Ponieważ byłem taki młody, myślę, że lekarze myśleli, że mogłem wyolbrzymiać moje objawy. Poza tym większość ludzi nawet nie słyszała o endometriozie, więc nie mogli doradzić mi, jak uzyskać pomoc. Poza tym, kiedy próbowałem mówić o moim bólu, moi przyjaciele śmiali się ze mnie, że jestem „wrażliwy”. Nie mogli zrozumieć, w jaki sposób ból miesiączkowy może przeszkadzać w normalnym życiu.
W końcu zdiagnozowano mnie tuż przed moimi 25. urodzinami. Mój ginekolog wykonał operację laparoskopową.
Gdybym został zdiagnozowany wcześniej, powiedzmy, gdy byłem nastolatkiem, mógłbym nazwać powód, dla którego nie chodziłam na lekcje i dlaczego odczuwałam nieznośny ból. Mogłem wcześniej uzyskać lepsze leczenie. Zamiast tego zaczęłam stosować doustne środki antykoncepcyjne, co dodatkowo opóźniło moją diagnozę. Przyjaciele i rodzina mogli zrozumieć, że mam chorobę i nie tylko udawałem, czy próbowałem zwrócić na siebie uwagę.
Historia Kate: Celiakia
Moje objawy zaczęły się we wczesnym dzieciństwie, ale diagnoza pojawiła się dopiero w wieku 33 lat. Mam teraz 39 lat.
Mam celiakię, ale powiedziano mi, że mam zespół jelita drażliwego, nietolerancję laktozy, hipochondrię i zespół lęku / paniki.
Nigdy nie wierzyłem w diagnozy, które mi postawiono. Próbowałem wyjaśnić subtelne niuanse moich objawów różnym lekarzom. Wszyscy tylko przytaknęli i uśmiechnęli się pobłażliwie, zamiast mnie słuchać. Zabiegi, które zalecili, nigdy nie działały.
W końcu zachorowałem na regularne lekarstwa i poszedłem do lekarza medycyny naturalnej. Przeprowadziła kilka testów, a następnie wprowadziła mnie na bardzo podstawową dietę wolną od wszystkich znanych alergenów. Następnie kazała mi regularnie wprowadzać pokarmy, aby sprawdzić moją wrażliwość na nie. Reakcja na gluten potwierdziła jej instynkty dotyczące choroby.
Udostępnij na Pinterest
Byłem przewlekle chory przez 33 lata, od przewlekłych chorób gardła i układu oddechowego po problemy żołądkowo-jelitowe. Z powodu braku wchłaniania składników odżywczych mam (i nadal mam) przewlekłą anemię i niedobór witaminy B-12. Nigdy nie byłam w stanie nosić ciąży dłużej niż kilka tygodni (niepłodność i poronienie występują u kobiet z celiakią). Dodatkowo, ciągłe zapalenie przez ponad trzy dekady doprowadziło do reumatoidalnego zapalenia stawów i innych stanów zapalnych stawów.
Gdyby lekarze, z którymi widywałam się tak często, faktycznie mnie wysłuchali, to mogłabym postawić właściwą diagnozę lata wcześniej. Zamiast tego odrzucili moje obawy i komentarze jako hipochondryko-kobiecy nonsens. Celiakia nie była tak dobrze znana dwie dekady temu, jak jest teraz, ale testy, o które prosiłem, można było przeprowadzić, gdy o nie poprosiłem. Jeśli twój lekarz cię nie słucha, znajdź innego, który to zrobi.
Historia Laury: borelioza
Miałam boreliozę i dwie inne choroby przenoszone przez kleszcze zwane bartonellą i babesią. Diagnoza zajęła 10 lat.
W 1999 roku w wieku 24 lat wyszedłem pobiegać. Wkrótce potem odkryłem kleszcza na brzuchu. Był mniej więcej wielkości maku i udało mi się go usunąć w stanie nienaruszonym. Wiedząc, że borelioza może być przenoszona przez kleszcze jelenia, uratowałem kleszcza i umówiłem się na wizytę u lekarza pierwszego kontaktu. Poprosiłem lekarza, aby przetestował kleszcza. Zaśmiał się i powiedział, że tego nie robią. Powiedział mi, żebym wrócił, jeśli pojawią się jakiekolwiek objawy.
Kilka tygodni po ukąszeniu zacząłem czuć się obolały, pojawiły się nawracające gorączki, skrajne zmęczenie i uczucie wyczerpania. Więc wróciłem do lekarza. W tym momencie zapytał, czy mam wysypkę w kształcie oka byka, która jest ostatecznym objawem boreliozy. Nie zrobiłem tego, więc powiedział mi, żebym wrócił, jeśli i kiedy to zrobię. Więc pomimo objawów wyszedłem.
Kilka tygodni później dostałem gorączki 105 ° F i nie mogłem chodzić w linii prostej. Przyjaciel przywiózł mnie do szpitala i lekarze zaczęli przeprowadzać testy. Powtarzałem im, że myślę, że to borelioza i wyjaśniałem swoją historię. Ale oni wszyscy zasugerowali, że muszę mieć wysypkę, żeby tak się stało. Wtedy pojawiła się wysypka i przez jeden dzień zaczęli dożylnie podawać antybiotyki. Po odejściu przepisano mi trzy tygodnie doustnych antybiotyków. Moje ostre objawy ustąpiły i zostałem „wyleczony”.
Zacząłem rozwijać nowe objawy, takie jak poty nocne, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, bóle głowy, bóle brzucha i nawracające gorączki. Ufając systemowi medycznemu, nie miałem powodu, aby sądzić, że te objawy mogą faktycznie być konsekwencją ukąszenia przez kleszcza.
Udostępnij na Pinterest
Moja siostra jest lekarzem na ostrym dyżurze i znała moją historię zdrowia. W 2009 roku odkryła organizację zwaną International Lyme and Associated Diseases Society (ILADS) i dowiedziała się, że testy na boreliozę są wadliwe. Dowiedziała się, że choroba często jest błędnie diagnozowana i że jest to choroba wieloukładowa, która może przejawiać się jako wiele innych chorób.
Poszedłem do grup wsparcia i znalazłem lekarza z boreliozą. Zasugerował, abyśmy przeprowadzili specjalistyczne testy, które są znacznie bardziej czułe i dokładne. Po kilku tygodniach wyniki pokazały, że mam boreliozę, a także babesię i bartonellę.
Gdyby lekarze ukończyli program szkolenia lekarzy ILADS, mógłbym uniknąć lat błędnej diagnozy i zaoszczędzić dziesiątki tysięcy dolarów.
Jak możesz zapobiec błędnej diagnozie?
„[Błędna diagnoza] zdarza się częściej niż zgłaszano” - mówi dr Rajeev Kurapati, specjalista medycyny szpitalnej. „Niektóre choroby prezentują się inaczej u kobiet niż u mężczyzn, więc prawdopodobieństwo ich przeoczenia jest powszechne”. Jedno z badań wykazało, że 96 procent lekarzy uważa, że wielu błędom diagnostycznym można zapobiec.
Istnieją pewne kroki, które możesz podjąć, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo błędnej diagnozy. Przygotuj się na wizytę u lekarza z:
- listę pytań, które należy zadać
- kopię wszystkich odpowiednich prac laboratoryjnych i krwi (w tym raportów zamówionych przez innych dostawców)
- krótki, pisemny opis Twojej historii medycznej i aktualnego stanu zdrowia
- listę wszystkich twoich leków i suplementów, z podaniem dawek i czasu ich przyjmowania
- wykresy postępów objawów, jeśli je zachowasz
Rób notatki podczas wizyt, zadawaj pytania dotyczące wszystkiego, czego nie rozumiesz, i potwierdzaj swoje dalsze kroki po postawieniu diagnozy u lekarza. Po poważnej diagnozie poproś o drugą opinię lub poproś o skierowanie do lekarza specjalizującego się w zdiagnozowanym stanie.
