Moja podróż z depresją zaczęła się bardzo wcześnie. Miałem 5 lat, kiedy po raz pierwszy zachorowałem na wiele przewlekłych chorób. Najpoważniejsze z nich, systemowe młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów (SJIA), zostało dokładnie zdiagnozowane dopiero około osiem miesięcy później. W międzyczasie zostałem błędnie zdiagnozowany we wszystkim - alergiach pokarmowych, wrażliwości na chemikalia, reakcjach na leki i nie tylko.
Najstraszniejsza błędna diagnoza pojawiła się, gdy miałem sześć tygodni życia - myśleli, że mam białaczkę, częstą błędną diagnozę w SJIA.
Kiedy jako dziecko stawiałem czoła śmierci, nie bałem się. Czułem się pewny, że starałem się być dobrym człowiekiem, mimo że byłem taki mały. Ale rok później uderzyła depresja i to mocno.
Nie byłam na żadnym leczeniu SJIA, poza podstawowym lekiem przeciwbólowym dostępnym bez recepty. Moja choroba się pogarszała i bałam się, co będzie dalej. A z powodu przemocy, która ma miejsce w domu, nie poszłam do lekarza od 7 roku życia do 21 roku życia. Uczyłam się też w domu, od pierwszej do siódmej klasy, co oznaczało, że nie naprawdę mamy jakikolwiek kontakt z osobami spoza naszej dalszej rodziny, z wyjątkiem dzieci z sąsiedztwa i przedszkoli.
Walka z samotnością w dorosłość
Jako dorosły nadal walczyłem. Przyjaciele umarli, powodując ogromny smutek. Inni powoli odfiltrowywali, bo nie podobało im się, że musiałem tak często anulować plany.
Kiedy rzuciłem pracę w administracji pediatrycznej na uniwersytecie, straciłem wiele świadczeń, takich jak stała wypłata i ubezpieczenie zdrowotne. Nie było łatwo podjąć decyzję o byciu własnym szefem, wiedząc, że tracę wszystko. Ale chociaż w naszym domu może być obecnie mniej pieniędzy, teraz radzę sobie lepiej, zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie.
Moja historia nie jest taka wyjątkowa - depresja i przewlekłe choroby często grają ze sobą. W rzeczywistości, jeśli masz już chorobę przewlekłą, prawdopodobieństwo walki z depresją może być prawie trzy razy większe.
Oto kilka z wielu sposobów, w jakie depresja może się objawiać, gdy cierpisz na przewlekłą chorobę, i co możesz zrobić, aby kontrolować szkody emocjonalne, jakie może ona spowodować.
1. Izolacja
Udostępnij na Pinterest
Izolacja jest powszechna dla wielu z nas borykających się z problemami zdrowotnymi. Na przykład, kiedy płonę, nie mogę wychodzić z domu przez tydzień. Jeśli gdzieś pójdę, to po artykuły spożywcze lub recepty. Spotkania lekarskie i sprawunki to nie to samo, co kontakt z przyjaciółmi.
Nawet jeśli nie jesteśmy fizycznie odizolowani, możemy być emocjonalnie oddzieleni od innych, którzy nie są w stanie pojąć, jak to jest być chorym. Wiele osób pełnosprawnych nie rozumie, dlaczego z powodu naszych chorób musimy zmienić lub anulować plany. Niezwykle trudno jest też zrozumieć fizyczny i emocjonalny ból, którego doświadczamy.
Wskazówka: znajdź w Internecie inne osoby, które również zmagają się z przewlekłą chorobą - niekoniecznie musi to być ta sama choroba, co Twoja. Świetnym sposobem na znalezienie innych jest korzystanie z Twittera przy użyciu hashtagów, takich jak #spoonie lub #spooniechat. Jeśli chcesz pomóc swoim bliskim lepiej zrozumieć chorobę, „Teoria łyżki” Christine Miserandino może być przydatnym narzędziem. Nawet wyjaśnienie im, jak prosty tekst może podnieść na duchu, może mieć ogromne znaczenie dla twojego związku i stanu umysłu. Wiedz jednak, że nie każdy to zrozumie i że możesz wybrać, komu wyjaśnisz swoją sytuację, a komu nie.
2. Nadużycie
Udostępnij na Pinterest
Radzenie sobie z przemocą może być poważnym problemem dla tych z nas, którzy już żyją z przewlekłą chorobą lub niepełnosprawnością. Jesteśmy prawie cztery razy bardziej narażeni na przemoc emocjonalną, psychiczną, seksualną lub fizyczną. Poleganie na innych naraża nas na kontakt z ludźmi, którym nie zawsze leży na sercu nasze dobro. Często jesteśmy również bardziej bezbronni i niezdolni do walki lub obrony.
Przemoc nie musi być nawet skierowana przeciwko tobie, aby wpłynęła na twoje długoterminowe zdrowie. Problemy zdrowotne, takie jak fibromialgia, lęk i stres pourazowy, są powiązane z narażeniem na przemoc, niezależnie od tego, czy jesteś ofiarą, czy świadkiem.
Czy martwisz się lub nie jesteś pewien, czy masz do czynienia z przemocą emocjonalną? Niektóre kluczowe identyfikatory zawstydzają, poniżają, obwiniają i są albo odlegli, albo niewiarygodnie zbyt blisko.
Wskazówka: jeśli możesz, staraj się trzymać z dala od osób, które dopuszczają się nadużyć. 26 lat zajęło mi pełne rozpoznanie i przerwanie kontaktu ze sprawcą przemocy w mojej rodzinie. Jednak odkąd to zrobiłem, moje zdrowie psychiczne, emocjonalne i fizyczne znacznie się poprawiło.
3. Brak pomocy medycznej
Udostępnij na Pinterest
Istnieje wiele sposobów, w jakie możemy doświadczyć braku wsparcia ze strony lekarzy i innych pracowników służby zdrowia - od tych, którzy nie wierzą, że pewne schorzenia są rzeczywiste, przez tych, którzy nazywają nas hipochondrykami, po tych, którzy w ogóle nie słuchają. Pracowałem z lekarzami i wiem, że ich praca nie jest łatwa, ale nie jest też nasze życie.
Kiedy ludzie, którzy przepisują nam leczenie i opiekują się nami, nie wierzą nam lub nie dbają o to, przez co przechodzimy, jest to wystarczająco dużo bólu, aby wprowadzić do naszego życia zarówno depresję, jak i niepokój.
Wskazówka: pamiętaj - masz kontrolę, przynajmniej do pewnego stopnia. Możesz zwolnić lekarza, jeśli nie jest on pomocny lub udzielić opinii. Często możesz to zrobić półanonimowo w odwiedzanej klinice lub szpitalu.
4. Finanse
Udostępnij na Pinterest
Finansowe aspekty naszych chorób są zawsze trudne do opanowania. Nasze zabiegi, wizyty w klinice lub szpitalu, leki, potrzeby dostępne bez recepty i urządzenia ułatwiające dostęp nie są pod żadnym względem tanie. Ubezpieczenie może pomóc lub nie. To jest podwójne dla tych z nas, którzy żyją z rzadkimi lub złożonymi zaburzeniami.
Wskazówka: zawsze rozważ programy pomocy pacjentom związane z lekami. Zapytaj szpitale i kliniki, czy mają ruchomą skalę, plany płatności lub czy kiedykolwiek umorzą dług medyczny.
5. Żal
Udostępnij na Pinterest
Bardzo się smucimy, kiedy borykamy się z chorobą - czym mogłoby być nasze życie bez niej, naszymi ograniczeniami, zaostrzonymi lub pogarszającymi się objawami i nie tylko.
Chorując jako dziecko, niekoniecznie czułem, że mam wiele do żalu. Miałem czas, aby pogłębić swoje ograniczenia i wymyślić kilka obejść. Dzisiaj mam więcej chorób przewlekłych. W rezultacie moje ograniczenia często się zmieniają. Trudno wyrazić słowami, jak szkodliwe może to być.
Przez jakiś czas po college'u biegałem. Nie biegałem do szkoły ani na wyścigi, ale dla siebie. Cieszyłem się, że w ogóle mogłem biegać, nawet jeśli było to dziesiąta mila na raz. Kiedy nagle nie mogłem już biegać, ponieważ powiedziano mi, że wpływa to na zbyt wiele stawów, byłem zdruzgotany. Wiem, że bieganie nie jest teraz dobre dla mojego zdrowia. Ale wiem też, że brak możliwości biegania boli.
Wskazówka: próba terapii może być świetnym sposobem radzenia sobie z tymi odczuciami. Wiem, że nie jest dostępny dla wszystkich, ale zmienił moje życie. Usługi takie jak Talkspace i kryzysowe linie telefoniczne są tak istotne, gdy walczymy.
Droga do akceptacji to kręta droga. Nie ma jednego okresu, w którym moglibyśmy opłakiwać życie, które moglibyśmy mieć. Przez większość dni nic mi nie jest. Mogę żyć bez biegania. Ale w inne dni dziura, którą kiedyś wypełnił bieg, przypomina mi życie, które miałem zaledwie kilka lat temu.
Pamiętaj, że nawet jeśli wydaje się, że choroba przewlekła przejmuje kontrolę, nadal masz kontrolę i jesteś w stanie dokonać zmian, których potrzebujesz, aby żyć pełnią życia.
