Wychowywanie dzieci jest trudne, a wychowywanie trudnych dzieci może zakłócać życie. Ale stwierdzenie, czy Twoje dziecko właśnie przechodzi przez pewien etap, czy też coś jest naprawdę nie tak, nie zawsze jest takie proste.
Napad złości nie oznacza automatycznie, że twój 2-latek ma problem z autorytetem, a przedszkolak, który nie chce siedzieć bez ruchu, niekoniecznie musi mieć zaburzenia uwagi. Jeśli chodzi o zrozumienie zachowania naszych dzieci, eksperci twierdzą, że diagnozy i etykiety powinny być ograniczone do minimum.
Definicja „zaburzeń”
Eksperci psychologii dziecięcej z University of Oxford i University of Pittsburgh twierdzą, że termin „zaburzenie” powinien być używany ostrożnie w odniesieniu do dzieci w wieku do 5 lat i kwestionują jego zasadność. Profesorowie Frances Gardner i Daniel S. Shaw twierdzą, że istnieją ograniczone dowody na to, że problemy w przedszkolu wskazują na problemy w późniejszym życiu lub że problemy behawioralne są dowodem prawdziwego zaburzenia. „Istnieją obawy dotyczące odróżnienia zachowania normalnego od nieprawidłowego w tym okresie szybkich zmian rozwojowych” - napisali.
Biorąc to pod uwagę, konserwatywne podejście do radzenia sobie z problemami behawioralnymi i emocjonalnymi w tej grupie wiekowej jest najlepsze.
Zaburzenia behawioralne i emocjonalne we wczesnym dzieciństwie
Rzadko kiedy dziecko w wieku poniżej 5 lat otrzyma diagnozę poważnego zaburzenia zachowania. Jednak mogą zacząć wykazywać objawy zaburzenia, które można zdiagnozować później w dzieciństwie. Mogą to być:
- zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD)
- zaburzenie opozycyjno-buntownicze (ODD)
- zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD)
- zaburzenia lękowe
- depresja
- zaburzenie afektywne dwubiegunowe
- zaburzenia uczenia się
- zaburzenia zachowania
Wiele z nich prawdopodobnie słyszałeś. Inne są rzadsze lub nie są często używane poza dyskusjami o psychologii dzieciństwa.
ODD, na przykład, obejmuje wybuchy gniewu, zazwyczaj skierowane do osób sprawujących władzę. Jednak diagnoza uzależniona jest od zachowań trwających nieprzerwanie przez ponad sześć miesięcy i zakłócających funkcjonowanie dziecka. Zaburzenie zachowania jest znacznie poważniejszą diagnozą i obejmuje zachowanie, które można by uznać za okrutne, zarówno wobec innych ludzi, jak i zwierząt. Może to obejmować przemoc fizyczną, a nawet działalność przestępczą - zachowania, które są bardzo rzadkie u dzieci w wieku przedszkolnym.
Tymczasem autyzm to w rzeczywistości szeroki zakres zaburzeń, które mogą wpływać na dzieci na różne sposoby, w tym behawioralnie, społecznie i poznawczo. Uważa się je za zaburzenie neurologiczne i, w przeciwieństwie do innych zaburzeń zachowania, objawy mogą pojawić się już w wieku niemowlęcym. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego u około jednego na 68 dzieci zdiagnozowano zaburzenie ze spektrum autyzmu.
Zachowanie i problemy emocjonalne
O wiele bardziej prawdopodobne niż w przypadku jednego z powyższych zaburzeń klinicznych jest to, że Twoje małe dziecko doświadcza przejściowego problemu behawioralnego i / lub emocjonalnego. Wiele z nich mija z czasem i wymaga cierpliwości i zrozumienia ze strony rodziców.
W niektórych przypadkach poradnictwo zewnętrzne jest uzasadnione i może być skuteczne w skutecznym pomaganiu dzieciom w radzeniu sobie ze stresorami. Specjalista może pomóc dziecku nauczyć się kontrolować gniew, radzić sobie z emocjami i skuteczniej komunikować swoje potrzeby. Z oczywistych powodów leczenie dzieci w tym wieku jest kontrowersyjne.
Rodzicielstwo dla sukcesu w dzieciństwie
Style rodzicielskie rzadko są przyczyną problemów behawioralnych w dzieciństwie. A jeśli szukasz rozwiązań, które pomogą Twojej rodzinie poradzić sobie, jest to całkiem dobra wskazówka, że nie powodujesz problemów swojego dziecka. Mimo to rodzice odgrywają kluczową rolę w leczeniu problemów behawioralnych we wczesnym dzieciństwie.
Style rodzicielskie: który z nich jest odpowiedni dla Ciebie? »
Kiedy mówimy o stylach rodzicielskich, wyróżniamy cztery główne typy, z których jeden jest najbardziej skuteczny w wychowywaniu dobrze przystosowanych i dobrze wychowanych dzieci:
- Autorytarne rodzicielstwo: surowe zasady bez kompromisów i bez wkładu ze strony dzieci.
- Autorytatywne rodzicielstwo: Surowe zasady, ale rodzice chętnie słuchają i współpracują ze swoimi dziećmi. Bardziej demokracja niż autorytarne rodzicielstwo.
- Tolerancyjne rodzicielstwo: niewiele zasad i kilka wymagań stawia dzieciom. W tym domu dyscyplina jest niewielka, a rodzice zazwyczaj przyjmują rolę przyjaciół.
- Niezaangażowane rodzicielstwo: brak zasad i bardzo mała interakcja. Ci rodzice są obojętni i mogą odrzucać lub zaniedbywać swoje dzieci.
Autorytatywne rodzicielstwo ma największe szanse na wychowanie dobrze przystosowanych i szczęśliwych dzieci. Zdaniem ekspertów, niezaangażowani rodzice najprawdopodobniej wychowują dzieci pozbawione poczucia własnej wartości, samokontroli i ogólnych kompetencji.
Z tych stylów rodzicielskich możemy się nauczyć, że dzieci potrzebują jasnych zasad i konsekwencji, ale potrzebują także rodzica, który jest chętny do słuchania i prowadzenia.
Okażcie dzieciom cierpliwość
Empatia, nastawienie na współpracę i spokojny temperament to kluczowe cechy, które rodzice mogą przyjąć, gdy ich dziecko zmaga się z trudnościami. Kluczowa jest również wiedza, kiedy poprosić o pomoc.
Jeśli zachowanie Twojego dziecka zakłóca regularne prowadzenie domu lub jego edukację, lub jeśli staje się agresywne, pora porozmawiać z profesjonalistą.
Wychowywanie dzieci z problemami behawioralnymi nie jest łatwe. Ale zanim spieszysz się, by je zdiagnozować lub zmienisz się w surowego dyscyplinarnego, zwróć się o pomoc. Twój pediatra może udzielić wglądu w to, czy zachowanie Twojego dziecka jest normalne w jego wieku i udzielić pomocy.
