Kiedy w 2005 roku zdiagnozowano u mnie zapalenie wątroby typu C, nie miałam pojęcia, czego się spodziewać.
Moja matka właśnie została zdiagnozowana i obserwowałem, jak szybko pogarsza się z powodu choroby. Zmarła z powodu powikłań zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C w 2006 roku.
Zostałem sam z tą diagnozą i trawił mnie strach. Martwiłem się tak wieloma rzeczami: moimi dziećmi, tym, co ludzie o mnie myślą i czy przekażę chorobę innym.
Zanim moja mama zmarła, wzięła mnie za rękę i powiedziała surowo: „Kimberly Ann, musisz to zrobić, kochanie. Nie bez walki!”
I to jest dokładnie to, co zrobiłem. Założyłem fundament w pamięci mojej matki i nauczyłem się stawiać czoła negatywnym myślom, które dręczyły mój umysł.
Oto kilka „co by było, jeśli”, których doświadczyłem po rozpoznaniu zapalenia wątroby typu C i jak poradziłem sobie z tymi niepokojącymi myślami.
Radzenie sobie ze strachem
Strach jest częstą reakcją po rozpoznaniu zapalenia wątroby typu C. Łatwo jest poczuć się odizolowanym, zwłaszcza jeśli nie masz pewności, czym jest wirusowe zapalenie wątroby typu C i jeśli odczuwasz skutki stygmatyzacji.
Natychmiast ogarnął mnie wstyd. Na początku nie chciałem, aby ktokolwiek wiedział, że mam wirusa zapalenia wątroby typu C.
Widziałem odrzucenie i negatywne reakcje ludzi, którzy znali moją mamę, gdy się dowiedziała, że ją ma. Po postawieniu diagnozy zacząłem izolować się od przyjaciół, rodziny i świata.
Zmartwienie i depresja
Po postawieniu diagnozy natychmiast straciłem spojrzenie na życie. Nie marzyłem już o przyszłości. Moje postrzeganie tej choroby było takie, że był to wyrok śmierci.
Zapadłem w mroczną depresję. Nie mogłem spać i bałem się wszystkiego. Martwiłem się o przeniesienie choroby na moje dzieci.
Za każdym razem, gdy miałem zakrwawiony nos lub skaleczyłem się, spanikowałem. Wszędzie nosiłem chusteczki Clorox i czyściłem dom wybielaczem. W tamtym czasie nie wiedziałem dokładnie, w jaki sposób rozprzestrzenia się wirus zapalenia wątroby typu C.
Uczyniłem nasz dom sterylnym miejscem. W tym czasie oddzieliłem się od rodziny. Nie chciałem, ale ponieważ się bałem, zrobiłem.
Znalezienie znajomej twarzy
Chodziłem do moich lekarzy wątroby i patrzyłem na twarze siedzące w poczekalni, zastanawiając się, kto też ma WZW typu C.
Ale zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C nie ma żadnych zewnętrznych objawów. Ludzie nie mają czerwonego „X” na czołach, co oznacza, że go mają.
Komfort polega na świadomości, że nie jesteś sam. Widzenie lub poznanie innej osoby chorej na WZW C daje nam pewność, że to, co czujemy, jest prawdziwe.
W tym samym czasie nigdy nie patrzyłem nikomu na ulicy w oczy. Ciągle unikałem kontaktu wzrokowego, bojąc się, że mogą mnie przejrzeć.
Powoli zmieniłem się z szczęśliwego Kim w kogoś, kto żył w strachu w każdej chwili dnia. Nie mogłem przestać myśleć o tym, co myślą o mnie inni.
W obliczu piętna
Mniej więcej rok po tym, jak odeszła moja mama i wiedziałem więcej o chorobie, postanowiłem być odważny. Wydrukowałem moją historię na kartce papieru wraz z moim zdjęciem i położyłem ją na ladzie w mojej firmie.
Bałam się, co powiedzą ludzie. Spośród około 50 klientów miałem jednego, który nigdy więcej nie pozwolił mi się do niego zbliżyć.
Na początku poczułem się urażony i chciałem na niego krzyczeć, że jest taki niegrzeczny. Był tym, którego bałem się publicznie. Tak właśnie spodziewałem się, że będę traktowany przez wszystkich.
Mniej więcej rok później zadzwonił dzwonek do drzwi w moim sklepie i zobaczyłem tego mężczyznę stojącego przy moim blacie. Zszedłem na dół iz jakiegoś dziwnego powodu nie cofnął się jak sto razy wcześniej.
Zdziwiony jego działaniami, przywitałem się. Poprosił o przejście na drugą stronę kontuaru.
Powiedział mi, że wstydził się siebie za to, jak mnie traktował i uściskał mnie najmocniej. Przeczytał moją historię, poszukał informacji na temat zapalenia wątroby typu C i poszedł na badanie. Jako weteran piechoty morskiej, również zdiagnozowano u niego zapalenie wątroby typu C.
W tym momencie oboje byliśmy we łzach. Dziewięć lat później jest teraz wyleczony z zapalenia wątroby typu C i jest jednym z moich najlepszych przyjaciół.
Każdy zasługuje na lekarstwo
Kiedy myślisz, że nie ma nadziei lub nikt nie mógłby zrozumieć, pomyśl o powyższej historii. Strach uniemożliwia nam dobrą walkę.
Nie miałem dość pewności siebie, żeby wyjść i wystawić twarz, dopóki nie zacząłem uczyć się wszystkiego o wirusowym zapaleniu wątroby typu C. Byłem zmęczony chodzeniem ze spuszczoną głową. Byłem zmęczony wstydem.
Nie ma znaczenia, w jaki sposób nabawiłeś się tej choroby. Przestań skupiać się na tym aspekcie. Teraz ważne jest, aby skupić się na fakcie, że jest to choroba uleczalna.
Każda osoba zasługuje na taki sam szacunek i lekarstwo. Dołącz do grup wsparcia i czytaj książki o wirusowym zapaleniu wątroby typu C. To dało mi siłę i siłę, by wiedzieć, że mogę pokonać tę chorobę.
Samo przeczytanie o innej osobie, która przeszła ścieżkę, którą masz zamiar, jest pocieszające. Dlatego robię to, co robię.
Byłem sam w swojej walce i nie chcę, aby osoby żyjące z WZW typu C czuły się odizolowane. Chcę cię wzmocnić, abyś wiedział, że można to pokonać.
Nie musisz się niczego wstydzić. Bądź pozytywny, skup się i walcz!
Kimberly Morgan Bossley jest prezesem The Bonnie Morgan Foundation for HCV, organizacji, którą stworzyła dla pamięci swojej zmarłej matki. Kimberly jest osobą, która przeżyła zapalenie wątroby typu C, adwokatem, mówcą, trenerem życia dla osób żyjących z wirusowym zapaleniem wątroby typu C i opiekunami, blogerką, właścicielką firmy i mamą dwójki niesamowitych dzieci.
