi nie odpowiada. Odezwę się, kiedy czegoś będę potrzebować. Powiem za siebie.
Ja też nie czuję się winna zajścia w ciążę. Nie mam wrażenia, że mojemu dziecku nic nie umknie.
Z powodu moich operacji powiedziano mi, że nie będę w stanie zajść w ciążę w sposób naturalny, więc było to kompletnym zaskoczeniem, gdy stało się to nieplanowane.
Z tego powodu postrzegam to dziecko jako moje cudowne dziecko, a one doświadczą jedynie dozgonnej miłości i wdzięczności, że są moje.
Moje dziecko będzie szczęśliwe, mając mamę taką jak ja, ponieważ nigdy nie doświadczy innego rodzaju miłości, jak ta, którą im dam.
Myślę, że w pewnym sensie przewlekła choroba będzie miała pozytywny wpływ na moje dziecko. Będę mógł ich uczyć o ukrytych niepełnosprawnościach i nie oceniać książki po okładce. Będę w stanie nauczyć ich empatii i współczucia, ponieważ nigdy nie wiadomo, przez co ktoś przechodzi. Będę ich uczył, jak wspierać i akceptować osoby niepełnosprawne.
Moje dziecko zostanie wychowane na dobrego, przyzwoitego człowieka. Mam nadzieję, że będę wzorem dla mojego dziecka, aby powiedzieć mu, przez co przeszedłem i przez co przechodzę. Żeby to zobaczyli, mimo to wciąż wstaję i staram się być najlepszą matką, jaką mogę.
Mam nadzieję, że spojrzą na mnie i zobaczą siłę i determinację, miłość, odwagę i akceptację samego siebie.
Bo to właśnie mam nadzieję kiedyś w nich zobaczyć.
Hattie Gladwell jest dziennikarką zajmującą się zdrowiem psychicznym, autorką i rzeczniczką. Pisze o chorobach psychicznych w nadziei na zmniejszenie piętna i zachęcenie innych do zabrania głosu.
