Wirusowe zapalenie wątroby typu C to infekcja wirusowa powodująca zapalenie wątroby. Wirus przenoszony jest przez krew i rzadko przez kontakty seksualne. Istnieje wiele różnych typów wirusa zapalenia wątroby typu C. Ale wszystkie formy zapalenia wątroby typu C mają ważne podobieństwa.
Po otrzymaniu diagnozy zapalenia wątroby typu C lekarz podejmie działania, aby zidentyfikować typ, który masz, aby uzyskać najlepsze leczenie.
Odkryj różnice w typach zapalenia wątroby typu C. Odpowiedzi ekspertów udziela dr Hirsch, który ma rozległą praktykę kliniczną w pracy z osobami chorymi na wirusowe zapalenie wątroby typu C.
Wirusowe zapalenie wątroby typu C ma różne „genotypy”. Co to znaczy?
Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) jest jednoniciowym wirusem RNA. Oznacza to, że kod genetyczny każdej cząsteczki wirusa jest zawarty w jednym ciągłym fragmencie RNA kwasu nukleinowego.
Każda nić kwasu nukleinowego (RNA lub DNA) składa się z łańcucha bloków budulcowych. Sekwencja tych bloków określa białka, których potrzebuje organizm, czy to wirus, roślina, czy zwierzę.
W przeciwieństwie do HCV, ludzki kod genetyczny jest przenoszony przez dwuniciowy DNA. Ludzki kod genetyczny przechodzi ścisłą korektę podczas procesu replikacji DNA. Losowe zmiany (mutacje) w ludzkim kodzie genetycznym zachodzą w niewielkim tempie. Dzieje się tak, ponieważ większość błędów replikacji DNA jest rozpoznawana i poprawiana.
W przeciwieństwie do tego, kod genetyczny HCV nie podlega korekcie podczas replikacji. Przypadkowe mutacje pojawiają się i pozostają w kodzie. HCV rozmnaża się bardzo szybko - do jednego biliona nowych kopii dziennie. Zatem niektóre części kodu genetycznego HCV są bardzo zróżnicowane i często się zmieniają, nawet u jednej zakażonej osoby.
Genotypy służą do identyfikacji poszczególnych szczepów HCV. Opierają się na różnicach w poszczególnych regionach genomu wirusa. W genotypie istnieją dodatkowe podkategorie rozgałęzień. Obejmują podtyp i quasi-gatunek.
Jaka jest różnica między genotypami wirusa zapalenia wątroby typu C?
Według Centers of Disease Control and Prevention (CDC) zidentyfikowano co najmniej sześć różnych genotypów HCV i ponad 50 podtypów.
Różne genotypy i podtypy HCV mają różną dystrybucję na całym świecie.
Genotypy 1, 2 i 3 występują na całym świecie. Genotyp 4 występuje na Bliskim Wschodzie, w Egipcie i Afryce Środkowej. Genotyp 5 występuje prawie wyłącznie w Afryce Południowej. Genotyp 6 występuje w Azji Południowo-Wschodniej.
Genotyp 1 jest najpowszechniejszym genotypem HCV w Stanach Zjednoczonych. Występuje w prawie 75 procentach wszystkich zakażeń HCV w kraju. Większość pozostałych osób w Stanach Zjednoczonych z zakażeniem HCV ma genotypy 2 lub 3.
Genotyp HCV nie jest absolutnie związany ze stopniem uszkodzenia wątroby ani prawdopodobieństwem wystąpienia marskości wątroby. Może jednak pomóc przewidzieć wynik leczenia.
Genotyp może pomóc w przewidywaniu wyników terapii przeciw HCV z zastosowaniem schematów leczenia opartych na interferonie. Genotyp pomógł również w określeniu leczenia. W niektórych preparatach zalecane dawki rybawiryny i pegylowanego interferonu (PEG) są przeznaczone dla osób z określonymi genotypami HCV.
Jakie są obecne badania nad genotypami i metodami leczenia każdego typu?
Najpowszechniej stosowana terapia przeciw HCV, PEG / rybawiryna, nie jest ukierunkowana na samego wirusa. Ten schemat leczenia wpływa przede wszystkim na układ odpornościowy osoby. Jego celem jest zmobilizowanie układu odpornościowego do rozpoznania i wyeliminowania komórek zakażonych HCV. Jednak warianty HCV u jednej osoby niekoniecznie muszą „wyglądać tak samo” dla układu odpornościowego. Jest to jeden z powodów, dla których infekcje HCV utrzymują się i stają się infekcjami przewlekłymi.
Nawet przy takiej różnorodności genetycznej naukowcy zidentyfikowali białka niezbędne do reprodukcji HCV w organizmie. Te białka są obecne w zasadzie we wszystkich z wielu wariantów HCV. Nowe metody leczenia HCV są ukierunkowane na te białka. Oznacza to, że atakują wirusa. Terapia przeciwwirusowa o działaniu bezpośrednim (DAA) wykorzystuje małe cząsteczki zaprojektowane do specyficznego hamowania tych białek wirusowych.
Wiele leków DAA było w trakcie opracowywania w ciągu ostatniej dekady. Każdy lek działa na jedno z kilku niezbędnych białek HCV. Pierwsze dwa leki DAA, boceprewir i telaprewir, zostały dopuszczone do stosowania w Stanach Zjednoczonych w 2011 roku. Oba są skierowane na określony typ enzymu HCV, znany jako proteaza. Leki te są stosowane w połączeniu z PEG / rybawiryną.
Oba te nowe leki są najbardziej skuteczne w przypadku genotypu 1 HCV. Są umiarkowanie skuteczne w przypadku genotypu 2 i nieskuteczne w przypadku genotypu 3. Początkowo zostały zatwierdzone do stosowania tylko u osób z HCV genotypu 1 w połączeniu z PEG / rybawiryną.
Dodatkowe leki DAA zostały zatwierdzone do stosowania wraz z PEG / rybawiryną. Te nowsze leki działają na kilka dodatkowych białek HCV. Jednym z tych leków jest sofosbuvir.
W przypadku samego leczenia PEG / rybawiryną genotyp 1 HCV wymagał najdłuższego czasu leczenia z najmniejszym prawdopodobieństwem powodzenia. Dzięki sofosbuwiru genotyp 1 jest obecnie uleczalny u ponad 90 procent osób leczonych tylko przez 12 tygodni.
Sofosbuwir ma bardzo dużą siłę hamowania replikacji wirusa, niezależnie od genotypu (wśród badanych). Ze względu na sukces leku Europa zmieniła niedawno wytyczne dotyczące leczenia. Obecnie zaleca 12-tygodniowy cykl leczenia wszystkim osobom z niepowikłanym zakażeniem HCV, które nie były wcześniej leczone.
W przypadku sofosbuwiru FDA zatwierdziła również pierwszą terapię skojarzoną bez interferonu (sofosbuwir plus rybawiryna). Terapię tę stosuje się przez 12 tygodni u osób z genotypem 2 lub 24 tygodnie u osób z genotypem 3.
Czy genotyp przewiduje odpowiedź na terapię DAA, tak jak w przypadku terapii interferonem?
Może, może nie.
Każde z niezbędnych białek HCV działa tak samo, niezależnie od genotypu. Te niezbędne białka mogą różnić się strukturalnie ze względu na małe mutacje. Ponieważ są one niezbędne dla cyklu życiowego HCV, struktura ich aktywnych miejsc jest najmniej prawdopodobna do zmiany z powodu losowej mutacji.
Ponieważ miejsce aktywne białka jest względnie spójne między różnymi genotypami, na to, jak dobrze działa dany środek DAA, wpływa to, gdzie wiąże się z białkiem docelowym. Genotyp wirusa ma najmniejszy wpływ na skuteczność tych środków, które wiążą się najbardziej bezpośrednio z miejscem aktywnym białka.
Wszystkie leki DAA hamują trwającą replikację HCV, ale nie wyrzucają wirusa z komórki gospodarza. Nie usuwają również zainfekowanych komórek. Ta praca jest pozostawiona układowi odpornościowemu osoby.
Zmienna skuteczność leczenia interferonem wskazuje, że układ odpornościowy jest w stanie usuwać komórki zakażone niektórymi genotypami lepiej niż te zakażone innymi.
Genotyp zwykle determinuje rodzaj leczenia, które osoba otrzymuje. Czy są inne czynniki, które wpływają na leczenie?
Oprócz genotypu istnieje wiele zmiennych, które mogą wpływać na prawdopodobieństwo sukcesu leczenia. Niektóre z bardziej znaczących to:
- ilość wirusa HCV we krwi
- ciężkość uszkodzenia wątroby przed leczeniem
- stan układu odpornościowego (współistniejące zakażenie wirusem HIV, leczenie kortykosteroidami lub przeszczep narządu może obniżyć odporność).
- wiek
- wyścig
- ciągłe nadużywanie alkoholu
- odpowiedź na wcześniejsze terapie
Niektóre geny ludzkie mogą również przewidywać skuteczność leczenia. Ludzki gen znany jako IL28B jest jednym z najsilniejszych predyktorów odpowiedzi na leczenie PEG / rybawiryną u osób z genotypem 1 HCV. Ludzie mają jedną z trzech możliwych konfiguracji IL28B:
- CC
- CT
- TT
Osoby z konfiguracją CC dobrze reagują na leczenie PEG / rybawiryną. W rzeczywistości prawdopodobieństwo pełnej odpowiedzi na leczenie jest 2-3 razy większe niż u osób z innymi konfiguracjami.
Określenie konfiguracji IL28B jest ważne przy podejmowaniu decyzji o leczeniu PEG / rybawiryną. Jednak osoby z genotypami 2 i 3 często mogą być leczone PEG / rybawiryną, nawet jeśli nie mają konfiguracji CC. Dzieje się tak, ponieważ ogólnie PEG / rybawiryna działa dobrze na te genotypy. Zatem konfiguracja IL28B nie zmienia prawdopodobieństwa skuteczności leczenia.
Czy mój genotyp wpływa na prawdopodobieństwo wystąpienia marskości lub raka wątroby?
Możliwie. Niektóre badania sugerują, że osoby zakażone HCV genotypu 1 (szczególnie osoby z podtypem 1b) mają większą częstość występowania marskości niż osoby zakażone innymi genotypami. Niezależnie od tego, czy ta obserwacja jest prawdziwa, zalecany plan zarządzania nie zmienia się znacząco.
Postęp uszkodzenia wątroby jest powolny. Często zdarza się to przez dziesięciolecia. Tak więc każdy nowo zdiagnozowany HCV powinien zostać zbadany pod kątem uszkodzenia wątroby. Uszkodzenie wątroby jest wskazaniem do leczenia.
Wydaje się, że ryzyko zachorowania na raka wątroby nie jest związane z genotypem HCV. W przewlekłym zakażeniu HCV rak wątrobowokomórkowy (rak wątroby) rozwija się dopiero po stwierdzeniu marskości. Jeśli zakażona osoba jest skutecznie leczona, zanim rozwinie się marskość wątroby, genotyp infekujący nie jest czynnikiem.
Jednak w przypadku osób, u których rozwinęła się już marskość wątroby, istnieją dane sugerujące, że genotypy 1b lub 3 mogą zwiększać ryzyko raka. Badanie przesiewowe w kierunku raka wątroby jest zalecane każdemu, kto ma HCV z marskością wątroby. Niektórzy lekarze zalecają częstsze badania przesiewowe osób zakażonych genotypami 1 i 3.
O Doktorze
Dr Hirsch uzyskał tytuł doktora nauk medycznych na Uniwersytecie Waszyngtońskim w St. Louis w stanie Missouri. Odbył studia podyplomowe z zakresu chorób wewnętrznych i hepatologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco (UCSF). Odbył dodatkowe szkolenie podyplomowe w NIH w zakresie alergii i immunologii. Pełnił również funkcję szefa hepatologii w waszyngtońskim VAMC. Dr Hirsch był wykładowcą w szkołach medycznych uniwersytetów Georgetown i George Washington.
Dr Hirsch posiada rozległą praktykę kliniczną obsługującą pacjentów z wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV). Posiada również wieloletnie doświadczenie w badaniach farmaceutycznych. Dr Hirsch zasiadał w radach doradczych dla przemysłu, krajowych towarzystw medycznych i organów regulacyjnych.
